تبیان، دستیار زندگی

در مان اهمال کاری با:

 قدرشناسى از فرصت به دست آمده :

نكته قابل ملاحظه این كه، شخص اگر گذر زمان و فرصت هاى پیش آمده را درك نكند و حركت زمان را به فراموشى سپرد، در واقع، خود را گول زده است. براى درمان وقت ناشناسى امورى را مى توان توصیه كرد:

1. توجه به ضایع سازى عمر كه با گذر آن، تدبیرى بر جبرانش نیست.

بیانى از كامل ترین انسان، پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله)نقل شده است: «یا أباذر ایاك و التسویف بأملك...»; 
اى ابوذر تو را از اهمال كارى برحذر مى دارم.

2. سپس در بیان ضرورت این نكته فرموده اند: «فإنك بیومك و لست بما بعده...»; 
چرا كه تو براى امروز هستى نه براى فردا.

3. «فإن یكن غد لك لم تندم على ما فرطت فى الیوم...»; 
توجه داشته باش كه اگر فرصت را غنیمت شمردى و فردایى نداشتى، پشیمان نمى شوى كه روز خود را از دست داده اى.

http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadid=634719&forumid=470&pageindex=2

شما  خشم خود را فرو مى برید ولى بازتاب آن را به صورت كم كارى و یا سهل انگارى  نشان مى دهید. بدین شكل، در حال رانندگى وقتى از گره خوردن ماشین ها به  تنگ آمده اید و لحظه به لحظه بر عصبانیت شما افزوده شده، به جاى این كه  دقیقاً در خط ویژه خود رانندگى كنید تا نظم بر قرار گردد، خود مرتكب خلاف  شده، تلاش مى كنید تا از خط میانى بگذرید. عجیب تر این كه، به جاى حل  مسأله، شما با این لج بازى مشكل ساز شده و به اعتراض دیگران با بى اعتنایى  برخورد مى كنید. البته، همیشه رفتار بازتابى به شكل پرخاش گرى تجلى نمى  كند، بلكه گاه با بى اعتنایى، كم كارى، عدم پذیرش خیرخواهى، و تنها گوش  دادن و لجبازى كردن برخورد مى شود.

«جو»  به مؤسسه  زندگى منطقى در شهر نیویورك  براى مشورت و درمان مراجعه  كرده است. او از تن دادن به كارهاى فراوان خود، براى جلب رضایت دیگران كه  او ناخواسته آن ها را از خود مى رنجاند، شكوه داشت. همسرش از روى عصبانیت  كه چرا او فرصت ندارد به كارخانه برسد، منزل را ترك كرده است. او كار رسمى  خود را بدین سبب نمى تواند به موقع انجام دهد. بنابراین، او از این جهت  فردى اهمال كار معرفى شده است. در نتیجه، افكار او پریشان، درهم، مضطرب، و  نگران گشته است. آرى، به وى گفته مى شود كه این گرفتارى ها را خودش به وجود  آورده است.

در حال حاضر، چاره آن است كه بدون رودربایستى كارهاى  اضافى را ترك كند، به كارهاى اصلى همت گمارد و اندیشه جلب رضاى دیگران را  از سر بیرون كند.  

در نگرش اسلامى ما هركس كه خواهان وصول به كمال مطلق  است، باید تمام همت خود را در جلب رضاى خداوندى معطوف دارد كه برترین كمال  قابل تصور انسانى است.

در كلام وحى، كامل ترین انسان، حسین بن على(علیه  السلام)، این گونه توصیف شده است:  «  یا ایتها النفس     المطمئنة، ارجعى  الى ربك راضیة مرضیة   ...»  (فجر: 27و28); اى صاحب نفس آرام، به سوى  پروردگارت باز گرد در حالى كه، او از تو راضى و تو از او خوشنودى.  بنابراین، آخرین و نهایت راه، وصول به بارگاه و مقام رضا و جلب خشنودى حضرت  بارى تعالى است.

http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadid=634719&forumid=470&pageindex=2

گاه بر اثر استیلاى خشم و غضب، شخص از دیگرى عصبانى شده و بر مبناى لجبازى با او به رفتارى نا مناسب (اهمال كارى) دست مى زند.

اما  او باید بداند كه راه اصلاح دیگران نه تنها لجبازى نیست كه خویشتن دارى،  تسلط بر خود، و بر خورد مناسب با آن هاست.

