قالَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلّىٍ علیه ‏السلام:مَنْ عَرَفَ حَقَّ اَبَوَیْهِ الْأفْضَلَیْنِ: مُحَمَّدٍ وَعَلّىٍ وَاَطاعَهـُما حَقَّ طاعـَتِهِ، قیـلَ لَهُ:تَبَحْبَحْ فی اَىِّ جِنانٍ شِئْتَ.

قالَ الْحُسَیْنُ علیه ‏السلام:نَحْنُ حِزْبُ اللّه‏ِ الْغالِبُونَ، وَعِتْرَةُ رَسُولِ‏اللّه‏ِ صلی الله علیه و آلهالاَْقْرَبُونَ، وَاَهْلُ بَیْتِهِ الطَّیِّبُونَ، وَأَحَدُالثَّقَلَیْنِ الَّذینَ جَعَلَنا رَسُولُ‏اللّه‏ِ ثانِىَ‏كِتابِ‏اللّه‏ِ. . .

قالَ الْحُسَیْنُ علیه ‏السلام:مَنْ أحَبَّنا لایُحِبُّنا إلاّ لِلّهِ، جِئْنا نَحْنُ وَهُوَ كَهاتَیْنِ ـ وَقَدَّرَ بَیْنَ سَبّابَتَیْهِ ـ وَمَنْ أَحَبَّنا لایُحِبُّنا إلاّ لِلدُّنْیا، فَإنَّهُ إذا قامَ قائِمُ الْعَدْلِ وَسِعَ عَدْلُهُ الْبِرَّ وَالْفاجِرَ.

قالَ الْحُسَیْنُ علیه ‏السلام:اَیُّهَا النّاسُ! اِنَّ اللّه‏َ جَلَّ ذِكْرُهُ ماخَلَقَ الْعِبادَ اِلاّ لِیَعْرِفُوهُ، فَاِذا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ، فَإذا عَبَدُوهُ اسْتَغْنُوا بِعِبادَتِهِ عَنْ عِبادَةِ ماسِواهُ.فَقالَ لَهُ رَجُلٌ: یَابْنَ رَسُولِ اللّه‏ِ بِأَبى أَنْتَ وَاُمّی فَما مَعْرِفَةُ اللّه‏ِ؟ قالَ: «مَعْرِفَةُ أَهْلِ كُلِّ زَمانٍ إِمامَهُمْ اَلَّذى یَجِبُ عَلَیْهِمْ طاعَتُهُ.»

قالَ الْحُسَیْنُ علیه ‏السلام:ما كُنّا نَعْرِفُ الْمُنافِقِینَ عَلى عَهْدِ رَسُولِ اللّه‏ِ صلی الله علیه و آله اِلاّ بِبُغْضِهِمْ عـَلیـّاً وَوُلْـدَهُ علیه ‏السلام.

قالَ الْحُسَیْنُ علیه ‏السلام:مَنْ دَمَعَتْ عَیْناهُ فینا دَمْعَةً بِقَطْرَةٍ اَعْطاهُ اللّه‏ُ تَعالى الْجَـنَّةَ.

قالَ الْحُسَیْنُ علیه ‏السلام:لَوْلَمْ‏یَبْقَ مِنَ‏الدُّنْیا إلاّیَوْمٌ واحِدٌ لَطَوَّلَ‏اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ ذلِكَ الْیَوْمَ حَتّى یَخْرُجَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدى، فَیَمْلاَءُها عَدْلاً وَقِسْطاً كَما مُلِئَتْ جَوْراً وَظُلْماً، كَذلِكَ سَمِعْتُ رَسُولَ‏اللّه‏ِ صلی الله علیه و آلهیَقُول.

