دوستـــــان شرح پریشـانی من گوش کنید
داستان غم پنهـــــــــانی من گوش کـــنید
قصه بی سر و ســــــامانی من گوش کنید
گفتــگوی من و حــــیرانی من گوش کنید
شرح این آتش جانسوز نگفــــتن تا کی ؟
سوختم، سوختم این راز نهفـــتن تا کی ؟
روزگاری من و دل ســـــــاکن کویی بودیم
ســـــــاکن کـوی بت عـــربده جویی بودیم
عقل و دین باختــــــــه، دیوانه رویی بودیم
بســــته سلســـله سلــــــسله مویی بودیم
کس در آن سلسله غیر از من و دلبند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستــــــند نبود
نرگس غمزه زنش، این همه بیمار نداشت
سنبل پرشکــــنش هیچ گرفتــــار نداشت
این همه مشـــــتری و گرمی بازار نداشت
یوسفی بود ، ولی هیــــچ خریدار نداشت
اول آن کـــــس که خــریدار شدش من بودم
باعـــث گرمــی بــــــازار شـــــدش من بودم
عشـــق من شـد سبـب خوبی و رعنایی او
داد رسوایی من ، شهـــــرت زیبــــایی او
بس که دادم همـــه جا شـــــرح دلآرایی او
شــــهر پر گشت زغوغای تماشـــایی او
این زمان عاشق سرگشـــــته فراوان دارد
کی سر برگ من بی سر و ســــامان دارد؟
چاره اینــــست و ندارم به از این رای دگر
که دهـــــم جای دگــــر دل به دلآرای دگر
چشــــم خود فرش کنـــــم زیر کف پای دگر
برکف پــــای دگر بوســــــه زنم جای دگر
بعد ازاین رای من اینست وهمین خواهد بود
من بر این هســــتم و البته چنین خواهد بود
پیش او یار نو و یــار کهـن هر دو یکیست
حرمت مدعی و حرمت من هردو یکیست
قول زاغ و غــزل مرغ چمن هردو یکیست
نغمه بلبل و غوغای زغن هردو یکیست
این ندانسته که قدر همه یکســـــــــان نبود
زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود . . .
"وحشی بافقی"
