تبیان، دستیار زندگی

‏بار آخری که به مرخصی آمده بود ، موقع رفتن صورت مرا خیلی بوسید . گفتم چه خبر است ؟ گفت : « این دفعه مشکل است که برگردم » .  

بعد از شهادتش ‏از طرف بنیاد شهید به ما گفته شد که شناسنامه و لباس هایش را ببریم . ما هم بردیم . در شناسنامه اش خطی کشیدند.  شب در خواب دیدم که داخل حیاط خانه هستم . در خانه را زدند . شهید وارد شد . گفت : « مادر، شناسنامه ام کو؟ » گفتم : در خانه است . گفت : « نه ، شناسنامه ام نیست » .

شهرستان بوشهر ( چغادک )

حسن موقعی که می خواست به جبهه برود ، شبش با ما خداحافظی کرد . من فکر کردم می خواهد شوخی  کند . گفتم : دو  مرتبه رفته ای ، مرتبه ی  سوم  دیگر نمی خواهد  بروی . گفت : « نه ، من می روم » .

خیلی خوشحال بود . به من توصیه می کرد که گریه نکن . با همه ی همسایه ها خدا حافظی کرد و رفت . برادرش جلوتر به جبهه رفته بود . گفتم : بگذار تا برادرت بیاید ، بعد تو برو . گفت : « نه ، من می روم » . او رفت و تا مدتی نامه اش هم نیامد . گفتم که بچه ام همیشه نامه اش بعد از 15 ‏روز می رسید ؛ این دفعه چرا نامه ای نفرستاده است . پدرش گفت : حتماً الآن زمان حمله است و نمی تواند نامه ای بفرستد . مدتی بعد برادرش آمد  تا چفیه ی حسن را با خود آورده است.

‏گفتم : ننه ، تو برادرت حسن را ندیده ای ؟

‏گفت : او را دیدم ؛ خواب بود و چفیه ی دور گردنش را باز کردم و آوردم .

گفتم : خوب بود ؟ گفت : بله .

‏می دیدم رفقای پسرم نزد او می آیند و با هم می خندند . تا بعد از چهار روز؛ پسرم به اقوام که در بوشهر بودند ؛ گفته بود که جنازه حسن را آورده اند و ما این گونه از شهادت او با خبر شدیم . ‏شهید وقتی که به جبهه اعزام شد ؛ خیلی خوشحال بود ؛ چه دو بار اول ، چه مرتبه ی آخر. همیشه با من مزاح می کرد و می گفت : « نگاه کن چقدر از تو بلندتر شده ام ؛ من دیگر بزرگ شده ام » . ‏هرچه درباره ی او بگویم کم گفته ام .

شهرستان بوشهر ( چغادک )

« زندگینامه شهید محمد فشنگ ساز به روایت مادر شهید »

 5 ‏ ساله بود که به بندر لنگه منتقل شدیم . تا مقطع راهنمایی ؛ پیشرفت ‏درسی بسیار خوبی داشت ؛ طوری که وقتی در کلاس اول راهنمایی درس ‏می خواند ، مدیر مدرسه پیشنهاد داد که سال دوم را جهشی بخواند و درکلاس سوم راهنمایی بنشیند . بعد هم مدرسه با آموزش و پرورش نامه نگاری  کرد و با ‏موافقت آموزش و پرورش ، این موضوع عملی شد.  ما هم برای اینکه محمد بتواند به صورت جهشی کلاس سوم ‏بنشیند ؛ به برازجان منتقل شدیم. 

‏کلاس اول دبیرستان را در مدرسه ی شریعتی گذراند . شروع کلاس دوم دبیرستان او نیز مصادف شد با دوران انقلاب . در آن سال محمد دو تا تجدید آورده بود . او برای گذراندن دوره آموزشی به نیشابور رفته بود و نتوانست خودش را به امتحانات برساند . به مدرسه اش رفتم و جریان را میان گذاشتم و محمد به هر زحمتی بود ؛ آن سال را به شکل متفرقه گذراند.  ‏ایشان کلاس سوم دبیرستان را هم به همین شکل گذراند . در آن موقع عضو سپاه پاسداران شده بود و آغازی بود برای فعالیت های او به طوری که درس را کنار نهاده بود .

