تبیان، دستیار زندگی

دو کوهه

سلام ای قبلۀ دل ها دوکوهه

سلام ای وادی الزهرا دوکوهه

سلام ما به صبح و صبحگاهت

نسیم کربلا دارد پگاهت

سلام ما به سرخیِ غروبت

سلام ما به آه ِ سینه کوبت

سلام ما به گردان های لشگر

سلام ما به سردارانِ بی سر

سلام ما به پیکر هایِ در دشت

چه گردان ها که رفت و دسته برگشت

سلام ما به مستان سحر ها

قنوت و چشم گریانِ سحرها

چه ساعاتی که عاشورا شد اینجا

شهادت نامه ها امضا شد اینجا

سلام ما به لبخند شهیدان

به ذکرِ رویِ سربندِ شهیدان

سلام ما به گُم نامانِ  لشگر

به تسبیحاتِ یا زهرایِ معبر

همان هایی که عمری نذر کردند

اگر رفتند دیگر بر نگردند

سلام ما به خاکی که بهشت است

به رویِ آن به خطِ خون نوشت است

به نقدِ جان بیا بازارِ معشوق

تنِ بی سر بیا دیدارِ معشوق

به هرکس اشک و سوز و آه دادند

هم او را پایِ سفره راه دادند

دوکوهه السلام ای خاکِ غربت

مناجاتِ حسینیه همت

دوکوهه خسته و دلگیر هستم

خجل از یار و سر به زیر هستم

دوکوهه این دلم خیلی گرفته

برایِ دیدنِ لیلی گرفته

دوکوهه شهرِ ما شهرِ خدا نیست

کسی با غربت ما آشنا نیست

دوکوهه زندگی ها زندگی نیست

کسی دیگر به فکر بندگی نیست

دوکوهه قلب آقا را شکستند

همه دنبالِ دنیایِ خود هستند

دوکوهه مهدیِ زهرا غریب است

میانِ خیمه در صحرا غریب است

دوکوهه تا که می گیرد دل ما

رویم آرام تا بهشت زهرا

دوکوهه هرشبِ جمعه به زاری

رود هرکس کنارِ یک مزاری

دوکوهه آمدم پیشت بمانم

برایت روضۀ زهرا بخوانم

دوکوهه سینه زن ها را صدا کن

میان داری نما و کوچه واکن

دوکوهه کوچه گفتم وای کوچه

چه می دانیم از معنایِ کوچه

دوکوهه راهِ مادر را گرفتند

تمام ِ هستِ حیدر را گرفتند

دوکوهه مادرِ ما داد می زد

میانِ شعله ها فریاد می زد

دوکوهه پیکرِ او ضربه ها خورد

به واللهِ لگد را بی هوا خورد

دوکوهه پهلویِ مادر شکسته

قلافی بازویِ مادر شکسته

دوکوهه خاک بر چادر نشسته

علی را می کشیدند دست بسته

دوکوهه خوب شد فضه رسید و ....

به دور فاطمه چادر کشید و ...

دوکوهه اهل خانه اهل دردند

همان جا محسن اش را دفن کردند

دوکوهه کن دعا مهدی بیاید

شهدا-دفاع مقدس

عشق بود و جبهه بود و جنگ بود

عرصه بر گُردان عاشق تنگ بود

هر که تنها بر سلاحش تکیه کرد

مادری فرزند خود را هدیه کرد

در شبی که اشکمان چون رود شد

یک نفر از بین ما مفقود شد

آنکه که سر دارد به سامان می رسد

آنکه که جان دارد به جانان می رسد

دیده ام ، دستی به سوی ماه رفت

بی سر و جان تا لقاءالله رفت

زندگیمان در مسیر تیر بود

خاک جبهه ، خاک دامنگیر بود

آنکه خود را مرد میدان فرض کرد

آمد از این نقطه طی الارض کرد

هر که گِرد شعله چون پروانه است

پیکر صدپاره اش بر شانه است

تن به خاک و بوی یاسش می رسد

بوی باروت از لباسش می رسد

دشمن افکنهای بی نام و نشان

پوکه ی خونین شده تسبیحشان

کار هرکس نیست این دیوانگی

پیله وا می ماند از پروانگی

دفاع مقدس

قســم به غیرت مردانه ی علی اصــغر

به درد عشق نخوردن چه ارزشی دارد

هزار ســر  به  فدای غــباری از خــاکم

وطن نبــاشد اگر تن چه ارزشـــی دارد

از این طرف نگرانی ست  تا که برگردند

از آن طرف چه  کسی شوق آمدن دارد

کسی که  تا لب مــرز جنون جـلو رفته

به  کربــلا  دل  او  مــیل ســر زدن دارد

اگر که پــای حرامی به کــشورم وا شد

همیــشه خاک طلا دار  دست کج دارد

به  هـشت سال دفاع مقدسـم سوگند

هــوای  خاک  مرا ثـــامن الــحجج  دارد

امام زمان(عج)

