تبیان، دستیار زندگی

مرا می بینی

                        -  و فریاد برمی آوری

                        - ترد و شکننده تر از نگاهم

                         - زبانم را درمی یابی

                                - لال و گنگ می نگرم

                                                    - بی آن که زبانم را بفهمی-

مرا چنین زندگی

                          - در هیچ افقی

                           - نزائیده بود

من در کنار ساقه های نرم احساس

                             - تو را به باغ نگاهم دعوت کردم

                                     - پس چرا تبری در دست

                              - و نگاهی نفرین آمیز

                                                                       - بر ریشه ام می آوری؟-

پنجره خانه ی من

                               - رو به آبادی است

پرنده ای ندارد که آفتاب را پس بزند

آسمان آبادی من

                 پر از قهقه های کودکی است

که هر صبح مرا بیدار می کند

   تو شکار صدای خنده هایش را

                                      فراموش کن

صدای شیطنت آمیز و پر تمنای کودک آبادی من

رود زندگی را به باغم می بخشد

تنها تو هستی

                       - با تبر نگاهی نفرین آمیز

که حصار باغ می سازی

هر پرنده تنها را  که

که به شاخ و برگ درخت احساسم می نشیند

به ضرب سنگ دشنام

بال و پرش را

                        - می سوزانی

بگذار شکوفه ها سلام دهند

                         - گل ها بخوانند

                         - و پرنده ها برقصند

سم مسموم بدگمانی را برچین

  این مزرعه مهربانی تو را کم دارد

کودک آبادی من

                            - از هراس

پای بازی با قاصدکان را

                          - در حسرت خود کشیده است-

من از سوز زمستان می ترسم

از پاشیدن سم تردید تو خواهم خشکید

بی آن که بدانی

باغبان مزرعه ناهیده شدی

بی آن که بدانی این باغ

هدیه ای از من

از کودک آبادی من

به امید لحظه بیداری قلبت بود

 

                                     سایه های رنگی حرف های دلتنگی(نجفی)

سلام
نمی دانم که می دانی ،دلم این روزها پر از کین است؟
 

مخاطب های خاص خود داشتن!!!

مهرت همین است؟

نمی دانم که می دانی یا هنوز هم

نمی خواهی بدانی
                             

                                             - دلم زخمی ترین مهد زمین است!!؟؟
 

به دنبال کدامین مسجد و محراب هستی؟

                                                         بیا چشمان من ،گریان ترین است

به وقت افق های مهرم در چشمان زیبایت

                                                         اذان گوی وقت نمازت
                                              - خداوندا عشق چیست؟نمی دانم شرک این چنین است؟
 

 به هنگام طوافم بر کعبه ی عطر خیالت
                                                    

                                                    پر از رگبار و بارانم
                                                     

                                                                       نمی شوید ولی غم بر دلم را
                                                                          

                                                                              چرا عزم سفر کردن،غمین است؟

 

نه می رویم ، نه می خشکم
                                            

                                        عجب خاکی ست ریشه ام بر بستر دریای بی دینت

نمی دانم
                 

                     کماکان این سفره ی عیدانه ی من
                                                               

                                                                 چرا خالی از سیب هائی
                                                                                                                       
                                                                  که می گویند از جنس مینوی برین است؟

                                                                سایه های رنگی،حرف های دل تنگی(نجفی)
                                                                                                                                                

سلام

برای شنبه ترین چشمان زیبایت

که ماه هاست ندیده ام

برای هفته های غروبینت

که مثل زمستان قطبی می ماند

من همان منتظر آدینه های فراوان تو هستم

من از احتضار این همه روز

به جمعه گی های احساسم رسیدم.

                    سایه های رنگی،حرف های دل تنگی

دوست داشتن:  یعنی حس دلواپسی های ناتمام

دلتنگ شوی

                 - اما

                                         هرگز ندانی که چرا

                           بیقرار هر جا که

              کنارت نیستم.

