سفر به گرمترین نقطه زمین
گندم بریان
همون طور که از اسم این منطقه برمیاد احتمالا اگر گندم رو در اونجا قرار بدین شروع به سوختن میکنه !!
اما با خوندن تیتر این مطلب که گرم ترین نقطه زمین در ایران هست با تعجب عمیقی به تاملی شگرف میرسیم .
که چه طور همچین جاذبه گردشگری در ایران وجود داره ولی هیچ تلاشی برای شناساندن این مناطق بکر و دیدنی صورت نگرفته یا در مقیاس خیلی کم بوده .
اما بشنوید از جذابیت های این منطقه که شخصا خیلی مشتاق شدم به این مکان دیدنی سفری داشته باشم ...
-----------------------------------------------------------------------------------------
گندم بریان تپه اى به مساحت 480 كیلومتر مربع است كه از گدازه هاى سیاهرنگ آتشفشانى پوشیده شده است. این تپه به عنوان گرمترین نقطه كره زمین از سوى پروفسور پرویز كردوانى معرفى شده است كه دماى آن در سایه در تابستان به 67 درجه سلیسوس مى رسد و در حقیقت قطب گرمایى كره زمین بشمار مى رود.
«گندم بریان» یا «ریگ سوخته» در80 كیلومترى شمال شهر شهداد در كویر لوت واقع است و به دلیل نداشتن جاده و راه مشخص دستیابى به آن به سختى و تنها با همراهى تعداد معدودى كه آشنا به مسیرها هستند امكان پذیر است. این تپه هم از لحاظ زمین شناسى و هم به عنوان یك جاذبه گردشگرى نیاز به بازشناسى و معرفى بیشتر دارد و باید زمینه دستیابى آسانتر علاقمندان به آن نیز فراهم شود. دماى هوا از آبان تا فروردین در این نقطه كره زمین قابل تحمل و طبیعى است و تنها در همین فرصت است كه مى توان به سفر به گندم بریان فكر كرد.
كویرشهداد
كویر شهداد بخشى از كویر لوت به شمار مى رود. سرزمینى با پدیده ها و شگفتى هاى ناشناخته كه مى تواند پنجره اى نو به صنعت طبیعت گردى ایران بگشاید. كویر، تنها یك اقلیم و جغرافیا نیست، خوب كه بنگریم تن پوش فرهنگ و تاریخ را هم بر تن لوت و عریانش مى بینیم.كویر با آسمان پرستاره، سكوت، شب هاى آرام، طلوع و غروب هاى زیبا، ســراب فریبنده، كلوت هاى افسانه اى شهر مانند كه به قصرهاى شكوهمند مى مانند در كنار محوطه هاى باستانى و طعم شیرین پرتقال و رطب هاى خرماى بزمانى شهداد براى همه افراد با سلایق و ملیت هاى متفاوت جذاب است.در كنار جاذبه هاى یاد شده، رود دایمى شور با بــــــلورهاى زیباى نمك، تپه گندم بریان، گدار باروت، نمك هاى تخم مرغى شكل، منطقه بدون حیات و باكترى عمق كویر، بوته هاى گز(نبكا ) در حاشیه آن، زیبایى كویر را صد چندان كرده اند. جایى كه همچون سیاره هاى ناشناخته نیاز به كشف و شناسایى بیشتر دارد.
شب كویر هم كه خیال انگیز و توصیف نشدنى است چنـــــانكه در هیچ جاى دیگرى نمى توان شب هاى سرمه اى و پرستاره را این چنین تجربه كرد. شــــب كه بر كویر چتر مى گسترد مى خواهى دستت را به هواى چیدن ستاره ها بالا ببرى.اینجا آسمان و زمین بهم نزدیك ترینند. هر چه روزها آسمان و خورشید پرفروغش به نامهربانى بر زمین سوخته و تفتیده كویر گرما و آتش مى پاشند شب ها اما به جبران آن، گویى با مهربانى تمام فاصله ها را از میان برمى دارند و آسمان ستاره هاى زیبایش را به سخاوت تمام به زمین مى بخشد.
