تبیان، دستیار زندگی

گرسوادی بِه بود صنعت رواست/         با سـواد، دانم که هرعلمی بجاست/

هر هنر سرمایه از ایـن نعمت است/           این هنر سرمایه ازخوش همت است/

زندگی امروز با ایــــن امر راست/         زندگی بی علـم ودانش کی رواست/

طی شده آن روز های جهــل دور/           شمس علــم است یار، دریابیم نور/

هر کجا سر می کشی علمـــی روا/           گر نباشد کـــــی شو د دردی دوا/

کار امروز است با علمــــی قرین/           اهل دنیــــــــا علم را دانند وزین/

در گذشته این نیازی خــوش نبود/          هرکسی با تجــــــربه کاری نمود/

داد دارو ،بست مرهـم مشکلــــی/         کی توانستی نهــــــــد مرهم دلی/

تا که مکتب شـد شنیدی علم روز/         آن زمان دانست رمـز درد و سوز/

باز هم در ابتـــــــــدای راه بود /         علم بــــــرتر مشکلاتش را گشود/

نیست بــــر دانش نهایت دوستان/         علـــــــم آخر بر دگر دان نردبان/

قله ی آخــــــر بدست ناید همی/         آدمی در ره بـــــود بیش و کمی/

کاروان علـــــم گر چه در تلاش/         لیک اینگــونه تلاش است و معاش/

اصل مانـده کوششی برتر بجاست/           آن سواد بـــــــرتری از اولیاست/

آستین بـالا زنیم و مدرسه آباد راه/         آب خواهیــم، بَر کنم از خاره چاه/

راه ایـن است دوستان همت ز جان/       تا بدست آریـــم صـــد دُر گران/