تبیان، دستیار زندگی

پسرك پدربزرگش را تماشا كرد كه نامه ای می نوشت .

  لئوناردو داوینچی موقع كشیدن تابلو "شام آخر"  دچار مشكل بزرگی شد: می بایست "نیكی" را به شكل عیسی" و

"بدی" را به شكل "یهودا" یكی از یاران عیسی كه هنگام شام تصمیم گرفت به او خیانت كند ، تصویر می كرد. كار را نیمه

تمام رها كرد تا مدل های آرمانی اش را پیدا كند.

روزی دریك مراسم همسرایی، تصویر كامل مسیح را در چهره یكی از جوانان همسرا یافت. جوان را به كارگاهش دعوت كرد

و از چهره اش اتودها و طرح هایی برداشت.سه سال گذشت. تابلو شام آخر تقریباً تمام شده بود ؛ اما داوینچی هنوز برای

یهودا مدل مناسبی پیدا نكرده بود.

كاردینال مسئول كلیسا كم كم به او فشار می آورد كه نقاشی دیواری را زودتر تمام كند. نقاش پس از روزها جست و جو،

جوان شكسته و ژنده پوش مستی را در جوی آبی یافت. به زحمت از دستیارانش خواست او را تا كلیسا بیاورند، چون دیگر

فرصتی برای طرح برداشتن از او نداشت. گدا را كه درست نمی فهمید چه خبر است به كلیسا آوردند، دستیاران سرپا نگه اش

داشتند و در همان وضع داوینچی از خطوط بی تقوایی، گناه و خودپرستی كه به خوبی بر آن چهره نقش بسته بودند، نسخه

برداری كرد.

وقتی كارش تمام شد گدا، كه دیگر مستی كمی از سرش پریده بود، چشمهایش را باز كرد و نقاشی پیش رویش را دید، و با

آمیزه ای از شگفتی و اندوه گفت: من این تابلو را قبلاً دیده ام! داوینچی شگفت زده پرسید: كی؟! گدا گفت: سه سال قبل،

پیش از آنكه همه چیزم را از دست بدهم. موقعی كه در یك گروه همسرایی آواز می خواندم ، زندگی پراز رویایی داشتم،

هنرمندی از من دعوت كرد تا مدل نقاشی چهره عیسی بشوم!

». در این وقت ، آن كودك با زبان عربی فصیح گفت :
«منم بقیه الله در زمین ، همان كه از دشمنان خدا انتقام می گیرد ، ای احمد ، پس از مشاهده ی من ، دنبال اثر نگرد» .(10)

این داستان كشوری است كه بسیار بد آب و هوا ونا امن است وزندگی در آن بسیار سخت ومشقت بار است ومحدودیتهای زیادی در آن وجود دارد ولی بر عكس از نظر كسب كار ودر آمد یك مكان خاص و استثنایی است و موقعیتهای بسیار خوب و طلایی برای كسب و كار وجود دارد ولی هر كس فقط یك بار آن هم با یك ویزای محدود می تواند در آن كشور زندگی و كار كند و بعد از آن باید به كشور خود باز گردد و در كشور خود با ثروتی كه در انجا اندوخته است یك زندگی خوب و رویایی را شروع كند زیرا در غیر از آن كشور هیچ موقعیتی برای كار در كشور خودشان وجود ندارد . اساسی ترین نكته زندگی در آن كشور این است كه افرادی كه در آن كار می كنند در آمد خود را فقط از طریق حساب بانكی می توانند به حساب خود در كشورشان واریز كنند زیرا بر اساس قوانین آن كشور هیچ كس نمی تواند چیزی جز یك دست لباسی كه بر تن دارد از آن كشور خارج كند وهر چیزی غیر از آن را با خود داشته باشد در فرود گاهای آن كشور توقیف می شود و این اشتباهی است كه اكثر افرادی كه در آن كشور كار می كنند مرتكب می شوند واین قانون كلی را فراموش می كنند و می خواهند همه درآمد خود را بصورت طلا وپول واجناس مختلف از آن كشور خارج كنندكه همه آنها در فرودگاه توقیف می شود و فقط با یكدست لباس راهی شهر ودیار خود می شوند وباید بقیه عمر خود را با فقر و در آتش حسرت فرصتهای از دست رفته بگذرانند.
این داستان زندگی ما در این دنیاست كه محدود است ولی آن را نامحدود تصور می كنیم سخت است ولی شیرین تصور می كنیم فرصت اندوختن است ولی آنرا هدر می دهیم. و برای زندگی اصلی و جاودانه خود هیچ نمی اندوزیم .تا در آخرت سر افراز وسر بلند باشیم واین قانون كلی را فراموش می كنیم كه از این دنیا جز یك كفن نمی توانیم ببریم در حالی كه هزاران بار با چشم وگوش تن دیده وشنیده ایم ولی هیچ گاه با چشم وگوش جان ندیده ایم و فراموش می كنیم هر آنچه در این دنیا می اندوزیم مال همین دنیاست و فقط اعمال ماست كه می ماند چه خوب وچه بد و چه خوب است كه خوب باشد و بماند

