تبیان، دستیار زندگی

در این مبحث سعی می کنم تمامی سروده ها و نوشته هایم را در معرض نمایش بگذارم.    


                                                                          بهروز قاسمی (رها) _ یاعلی

(معبود)
ای خدا ، ای خالـق کون  و  مکان
ای  تویی  دانای  پیــدا  و  نهــان

ای منـزه ، صـاحب بخشـش تویی
پاسـخ  هر حاجت و  پرسـش تویی

غیـر  تو ، هـرگز  خدایی  ای کریم
نیست معبودی به جز تو  ای رحیم

ایمــنی بخـش  دل  حیـــران  ما
صــاحب این  روح ســرگردان  ما

خالق  نور  و   ز   آن  برتر   تویی
بر  تمـام  کائنــات ســرور  تویی

آنچه بـاشـد در زمیــن و آســمان
می کنـد تســبیح  تو   با  هر  زبان

دافع  رنج  و  غمـی  نامت  دواست
ای فرح بخش ای جمیل ذکرت شفاست

ایکه اکنــون حجتت  در  پرده است
خوان لطفت هر طرف گسـترده است


آتش ســوزان ، گلســتان از تو شـد
عالم  امکان ، نمــایان  از  تو  شـد

آب دریا ، بهــر موســایت شـکافت
کس ، به کنـه لایزالت ، ره نیـافت

ای  خدای  کعـبه  ،  ای  پروردگار
ای مهیـمن ، ای نعیــم ، ای پایدار

ای  پنـاه  بی پنـاهان ، ای  شکیب
کس نبـاشـد ، از عطایت بی نصیب

ای خجسته ، ای  امیـد  بی کسـان
از حریم  فضـل خود ، ما  را  مران

مقتـدر ، ای  خالق  هفت آســمان
این «رها»  را ، از  جهنم ، وارهان

بهروز رها

 (انتهای افق)
در امتـداد نگاهم بـه خانه می آیی
ز انتهای افـق عاشــقانـه می آیی

چو تك سوار غریبی ز سنگر غیبت
شدی به جانب رفتن روانه می آیی

میان دست قشنگت شكوه بیداری
نشسته بر لب نازت تـرانه می آیی

سبدسبد گل عشقم به پای تو ریزم
كنون كه از ره دوری شبانه می آیی

پر از شكوفه ی خوبی نجابت چشمت
ز شهرعاطفه با صـد نشانه می آیی

تمـام عشـق خدایی نهفته در قلبت
به ســرزمیـن دلم جاودانه می آیی

تو باحضورطلایی«رها»شدی درمن
كه در مسیرنگاهم به خانه می آیی

بهروز رها

(باران امید)
آرزویم را گل آذیـن كــرده ام
اسب عشقم را دگر زین كرده ام

دشت دل را من ز باران امیــد
با لطافت جمله پرچیـن كرده ام

خانه ی چشـم نیـاز خســته را
با قدومش عطــرآگین كرده¬ام

لحظه ی سبزحضورش را ز شوق
در خیالم خوب و رنگین كرده ام

انتظارم را به كف بگرفتــه ام
اشـتیاقم را چو آییـن كرده ام

چون ز ره آیـد نگار نـازنیــن
راه جانم را چه گلچین كرده ام

می رسدتامن«رها»گردم ز غم
كام دل زین مژده،شیرین كرده ام

بهروز رها

(باغ وجود)
(( گفته بودم چوبیائی،غم دل باتوبگویم
چه بگویم که غم ازدل برود،چون توبیائی))

ای صفای دیدگانم ، ای طراوت وجودم
تو بیاکه در فراغت ، به تنم نمانده نائی

عاشق روی توام من،بی توافسرده وزارم
بیـاکه شکـته قلبم ، مردم از غم جدائی

تو بیا در انتظارم ،که زنم بوسه به پایت
چه شود صفای جانم، ز درم شبی درائی

زفراق توهمیشه،اشک من جاری زچشمم
سوزم از بهر تو مولا،ای امیدمن کجائی

گرنظرکنی تویكدم،گوشه چشمی گدارا
پر شـود  باغ  وجودم ، ز  ترنم  رهائی

بهروز رها

(بزم حضور)
در هـوای  انتـظارت  می‎زنم  پر نازنین
بر سـرایت تا  نهایت  می‎زنم در نازنین

