تبیان، دستیار زندگی

دوستانی که تو برسا پی گیر مطالب نصف جهان بودن می دونن که اون جا یه تاپیکی داشتیم به همین عنوان

آدرس اون تاپیک رو می زارم تا کسانی که مطالعه نکرده اند مطالعه کنند

توی اون تاپیک تقریبا تعداد زیادی از متأخرین اصفهانی رو خدمتتون معرفی کردیم

این جا بهتره با معاصرین شروع کنیم

حضرت آيت الله حاج سيد محمد ناصري دولت آبادي،‌به سال هزارو سيصد و نه هجري شمسي،‌در شهر دولت آباد برخوار -واقع در ده كيلومتري شهر اصفهان-، در خانواده اي كه سهمي به سزا از زهد و تقوا و دانش ديني تخصيل كرده بود به دنيا آمد. پدر ايشان، زاهد متقي حجة الاسلام و المسلمين حاج شيخ محمد باقر ناصري نام داشت. ايشان به هنگام به دنيا آمدن فرزندش، او را محمد علي خواند و او بعد ها به نام محمد شهره شد.

محمد هنوز در دوران خردي به سر مي برد كه پدر به اشاره ي مرحوم علامه ارباب راهي نجف اشرف شد. بعد از مهاجرت پدر،‌ حضرت آيت الله ناصري تحصيل را در همان دوران خردي آغازيد. بعد از يكي دو سال به حوزه علميه اصفهان وارد شد وبه تحصيل علوم ادبي رايج در آن حوزه پرداخت. در چهارده سالگي با پدر و خانواده به نجف اشرف كوچ مي كنند.اين دوران دوسالي بيشتر به طول نمي انجامد. در اين هنگام مادر رخت از اين جهان به جهان ديگر بر مي كشد و در صحن مطهر علوي به خاك سپرده مي شود. در سن هفده سالگي خانواده ي ايشان به ايران باز مي گردند و ايشان را براي ادامه ي تحصيل در نجف اشرف تنها مي گذارند. اين دوران مصادف با رفتن ايشان به مدرسه ي صدر نجف مي باشد.

بعد ها به دامادي آيت الله حاج شيخ عبدالكريم كروني اصفهاني سرافراز ميشود. كه درس رسائل را از محضر ايشان استفاده مي كند

حضرت آيت الله ناصري پس از آنكه به امر استادشان مرحوم آيت الله كشميري به اصفهان بازگشت، گذشته از مجالس تدريس فقه و اصول و تفسيري كه ساليان دراز در حوزه علميه اصفهان اقامه نمود و تاكنون نيز ادامه دارد، به تربيت نفوس مستعد و صالب معارف الهي نيز همت گماشت. گذشته از جلسات درس اخلاق ايشان،‌ نماز جماعت و مجلس وعظ و تذكير ايشان كه در مسجد كمرزرين اصفهان برپاست در ميان عاشقان اهل بيت و طالبان معرفت الله از شهرتي به سزا برخوردار است.

هو العزیز

سلام خدمت همه نصف جهانی های عزیز

در ادامه بحث این تاپیک به معرفی یکی دیگر از مردان بزرگ شهرمون بابا رکن الدین می پردازیم :

روزی مرحوم بهاءالدین محمد عاملی- مشهور به شیخ بهائی- با عده ای از بزرگان به زیارت اهل قبور می روند. به قبرستان تخت فولاد که می رسند هنوز نفس تازه نکرده بودند که شیخ بهائی به اطرافیان خود فرمود : « من چیزی شنیدم آیا شما هم شنیدید؟ »

هو العزیز

سلام خدمت تک تک عزیزان نصف جهانی

با توجه به اینکه امکان دسترسی به برسا دیگر وجود ندارد و مطالب مفیدی از اعضاء در برسا قرار گرفته بود برآن شدیدم تا مطالب برسا را با عنوان نویسنده آن در تاپیک های مربوطه دوباره ثبت کنیم تا دوستان بتوانند از مطالب مفید قبلی در برسا هم استفاده کنند .