در بیانات اهل بیت(علیهم  السلام)آثار بسیار بدى براى لجاجت و سر سختى در برابر دیگران آمده است كه  از جمله آن ها، امورى را مى توان نام برد كه عبارتند از:

شر 
درگیرى و  جنگ و جدال 
نابودى 
بى رأیى 
خسران و ضرر 
فساد  رأى
ورود به كارهاى بى اهمیت
كینه 
خود را در معرض بلا  و گرفتارى قرار دادن   و... .

http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadid=634719&forumid=470&pageindex=2

اگر  انسان در برابر دیگران احساس مسؤولیت نكند و تنها خودمدار باشد، در نتیجه  اهمیت چندانى به دیگران نداده و در ارتباط با این و آن كم مى آورد.

براى  درمان این مشكل، از روش جایگزینى مى توان استفاده كرد; به این معنا كه شخص  لحظه اى بیندیشد كه اگر او به جاى دیگران بود دوست داشت كه دوستانش با او  چگونه برخوردى داشته باشند.

امام على(علیه السلام) در نامه اى به فرزندشان  امام مجتبى(علیه السلام)نوشتند: «اى پسر جانم، سفارش مرا بفهم، و خود را  میان خویش و دیگران ترازو قرار بده. یعنى از براى دیگرى همان را بخواه كه  براى خود مى خواهى و مخواه براى او آنچه را كه براى خویش نمى پسندى و ستم  مكن هم چنان كه براى خود نمى پسندى. و نیكى كن همان طور كه براى خود دوست  دارى.» 

در كتاب شریف  نهج البلاغه  بیش از دو بار و در سایر متون  اسلامى فراوان آمده است كه در برخورد با دیگران از این روش جایگزین بهره  برید. بى شك بدون این راه كار تفهیم و تفاهم و ارتباط درست با دیگران حاصل  نخواهد شد; چرا كه انسان بر مبناى خودمدارى و خودمحورى مى اندیشد و مى گوید  كه چرا دیگران این انانیت را برنمى تابند.

http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadid=634719&forumid=470&pageindex=2

پل هاك   و  آرونت بك   گفته اند: «افسردگى با خصوصیاتى  همراه است. آدم افسرده خود را سرزنش كرده و از دیگران ترحم مى طلبد. این  حالت ها با حس بدبینى نسبت به این و آن همراه است. از نظر وى، همه چیز بد  جلوه مى كند، در حالى كه مردم بد نیستند. زندگى زیبا و دوست داشتنى است.»

بنابراین، اگر افسردگى درمان گردد و شخص به این باور برسد كه:
باید خودش از درون با بدى ها و زشتى هاى خود به جنگ و ستیز برخیزد و از  حوادث نترسد، به یقین با اهمال به مبارزه پرداخته است.

http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadid=634719&forumid=470&pageindex=1

اگر  از شما رفتارى سر زند كه آن را ناپسند و گناه تلقى كنید، بى شك از آن بابت  در خود احساس شرمسارى، انفعال، اضطراب و هیجان را فراهم ساخته اید. این  هیجان مى تواند عامل و موجب عقب انداختن كار شود. وقتى كار را در غیر زمان  مقرر به استاد تحویل دادید و او از شما به خوبى تحویل نگرفت، شرمندگى فزونى  یافته و پس از آن در انجام كار بعدى سردى بیش ترى نشان خواهید داد كه این  همان اهمال كارى است. بلكه سردى خود عامل پا برجایى اهمال در جان آدمى  خواهد بود.

براى درمان این آفت تلاش كنید از خطاها جداً  پرهیز كنید تا اندیشه خود كم بینى در شما زدوده گردد و تقویت نشود. توجه  داشته باشید كه در اسرع وقت اقدام عملى را بر هر چیز دیگرى مقدم بدارید.

http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadid=634719&forumid=470&pageindex=1

امروز  روز تعطیلى اوست، تازه از خواب بیدار شده، اتاقش كثیف و همه چیز نامرتب  است. او از آن وضع نفرت دارد، از خودش هم بدش مى آید ولى نمى داند چه كند و  از كجا شروع كند. این توصیف كسى است كه دچار اهمال كارى شده، و در نتیجه  او را  مهمل  مى نامند. كسى كه از كار كردن مى ترسد، در نتیجه باید كارش را  مضاعف انجام دهد   و خود را بى محابا در معركه اشتغال به آن كار  بیندازد.

بیانى از امیرالمؤمنین(علیه السلام) نقل شده كه خود حاوى تحلیل  روانى بلندى است. آن حضرت مى فرمایند: «اذا هبت امرا فقع فیه، فان شدّه  توقیه اعظم مما تخاف منه»;   چون از كارى ترسیدى وارد آن كار شو، [زیرا]  كه خود را سخت پاییدن دشوارتر باشد از وارد نشدن در كار.

http://anjoman.tebyan.net/newindex.aspx?pid=17257&threadid=634719&forumid=470&pageindex=1