 امام حسین علیه ‏السلام: مَنْ عَبَدَ اللّهَ حَقَّ عِبادَتِهِ آتاهُ اللّهُ فَوْقَ اَمانیهِ وَ كِفایَتِهِ؛

 امام حسین علیه ‏السلام: اِتَّخِذُوا عِنْدَ الْفُقَراءِ اَیادىَ فَاِنَّ لَهُمْ دَوْلَةٌ یَوْمَ الْقیامَةِ؛

الإمام علی علیه ‏السلام ـ مِن وَصِیَّتِهِ لِلحَسَنِ وَالحُسَینِ علیهم‏السلام لَمّا ضَرَبَهُ ابنُ مُلجَمٍ لَعَنَهُ اللّه‏ُـ : اُوصیكُما وجَمیعَ وُلدی وأهلی ومَن بَلَغَهُ كِتابی بِتَقوَى اللّه‏ِ ونَظمِ أمرِكُم .

الكافی عن الحسین بن عَطیّة عن الإمام الصادق علیه ‏السلام : المَكارِمُ عَشرٌ ، فَإِنِ استَطَعتَ أن تَكونَ فیكَ فَلتَكُن ، فَإِنَّها تَكونُ فِی الرَّجُلِ ولا تَكونُ فی وَلَدِهِ ، وتَكونُ فِی الوَلَدِ ولا تَكونُ فی أبیهِ ، وتَكونُ فِی العَبدِ ولا تَكونُ فِی الحُرِّ .
قیلَ : وما هُنَّ؟
قالَ: صِدقُ البَأسِ(/ الیأس) ، وصِدقُ اللِّسانِ، وأداءُ الأَمانَةِ، وصِلَةُ الرَّحِمِ، و إقراءُ الضَّیفِ ، و إطعامُ السّائِلِ ، وَالمُكافَأَةُ عَلَى الصَّنائِعِ ، وَالتَّذَمُّمُ لِلجارِ ، وَالتَّذَمُّمُ لِلصّاحِبِ ، ورَأسُهُنَّ الحَیاءُ .

