سلام
مدتیه یه سوال ذهنمو مشغول كرده.حرف هایی كه میخواهم بزنم كاملا بدون اطمینان است و فقط جنبه سوالی برای خودم دارد.
در موسیقی واقعیت وجود دارد؟
به طور مثال عرفان را می‌گویم. به نظر من شناخت ما از خدا باید بر پایه و اساسی بسیار محكم استوار باشد. گفتگوهامان با خدا و ... همه و همه باید اساس محكمی داشته باشند. فرضا من شعر حافظ را می‌خوانم. اگر واقعا عاشق باشم، این شعر اثر خود را در من می‌گذارد و من شناخت لازم را پیدا خواهم كرد. اما آیا آن حسی كه به واسطه موسیقی پیدا می‌كنم، پایدار و حقیقی است؟
شاید شما بگویید آن شناخت را قبلا پیدا كرده ایم و موسیقی فقط تقویت آن است. من می‌گویم آیا این تقویت هم معتبر است؟
دیده ام كه جوانان با موسیقی هایی كه اشعار نا امیدی در خود دارند ، رابطه های عمیق پیدا می‌كنند. در صورتی كه آن موسیقی چیزی جز ضرر نیست. در صودتی كه خود فرد ممكن است متوجه نباشد. حال شما بگویید آیا این حس و حال واقعی است و بر پایه شناخت است؟ یا حس و حالی گذرا و مبتنی بر هیچی است؟چرانمی‌توان گفت آن موسیقی عرفانی نیز همین طور است؟
واضح تر بگویم. آیا موسیقی این نیست كه میخواهیم به زور مطلبی را بپذیریم به وسیله زیبا سازی بیان؟ آیا این پذیرفتن پایدار و با ارزش است؟
ممنون
