تبیان، دستیار زندگی

« إِلَهِی كَفَى بِی عِزّاً أَنْ أَكُونَ لَكَ عَبْداً وَ كَفَى بِی فَخْراً أَنْ تَكُونَ لِی رَبّا أَنْتَ كَمَا أُحِبُّ فَاجْعَلْنِی كَمَا تُحِبُّ»[1]

 «پروردگارا عزتم همین بس كه بندۀ توام و افتخارم همین بس كه تو مولای منی، تو آنچنانی كه دوستت دارم ، پس  مرا آنچنان دار كه دوستم داشته باشی. »

مژده‌ی وصل تو كو؟ کزسرِجان بر خیزم                              طایر قدسم و از دام جهان برخیزم

به ولای تو كه گه بنده‌ی خویشم خوانی                          از سر خواجگی كون و مكان برخیزم   

 حافظ

( از سخنرانی سرکار خانم بروجردی مدیر حوزه علمیه علی بن موسی الرضا علیه السلام)

«آداب عبودیت»

حضرت آیۀ الله بهاءالدینی می فرمایند:

"جهان، عرصه‌ی عبودیت حق و عبودیت شیطان است، کسانی که بنده‌ی خدا هستند، عبودیت حق را می کنند و از فرمان‌های الهی اطاعت می نمایند. طواغیت، جهّال، اراذل و اوباش و بی تقواها همه اتباع و پیروان شیطانند . نبوت، ولایت، صلح و صفا و صمیمیت، قدرت غلبه بر قوای طبیعت، تصرف در ماده‌ی کائنات به اذن خدا، از آثار بندگی و اطاعت حق است.

دستگاه خدا، دستگاه حاکمیت بر طبیعت است. شیطان و اتباع او هم دارای اثر هستند اثرآنها این است که جهان را به آتش می‌کشند، شرارت می‌کنند، بشریت را در شُرُف نابودی و هلاکت قرار می‌دهند.

خدای تعالی قدرت مطلق ، حکمت مطلق و علم و غنای مطلق است و جهان را از نعمت‌های خود پر کرده است هر کس به اندازه‌ی فهم و همتش از این نعمت‌های الهی استفاده می‌کند. یکی طغیان می‌کند و دیگری بندگی.

«العُبودیّةُ جوهرةٌ كُنهُها الرّبوبیّة »    بندگی خدا حکمتی است که در نهاد آن ربوبیت است."[2]

1. بحار الانوار ج 74 ص402

2.میزان الحکم، حضرت آیت الله بهاء الدینی

با تشکر از جناب ولایت و توضیحشون ادامه میدیم.

--------------------------------------------

در صحیفه‌ی سجادیه، امام سجّاد علیه السلام در دعای مکارم الاخلاق می‌فرمایند: و عَبِّدنی لَك، خدایا می‌خواهم بنده‌ی تو بشوم.  تو طوق بندگی بر گردنم بیانداز و مرا به بندگی قبول كن.

اصل خود جذبه است لیك ای خواجه تاش                            كار كن موقوف آن جذبه مباش

تو بندگی‌ات را بكن و از خدا بخواه كه به بندگی قبولت كند و منتظر آن لحظه‌ای نباش كه جذبه و مكاشفه‌ای برایت حاصل شود.

در حقیقت درخواستی كه ما داریم در قالب یك بیت از اشعار امام خمینی(ره) بیان می‌كنیم:

الا یا ایها الساقی ز می پر ساز جانم را                     كه از جانم فرو ریزد هوای ننگ و نامم را

خدایا یك می در جام وجودی من بریز كه هیچ اسم و من و مایی نداشته باشم و تمام افتخارم به بندگی تو باشد.

بنابراین انسانی كه تقاضای بنده شدن دارد و به مقام عبودیت می‌رسد، بندگی‌اش را با هیچ چیز تعویض نمی‌كند. اگر انسانِ عابد، بندگی‌اش را بفروشد، چه چیزی به جای آن خواهد ‌خرید؟

«العبودیّة جوهرة كنهها الرّبوبیّة » عاقبت بندگی كردن رسیدن به عبودیت است.

و این گوهر گرانبهایی است كه در باطنش رسیدن به ربوبیت رب العالمین نهفته است. یعنی خدایی كه متصرف در عالم موجودات است، بنده‌اش را به دلیل بندگی‌اش به مقامی می‌رساند كه قادر به هر گونه تصرفی در عالم می‌باشد.

پس اگر بخواهیم  به اذن الله در عالم همه كاره شویم ابتدا باید در خدمت خدا باشیم و بندگی صادقانه داشته باشیم.

1. اولین ادب بندگی یقین به «لا حول و لا قوۀ الا بالله» است یعنی خدایا ما بنده نمی‌شویم مگر با کمک و استعانت تو ، خدایا خودت ما را بنده کن.

در اسماء حق دو صفت   رحمان و رحیم بیش از همه جلوه‌گری می‌کند. یعنی خداوند با حول و قوه و سیاست مهر و رحیمیت و رحمانیت خودش ما را در مسیر بندگی و اطاعت خودش قرار می‌دهد. «و اَنَّ الرّاحِلَ إِلَیْكَ قَرِیبُ الْمَسَافَة»

اگر عزم دوست را بکنیم، مولی به بنده نزدیک است که این عزم یا مستقیم صورت می‌گیرد و یا از طریق آموزشِ بندگانی که مَحرمِ در حریم حق بوده‌اند.

نگرانی بنده در این مرحله از دو چیز است: 1ـ نپذیرفتن مولی 2ـ   دشمن درونی که إنَّ النَفسَ لَاَمّارَۀٌ بِالسّوءِ به محض اینکه نفس ، چشم مرا از مولی دور کند، حمله‌اش آغاز می‌شود.

خداوند بندگانی دارد که اگر یک «آن» غافل شوند و چشم از مولی بردارند ، بی تابی این فراق منجر به مرگ آنان می‌شود. گفتند عاشقی درب خانه‌ی معشوق را به صدا در آورد. گفت چه می‌خواهی؟ آب ؟ نان . . . ؟ گفت نه فقط خودت را می‌خواهم.

گفت: گر از دوست چشمت به احسان اوست            تو دربند خویشی نه در بند دوست

خدای سبحان به این بندگان پیغام می‌دهد که : " یَابنَ آدَم خَلَقتُ الأشیاءَ لِأجلِکَ وَ خَلَقتُکَ لِأجلی "  همه چیز را به خاطر تو آفریدم و تو را به خاطر خودم خلق کردم.

حال اگر بنده ، این مرحله‌ی خوف از فراق را درک کرد ، باید روز به روز مولایش را بهتر بشناسد و این شناسایی باید از زبان خود خدا باشد و نه از زبان من حقیر.

من کیستم که بتوانم خدا را بشناسم باید با یک جفت چشم و گوش الهی خدا را شناخت با آن نیمه الهی که نَفَختُ فیه مِن روحی است باید به معرفت خدای سبحان دست پیدا کرد.

امام حسین علیه السلام در دعای عرفه  می‌فرمایند: « مَتی غِبتَ حَتّی تَحتاجَ الی الدّلیل »   کی بوده‌ای نهان که تمنا کنم تو را .

پس وقتی بخواهم او را بشناسم، خودش خود را معرفی می‌کند.

اینهمه نقش می و جام نگاری که نمود                    یک فروغ رخ ساقی است که در جام افتاد

1.سوره‌ی مومنون آیه‌ی 60