تبیان، دستیار زندگی

فاطمه دانشور که در تمام دوران بارداری چهارمین فرزندش، مثل بارداری های قبلی اش تا روز قبل از زایمان سر کار می رفت، بعد از زایمان هم بیشتر از 10 روز به خودش مرخصی نداده و دوباره با همان جدیت سابق کار را از سر گرفته است. او می گوید: «اگر کار نکنم مریض می شوم!» گفتگوی ما با این زن – مادر موفق در عرصه های اقتصادی، اجتماعی و خانوادگی را بخوانید.




چطور تا روزهای آخر بارداری از صبح تا شب سر کار می رفتید و خسته نمی شدید؛ در حالی که اغلب مادرهای بیست و چهار پنج ساله امروزی، ماه های آخر بارداریشان را به استراحت مطلق می گذرانند؟!

- آدم هر چیزی را که بخواهد می تواند. مهم این است که آدم چه چیزی را با خودش زمزمه کند. اگر از اولش بگوید من نمی توانم، سخت است؛ خب سخت می شود ولی هر چه راحت تر به ماجرا نگاه کند روزگار هم برایش راحت تر می گیرد. هنوز آدم های زیادی خودشان و ظرفیت انسان را نمی شناسند. اگر بشناسند اینقدر تنبل نمی شوند و توقع شان از خودشان بالا می رود.

یعنی با به دنیا آمدن فرزند چهارم، باز هم می توانید این همه کار و مسئولیت را به موازات وظیفه مادری و تربیت بچه ها پیش ببرید؟

- من الان چندتا کار را خودم دارم اداره می کنم و برایم عادی است. برای دیگرانی که از بیرون نگاه می کنند عجیب و دشوار است. به نظرشان من کار غیرممکنی را انجام می دهم اما از نظر خودم با یک برنامه ریزی دقیق کاملا شدنی است.

موافقید کمی درباره این صحبت کنیم که شما چطور توانستید به عنوان یک زن، اینقدر در بعد اقتصادی و اجتماعی موفق شوید؟ شنیده بودم کتاب های روانشناسی و موفقیت را دوست داشتید و خواندن این کتاب ها به شما کمک زیادی کرده. خب این کتاب ها در جامعه امروز ما خیلی طرفدار دارند و جوان های زیادی اینها را مطالعه می کنند ولی تاثیر و تغییر چندانی در زندگی شان اتفاق نمی افتد.

- تفاوتش در همان موضوع خواستن است. یک عده واقعا می خواهند زندگی شان متحول شود و یک عده دوست دارند یک زندگی عادی با یک حقوق معمولی داشته باشند. آنها هیچ وقت نمی خواهند زندگی شان دستخوش مخاطره و نوسانات شود؛ پس به همان شرایط عادت می کنند اما بعضی ها چیزهای بزرگتری می خواهند و آن نیروی خواستن است که انسان را به حرکت وامی دارد.




خیلی چیزهای بزرگی می خواهند ولی باز هم نمی توانند آنها را به دست بیاورند.

- شاید بخواهند اما اراده شان ضعیف است. اراده را باید تقویت کرد و قدرت اراده هم از شناخت حاصل می شود. وقتی انسان به توانایی هایش اشراف پیدا کند آنچه می خواهد واقعی تر می شود و اراده هم به دنبالش می آید و باعث حرکت می شود و در حرکت، راه هایی پیش روی آدم باز می شود که در حالت سکون هیچ وقت باز نمی شوند.


پس انسان خواسته ها و رویاهایش را به واسطه قدم گذاشتن در مسیرهای جدید و کمک گرفتن از آدم هایی که سر راهش قرار می گیرند به دست می آورد ولی تمام اینها در گروی خواستن است. خیلی ها مطالعه می کنند و تمام این چیز را بهتر از من می دانند اما وقتی با آنها صحبت می کنید می بینید در حقیقت علاقه ای به زندگی پر از دست انداز و ماجراجویی ندارند.

پس به عقیده شما مسیر تحقق آرزوها، پر دست انداز و سخت است...

- موفقیت به راحتی به دست نمی آید و همه هم این را می دانند. زندگی نامه افراد موفق را هم که بخوانید می بینید اکثر آنها سختی هایی داشته اند که تحملش شاید برای همه آسان نباشد و شاید اصلا نخواهند و بگویند برای چه خودمرا به این همه زحمت بیندازم. دو روز دنیاست و می گذرد؛ چه برای من، چه برای کسی که موفق و پولدار است. اینها به جای خطر کردن ها و سختی ها ترجیح می دهند زندگی آرامتری داشته باشند؛ بنابراین همیشه کارمند می مانند و یک زندگی عادی را تجربه می کنند که خب این هم اگر کسی رضایت خاطر داشته باشد اصلا زندگی بدی نیست.




