تبیان، دستیار زندگی

البته وبلاگ‌ها این مزیت مضاف را هم دارند که می‌توانند از طریق لینک‌های متعدد، اطلاعات بیشتری در خصوص موضوع و زمینه کاری خود در اختیار مخاطبانشان قرار دهند.آخرین نکته قابل ذکر در این زمینه این است که وبلاگ‌ها می‌توانند به صورت منفرد یا بعضاً هماهنگ با هم از طریق تمرکز روی موضوعی خاص نقش مؤثری در جلب توجه و تحریک افکار عمومی داشته باشند.

تفاوت وبلاگ و روزنامه کاغذی

1 - وبلاگ‌ها به جای اخبار جاری و رسمی بیشتر به مخاطبان خود در باره اخبار غیررسمی، خاص و حاشیه‌ای اطلاع می‌دهند.
2 - نسل جوان امروز روزنامه خوان نیست و به کامپیوتر بیشتر عادت کرده است.
3 - امکان دسترسی به مطالب گذشته (آرشیو) خیلی راحت‌تر از روزنامه‌های کاغذی است.
4 - امکان دسترسی به اطلاعات اضافه مرتبط (با توجه به لینگ‌های موجود) خیلی راحت‌تر است.
5 - امکان استفاده از صدا، تصویر و فیلم هم در آن وجود دارد.
6 - امکان ذخیره مطالب مورد نظر راحت‌تر است.
7 - امکان ارسال نظرات یا مطالب مورد نظر توسط ایمیل بسیار راحت‌تر است.
8 - محدودیت جا وجود ندارد.
9 - هزینه‌های کمرشکن تهیه دفتر، تجهیزات، کاغذ، چاپ، توزیع و... را ندارد.
10 - وبلاگ‌ها می‌توانند هر لحظه اطلاعات خود را تکمیل کنند، اما روزنامه‌های کاغذی در بند زمان هستند و مجبورند تا شماره یا چاپ بعدی صبر کنند.

دروازه‌بانی در وبلاگ

یکی از عوامل مهم و تأثیرگذار در روزنامه‌نگاری سنتی (کاغذی) دروازه‌بانی اخبار است. بدین ترتیب که هر رویدادی تا پیش از انتشار از فیلترها یا به عبارت دیگر دروازه‌بانان گوناگونی مثل: خبرنگار، دبیر‌سرویس، سردبیر و... عبور می‌کند.
در نتیجه هیچ‌گاه اخبار، بازتاب کامل واقعیت نیستند چون توسط این دروازه‌بانان چیزهایی به آنها اضافه یا کم شده است، اما در وبلاگ‌ها دیگر شاهد رابطه سنتی یک‌طرفه فرستنده- گیرنده رسانه‌های قدیم نیستیم و هر فرد همزمان می‌تواند هم گیرنده و هم فرستنده باشد، بدین ترتیب مخاطبان نه تنها نقش فعال‌تری به عنوان دروازه‌بان در گزینش، تغییر و اصلاح مطالب پیدا می‌کنند، بلکه حتی دیگر چیزی به نام باز‌خورد هم معنی چندانی نخواهد داشت، چون بازخورد، واکنش گیرنده پیام بود به فرستنده در حالی که ما امروز دیگر شاهد شخصیت‌های مستقلی به نام فرستنده و گیرنده نیستیم.

وبلاگ، رسانه بی رسانه ها

مقالاتش را همیشه کنج تحریریه، روی کاغذهای کاهی چرک نویس می نوشت ، اما چند وقتی است انگشتانش بجای خودکار، دکمه های کیبورد را تجربه می کنند. روزنامه نگاری که حالا دیگر مدتی است چشم از مانیتور کامپیوتر برنمی دارد.
این روزها خیلی از اهل قلم، مامن خود را در صفحات اینترنتی شخصی با نام وبلاگ یافته اند. پدیده ای به نام وبلاگ به آنها این امکان را داده است تا با محدودیت کمتر، با سرعت فوق العاده بیشتر، با مخاطبانشان ارتباط برقرار کنند. اگر نویسنده باید ماه ها منتظر انتشار کتابش می ماند، و روزنامه نگار، تا انتشار روزنامه بعدی صبر می کرد، اکنون با ظهور ((وبلاگ ها))ی فارسی، هر لحظه می توان با مخاطبانی که گاه تعداد آن نیز بر مخاطبان سنتی پیشی می گیرد، ارتباط برقرار کرد. وبلاگ، این روزها برای اهل قلم تقریبا همه گیر شده، اما مورد استقبال بیشتر کسانی قرار گرفته که از امکان دیگری برای ابراز نظریاتشان برخوردار نیستند. وسوسه وبلاگ، چیزی نیست که محذوفان اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، بتوانند از آن چشم پوشی کنند.
● محذوفان فکری
نویسندگان مهاجر شاید نخستین طیف از وبلاگ نویسان جدی ایرانی بودند، آنان کمتر انگیزه ای سیاسی داشتند، اما از کمبود مخاطب رنج می بردند.
شاید حسین درخشان که این پدیده را به جامعه ایرانی معرفی کرد، در غیاب ارتباط پیشینش با روزنامه ها بود که چنین آلترناتیوی را پیشنهاد کرد، چرا که او حالا مقیم کانادا شده بود و دیگر از ستون روزانه اش در روزنامه عصر آزادگان خبری نبود. حسین نوش آذر، مقیم آلمان، با وبلاگی تحت عنوان (( با شما نیستم)) و رضا قاسمی، نویسنده مقیم پاریس با وبلاگ الواح شیشه ای، شاخص ترین وبلاگ نویسان نسل اول هستند که شاید به خاطر در اختیار نداشتن رسانه ای دیگر، به وبلاگ نویسی روی آوردند. آنان که در دنیای حقیقی، امکان ارتباط با مخاطب داخل کشور را نداشته اند، با گسترش اینترنت و به ویژه وبلاگ نویسی، راهی پیش روی خود می دیدند تا سخنان خود را با صدای بلند تر و برای جمعیت بیشتری بیان کنند. و البته برخی از آن استفاده خوبی نیز برده اند. چندی بعد، رضا قاسمی، کتاب ((همنوایی شبانه ارکستر چوبها)) را در ایران منتشر کرد که با استقبال خوبی از سوی منتقدان روبرو شد و به تیراژ بالایی دست پیدا کرد. بی شک موفقیت این اثر، علاوه بر استحکام ادبی آن ناشی از ارتباط ویژه اش با مخاطب داخل ایران از طریق این رسانه نوپا است.