بیشتر چرخ دنده های واقعی دندانه دارند، دندانه سه مزیت بزرگ دارد:
از لغزش چرخ دندهها جلوگیری میکند. پس محورهایی که با چرخ دنده به هم متصل شده اند، همواره همگام با یکدیگر حرکت میکنند.
با استفاده از آنها میتوان به راحتی نسبت دو چرخ دنده را حساب کرد، کافیست تعداد دنده های یک چرخ را بشمارید و به تعداد دنده های چرخ دوم تقسیم کنید.
با استفاده از دندهها میتوان خطاهای کوچکی را که در هنگام ساختن چرخها پیش آمده برطرف کرد. چون نسبت چرخ ها با تعداد دندانهها کنترل میشود، دیگر اشتباهات کوچک در تولید چرخ ها اهمیت چندانی ندارد.
تا این جا همه چیز ساده بود و هر کس میتواند به راحتی مطالب بالا را بفهمد. اما آن هایی كه با ابزارهای مکانیکی کار کرده اند، میدانند که مشکلات دیگری هم وجود دارد که باید راه حلی برای آنها پیشنهاد کرد. به تدریج ایده های جدیدی برای استفاده بهتر از چرخ دندهها ارائه شد تا این مشکلات برطرف شود.
اولین مشکل این بود که امکان ساختن چرخ های خیلی کوچک وجود نداشت. به همین خاطر نمی شد نسبت دو چرخ دنده را خیلی افزایش داد. اگر شما میخواستید این مشکل را حل کنید، چه میکردید؟
چرا به جای کوچک کردن یک چرخ، چرخ دیگر را بزرگتر نمی کنند؟
چرخ بنفش دو تکه است. یک چرخ کوچک به وسط یک چرخ بزرگتر متصل شده است. چرخ کناری فقط به چرخ کوچک متصل است. درست است که چرخ های بزرگ هم اندازه اند، اما سرعت چرخش یکی از آنها دو برابر دیگری است. اگر تعدادی زیادی از این چرخها را در کنار هم قرار دهید، چیزی شبیه زیر خواهید داشت.
یک نکته جالب دیگر این که اگر دقت کنید میبینید که در کنتور اعداد روی چرخ های مجاور برعکس هم نوشته شده است. دلیل انجام این کار آنست که چرخها مستقیماً به هم وصل شده اند.
اما اگر بخواهید به نسبت های واقعاً بزرگ دست پیدا کنید، هیچ چیز توانایی رقابت با چرخ دنده های حلزونی را ندارد. چرخ دنده حلزونی از یک محور مارپیچی و یک چرخ دنده تشکیل شده است. با هر گردش محور، چرخ دنده یک دندانه جلو میرود. اگر چرخ چهل دندانه داشته باشد، در یک فضای بسیار کوچک به نسبت 40:1 دست پیدا میکنیم مدل سازی زیر یک چرخ دنده حلزونی را نشان میدهد که در برف پاک کن ماشین استفاده میشود.
از این چرخ دندهها در کیلومتر شما ماشین نیز استفاده میشود .