تبیان، دستیار زندگی

پدر شهید وحدتیان از لحظه دریافت خبر شهادت فرزندش می گوید :

خاطرم هست جنگ که شروع شد هر وقت تعداد شهدا بیشترمی شد نفرات بیشتری بصورت داوطلب به جبهه اعزام می شدند . چه بسیار نوجوان هایی که صبح برای اعزام از خانه بیرون می آمدند ؛ در حالی که خانواده هایشان هم از موضوع خبر نداشتند.

‏محمدرضا هم از دیگر جوانان مستثنی نبود . ایشان در زمان جنگ محصل بود و به هر حال بخاطر پیروزی انقلاب اسلامی ؛ درس و قلم را رها کرد و برای گذراندن دوران آموزشی به کازرون رفت .او 25 ‏روز  دوران  آموزشی  را  پشت  سر گذاشت  و  در این مدت آنچه ‏ذهن ما را به خود مشغول می کرد ، این بود که نکند سختی آموزش مانع از رفتن او به جبهه شود . ولی او مصمم تر از این حرفها بود که ما فکر می کردیم. 

‏او تصمیم خودش را گرفته بود . صبح از خانه بیرون رفت . همان روز از ستاد نماز جمعه داشتند نیروها را به جبهه اعزام می کردند . محمد رضا وسایلش را ‏برداشته بود که برود . ما هم نمی دانستیم  که او  می خواهد  برود.  ‏در آن ایام  من  روی  تاکسی کار می کردم و از بچه ها شنیدم که محمدرضا می خواهد به جبهه برود . رفتم به ستاد ؛ دلم در تب و تاب افتاده بود . وقتی که دیدم که ‏با بچه های محل است ، مقداری از اضطرابم کاسته شد و آرامش خاطر بیشتری به  من دست داد .

‏‏در ایام محرم و صفر قرار داشتیم و حدود دو ماه از اعزام او می گذشت . قرار بود عملیات محرم انجام گیرد . ‏یک روز ساعت تقریبأ 4 ‏عصر بود که در حیات را زدند . یکی از ‏دوستان بود . سلام و احوالپرسی کردیم و آن قدر این پا و آن پا کرد که دانست می خواهد موضوعی را بگوید اما از ناراحتی نمی تواند . به او گفتم : ‏نگران نباش هر ‏چه داری بگو . ‏گفت : ظاهراً می گویند که محمد رضا شهید شده . ‏گفتم : خوب زودتر می گفتی . همه ی ما باید در این راه شهید شویم تا به هدفمان‏برسیم .

شهرستان بوشهر

پدر شهید افتخارکار از دیدن جسد مطهر فرزندش می گوید :

‏‏کریم تا 6 ‏ماه مفقودالاثر بود . پس از این مدت من و مادر شهید قصد زیارت امام رضا (علیه السلام ) را کردیم . جمعه ای بود ؛ من آن روز به نماز جمعه نرفتم ؛ عصر به مسجد آمدم . یکی از بچه های آنجا به من گفت : می دانی که پیکر کریم را آورده اند ؟ ‏این در حالی بود که مسئولین ، هیچ گونه خبری به ما نداده و ما را از آوردن پیکر شهید مان مطلع نکرده بودند . کمی ناراحت شدم ؛ زیرا ما در حال سفر بودیم  و اگر می رفتیم  و این عزیزان  را می آوردند ؛ معلوم  نبود  که  مراسم  پسر ما چه می شد.  

‏روز شنبه ، ساعت 11 ؛ از بنیاد شهید نزد من آمدند . از آنها خواستم که برای بار آخر پسرم را ببینم . سوار آمبولانس شدم . شهادت کریم در تاریخ 3 / 11 / 1366 ‏بود و پس از 6 ‏ماه ؛ در شهریور ماه ، پیکر آنها به دست ما رسید.

وارد  بهشت  صادق شدم . شهدا  را  داخل اتاقی  گذاشته  بودند . وقتی خواستم وارد اتاق شهدا شوم ؛ گفتند : ‏اگر امکان دارد ، داخل نشوید ؛  گفتم : یعنی من پسرم را نبینم  . گفتند : پیکر شهدا مدتها زیر خاک یا روی زمین بوده ، شاید این عامل باعث شده که آسیبی به پیکر آنها وارد شده باشد . گفتم : چرا مانع دیدار من با پسرم می شوید ؟ مگر در من ، حالت غیر عادی و یا گریه و ناله می بینید ؛ من بر خود تسلط دارم و مطمئن باشید که اصلأ ناراحت نخواهم شد .  

‏وارد اتاق شدم و و بالای سر پسرم ایستا دم . به جان خودش قسم که ذره ای تغییر نکرده بود . هنوز فانوسقه اش  دور کمر و پوتین در پایش بود ؛ گویی به خواب شیرینی فرو رفته و به آرامش ابدی دست یافته بود.  ‏به طرز شگفت انگیزی بدنش سالم مانده و تنها جراحاتی در ناحیه شکم داشت .