ولی خب بیشتر افراد از زندگی شان ناراضی اند و می گویند با وجود تلاش هایی که می کنند به اهدافشان نمی رسند!

- بله و این برمی گردد به مفهومی که من می خواهم اینجا مطرح کنم. چیزی که در ایران کمتر راجع به آن صحبت شده و امروز در دنیا خیلی مطرح است هوش معنوی یا همان اس کیو (SQ) است. ما با اینکه کشوری هستیم که زمینه اش را داریم زیاد به هوش معنوی نپرداخته ایم و هنوز در همان «آی کیو» و «ئی کیو» مانده ایم در حالی که اس کیو به نظرم از هر دوی اینها مهمتر است. در واقع هوش معنوی، انسان را نسبت به نیروی بیکرانی که دارد واقف می کند. این در آموزه های دینی و فرهنگی و بومی ما هست که خودمان را از خدا می دانیم و چون خداوند قدرت مطلق است از آن قدرت در وجود ما هم جاری است. غفلت از این قدرت باعث می شود احساس ضعف کنیم و این قدرت در اثر فراموشی، به مرور زمان رو به اضمحلال می رود. افرادی که دارای هوش معنوی هستند افرادی فروتن و متواضعند، انعطاف پذیری بالایی دارند، راحت زندگی می کنند، غصه نمی خورند و خیلی نگران اتفاقات پیش رو نیستند چون ایمان و اعتقادی نسبت به خالق هستی دارند که یک حس امنیت به آنها می دهد و این باعث می شود در هر شرایطی راحت بتوانند گذران زندگی کنند. من وقتی این روزها با جوان ها صحبت می کنم می بینم که خیلی با این وادی فاصله دارند و می گویند ما به چیزهایی که شما می گویید اعتقادی نداریم و این عقیده خیلی سنتی است. در صورتی که همین مباحث معنوی در کشورهای پیشرفته تازه دارد مطرح می شود. آنها به این نتیجه رسیده اند که فاصله گرفتن از معنویات و خلأ فکر معنوی در زندگی باعث ضعف انسان می شود و این ضعف باعث می شود اهداف کوچک، دنیای کوچک، بی مخاطره و با کمترین ریسک پذیری را انتخاب کنیم و نهایتش می شود یک زندگی عادی و نارضایتی از همه چیز.

این چطور به دست می آید؟


- بهتر است نگاه ها فراگیر باشد و آدم انتظار از خودش را در یک بعد تعریف نکند؛ مثلا نگوید می خواهم در حوزه اقتصاد یا تحصیل فقط موفق شوم. بگوید می خواهم هم در زندگی خانوادگی ام، هم در جایگاه مادری ام و هم زندگی شغلی و اجتماعی ام موفق باشم و بداند و ایمان داشته باشد که می تواند این کار را انجام دهد.


آنهایی که با تعجب به من نگاه می کنند علت تعجب شان همین است. ترتیب و برنامه ریزی مهم است. من همه اینها را در یک مقطع زمانی نخواستم. برای کل زندگی ام برنامه ریزی و اولویت بندی کرده ام. گفتم ممکن است 80 سال زندگی کنم و برای 80 سال زندگی ام برنامه ریزی کرده ام. حتی بعضی برنامه هایم فراتر از 80 سال است و مسیرم را در طول هستی برنامه ریزی کرده ام. وقتی خودت را بخشی از کل هستی ببینی دیگر مرگ هم برای یک مرحله گذار می شود و واهمه ای از آن نداری.

شما توانستید شغل کارمندی دوران جوانی تان را رها کنید و دنبال تجارت و تحقق آرزوهایتان بروید ولی قبول دارید که وقتی کسی می خواهد بلندپروازی کند خانواده و دوستانش مدام او را بازمی دارند و به یک زندگی امن و بدون ریسک دعوتش می کنند؟



- من تغییر را انتخاب کرده ام و پای تمام سختی هایش هم ایستاده ام. خانواده ام مذهبی و سنتی بودند و در سنین 16-15 سالگی به ازدواج تشویقم می کردندولی حس می کردم هنوز در موقعیتی نیستم که انتظاراتم از خودم کاملا مشخص باشد و بتوانم همسری را گزینش کنم. بعد از آن هم تا مدت ها انگار آدمی که بتواند مرا در دنبال کردن افکار بلندم و رسیدن به اهدافم همراهی کند در مسیرم قرار نمی گرفت.