مُهج الدعوات ـ به نقل از امام حسین علیه ‏السلام ـ : در شبى تاریك و ابرى كه طواف ، خلوت بود و زائران به خواب رفته بودند و چشم‏ها را خواب ربوده بود ، با على بن ابى طالب علیه ‏السلام در طواف بودم . در این هنگام ، صداى حزن‏آلود دل‏شكسته‏اى به گوش مى‏رسید كه با دلى آكنده از درد ، [از خداى غفّار ، ]فریادرسى مى‏طلبید و پناه مى‏جست و رحمت مى‏خواست و مى‏گفت :
اى آن‏كه دعاى درماندگان در تاریكى‏ها را به اجابت مى‏رسانى!/
اى آن‏كه زیان و گرفتارى بیمارى‏ها را برطرف مى‏سازى!
میهمانان تو ، گرداگرد كعبه ، مى‏خوابند و بیدار مى‏شوند/
تو را مى‏خوانند ، در حالى كه چشم تو ـ اى پاینده ـ به خواب نمى‏رود .
با بخشندگى‏ات ، با بهترین گذشت ، از گناهانم درگذر/
اى آن‏كه همه خلایق در حرم امنش تنها به او [امیدوارند و به او] اشاره دارند .
اگر گنهكاران ، عفو تو را در نیابند/
پس چه كسى نعمت [رحمت و عفو] خود را بر آنان ببخشاید؟!
پدرم (امیرمؤمنان) به من فرمود : «اى ابا عبد اللّه‏! آیا به این شخص كه داد از گناهانش دارد و از پروردگارش دادخواهى مى‏كند ، گوش سپردى؟» .
گفتم : بله ، شنیدم .
فرمود : «از پى او برو . شاید او را ببینى» .
پس در آن تاریكى شب ، دست [به این سو و آن‏سو] مى‏مالیدم و در میان خفتگان مى‏گشتم . همین كه بین رُكن و مقام رسیدم ، شخصى ایستاده بر من نمودار شد. دقّت كردم، دریافتم كه هموست كه به نماز ایستاده است. گفتم: سلام بر تو اى بنده خدا كه به گناهان خود ، اعتراف دارى و در پىِ گذشت و آمرزش و پناه خداوندى! تو را به خدا ، فرا خوانى پسر عموى پیامبر خدا را اجابت كن .
با شتاب ، سجده و تشّهد و سلام نماز را به پایان برد و بى آن‏كه سخنى گوید ، [برخاست و] با دست به من اشاره نمود كه پیش بیفت .
پیش افتادم و او را به حضور امیرمؤمنان آورده ، گفتم : این ، همان مرد است .
امام علیه ‏السلام بر او نگریست كه جوانى خوش‏رو و پاكیزه لباس بود . از او پرسید : «كیستى؟» .
گفت : از برخى قبایل عرب هستم .
پرسید : «نامت چیست؟» .
گفت : مُنازل شیبانى .
پرسید : «حالت چگونه است؟ چرا گریه و استغاثه مى‏كردى؟» .
گفت : چگونه باشد حال كسى كه به گناه عاقّ ، گرفتار آمده و اكنون ، در تنگى معیشت و در گرو بدبختى و بلاست، آن‏گونه كه اگر توبه كند، نمى‏پذیرند؟!
پرسید : «چرا چنین شده‏اى؟» .
گفت : من در میان مردم خود ، سرگرم هوس‏رانى و خوش‏گذرانى بودم ، نافرمانى حق تعالى را در ماه‏هاى رجب و شعبان نیز ادامه دادم و از پروردگار مهربان ، نمى‏ترسیدم . پدرى مهربان و نرم‏خو داشتم كه مرا از پیشامدهاى ناگوارِ ریشه‏برانداز روزگار ، برحذر مى‏داشت و از عِقاب آتش خشم خداوندى مى‏ترساند و مى‏گفت : چه‏قدر نور و تاریكى ، شب‏ها و روزها ، ماه‏ها و سال‏ها ، و فرشتگان بزرگوار ، از دست تو به [ستوه و] فریاد آیند [و تو از خطا و گناه خود برنگردى]؟!
هرگاه در اندرز دادنم اصرار مى‏ورزید ، من ، پرخاشگرانه ، او را كتك مى‏زدم . روزى خواستم قدرى سكّه طلا را كه در خیمه بود ، بردارم و در عیّاشى صرف كنم . پدرم مانع شد و من ، او را آزردم و دستش را پیچاندم و سكّه‏هاى زر را برداشتم و رفتم . او دستش را به زانو نهاد تا از جاى برخیزد؛ ولى از شدّت درد و ناراحتى نتوانست . پس این اشعار را سرود :
میان من و «مُنازل» ، قرابتى پیش آمد /
درست به همان‏گونه كه طالب باران ، آن را مى‏طلبد .
او را پروراندم تا نیرومند و بلندقامت گشت /
هرگاه بر مى‏خاست ، یال او چون یال گوساله بود .
در خردسالى‏اش هرگاه گرسنه مى‏شد /
گواراترین خوراك را به او مى‏دادم .
پس همین‏كه به عُنفوان جوانى رسید /
زبانش همچون نیزه رُدّینى [دراز و برّان] گشت .
این‏چنین ، به ستم مالم را رُبود و دستم را پیچاند /
خدایى كه به او غالب است ، دستش را بپیچاند!
سپس سوگند یاد كرد كه قطعاً به خانه خدا آید تا از خدا علیه من یارى بطلبد . چندین هفته ، روزه گرفت و چندین ركعت ، نماز گزارد و دعا كرد و بر شترى راهرو ، سوار شد و از دشت‏ها و بیابان‏ها و كوه‏ها گذشت تا در روز حجّ اكبر ، وارد مكّه شد . از شتر پیاده شد و رو به خانه خدا آورد . پس از سعى و طواف ، به پرده كعبه آویخت و با التماس و لابه ، نیایش كرد و این‏گونه سرود :
اى آن‏كه حاجیان بر كجاوه‏ها با منتهاى كوشش خود/
از دورترین سرزمین‏ها به سوى او مى‏آیند .
من نیز به سوى تو آمده‏ام/
اى آن‏كه [ناامید نمى‏سازد] كسى را كه او را با لابه و زارى به یگانگى و بى‏نیازى بخواند .
این ، مُنازل است كه از نافرمانى (آزُردن) من ، خشنود است/
اى جبّار! حقّ مرا از فرزندم بگیر .
تا به یارى تو پهلویش فلج شود/
اى آن‏كه از هر عیب و نقص ، پاكى و نه خود ، زاده شدى و نه چیزى را زادى!
سوگند به خدایى كه آسمان را افراشت و آب را به جریان انداخت ، دعایش را به پایان نبرده بود كه این بلایى كه مى‏بینى ، بر من نازل شد .
سپس ، پهلوى راست خود را گشود . دیدم فلج شده است .
[و ادامه داد :] سه سال است كه از او مى‏خواهم تا در همان‏جا كه نفرینم كرد ، دعایم كند ، و نپذیرفته است ، تا امسال كه بر من منّت نهاد و پذیرفت . پس به امید عافیت ، او را به شترى لاغر ، سوار كردم و با شتاب و تلاش ، از موطن خود بیرون آمدیم . همین كه به منزل اراك و خرابه‏هاى سرزمین سیاك رسیدیم ، در شب ، پرنده‏اى رمید و از صداى آن ، شتر پدرم رَم كرد و او را به زمین افكند و میان دو سنگ [صدمه دید و] درگذشت . او را همان‏جا دفن نمودم . بالاتر از همه این مصیبت‏ها این است كه اكنون در میان مردم ، شناخته نیستم ، مگر با عنوانِ : «گرفتارِ نفرین پدر!» .
امیرمؤمنان به او فرمود : «لحظه دادرسى‏ات فرا رسیده است . آیا به تو دعایى را بیاموزم‏كه پیامبر به‏من‏آموخت و در آن، اسم اعظم خداى اكبرِ عزیزِ اكرم است؛ اسمى كه خداوند به وسیله آن ، هر كه او را بخواند ، پاسخ مى‏دهد و هر كه از او بخواهد ، عطایش مى‏بخشد و با آن ، اندوه‏ها را مى‏گشاید ، ناراحتى‏ها را برطرف مى‏سازد، غم‏ها را مى‏بَرَد ، بیمارى را بهبود مى‏بخشد ، شكسته را سامان مى‏دهد، فقیر را غنى مى‏كند، قرض‏ها را مى‏پردازد، چشم را بر مى‏گردانَد، گناهان را مى‏آمرزد، عیب‏ها را مى‏پوشاند،و هربیمناك‏از شیطان سركش‏و ستمگر سرسخت را امان مى‏دهد ، و اگر فرمانبردار از خدا ، آن را بر كوه بخواند ، از جایش كَنده مى‏شود و اگر بر مُرده‏اى بخواند ، خدا او را زنده مى‏كند و اگر آن را بر آب بخواند ـ در صورتى كه خودْ شیفتگى او را نگیرد ـ بر آن راه مى‏رود؟ پس ، اى مرد! تقواى الهى پیشه ساز كه دلم برایت مى‏سوزد . خداى سبحان ، باید از تو صدقِ نیّت ببیند . آن را در [آلودگى به] معصیت نخوان و آن را جز به آن كه در دین تو مورد اطمینان است ، ارزانى مدار . اگر با خلوص نیّت اقدام كنى ، خدا دعایت را مى‏پذیرد و پیامبر خود ، محمّد صلی الله علیه و آله را در رؤیا مى‏بینى كه به تو مژده بهشت و اجابت مى‏دهد» .
امام حسین علیه ‏السلام مى‏گوید : شادمانى من به فایده دعا بیشتر از شادمانى آن جوان به عافیت خود و آنچه برایش پیش آمده بود ، شد؛ زیرا من پیش از این ، نه آن را از امیرمؤمنان شنیده بودم ، و نه از آن ، خبرى داشتم .
سپس [پدرم على علیه ‏السلام به من] فرمود : «قلم و كاغذى بیاور و آنچه را بر تو املا مى‏كنم ، بنویس» .
چنین كردم . فرمود : «بار الها! از تو درخواست مى‏كنم به نام تو ، به نام خداوند بخشنده مهربان ، اى آن كه شكوهمند و بزرگوارى! ... .» .
جوان گفت : چون خواب چشمانم را رُبود و پرده تاریك شب ، فرو افتاد ، دستم را با آن دعانوشته بالا بردم و چند بار خدا را به حقّ آن ، خواندم . در مرتبه دوم ، پاسخ شنیدم : «بس است كه خدا را به اسم اعظم او خواندى» . سپس به خواب رفتم . در خواب ، پیامبر خدا را دیدم كه دست خود را بر من كشید و فرمود : «خداى بزرگ را [براى خود] نگه‏دار كه تو بر سرنوشت نیك واقع شدى» .
پس بیدار شدم ، در حالى كه شفا یافته بودم .

