تبیان، دستیار زندگی

ای منتهای خلقتِ عالم، از ابتدا
منظورِ از آفرینشِ آدم، از ابتدا
 
تنها تویی که مقصدِ غاییّ خلقتی
بر پا از برایِ تو عالم، از ابتدا
 
بی خلقتِ تو ختم نمی شد پیمبری
ای بر پیمبران همه، خاتم از ابتدا
 
از انبیاء که رفت به معراج، غیرِ تو؟
ای در حریمِ دوست تو محرم، از ابتدا
 
اسم تو اعظم است و همان اسم اعظم است
ای اسم اعظم تو، معظّم، از ابتدا
 
وقتی سروش، نامِ تو را مژده خواست داد
شکرانه گشته بود فراهم، از ابتدا
 
آن مژده تا رسید به کسری، ز هم شکافت
کاخی که بود آن همه محکم، از ابتدا
 
انگار انتظار تو را می کشید و بس
سلمان تبارِ مملکتِ جم، از ابتدا
 
هرجا لوای نام تواش زیر پر گرفت
گفتی که خود نداشته پرچم، از ابتدا
 
باطل به جز شکست، علاجی دگر نداشت
پیروزی تو بود مسلّم، از ابتدا
 
«قصری» کجا و مدح چو تو خاتمی کجا!؟
بی جا در این مقال، زدم دم، از ابتدا
 
 شاعر : کیومرث عباسی(قصری)

شعر مدح پیامبر

اى به ذکر روى تو، تسبیح گردان ماه و مهر

وى به روز و شب جمالت را ثناخوان ماه و مهر

با خیالت رو به ذکر یاجمیل آورده اند

بیش ازین در آتش حسرت مسوزان ماه و مهر

آسمان با صدهزاران دیده مى جوید تو را

رونما، تا رونما آرد به دامان ماه و مهر

در حجاب نور مستورى، ولى با این همه

با نگاهى دل ز کف دادند آسان ماه و مهر

از فروغ روى تو هفت آسمان روشن شده ست

اى رخت را روز و شب آیینه گردان ماه و مهر

چشمشان در خواب هم هرگز نبیند خواب را

در رخ تو مات و حیرانند اینسان ماه و مهر

مدّعا را با دو شاهد آسمان اثبات کرد:

از سحرخیزان و از شب زنده داران، ماه و مهر

در گذرگاه تجلّى اى فروغ لایزال

با دو جلوه از تو شد اینسان فروزان ماه و مهر

با تو رونق نیست بازار مه و خورشید را

بِهْ که تا نگشوده بربندند دکّان ماه و مهر

رزقِ نور کهکشان ها در فروغ حسن تست

اى دو قرصِ نان تو را بر خوانِ احسان، ماه و مهر

دورباش چشم بد را نیست حاجت، تا که هست

مجمره گردان فلک، اسپندریزان ماه و مهر

کهکشان در کهکشان گسترده طیف نور او

ذرّه اویند در گردون فراوان ماه و مهر

چون رُخش را گاه مه خوانند و، گاهى آفتاب

زین شرف ساید سر خود را به کیوان ماه و مهر

چشم من ماتِ جمال مصطفى بادا، که هست

اندرین آیینه سرگردان و حیران، ماه و مهر

اى شبستان تجلّى از تو روشن همچو روز

وى به یمن جلوه ات این گونه رخشان ماه و مهر

کرده میلاد تو را با حضرت صادق قرین

تا خدا امشب کند با هم نمایان ماه و مهر

شایگان آورده، گنج شایگانم آرزوست!

اى به چرخِ جود تو رخشان هزاران ماه و مهر

اى به درگاه جلالت چار ارکان خاکبوس

هفت اختر مشعل افروز و، دو دربان: ماه و مهر

از سر «پروانه» خود سایه رحمت مگیر

هست تا در سایه مهرت خرامان ماه و مهر

شعر مدح پیامبر

جهان سرسبز و خرم گشت از میلاد پیغمبر

منور قلب عالم گشت از میلاد پیغمبر

بده ساقى مى باقى که غرق عشرت و شادى

دل اولاد آدم گشت از میلاد پیغمبر

تعالى الله از این نعمت کز او اسباب آسایش

براى ما فراهم گشت از میلاد پیغمبر

ز لطف و رحمت ایزد ز یمن مقدم احمد

ظهور حق مسلم گشت از میلاد پیغمبر

به شام هفده ماه ربیع و سال عام الفیل

رسالت ختم خاتم گشت از میلاد پیغمبر

بشارت ده به مشتاقان که ز امر قادر منّان

دل ما عارى از غم گشت از میلاد پیغمبر

ز ناموس قدر بشنو تو گلبانگ خطر زیرا

سر نابخردان خم گشت از میلاد پیغمبر

بناى جهل ویران شد ز یمن منجى ات تارک

جهان از علم اعلى گشت از میلاد پیغمبر

دوصد اعجاز شد ظاهر که در عرش عُلى حیران

دوصد عیسى بن مریم گشت از میلاد پیغمبر

بشد دریاچه ساوه تهى از آب و برعکسش

سماوه همچنان یم گشت از میلاد پیغمبر

بشد این فارس چون شمعى، بشد آتشکده خاموش

جهان حق مجسم گشت از میلاد پیغمبر

ز یمن مقدمش منشق جِدار طاق کسرى شد

که حیران خسرو جم گشت از میلاد پیغمبر

بناى ظلم شد ویران ولى در سایه ایمان

بناى عدل محکم گشت از میلاد پیغمبر

قدم در ملک هستى زد چو ختم الانبیاء احمد

مقام ما مقدم گشت از میلاد پیغمبر

نواى بانگ جاء الحق به باطل چیره شد اى دل

نظام دین منظم گشت از میلاد پیغمبر

ز حسن پرتو رویش خجل در مغرب و مشرق

مه و خورشید اعظم گشت از میلاد پیغمبر

من «ژولیده» مى گویم بگو بر دوستارانش

که شرّ دشمنان کم گشت از میلاد پیغمبر

(ژولیده نیشابورى)