کم کم برنامه رفتن به جبهه را مطرح کرد . تا یک روز نهایتأ  از پدرش برای رفتن به جبهه اجازه گرفت . پدرش گفت : برادرت سرباز است . اگر تو هم بروی مادرت تنها می ماند ‏ و یک مقدار برای او بهانه آورد ولی او قبول نمی کرد و مصمم برای رفتن به جبهه بود . در همان شب سوار موتور شد و با دوستانش خداحافظی کرد . یادم است ؛ آمد پیش من و گفت : « مادر اگر صبح برای نماز صبح من را صدا می زنی تا امشب خانه بمانم و گرنه می روم در پایگاه کنار دوستانم می خوابم » . به او گفتم  برای  نماز  صدایت  می زنم . اما  اگر  می خواهی پیش دوستانت بروی باید از پدرت اجازه بگیری . از پدرش اجازه گرفت و رفت و بازگشت .

صبح برای نماز او را بیدار کردم ؛ چای و آش هم آماده کردم برای صبحانه . بعد که دوستانش آمدند ؛ برای صبحانه آنها را تعارف کردم ولی نپذیرفتند و گفتند در راه می خوریم . بعد خداحافظی کرد و رفت . دوباره  برگشت  و گفت : « می دانی  چه  شده » ؛ گفتم : نه ؛  گفت : ‏« از پدرم خداحافظی نزدم » . از پدرش خداحافظی زد و رفت . باز به درب حیاط که رسید دوباره برگشت و گفت : « مادر کلید موتور و ساعتم را روی یخچال نهادم اگر حسن جمعه ها آمد سفارش بده که موتور را روشن کند تا باطری آن نخوابد » . بعد خداحافظی زد و رفت .

5 ‏محرم رفت ؛ 28 ‏روز بعد یعنی 8 ‏صفر شهید شد . وقتی محمد شهید شد کسی چیزی به ما نگفت . تا اینکه خبر شهادت محمد را به پدرش دادند و گفتند که جسد او مفقود است .

شهرستان بوشهر

مادر شهید بهفروز از لحظه دیدن جسد فرزندش می گوید :

اصغر درهمان عملیات بستان در مورخ 9 / 9 / 60 ‏شربت شهادت را نوشید و به آرزویش رسید . پیکر او هم بعد از 17 ‏روز به دست ما رسید . ‏خدا شاهد است که وقتی بالای پیکر پسرم حاضر شدم و به او نگاه ‏کردم ، رویش هنوز تازه ‏و سالم بود . انگار همین الان به خواب رفته بود ؛ با آنکه 17 ‏روز از شهادتش می گذشت . ‏پسرم بدنی سالم و طبیعی داشت. یک تیر به قلب و یک تیرهم به گلویش خورده بود . در کنار پسر شهیدم ، دستهایم را بالا کردم و از خدا تشکر نمودم . هر چه صلاح و مصلحت خداست ، همان به وقوع می پیوند و ما هم راضی به رضای ‏الهی هستیم .

شهرستان بوشهر

مادر شهید افتخار کار از اعزام فرزندش به جبهه می گوید :