الكافی عن الحسین بن خالد : سَألتُ أبَا الحَسَنِ الرِّضا علیه السلام عَنِ التَّهنِئَةِ بِالوَلَدِ مَتى؟ فَقالَ : إِنَّهُ قالَ : لَمَّا وُلِدَ الحَسَنُ بنُ عَلِیٍّ علیه السلام هَبَطَ جَبرَئیلُ بِالتَّهنِئَةِ عَلَى النَّبِیِّ صلی الله علیه و آلهفِی الیَومِ السّابِعِ ، وأمَرَهُ أن یُسَمِّیَهُ ویُكَنِّیَهُ ویَحلِقَ رَأسَهُ ویَعُقَّ عَنهُ ویَثقُبَ أُذُنَهُ، وكَذلِكَ كانَ حینَ وُلِدَ الحُسَینُ علیه السلام، أتاهُ فِی الیَومِ السّابِعِ فَأَمَرَهُ بِمِثلِ ذلِكَ . قالَ : وكانَ لَهُما ذُؤبَتانِ فِی القَرنِ الأیْسَرِ ، وكانَ الثَّقبُ فِی الأُذُنِ الیُمنى فِی شَحمَةِ الأُذُنِ ، وفِی الیُسرى فِی أعلَى الأُذُنِ ، فَالقُرطُ فِی الیُمنى وَالشَّنفُ فِی الیُسرى .