مهدی کریمی راد :

سمسام اینقدر جذبه داشته که همه ازش میترسیدند.والا من همین الانم که عکسش را میبینم میترسم چه برسه به اون روزها که زنده هم بوده.
یه بار هم نمیدونم چطور میشه که با مادیونش (اسبش) همین طور سواره میره توی مسجد دربکوشک.
یا مثلا با همون مادیونش سواره میرفته توی قهوه خونه.
یه بار هم بابا بزرگم میگفت با مادیونش داشت توی پیاده رو میرفت، یه آجانه جلوشو میگیره و میگه اینجا جای اسب سواری نیست!
اونم یه کاری میکنه که میترسم بنویسم سانسور بشه.
قبرش هم یادم نیست روبهروی قبر بانو امین بود یا روبه روی قبر بابارکن، اون طرف خیابون.کنار مرکر نجوم بود اگه اشتباه نکنم.
روی یه صفه هست و چند تا چراغ سبز هم دور قبرش روشنه.چسبیده به دیوار فرودگاه.

 مهدی کریمی راد :

معروف بود که بدن او کیمیاست و آهن و برنج و مس را اگر به بدن او می مالیدند, طلا می شد.
بنا به قولی بعد از فوت او اهالی هند خواستند که قبر او را کنده و بدن او را به ولایت خود ببرند . از این رو قبر او را از اطراف با ساروج چیدند و محکم کردند. بعضی گویند که سرب را آب کرده و بر اطراف قبر او ریختند تا کسی نتواند این کار را کند. 
فکر کنم همین میر فندرسکی بوده یک بار میره مشهد و میبینه یه پیر مردی نشسته داره کفشهای مردم را میدوزه و یک وضعی داره و اینا...
دلش براش میسوزه و دستش را میماله روی اون مشت آهنی که پیره مرده باهاش کفشها را میکوبیده و اون را تبدیل به طلا میکنه.
پیره مرده بر میگرده بهش و میگه برای چی این کار را کردی؟زود باش دوباره مثل قبل بکنش، میر میگه من فقط بلدم آهن را طلا کنم و نمیتونم برعکسش را انجام بدم.
پیره مرده یه نظری به اون طلاها میکنه و دوباره اونها تبدیل میشه به آهن.
بعد بر میگرده به میر فندرسکی میگه:
__برو نظرت را کیمیا کن .__
راستی فکر کنم اون پیره مرده الان توی مشهد طرفای حرم امام رضا خاک باشه.
اگه اشتباه نکنم یه بار هم خودم رفتم سر قبرش ، خدا بیامرزتش عجب آب خنکی هم اونجا خوردم. ولی در مورد اون چیزی نمینویسم دیگه، چون میترسم تازه اشتباه بنویسم.در مورد اون باید مشهدی ها بنویسند.

 مهدی کریمی راد :

هر کسی خواست در مورد صمصام بیشتر بدونه یه سری به این لینک  بزنه خیلی جالبه.

گل نیلوفر آبی :

یکی از بزرگان بلند پایه ی اصفهان __میر فندرسکی__ است که یکی از خیابان های اصفهان به نام او نام گذاری شده ولی متأسفانه امروزه مردم عادی این خیابان را به نام خیابان میر می شناسند و شاید کسی تا به حال از خود نپرسیده باشد که این جناب میرفندرسکی چه کسی بوده است.
در مورد میر فندرسکی مطالب زیادی شنیده بودم ولی به سندیت این مطالب شک داشتم تا اینکه در (""کتاب تخت فولاد اصفهان تألیف سید احمد عقیلی چاپ دوم صفحه 41 "") این مطلب را خواندم.
معروف بود که بدن او کیمیاست و آهن و برنج و مس را اگر به بدن او می مالیدند, طلا می شد.
بنا به قولی بعد از فوت او اهالی هند خواستند که قبر او را کنده و بدن او را به ولایت خود ببرند. از این رو قبر او را از اطراف با ساروج چیدند و محکم کردند. بعضی گویند که سرب را آب کرده و بر اطراف قبر او ریختند تا کسی نتواند این کار را کند.