‏از یازده سالگی می خواست به جبهه برود ؛ اما چون کم سن و سال بود ، با او موافقت نکردند و او هم مجبورشد با استفاده ‏از فتوکپی شناسنامه ی برادرش به جبهه برود . ‏کریم چند بار به جبهه اعزام شد ؛ در چهارمین بار که به جبهه رفت ، پس از انجام عملیات کربلای 4 ‏، حدود 12 ‏روز مرخصی داشت اما 6 ‏روز بیشتر نتوانست طاقت بیاورد و زودتر از موعد ، به منطقه رفت. در این مدت خیلی ‏کوتاه ، همیشه توی خودش بود و حتی میلی به خوردن غذا هم نداشت . ‏قبل از رفتن هم ، 6 ‏قطعه عکس به من داد و گفت : « اگر بچه های مسجد توحید آمدند ، عکس ها را به بچه ها بده » در واقع این موضوع ، به قبل از آخرین اعزام او برمی گشت که بعد آن در پنجمین ‏اعزامش به جبهه ، برای شرکت در عملیات کربلای 5 ‏به منطقه رفت و شهید شد. ‏او حتی سفارش کرد که اگرمن شهید شدم ؛ در بوشهر و در کنار همرزمانم دفنم کنید. ‏

چند سال پیش ، بچه ها از خانه بیرون رفته بودند و من تک و تنها در منزل نشسته بودم . تا ساعت 12 ‏شب ، به تلویزیون نگاه می کردم و با خودم گله می کردم که من این همه بچه بزرگ کردم ، اما الان یکی  پیشم نیست. کم کم به خواب رفتم ؛ در عالم خواب بود که شهید را دیدم تا با تعدادی از همرزمانش در اتاق نشسته است. در حال میوه خوردن بودند . به شهید گفتم : اینها کی هستند ؟ گفت : « مگر نگفتی که تنها هستی ؛ آمده ایم کنارت تا تنها نباشی » . ‏کم کم زمزمه هایی به گوشمان رسید که عبدالکریم شهید شده است. بعضی می گفتند: اسیر شده و بعضی می گفتند : شهید شده .  در نهایت در نماز  ‏جمعه  بود که خبر شهادت  عبدالکریم  به گوشم  رسید . ‏همیشه او را به جبهه رفتن تشویق می کردم . یک بار به برازجان رفته بود . به من سفارش کرد که اگر خبری از اعزام شد، حتماً مرا خبردار کن . وقتی زمان اعزام فرا رسید ، زنگ زدم و او را خبردار کرد م ؛ او نیز با روی گشاده آمد و به استقبال شهادت رفت . ‏مردم باید بدانند که ما چیزی بهتر از انقلا ب و رهبری و شهدا نداریم و باید این نعمتها را با جان و دل ، حفظ کنیم .

شهرستان بوشهر

مادر شهید ناطق زاده از راز پوشیدن جوراب توسط فرزند شهیدش می گوید :

ما مدت زیادی بود که از مرتضی خبر نداشتیم تا این که شبی پدرش خواب دید که در مسجد است و کسی پشت پرده به او می گوید : امشب ، حمله است. بعدها فهمیدیم که در همان شب ، عملیات بوده و مرتضی در آن عملیات انگشت بزرگ پایش زخمی شده بود .

خلاصه بعد از مدت ها بی خبری ؛ یک شب که همه خواب بودیم ؛ شنیدیم که در می زنند . در را باز کردیم و دیدیم که مرتضی است. خیلی خوشحال شدیم . ایشان یک شب پیش ما ماند و مرتب به من پیشنهاد می داد که بروم و پشت جبهه فعالیت کنم ، اما من به خاطر ضعف جسمانی نمی توانستم بروم . ایشان طی آن روزکه پیش ما بودند مرتب جوراب می پوشید . من بعداً از پسر بزرگم فهمیدم که چون انگشت پایش مجروح شده ؛ نخواسته اند که ببینم  و ترسیده  که من به خاطر عواطف مادرانه ناراحت شوم .

شهرستان دیلم

تولد صبح

راز نرفتن مادر شهید ستارپناهی بر سر قبر فرزندش :

آن روزغمی سنگین و عظیم در شهر سایه افکنده بود ، چرا که شهید  ستار پناهی ، آن معلم مهربان ، دلسوز و مردمی ؛ چون کبوتری سبک بال به لقاء الله پیوسته بود .