من طپش قلب پرتلاطم در ایستایی زمان

                                                       -حرف های با خود

                                                         -تکرار محض نجوا به یار

                                                          -در زمانی دیگر

                                                           -فارغ از زمان

شب بیداری خواب گریز

                                -بی حساب از نگاه دیگران

                                 - چشم به چشمش نگران

قصه عشق خود

                 شنیدن از دهان غریبه ها 

                گوش به دروازه مردم بودن

اگر این ست که باید اعتراف کنم

                                               نگرانم

                                                         - نکند عاشق شده

                                                         -یا

                                                          -یکی را دوست می دارم -

 

                                                                   سایه های رنگی-حرف های دلتنگی(نجفی)

ایستاده ام به تماشای مرگ زمان

با هرچه شعر

                  - که در من فریاد بر می آورد

                  -کنار جوی آبی که

                  - مرا هر لحظه در خود می برد-

تکرار می گیرم

                   - بی کم وکاست

                   - خود را می بینم و نمی بینم

                   - و پشت تصویری که از از من در آن پیداست

                                                                               - می ترسم-

می ترسم از اینکه ترا می بینم و خودم ناپیدا شده هستم

....... چقدر گم می شوم از خود

                                            - چه پیدائی ناشادانه ای ؟

                                            - از این آشفته بازار می گریزم

                                            - از این پیدا و گم ها می گریزم

                                            - نمی دانم که با چه در سیتزم؟

                                            - نمی دانم..... فقط می ترسم-

سلام

درجواب دل تنگی ات

                       - که دانه دانه،ذره ذره

                                           - تسبیح وار می چرخانی

                                                                 - در حرم دلت -

بی آن که لبت ورد کند

                     - تنهائی زخم های کهنه ی دیرینت را-

من حرف هائی برای نگفتن دارم

                             - در ضریح چشمانت که منتظر ماندند

                                                              - بی هیچ کبوتری، بی آشیانه ای که

                                                              - بر هوای مناره ی استقامتت بچرخد-

حرف های بسیاری برای نگفتن

                           - حرف هائی که در صندوق چه ی سرداب مرقدت نهان کردم-

اگر بر زیارت دستانت گره های دسترسی زدم

                                        - شیدائی عمر باقی ام را نخواهم گفت-

برایت نخواهم گفت که ارزان ترین متاع بازار حراج واره ای هستم 

                                                        - که گران فروش ام ارزانی ات

بگذار همان قدر که در بروی خاطره های چارقدت

                                         - دست نوازش کشیدنم آرزو بود،فروردینی ات ماندگار باشم

لبخند های تلخ بی بغض

                   - گریه های بی اشک لبخند

                                          - بغض های اشک آلوده ی تبسمت

                                                                       - همه را می بینم

                                                                       - اما حرف هایی هم برای نگفتن دارم

 حرف هایی که در پس ابهام اتهام بی گناهی ام

                                          - در حبس خود کشیدم

                                                             - نگفتمت ها-

تنها دل خوشی ام

               - گم شدنم در بچه گی های از دست دادنم 

                                                   - با چشمانی باز

                                                                  - بود-

آن قدر نخواهمت گفت

                   - که قفل لبانم بپوسد

 می دانی که دیر است

                   برای هر بی حرفی

                                   دیر است برای نگشودن های عطر صدایت

                                   دیر است برای بی راز ماندن هایت، بی راز ماندن هایم

                                   دیر است که دمی در خیابان قدم زنان ارزانی ام ببینی

اشک هایم را نچین به لبخندی بزرگ

                                  - در حجم مدفون در خود خفه گرفته ی نبودنم

                                                                        - نبودنت-

در خود مچاله می شوم از دوباره های دوباره گی

                                        - بگذار خفه شود سنگینی حرف های نگفتنم

                                        - بمیرند در سکوت استخر خالی سینه ای که در یابد

                                        - سقوط کنند از بلندای کوه عظمت تو

 ریشه خشک کند در شوره زار

                                        - تولدت

 من حرف هائی  برای نگفتن دارم

                                        - بی حرف ترین شعرم را

                                        - در کاسه ی لبریزی ات می نوشم

                                        - تا ازحجم تبسمی که مرا گریاند

                                                                      - بگذرم-

                                      سایه های رنگی، حرف های دل تنگی(نجفی)