آغاز راه
دیگر بار مسافر كویر شده ایم. ماشاالله پورحسینى رئیس هلال احمر شهداد خودروى سفر به گندم بریان را مهیا كرده است. 3 نفر از بچه هاى هلال احمر و نماینده میراث فرهنگى منطقه همراهیمان مى كنند. در ابتداى مسیر و در ورودى شهداد، گروهى دیگر از امدادگران هلال احمر با شربت «كاشكیلو» كه از شكوفه هاى نخل هاى منطقه بدست مى آید به استقبالمان مى آیند. نوروز امسال هم از همه گردشگرانى كه به شهداد آمدند با همین شربت پذیرایى شد. ساعت 15/45 از شهداد خارج مى شویم و از جاده شهداد به نهبندان از كنار روستاهاى تكاب شكالى مى گذریم.
درختان گز با جمع شدن شن هاى روان در اطرافشان مانند گلدان هاى بیابانى در كنار جاده تا «ده سیف» خودنمایى مى كنند. به این تپه ها و گزها، نبكا گفته مى شود كه ارتفاع بعضى از آنها تا 15متر هم مى رسد. بلندترین نبكاى جهان با 15متر ارتفاع در روستاى كریم آباد شهداد وجود دارد. هرچه جلوتر مى رویم زمین از پوشش گیاهى خالى تــر مى شود و تنها 5 كیلومتر پس از ده سیف در 30 كیلومترى شهداد، پوشش گیاهى كاملا ناپدید مى شود و كویر تا آنجا كه چشم كار مى كند آغوش به رویمان مى گشاید.
كلوت ها كه مانند یك شهر بزرگ به نظر مى رسند از دور دیده مى شوند اما چون مسیر ما گندم بریان است در كیلومتر 45 از جاده اصلى جدا مى شویم و از مسیر قدیمى كه كاروان هاى شتر تا دهه 30 و برخى كامیون ها تا دهه 70 از آن استفاده مى كردند راه را ادامه مى دهیم. راه مشخصى وجود ندارد، از گروه 5 نفره آنها كه پیش از این تا تپه گندم بریان رفته اند راه را از بیراهه ها مى یابند و راننده خودرو با سرعتى كه حداكثر به 25 كیلومتر مى رسد با احتیاط به سمت تپه مى راند. ساعت 17 به نخستین كلوت ها مى رسیم. سراب در كویر موج مى زند و كلوت هاى كوچك و بزرگ قایق وار بر آن شناورند. خدا در كویر بدون سفال و متال، رنگ و سنگ، شهرى آفریده كه ساعت ها از دیدنش مبهوت مى شوى.
از میان كلوت ها كه به خیابان هاى شهر كلوخى مى مانند مى گذریم در حالى كه لحظه اى چشم از این عارضه هاى كلوخى كه در اثر فرسایش بادى و آبى به وجود آمده اند بر نمى داریم. طول منطقه اى كه كلوت ها در آن جاى دارد 145 كیلومتر و عرض آن حدود 85 كیلومتر است. شهرى بدون جمعیت و با 11هزار كیلومتر مربع وسعت كه از شهرهاى بزرگ جهان بزرگتر و زیباتر است. 75 كیلومتر از شهداد و 30 كیلومتر از جاده اصلى شهداد به نهبندان دور شده ایم كه به نمك هاى تخم مرغى شكل برخورد مى كنیم.
در این محل به دلیل نزدیكى به رود شور، با تبخیر آب، نمك برجاى مانده است و به مرور زمان، آب در ستون هاى ایجاد شده بالا آمده و با تبخیر بر ارتفاع نمك افزوده شده است و در نهایت نمك به صورت تخم مرغ، گنبدهاى كوچكى ساخته است.
هزار متر آن طرفتر به رود شور با بستر سفید رنگ و پوشیده از نمك مى رسیم. براى رسیدن به تپه باید از رود بگذریم اما حالت باتلاقى در بستر رود كه منجر به نشستن خودرو در كف رود و گیرافتادن آن مى شود ما را از این مسیر منصرف مى كند.
ادامه دارد ....
منبع:
ایران