در این میان صبر زینبی مادر شهید ، مایه ی حیرت بود.  ایشان پس از هفده سال بعد از شهادت فرزندش ؛ سرانجام در سال 1380 ‏ دار فانی را وداع گفت و در این هفده سال ، وی حتی یک بار هم بر سر مزار شهیدش نرفت و می گفت : ‏می ترسم سر خاکش بروم و گریه کنم ؛ اجرم ضایع گردد ؛ شهید از گریه من ناراحت شود و با این کار به درگاه خداوند ناسپاسی کرده باشم .

شهرستان دیلم

تولد صبح

مادر شهید فرجادی از خواب خرگوشی فرزندش می گوید :

هنگامی که تابوت رضا را آوردند ؛ مثل پروانه به دور تابوت پر می زدم و می گفتم در تابوت را باز کنید تا صورتش را ببینم . تابوت را باز کردند ؛ دیدم صورتش روبروی صورت من است . او از کودکی عادت داشتم با چشمانی نیمه باز ( خواب خرگوشی ) بخوابد . در همان لحظه دیدم که به خواب خرگوشی فرو رفته ، ولی نه آن خواب کوتاه ؛ بلکه خوابی ابدی که او را به شهیدان وصل کرده بود .

زمانی که می خواستند او را به خاک بسپرند ، بالای سرش رفتم ؛ سر خود را به سوی آسمان بلند کردم و خدا را سپاس گفتم ؛ گفتم : بارخدایا ، راضی به رضای تو هستم .

شهرستان دیلم

تولد صبح

مادر شهید دشتی از صبر و تحملش می گوید :

‏غلامحسین  یاور ضعیغان  بود . او  به همه ی  فقیران  و نیازمندان  تا آن جا که توانایی داشت کمک می کرد و از همه ی اقوام و آشنایان دلجویی می نمود .

من هنگامی که بر سر مزارش می رفتم ، بسیار گریه می کردم . یک شب قبل از این که به کربلا سفر کنم خواب دیدم که بر سر مزار غلامحسین رفته ام و تمام اقواممان بر سر مزار او جمع شده اند. از آنها سؤال کردم که چه خبر است ؟ آنها به من گفتند که از ‏شدت گریه هایت پای غلامحسین تاول زده است . بعد از این که به کربلا مشرف شدم از امام حسین (ع) خواستم که به من صبر بیشتری بدهد تا کمتر گریه کنم و اسباب ناراحتی روح او را فراهم نسازم . الحمدالله این نعمت بعد از این سفر روحانی بمن عطا شد.

شهرستان دیلم

تولد صبح

مادر شهید ناطق زاده از خواب امام زمان (عج) می گوید :

‏محمود با وجود کمی سن ، دوست داشت دین خود را به اسلام و قرآن ادا کند . او شب ها همراه با دوستانش به خیابان ها می رفت و بر روی دیوارها ، شعار می نوشت . یک شب که همراه دوستان مشغول نوشت شعار روی دیوار علیه رژیم شاه بودند ، ناگهان جیب سربازان به سمت آنها تیراندازی کرده و خوشبختانه موفق به گرفتن آنها نشدند . محمود هدیه ای الهی بود که آرزوی خدمت به اسلام را داشت و در آخر هم جاوید الاثر شد.

‏چه روزها و چه شب هایی که من به این در نگاه می کردم تا شاید محمود در را بزند و بگوید که دوستتان  دارم .  در این  سال ها  خیلی گریه  کردم  و انتظار کشیدم ،  ولی  هیچ  اثری  از او نبود . می ترسیدم اسیر شده باشد و عراقی ها او را شکنجه کنند . یک شب خواب دیدم کنار امام زمان (عج) که سوار بر اسب سفیدی بودنده ایستاده ام . از ایشان پرسیدم : آقا جان ، محمود کجاست ؟  چند بار این سؤال را تکرار کردم . ایشان فرمودند : « محمود شهید شده است » . در حال حاضر خوشحال هستم که تو انسته ام چنین فرزندی را تربیت کنم و در راه خدا هدیه بدهم .

شهرستان دیلم

تولد صبح