با توام ای بر مدار هراس گردش

ای زهره ای ترین ستاره

به خدا من فقط ستاره ای دنباله دار هستم

                                                         - که از آن سوی تنهائی

                                                                                       - به کهکشانی دیگر سفر می کنم

                                                                                       - از آسمانی ترین کهکشان ها

من شهاب سنگ نیستم

                                  - از جنس آتشی

                                                        - سخت که بر مدار شیشه ای کیهان مهربانی ات

                                                                                                                          - فرود آید-

من از سال های دور تو گذر می کنم

                                                  - از میان شعله های سیاه چاله هائی که

                                                 - نمی دانی.....

                                                 - و نمی دانی.....

کسوف و خسوف ستاره ات

                                                - از من نیست

                                                - چرا که بر مداری دیگر قرار گردشم هست

                                               - بر مدار هراس تو نمی چرخم-

بر مدار خود باش

                                              - آباد و بر قرار

                                             - بر قرار و با وقار

سر منزل من ستاره ای گمنام در شهریوری ترین آذرخش ها ست

من از برج قوچ سرشکسته ای هستم

من از برج کمانی که در چله ی خود نشسته هستم

من تموزی ترین ابرهای بی باران چشمان نگرانم

                                                                 - که قمرم در عقرب بسیار افتاده است-

بنشین بر تخت و سریر آسمانی ات

                                               - ای بی مادرترین ،مادر آسمانی-

من بر تو فرود نخواهم آمد

                                              - ستاره ای دنباله دارم

                                             - در دورترین سال های نورانی تو

                                            - عبور از تو

                                           - مترس.....

                                           - در عبور از تو نه اشکی خواهم ریخت

                                                                                               - و نه لبخندی خواهم زد....

                                           سایه های رنگی،خرف های دل تنگی(نجفی)

 

نه اینکه نمی خواهم جوابت را بدهم

                                      - نه!-

نمی خواهم خبر از 

              ابرهای نابارور غصه داری ام

                                                  بشنوی

- نه-

      -نه-

            چراغانی ترین آسمان سقف خوابت

                                         - در ساحل نگاهم-

- آبی ترین دریاها

                - فواره ی غرق در تو بودنم-

نه

     - نه

          - نه

              خیلی بی خبری از ابر بارید

شب خسته از هیچ دانستن هایم

                        قرقاول در مزرعه می خواند صبح

 

سایه های رنگی- حرف های دلتنگی(نجفی)

اگر در عروسی ثانیه ها

تیک تیک پاشنه های لحظه شماری

بر جاده ها

         شنیده می شود

مضطرب نباش

           ساعت را به لالایی تو

            به آغوش خسته ترین عابر

                                      - می سپارم-

عقربه ها عقرب جرار فرار زمان

همدیگر را قیچی نکرده

                               له می کنند

چه رقصی ست در دایره ی 

                    قسمت شده ی ناقسمت

عروسی ثانیه ها آنقدر شلوغ است

                   که بخواباند ساعت را.

 

سایه های رنگی- حرف های دلتنگی(نجفی)

عطر گل یاس

                 را فنجان فنجان می نوشم

عابری که می پرسد:

                 قند پهلو بده یکی را

من هوا را، عطر یاس را

                در تبسم ریخته و به نگاهش می بخشم

تا خاطره یاس

               به چشم عابر، چشمه ی تبسم شود

عابر رفته

               من هنوز عطر یاس می نوشم

 

سایه های رنگی- حرف های دلتنگی(نجفی)