پادشاهی، حكیم شهرش را فرا خواندو از او خواست كه جمله ای برای او بنویسد كه در همه لحظات آرامش بخش و تسلای روحش باشد.
حكیم انگشتر پادشاه را خواست و نوشته ای را درون انگشتر پادشاه قرار داد وبا او شرط كرد فقط زمانی آن را باز كند كه احساس كرد به ان نیازمند است. چندی بعد جنگی میان آن شهر و شهر همسایه درگرفت؛ جنگی سخت كه باید به دشواری از پس آن بر می آمدند.
متأسفانه جنگ رو به شكست می رفت وپادشاه_خسته و درمانده_بالای تپه ای به دام افتاد؛و در اوج ناامیدی،به یاد انگشترش افتادوآن را گشود ودید كه در آن نوشته است: "این نیز بگذرد"وبا خواندن این جمله جان تازه ای گرفت وبا تمام وجود به نبرد ادامه داد و سربلند و پیروز از جنگ بیرون آمد.
زمان بازگشت به شهرش،مردم جشنی برایش برپا كردند واورا غرق در شادی ،سرور و گل كردند. پادشاه درپوست خود نمی گنجید؛ودرهمین حال احساس بزرگی و غرور اورا فرا گرفته بود،باز به یاد انگشتر افتاد.
"آن را گشود و بار دیگراین جمله را دید:"این نیز بگذرد

مردی برای اصلاح سر و صورتش به آرایشگاه رفت.
در حال كار، گفتگوی جالبی بین آنها در گرفت.
آنها به موضوع «خدا » رسیدند،
آرایشگر گفت: من باور نمی كنم خدا وجود داشته باشد!
مشتری پرسید :چرا؟
آرایشگر گفت : كافی است به خیابان بروی تا ببینی چرا خدا وجود ندارد.
اگر خدا وجود داشت آیا این همه مریض می شدند؟
بچه های بی سرپرست پیدا می شدند؟ این همه درد و رنج وجود داشت؟
نمی توانم خدای مهربانی را تصور كنم كه اجازه می دهد این چیز ها وجود داشته باشند.
مشتری لحظه ای فكر كرد،اما جوابی نداد؛چون نمی خواست جروبحث كند.
آرایشگر كارش را تمام كرد و مشتری از مغازه بیرون رفت.
در خیابان مردی را دید با موهای بلند و كثیف و به هم تابیده و ریش اصلاح نكرده...
مشتری برگشت و دوباره وارد آرایشگاه شد و به آرایشگر گفت:
به نظر من آرایشگرها هم وجود ندارند.
آرایشگر با تعجب گفت:چرا چنین حرفی می زنی؟
من این جا هستم،همین الان موهای تو را كوتاه كردم.
مشتری با اعتراض گفت : نه!!! آرایشگر ها وجود ندارند،
چون اگر وجود داشتند،
هیچ كس مثل مردی كه آن بیرون است، با موهای بلند و كثیف و ریش اصلاح نكرده پیدا نمی شد.
آرایشگر گفت : نه بابا ؛ آرایشگر ها وجود دارند،
موضوع این است كه مردم به ما مراجعه نمی كنند.
مشتری تایید كرد: دقیقا! نكته همین است.
خدا هم وجود دارد!
فقط مردم به او مراجعه نمی كنند و دنبالش نمی گردند.
برای همین است كه این همه درد و رنج در دنیا وجود دارد

شبی در خواب دیدم مرا می خوانند. راهی شدم. به دری رسیدم. به آرامی درِ خانه كوبیدم. ندا آمد: درون آی، گفتم: به چه روی؟ گفتا: برای آنچه نمی دانی.

هراسان پرسیدم: برای چون منی هم زمانی است؟

پاسخ رسید: تا ابدیت… تردیدی نبود، خانه، خانه خداوندی بود، آری اوست كه ابدی و جاوید است.