گل نیلوفر آبی :

تاج!
استاد__ جلال تاج اصفهانی__ فرزند شیخ اسماعیل تاج الواعظین. از هنرمندان بلند آوازه ی موسیقی ایران. به راهنمایی پدرش و استاد برجسته ای چون سید عبدالرحیم اصفهانی, آوازه خوانی را فرا گرفت. به دلیل صدای خوش و حسن سلیقه در انتخاب اشعار آواز در محافل هنری محبوبیت پیدا کرد. از شاگردان او __علیرضا افتخاری __و حسین شاهزیدی شهرت دارند.
از میان آثار فراوان تاج, صفحه ی اذان و نیز تصنیف «__به اصفهان رو__» سروده ی ملک الشعرای بهار شهرت دارد. وی نمونه ی شاخص آوازه خوانی در مکتب اصفهان است.
ماده تاریخ فوتش را مرخوم قدسی چنین سرود: «""همراه بلبلان ز چمن تاج پر گشود"".»
جلال تاج فردی مذهبی و پایبند به اصول اخلاقی و آراسته به ارزش های انسانی بود. بر مزارش به درستی نوشته اند: « مردی که نبوغ هنری را با فضیلت اخلاقی به هم آمیخته داشت.»

گل نیلوفر آبی :

صغیر اصفهانی
عباس شیدا در مقدمه ی کتاب مصیبت نامه ی استاد __صغیر__ اینگونه ایشان را معرفی کرده است:
آقای __صغیر__ نامش حسین فرزند آقای اسد اله تولدش در سیزدهم ماه رجب سال هزار و سیصد و دوازده هجری قمری در اصفهان واقع شده و از سن هشت نه سالگی ابراز طبع شعر نموده و بدین مناسبت متخلص به __صغیر__ گردیده در انواع سخن از قصیده و غزل و ترجیع و ترکیب و قطعات و مثنویات طبعش قادر و کمتر شاعری بدین پایه جامعیت دیده شده. در فنون شعر در زمره اساتید محسوب و گفته های ایشان در نظر خاص و عام مرغوب و مطلوب می باشد.
در سال 1349 شمسی دیده در تیره تراب کشید. آرامگاه او در میدان قدس (طوقچی) اصفهان واقع است. یکی از دوبیتی های زیبای این شاعر ولایی تقدیم حضور می گردد:

ای مهر تو کیش و عشق تو مذهب ما                    در راه طلب تو آخرین مطلب ما
بی روی تو خورشید نهان گشته به ابر                   باز آی که یکسان شده روز و شب ما

گل نیلوفر آبی :

بهلول اصفهان
سید محمد صمصام فرزند سید جعفر موسوی, از سادات موسوی قلمزن.
مردی خوش باطن و از منبری های معروف اصفهان بود. منبرهای وی ظاهری فکاهی ولی باطنی انتقادی داشت. اکثر اصفهانی ها نام وی را شنیده اند.
او را «بهلول اصفهان» لقب داده اند. معروف بود که افراد زیادی از ایتام و فقرای اصفهان را اداره می کرد.
زبان برنده ای در برخورد با مسائل اجتماعی و سیاسی داشت. عده ای گمان می کردند صمصام مردی عادی است حال آنکه مردی بسیار عاقل و نکته سنج بود.
گاهی پایش را از شوخی های عامیانه فراتر می نهاد و مردان سیاسی وقت را انتقاد می کرد.
معمولا بزرگترین و پرجمعیت ترین جلسات اصفهان را انتخاب می کرد و در مقابل در می ایستاد و ما بین دو منبر سخنرانان بر منبر می رفت و سخنران بعدی ناگزیر بود با دیدن صمصام کنار بنشیند تا صمصام منبرش را تمام کند. 
در حوادث مرتبط با امام و انقلاب اسلامی نیز نقش موثری را ایفا کرد.
وی با پیشه کردن روش بهلول و با لباس قدیمی روحانی و دستار سبز رنگ, سوار بر اسبش حکایت های بسیاری را از خود به یادگار گذاشته است.