تبیان، دستیار زندگی

سلاااااااااام
من دوباره با حکایتهای گلستان اومدم:)

بی معطلی میریم سراغ حکایت نهم که من خودم خوب متوجه نشم (یا شدم و فکر میکنم متوجه نشدم!!) و امیدوارم برام توضیح بدید(این لغات سنگینش نمیذاره آدم درست بفهمه.. آخه سعدی جان به فکر منم باش:)   )

--------------------------------------------------------------

یکی از ملوک عرب رنجور بود در حالت پیری و امید زندگانی قطع کرده که سواری از در درآمد و بشارت داد که فلان قلعه را به دولت خداوند گشادیم و دشمنان اسیر آمدند و سپاه رعیت آن طرف بجملگی مطیع فرمان گشتند. ملک نفسی سرد برآورد و گفت: این مژده مرا نیست دشمنانم راست یعنی وارثان مملکت.


بدین امید به سر شد دریغ عمر عزیز
كه آنچه در دلم است از درم فراز آید

امید بسته برآمد ولى چه فایده زانك
امید نیست كه عمر گذشته باز آید

كوس رحلت بكوفت دست اجل
اى دو چشمم وداع سر بكنید

اى كف دست و ساعد و بازو
همه تودیع یكدگر بكنید

بر من اوفتاده دشمن كام
آخر اى دوستان گذر بكنید

روزگارم بشد به نادانى
من نكردم شما حذر بكنید

با نام خدا و سلام
مال دنیا مال دنیاست یعنی مادیات دنیوی مختص این دنیاهستند و جایگاهی در آخرت ندارند و این موضوع را زمانی متوجه می شویم که دیگر نتوانیم از این مال دنیا در دنیا استفاده کنیم تا دست و توانی برای کسب ثروت و خرج درآمدهایمان داریم به این نکته اصلا توجه نداریم

سلام
دقیقا نکته داستان همین بود که اخوی گفتند.
یه معلمی داشتم و هنوزم دارم به اسم آقای یزدانی! یه بار میگفت، آدمیزاد مثل کارمند بانکه! صبح که میاد سرکار دست خالی میاد، شاید میلیونها و میلیاردها پول زیر دستش رد بشه و توی دستش نگه داره ولی آخر وقت اداری همشو باید بذاره و بره. اگر یه ریال هم از حساباش لنگ بزنه از حلقومش میکشن بیرون حالا میخواد عمدی باشه میخواد سهوی!
این پادشاه بنده خدا هم می بینه که پاش لب گوره و دم مرگ، میگه این سرزمین جدیدم که گرفتن چیزیش به او نمی ماسه! و برای وارثاش هست. وارثا هم که بی صبرانه مشتاق مرگ ایشونند و در نتیجه دشمنش به حساب میاند.

سلام

ممنون از هردو بزرگوار
حالا متوجه شدم:)