شهرستان بوشهر 

پدر شهید دریس از خبر شهادت فرزندش می گوید :

‏زمانی که عبدالرضا به شهادت رسید ، من در سفر بودم و جسد او 16 الی 17 ‏روز در سردخانه بود تا این که من از سفر برگشتم . وقتی به منزل رسیدم ، متوجه شدم عده ای از آشنایان در منزل ما هستند . از دیدن آن ها شگفت زده شدم . از عبدالرضا سراغ گرفتم ؛ گفتند که زخمی شده و در بیمارستان بوشهر بستری است . وضو گرفتم ؛ به اتاقی دیگر رفتم و با تمام وجود گریستم . همه به اتاق آمدند ؛ به آنها گفتم : می دانم که پسرم شهید شده است ؛ چون نشانه هایی را که من می بینم ؛ شما نمی بینید . نماز عصرم را به جا آوردم ؛ به سپاه پاسداران رفتم و سراغ عبدالرضا را گرفتم . گفتند که ما اطلاع نداریم . من به آنها گفتم که شما اطلاع دارید و نمی خواهید به من بگویید . ‏روز بعد نیز باز به سپاه مراجعه کردم و به آنها گفتم :  اگر عبدالرضا شهید شده ؛ من خوشحالم . فقط خبر شهادت آن را به من بدهید . آنها به من گفتند که ما با بوشهر تماس می گیریم ؛ اگر خبری شد ، به شما خبر می دهیم . بالاخره از شهادت او با خبر شدیم . پیکر مقدس او را در حضور انبوه جمعیت استقبال کننده به خاک سپردند . 

پیش از به خاکسپاری ؛ بر سر تابوت فرزندم رفتم ؛ صورتش را بوسیدم و گفتم : پسرم ، خوشحالم . ای کاش دیگر فرزندانم نیز در این راه می رفتند . سپس به فرمانده ی سپاه گفتم که عبدالرضا چند ماهی به خانه نیامده بود . حالا می خواهم تابوت او را به خانه ببرم . گفت : مردم منتظرند ؛ گفتم : باید حتماً او را ببرم و با اصرار فراوان تابوت وی را به خانه آوردم . در میان راه ، مردم گل ؛ گلاب و شیرینی بر روی تابوت وی می ریختند ‏.

شهرستان دیلم

تولد صبح 

پدر شهید لاری زاده از شب عملیات آزاد سازی خرمشهر می گوید :

‏شب عملیات  آزاد سازی  خرمشهر بود . خواب  دیدم  من هم به خرمشهر رفته و در کنار یک شط ایستاده ام . پسرم نزدم آمد و یک جام به طرف من گرفت ؛ گفت : « بابا ، بیا آب بخور » . من جام را گرفتم و گفتم : این آب که گل آلود و قابل خوردن نیست . او جام را از من گرفت ؛ آبش را ریخت و جام را از آب شط پر کرد و گفت : « حالا از این آب بخور »  .

کمی از آن آب خوردم . دیدم در طول عمرم آبی به این گوارایی نخورده ام . گفتم : پسرم ، این آب خیلی گوارا بود . مقدار دیگری هم به من داد . او یک جام دیگر هم به من داد ؛ تا جام دوم را خوردم ، از خواب بیدار شدم . به مادرش گفتم که مطمئنم که پسرم شهید شده است .

شهرستان دیلم

تولد صبح

پدر شهید محمودی از یافتن جسد فرزندش می گوید :

‏فرزندم  فردی مطیع  بود و  من هر کاری  را که به او می سپردم ، بدون هیچ گونه کم وکاستی انجام می داد . بعد از شهادت فرزندم ، برای پیدا کردن جسد ایشان به همه جا سر زدم ، اما اثری از وی نیافتم . یک بار به خوابم آمد . از او پرسیدم : کجا هستی ؟  در جوابم گفت : « ما زنده ‏هستیم  و نزد ‏خدا روزی می گیریم و همیشه در حال مقابله و جنگ هستیم » .   

شهرستان دیلم

تولد صبح

پدر شهید بهرسی از نظر حضرت ابوالفضل ( ع ) به فرزندش می گوید :  

‏در آستانه  تولد پسرم غلامحسین ، حضرت  ابوالفضل ( ع ) را در خواب  دیدم . از من  ‏سؤال  کرد : « فرزندت  را بیشتر دوست  داری یا  ما را » ؟ من  بی درنگ به وی ‏گفتم : شما را ، حضرت گفت : « برای اثبات  حرف هایت  دست  فرزندت را قطع کن » . من بلافاصله دست غلامحسین را قطع کردم . در هنگام رفتن نگاهم کرد وگفت : « نگران نباش فرزندت سالم سالم است ».  