مرا با انتخابت زنده کردی

از این خوبی مرا شرمنده کردی

میان این همه ما را خریدی

برای مکتب خود بنده کردی

گرفتی دست من با دست گرمت

ز مهر خود دلم آکنده کردی

به تضمین تو شادم تا قیامت

مرا آسوده از  آینده کردی

بدون تو ندارم ارزش خاک

تو بودی مرا ارزنده کردی

مرا آماده ی رفتن ندیدی

نگاهی چون بر آن پرونده کردی

فدای لحظه ای که در شلمچه

بروی عاشقانت خنده کردی

مهمان خاک پاک شهیدان شده دلم

حس می کنم که تازه مسلمان شده دلم

من آن کویر پرعطشم بی قرار آب

با این دل شکسته ، چو باران شده دلم

ترسم که عشق کار به دست دلم دهد

چندیست باز بی سر و سامان شده دلم

آری غریبه ام به پناه تو آمدم

در غربت سکوت تو ، مهمان شده دلم

ای عشق باز در دل من خانه کرده ای

حالا پر از جوانه ی ایمان شده دلم

لیلا حسین نیا

باید دوباره چلّه نشین سحر شوم

باراهیان خطّه ی نور همسفر شوم

مثل کبوتری که شده از قفس رها

پر می زنم به مقصد خاکریز جبهه ها

حال و هوای سرخ مناطق چه دیدنی ست

داستان سبزه زار نگاهش شنیدنی ست

وقتش شده مسافر خاک جنون شوم

از راه دور زائر خاک جنون شوم

آمد دوباره باز - به یادم - دم غروب

خاک شلمچه - گریه ی نم نم - دم غروب ...

بالطفشان همانکه بخواهند ... می شوم

چیزی شبیه پاکی اروند می شوم

دارد همیشه حال و هوای طلاییه

هرکس که رفته کزببلای طلاییه

هر عاشقی که بر در " دارالیقین " رسید

تا آسمان خاکی " فتح المبین " رسید

فکّه ضریح دوم گودال کربلاست

معراج آسمانی راویّ جبهه هاست

در سایه سار چادر بنتُ النّبی نشست

هرکس شهید خاک غریب دوکوهه است

مجنون شکسته قامت و دلخون عبور کرد

وقتی که از جزیره ی مجنون عبور کرد

تن های بی سری که همه زیر تانک ماند

از ماتم هویزه دل خسته روضه خواند

بایک سبد شکوفه ی احساس می رسیم

وقتی به دشت روشن عباس می رسیم

اینها تمام گوشه ای از راز عاشقی ست

در هر قدم بهانه ی پرواز عاشقی ست

گفتم همیشه حرف دلم را منَ الأزل ...

گاهی میان مثنوی و گاه در غزل

وقتی که مشهدالشّهداء می رود دلم

بی اختیار کرببلا می رود دلم

خاکش مرا به عرش خداوند می بَرَد

آری فقط به سمت خدا ... می رود دلم

هرکس که رفته حرف مرا درک می کند

دست خودم که نیست "کجا؟؟" می رود دلم

باآرزوی فیض شهادت ... در این مسیر

تااوج آسمان دعا می رود دلم

باذکر آسمانی " یاثامن الحجج "

از جبهه تا بهشت رضا می رود دلم

ما خوشه چین مزرعه ی سبز گندمیم

ما ریزه خوار سفره ی آقای هشتمیم

چشمان ما به امر امیر ولایت است

در انتظار برگ برات شهادت است

شهدا-راهیان نور

مسافران طلاییه جاده بی خطر است

نیاز راهنما نیست، عشق راهبر است

مسافران طلاییه سعیکم مشکور

در این مسیر شما را شهید همسفر است

مسافران طلاییه  ای بلاجویان

سفر بخیر که اینجا کرانۀ ظفر است

کنید از عملیات بدر و خیبر یاد

که ذکر اهل ادب یادوارۀ هنر است

اگر چه شد سپری بیست سال از آن دوران

ولی هنوز شکوه حماسه در نظر است

سلام باد به ایثار کشتگان وطن

که کارنامۀ آنان همیشه معتبر است

موحدان به حرم بی وضو نمی آیند

همین مکان حرم محرمان مفتخر است

مسافری که سفیر سفارت عشق است

به هر کجا که رسد طنینش پی خبر است

خبرنگار محبت شوید ای یاران

که جبهه سنگر قربانیان نامور است

زلال، خاک طلاییه همچو آب طلاست

نه بلکه ارزش این خاک بیشتر ز زر است

به وعده گاه شهیدانتان خوش آمده اید

که میزبان شما خود امام منتظر است

شهدا

از زخم شناسنامه دارند هنوز

در مسجد خون اقامه دارند هنوز

آنان همه از تبار باران بودند

رفتند ولی ادامه دارند هنوز

***

سرتاسر شهر با تو عطر آگین است

لبخند تمام كوچه ها غمگین است

امروز كه بر دوش تو را می بردیم

تابوت سبك ولی غمت سنگین است

***

پاییز پیام كوچ برگی سرخ است

خندیدن گل زیر تگرگی سرخ است

بر لاله چرا كفن بپوشم ، وقتی

زیبایی زندگی به مرگی سرخ است

***

با آنكه شكسته ایم ، بر می خیزیم

عهدیست كه بسته ایم ، بر می خیزیم

هر بار كه نام عشق را می خوانند

هر جا كه نشسته ایم ، بر می خیزیم