در  فضای دلنشین بزم  دلچسب حضور
جام شوق دیدنت را می‎كشم سر نازنین

می‎روم  تا  انتـهای خـط  عشـق انتظار
تا  نشینم از  فراقت  كنج  سنگر نازنین

از خیـابان وصالت بگذرم  چون سایه ای
تا  نشان یابم  ز روی  ماهت آخر نازنین

خاك پایت را كه بوی سیب شیرین می دهد
چون تبرك می‎نهم بر سینه و سر نازنین

گم  نشد هرگز تبـسم  از لبم با نام تو
یاد تو كرده بپا در سـینه محشر نازنین

می‎سپارم  انتظارم را  به دست لحظه ها
از اسارت  تا  رهایی می‎زنم سر نازنین

بهروز رها

(بند حسرت)
در پی ات ای نازنین،ای مهربان،اشکم روان است
پشت ابر انتظارت، ماه روی تـو نهـــــان است

تا بـه کی در کوچه های ، بیكـسی ای نور دیده
چشـم غمگـینم بـه دنبـال نگاه تو دوان است

بی تو ای آمیـزه با عشـــق و صـــفای آسمانی
صحبت از ظلم و فساد و تیره بختی در میان است

هر طرف رنج و عذاب و محـو ســیمای عدالت
طرد عشـق و انزوای جمع خیـل عاشـقان است

سـینه ی تبـدار عاشق ، بی حضورت ای توانا
دشنه ی دژخیم کفر و ناسپاسی را نشـان است

می¬کشی دست ســخاوت بر سـر شوق نگاهم
چشم من سوی تو و دستم به سوی آسمان است

پر كشیده مرغ جانم  تا ((رها )) گـردد همیشه
بی تو چون در بندحسرت،مرغ جان بی آشیان است

بهروز رها

(بوی باران)
بوی باران می دهد امشب هوای انتظار
چتـر دل را می ‎‎گشایم در هوای  انتظار

پر شده از ابر  هجرت آسـمان اشـتیاق
می دهم  تاوان  هجرت در ازای انتظار

می زنم  قاب  خیـالت را به  دیوار دلم
می نشینم سـر به دیوار از جفای انتظار

حجمی  از یادت نمایان شد زپشت پنجره
می رسد از پشت در اینك صدای  انتظار

یاد تو گل  كرده امشب تا به  گلدان  دلم
پر كشـد بوی نجیبت در فضـای انتظار

بسكه چشم من زلای دربه سوی كوچه است
جا گرفته در  نگـاهم  رد  پـای انتـظار

من «رها» سـازم عنان اختیارم را دگر
تا فدا سـازد وجودش را بـرای انتـظار


بهروز رها

 (بهانه)
ترامی خوانداین دل امشب ای جان
سرم  را كی  تومی گیری به دامان

دلم  امشب  ترا  گیرد  بهـانه
شده چشم دلم از غصه گریان

هوای دیدنت در  دیده ی  من
فضـای سینه ام از غم پریشان

سراسرنقش جان در انتظار است
وجودم از فراغت گشته نالان

به پایت می نشینم تا بیــایی
اگرچه پای عمرم گشته لرزان

دلم را  با  نگاهت  آشنا  كن
تو كه دارد نگاهت طعم باران

بیا ای وصل تو درمان دردم
رهایم كن ز بند هجر وحرمان

بهروز رها

(بوی ناب نرگس)
نشسته ام به عشق تو،که چهره ات عیان شود
خدا کند که عاقبت، هرچه سزد همان شود

همیشه یاد تو بود به خاطرم به روز و شب
چه سازم ار،که روی تو ز دیده ام نهان شود

صفای جان و دل تویی ، منم  گدای درگهت
ز هجـر تو امیـد من ، بهـار دل خزان شود

تو شمع لطفی و صفا، سپیده ای به شام من
زشمس روی تو دمی،روشن همه جهان شود

ز بوی ناب  نرگست ، بپـا شـود همی صفا
شبی مرا به بزم خود،بخوان که تا اذان شود

به بنـد هجـر تو دلم ، منم  اسـیر کوی تو
بیا که این دل غمین ، ز وصل تو جوان شود

اگر شبی به  وصل تو ، رسد «رها» چها کند
ز شوقت اشک شادی اش،ز هر بصر روان شود

بهروز رها

(پندار التهاب)
امشب زهجرت این دل،شدکاسه ای پرازخون
با  یاد  تو  دوباره ، حالم  شـده  دگرگون

بر بیستون قلبم ، نقشـی ز چهره ی توست
از عشق تو نگارا ، هستم چو حال مجنون

چشمم سروده  اینک ، شعری  ز انتظازت
شد بستر نگاهم ، از هجر تو چو جیحون

از دست بختم امشب، دارم بسی شکایت
در حجم بی قراری، نالم ز دست گردون

امشب  بیـا  و  بشـکن ، پندار التــهابم
بر سنگر خیالم ، یک دم بزن شـبیخون

حالی اگرنیایی ، یک لحـظه در کنـارم
سرمی زنم زعشقت،تا سرسرای افسـون

اینک «رها» گشاید، دیوان خسته ی دل
شاید غم  فراقت گردد ، ز سینه بیرون

بهروز رها