شهرستان گناوه

از گهواره تا بهشت

پدر شهید عبادی از فرزند شهیدش می گوید :  

‏‏از جمله الطاف عجیب الهی و معنوی درباره ایشان این بود که در روز 20 ‏رمضان همزمان با شهادت محبوبترین شخص مورد علاقه اش حضرت علی ( علیه السلام ) شهید شد و این خود یک پیش آمد عادی نبود بلکه افتخار بود .

پسرم یک بار جابر را در خواب دیده که لباس عربی سبزی بر تن کرده و با چهره ای نورانی در باغی بزرگ قدم می زدند . گفت جلو رفتم و به او سلام کردم و گفتم مگر شما رحلت نکرده اید ؟ جابر در جواب می گوید : « نه ؛ من زنده ام و حالم خوب است . ازدواج کرده ام و فرزندی د‏ارم » .

ایشان نامزد داشت. خرید حلقه و بله برون انجام شده بود و قرار بود پس از پایان خدمت سربازی ازدواج کند و تنها 28 ‏روز به پایان خدمتش مانده بود که شهید شد .

شهرستان دشتستان

از نخلستان تا آسمان

پدر‏ شهید رنجبر کللی نقل می کند :

مدتی از اعزام او می گذشت ؛ شبی در خواب دیدم پسرم امرالله روی تختی خوابیده است . وقتی سرتاپایش را نظاره کردم متوجه شدم پای چپش نیست و به پای دیگرش کفش ورزشی پوشیده است . تسبیحی به گردن آویخته بود و آدرسی هم روی جیبش قرار داشت . نزدیک او رفتم ؛ گفت : « پدر، بیا ببین که پاپم قطع شده است » .

درهمین حین ناگهان از خواب پریدم . فردای آن شب در مجلس روضه خوانی اباعبدالله (ع) نشسته بودم که خواهرزاده ام آمد و خبر شهادت امرالله را برایم آورد . گفتم من می دانستم که امرالله شهید شده است.  ‏ خواهرزاده ام با تعجب پرسید ولی امروز خبر شهادتش را آورده اند . گفتم : امرالله ، خودش قبل ازهرکسی مرا از شهادتش مطع کرده است .

شهرستان دشتستان

ستاره چیدنی بود

پدر شهید شهبازی از لحظه شهادت فرزندش می گوید : قبل از شهادت شهید ؛ در حالی که او در حین مأموریت در بندر امام بود ؛ نامه ای می نویسد که فلان روز من بر می گردم ؛ شما به دیدار من بیاید . پدر شهید  از  منزل حرکت می کند  و  به نیروی  دریایی ارتش  می رود . وقتی  سراغ  فرزندش  را می گیرد ؛ نگهبان می گوید پدر بمان چند وسیله است تا برای تو بیاورم .

پدر شهید  در ادامه می گوید  شب خواب  دیده  بودم که  بلندگویی  روی خانه  نصب بود و به مادرش گفتم صدای بلندگو از خانه ی خودمان می آید . مادرش گفت نه این صدای بلندگو از خانه شهید خاکزاد می آید . این خواب به من خبری داد که حتماً پسرم شهد خواهد شد و رفقایش به من خبری نمی دهند . در همین حال بود که مرا در جمع رفقایش حاضر کردند . در حالی که لباس ساده ی کشاورزی بر تن داشتم ؛ رفقایش هرکدام سر به دیوار نهادند و شروع کردند به گریه و زاری و من بعد از این صحنه بر روی زمین افتادم و گفتم مرا به منزلم برسانید ؛ اما از من خواستند که بمانم ؛ با شهید فردا به روستا بروم ؛ ولی من قبول نکردم و به منزل برگشتم ؛ دیدم حیاتم از جمعیت پر است و شروع کردم به گریه و رازی . در آن جا شکر خدا به جای آوردم که فرزندم در راه خدا و برای دفاع از اسلام برای مملکتش شهید شده است.  

شهرستان دشتستان

کبوتران بهشت

پدر شهید شهریاری از نجات یافتن توسط فرزندش می گوید : یک شب در عالم خواب دیدم که از کوه به خانه بر می گردم . ناگهان دیدم که راه عبور و مرور را آب برده است. هرکاری کردم نتوانستم به خانه برگردم . کمک خواستم ولی کسی صدایم را نمی شنید. ناگاه فرزند شهیدم از راه رسید و به من کمک کرد . آن شهید تکه آهنی به دست من داد و سر دیگر آن را خودش گرفت و مرا از دره وحشتناک نجات داد و راه را بر من هموار نمود .

بعد از آن که به کربلای معلی و عتبات عالیات مشرف شدم ؛ پی بردم که مقصود خواب من ؛ باز شدن راه کربلا بوده است که توسط مقام شهیدان بدان اماکن متبرکه راه یافته ام .

شهرستان دشتستان

کبوتران بهشت  ‏