الإمام علیّ علیه السلام ـ مِن وَصِیَّةٍ لَهُ لِلحَسَنِ وَالحُسَینِ علیهماالسلام لَمّا ضَرَبَهُ ابنُ مُلجمٍ لَعَنهُ اللّه‏ُ ـ : أُوصیكُما ـ وجَمیعَ وُلدی وأهلی ومَن بَلَغَهُ كِتابی ـ بِتَقوَى اللّه‏ِ ونَظمِ أمرِكُم.

 امام حسین علیه ‏السلام : إنَّ شیعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ قُلوبُهُمْ مِنْ كُلِّ غِشٍّ وَ غِلٍّ وَ دَغَلٍ؛

 امام حسین علیه ‏السلام: كانَ صلی الله علیه و آله ... لایَحْسَبُ اَحَدٌ مِنْ جُلَسائِهِ اَنَّ اَحَدا اَكْرَمُ عَلَیْهِ مِنْهُ؛

 امام حسین علیه ‏السلام: اَ یُّهَا النّاسُ! نافِسوا فِى الْمَكارِمِ وَ سارِعوا فِى الْمَغانِمِ وَ لاتَحْتَسِبوا بِمَعْروفٍ لَمْ تَجْعَلوا ... ؛

 امام حسین علیه ‏السلام: اِعْمَلْ عَمَلَ رَجُلٍ یَعْلَمُ اَنَّهُ مَاْخوذٌ بِالاَْجْرامِ مَجْزىٌّ بِالاِْحْسانِ؛

 امام حسین علیه ‏السلام: لایَكْمُلُ الْعَقْلُ اِلاّ بِاتِّباعِ الْحَقِّ؛

 امام حسین علیه ‏السلام: اِنَّ شیعَتَنا، مَنْ سَلِمَتْ قُلوبُهُمْ مِنْ كُلِّ غِشٍّ وَ غِلٍّ وَ دَغَلٍ؛

 امام حسین علیه ‏السلام: شُكْرُكَ لِنِعْمَةٍ سالِفَةٍ، یَقْتَضى نِعْمَةً آنِفَةً؛