شعر مدح امام صادق

باز طرح دیگرى گردونه گردان نهاد

از بدایع جلوه هاى تازه اى کیهان نهاد

ریخت طرحى نو جهان با مقدم باد صبا

دشت و بستان هر طرف بینى گلى الوان نهاد

ابر رحمت باز گوهرریز و گوهرپاش شد

بر گل سورى ز شبنم لؤلؤ و مرجان نهاد

باد عنبرساى گردید و نسیم عنبرفروش

طبله را عطّار بست و قفل بر دکان نهاد

بلبل هجران کشیده در فضاى گلستان

سرخوش از دیدار گل شد، پرده الحان نهاد

بوستان و کوه و صحرا رونقى دیگر گرفت

تاجى از بیجاده بر سر، لاله نعمان نهاد

این همه آثار هست از یمن شاه دین، امام

جعفر صادق که ز احسان، قادر منّان نهاد

هفده ماه ربیع الاول، اندر جمعه، بود

کاو قدوم اقدسش در عالم امکان نهاد

با طلوع آفتاب آسمان معرفت

حق تعالى بر خلایق منّت و احسان نهاد

کرد بر کون و مکان خورشید حق تابندگى

زین تلألؤ بر جهان انوارى از یزدان نهاد

بهرهور از مکتب علم و صفاى جدّ و باب

گشت و تاج فخر را بر تارک ادیان نهاد

از مقام شامخ علمى او شد مستفیض

آن که اندر محضرش سر بر خط فرمان نهاد

اعلم و اتقى و افضل عاملى صدّیق بود

افقه و اعرف که رکن و پایه ایمان نهاد

مستجاب الدعوه و برهان حق و مقتدا

بود و آیین را بنا بر حجّت و برهان نهاد

یافته دین محمّد(صلى الله علیه وآله) از وجودش اعتبار

شیعه را مذهب به رسم جعفرى بنیان نهاد

مفتخر دانشوران بودند از شاگردى اش

بهر ترویج شریعت پاى در میدان نهاد

تربیت فرمود شاگردان عالم بى شمار

پایه هاى علم شیمى جابر حیّان نهاد

مام گیتى مثل او هرگز نزاید در قرون

برترى او را خدا بر همسر و اقران نهاد

گر زبان خامه عاجز آمد از توصیف او

قدر والایش عنان فکر، سرگردان نهاد

ناامید از آستان خویش «فرزین» رامساز

لطف تو شاها به دل مرهم پى درمان نهاد

(عبدالحسین فرزین)

مدح امام صادق

چون از افق برآید انوار صبح صادق

در پاى سبزه بنشین با همدمى موافق

شد موسم بهاران پرلاله کوهساران

بستان پر از ریاحین صحرا پر از شقایق

بلبل که در غم گل مى کرد بى قرارى

شکر خدا که معشوق آمد به کام عاشق

یک سو نشسته خسرو در بزمگاه شیرین

یک سو نهاده عذرا سر در کنار وامق

ابر بهار گسترد دیباى سبز در باغ

باد از شکوفه افکند بر روى آب قایق

بر آستان معشوق تسلیم شو که آن جا

صاحبدلان نهادند پا بر سر علایق

زد بلبل سحرخیز فریاد شورانگیز

کاى مست خواب غفلت و اى بنده منافق

شد وقت آن که خوانند حمد و ثناى معبود

شد گاه آن که نالند در پیشگاه خالق

از بوستان احمد بگذر که بلبل آن جا

بر شاخ گل سراید وصف جمال صادق(علیه السلام)

نور جمال صادق چون از افق برآمد

شد صبح عالم آراش بر شام تیره فایق

از شرق و غرب بگذشت نور فضایل او

چون آفتاب علمش طالع شد از مشارق

تن پیکر فضایل، جان گوهر معانى

دل منبع عنایات رخ مطلع شوارق

همچون صدف ز دریا دُرهاى حکمت اندوخت

چون گوهر وجودش شایسته بود و لایق

بر پایه کمالش محکم اساس توحید

از پرتو جمالش روشن دل خلایق

خورشید برج ایمان، شمشاد باغ امکان

گنجینه کمالات، سرچشمه حقایق

هادى شوند یکسر گر لحظه اى بتابد

نور هدایت او بر جسم هاى عایق

بر لوح سینه اوست آیات حق هویدا

وه! وه! عجب سوادى است با اصل خود مطابق

افکار تابناکش روشن تر از کواکب

اندیشه هاى پاکش خرّم تر از حدایق

آیین جعفرى را بگزین که دردمندان

درمان خویش جویند از این طبیب حاذق

شاها «رسا» ندارد جز اشتیاق رویت

بنماى رخ که خلقى است بر دیدن تو شایق

در عرصه قیامت دست از تو برنداریم

کاندر شفاعت توست ما را رجاى واثق