پرسیدم: بار خدایا چه عملی از بندگانت پیش از همه تو را به تعجب وا می دارد؟

پاسخ آمد: اینكه شما تمام كودكی خود را در آرزوی بزرگ شدن به سر می برید و دوران پس ازآن را در حسرت بازگشت به كودكی می گذرانید، اینكه شما سلامتی خود را فدای مال اندوزی می كنید و سپس تمام دارایی خود را صرف بازیابی سلامتی می نمایید. اینكه شما به قدری نگران آینده اید كه حال را فراموش می كنید، در حالی كه نه حال را دارید و نه آینده را.

اینكه شما طوری زندگی می كنید كه گویی هرگز نخواهید مرد و چنان گورهای شما را گرد و غبار فراموشی در بر می گیرد كه گویی هرگز زنده نبوده اید.

سكوت كردم، اندیشیدم. در خانه چنین گشوده!
چه می طلبیدم؟ بلی، آموختن.

پرسیدم: چه بیاموزم؟

پاسخ آمد:

بیاموزید كه مجروح كردن قلب دیگران بیش از دقایقی طول نمی كشد ولی برای التیام بخشیدنِ آن، به سالها وقت نیاز است.

بیاموزید كه هرگز نمی توانید كسی را مجبور به دوست داشتنِ خود كنید، زیرا عشق و علاقه دیگران نسبت به شما آیینه ای از كردار و اخلاق خود شما است.

بیاموزید كه هرگز خود را با دیگران مقایسه نكنید، از آنجا كه هر یك از شما تنها به تنهایی و بر حسب شایستگی های خود مورد قضاوت و داوری ما قرار می گیرد.

بیاموزید كه دوستان واقعی شما كسانی هستند كه با ضعف و نقصان های شما آشنایند و لیك شما را همان گونه كه هستید دوست دارند.

بیاموزید كه داشتن چیزهای قیمتی و نفیس به زندگی شما بها نمی دهد. بلكه آنچه با ارزش است بودن افراد بیشتر در زندگی شماست.

بیاموزید كه دیگران را در برابر خطا و بی مهری ای كه نسبت به شما روا می دارند مورد بخشش خود قرار دهید و این عمل پسندیده را با ممارست بیشتر در خود تقویت نمایید.

بیاموزید كه دو نفر می توانند به یك چیز یكسان نگاه كنند ولی برداشت آن دو از آن، هیچگاه یكسان نخواهد بود.

بیاموزید در برابر خطای خود فقط به عفو و بخشش دیگران بسنده نكنید، آنگاه كه مورد آمرزش وجدان خود قرار گرفتید راضی و خشنود شوید.

بیاموزید كه توانگر كسی نیست كه بیشتر دارد، بلكه آن است كه خواسته های كمتری دارد…

ای بنده من به خاطر داشته باش كه مردم گفته های تو را فراموش می كنند، مردم كرده های تو را نیز از یاد خواهند برد، ولی هرگز احساس تو را نسبت به خویش از خاطر نخواهند برد.

عاشق شو ارنه روزی كار جهان سرآید
ناخوانده درس مقصود، از كارگاه هستی

نیست كه اینانی كه دیر رسیدند و كاری نكردند ، همان دستمزدی را بگیرند كه ما گرفته ایم آ». مرد دارا گفت : آ« من به آنها داده ام زیرا بسیار دارم.. من اگر چند برابر این نیز بپردازم ، چیزی از دارائی من كم نمی شود. من از استغنای خویش می بخشم. شما نگران این موضوع نباشید. شما بیش از توقع تان مزد گرفته اید پس مقایسه نكنید. من در ازای كارشان نیست كه به آنها دستمزد می دهم ، بلكه می دهم چون برای دادن و بخشیدن ، بسیار دارم. من از سر بی نیازی ست كه می بخشم.آ»
مسیح گفت : آ« بعضی ها برای رسیدن به خدا سخت می كوشند. بعضی ها درست دم غروب از راه می رسند. بعضی ها هم وقتی كار تمام شده است ، پیدایشـان می شـود. امـا همه به یكسان زیر چتر لطف و مرحمت الهی قرار می گیرند.آ» شما نمی دانید كه خدا استحقاق بنده را نمی نگرد ، بلكه دارائی خویش را می نگرد. او به غنای خود نگاه می كند ، نه به كار ما. از غنای ذات الهی ، جز بهشت نمی شكفد. باید هم اینگونه باشد. بهشت ، ظهور بی نیازی و غنای خداوند است. دوزخ را همین خشكه مقدس ها و تنگ نظـرها برپـا داشتـه اند. زیرا اینان آنقدر بخیل و حسودند كه نمی توانند جز خود را مشمول لطف الهی ببینند.

."
انشاالله كه با زندگی خوب در دنیا  آرامش زندگی آخرت را برای خود فراهم سازیم .یاحق