تبیان، دستیار زندگی

ای که بی صدا می شکنی،
 

بی صدا در می گشایی،
 

بی صدا می گریی،
 

آنقدر بی صدایی هایت
 

فزونی گرفته که
 

بی صدا عاشق می شوی،
 

بی صدا درد عشق
 

می چشی و می کشی
 

و بی صدا می روی
 

حتی بی صدا مرا
 

صدا می زنی
 

و من به حرمت
 

هر چه بی صدایی ات هست

بی صدا پاسخت می گویم،
 

حتی می دانم که روزی
 

بی صدا خواهم مرد

سایه های رنگی، حرفهای دلتنگی(نجفی)

سلام

اینجا شب نیست
روز نیست  
لحظه ی دلتنگی ست
شبت را سیاه تر
روزت شب ترین بی کورسویی
می سوزد
عقربه ها می میرند
مرز انتظار
قوم غمزدگی ناپایداریست
                  وای بر من           
ریشه دلتنگی من کجاست؟
که در همه ی دنیا
بی توام پیداست
اینجا شب نیست
ساعت گریستن هاست
قرن بی آغوشی تو
ازل دوری از دستهای توست

    سلام:

از هر چه تصور پندار شایدها رفتم

از هوای اتاقت،چه بی اثر،بی وداع رفتم

رفتم از هر انتظار پشت پنجره ی رو به کوچه ات

از هر عبور از کوچه خاطراتت رفتم

مثل آفتابی شدنم در شب های برهنه

آفتابی نمی شوم،از آسمان چشمانت هم رفتم

مثل دریغ مردن،شاید مثل حسرت بعد از مرگ

نمی دانم که چه شد

اما مثل غباری از روی شیشه ی قلبت ،رفتم

از هر چه باران شدن ها،باریدن ها

مثل یک روز عادی از خاطرت رفتم

از طاق کوبیده شدن بر طاقتم

بر طاق کوبیده شدم،قاب شدم ، رفتم 

یک بار هم بگذار نیامدنم خاطره شود

از هر چه نقش خیال آمدن ها رفتم

مثل یک بعد از ظهر برفی و سرد

از هر چه فصل های کهکشانت، بر درد خود چرخیدم و رفتم

بگذار از ذهن تو پاک شود،هر چه تصویر عاشقانه است

مثل هزاران هزار عاشق دل شکسته، عاقبت

من از دیار عاشقی هم ،رفتم

                                      سایه های رنگی، حرف های دل تنگی(نجفی)

 سلام:

واما حکایت تو: 

نتوانستم لبخند را جراحی کنم و بر بستر کویر چهره ات پیوند بزنم 

تو از زمهریری ترین یخ  بستگی حالت چشمانی هستی 

که برای گشودن قفل های افکارت شادترین آیه های خداوندی را 

تنها به جمع کردن آب بر پشت سد پلکانت تلاوت می کنی 

نمی دانم چگونه از مهمانی تابناک کردن آفتابی که از لحظه ی خلق غم بر وسعت دلت طلوع کرد

زندگی می جویی؟ 

مانده ام که چرا همیشه از مراتع خشکیده ی تلخ ترین ها تلخند را به پروانه های سوگوار در غربت خلوت نشینی

 که هرگز آشتی کنان نسیم شکوفه نکرد

 شربت مهمانی احتضار روحت را می نوشانی 

تبعیدگاه روحت کجاست ؟ 

که از منشور حرف هایم رنگ نمی گیرد 

در کدام توقفگاه فکر اتراق کرده ای 

که شعرهایم بوی سلول انفرادی می دهند 

در جماعت گاه تنهائی 

بگو که این زندانی ترین شاپرک نیست 

در پشت میله های بی اعتقادی بر شعرهایم،حرف هایم 

بگو که خاطره ی بادبادک کودکی هایم از تردید تو نخ پاره کرده

،تا برود سراغ خندیدن قهقهه زدن بر هر چه اندوه توست 

حکایت تو باقی ست

تا  زمانی دیگر در مرگ شعرهایم 

پس با لبخند ترین شعرم را  در پس اعلامیه ی ترحیمم بگذار 

مبادا تنها مانده باشی در تنهائی ات 

حتی در عمق مزار قلمم 

حکایت تو حکایت غریبی ست 

که در دوزخ نیز  سراغ از غنچه های نگرانی هایت می گیری

 کاش دمیدن نفیر صور اسرافیل از ازلی ترین غم هایت  بی کفن ترین مزار می ساخت 

کاش بی زمینی ترین غم ها را داشتی 

کاش می دانستی که کوله بار غصه هایت مرا می چکاند

بر روزنه های اشک هایم 

کاش می دانستی دارم به آخرین طاقت ها سلام می دهم

 کاش می دانستی که بر تمام شدنم

تعظیم کرده و مزارم را گل باران ورودم می کنم 

اما تو نخواهی دانست 

چرا که صخره نوردترین حرف هایم 

از پافشاری ات بر جنگل اضطراب 

نتوانست صعود کند و فتحت کند 

مگر بر من و شعرهایم غسل داده و دفنم کنی 

حکایت تو حکایت........   

سایه های رنگی،حرف های دل تنگی(نجفی)

من می مانم و تو.....

من می مانم و یک خاطره از زود دیر شدن هائی که تو ندانسته پراندی.....

از شاخه ی یک پیچک سبز.....

از سرانگشتان نگاهم بی شک.......

از همه شعرهای سال هائی نه چندان دور.....

من همیشه ماندنی ام......

لا اقل در خاطر تو.......

یا ذهن یک عابر خسته که مرا دید چگونه روئیدم......

به تمام ساقه های احساست .....

و به قامت یک درخت که در سایه ی آن دمی آسودم......

من خواهم ماند .....حتی .....

روی سنگ نوشته ای که روی مزارم خواهد بود.....

آن روز شاید که تو ....

گذری کنی ،از خاطراتی که با ماه و آفتاب ساخته بودم در لبخند.....

و به یادت افتد.....

که من مانده ام هنوز....

در خاطر تمام لبخندهایت.....

گاهی اشک هایت.....

نیم نگاه نگرانت.......

داد بر سر بی دادی فریادت....

یادت...... نه !

فراموش کن ......

فراموش کن بگذار بروم....

بروم تا تو بمانی با همین شعر .....

بخوانی در شب....

در فراغ و مهجوری......

در سوز و گداز شاید تب.......

حال می گویم من رفتم.......

ولی در خاطرت ماند که چه ها گفتم و رفتم....

من رفتم

سایه های رنگی حرف های دلتنگی (نجفی)

آن دم که کنار حوصله ات سر می روم

بی اختیار به دامن اشک می افتم

نمی خواهم بگویم که سبک شده ام

نه !سنگین تر از هر نگاه سنگینی

از کنار هر چه شعر که به یادم سرودی

                                 از خاطرم به زور دور می کنم

مثل هر بار که از خودم عبور می کنم

بی ان که بدانی شعرهایت را در تنهائی 

                                در فریاد خاموشم 

                                                هر دم برای خودم مرور می کنم

نه !این بار مثل هر بار که نه

                            مثل همیشه آرزوی حضور می کنم

                                 سایه های رنگی،حرف های دل تنگی(نجفی)

 به دریا شستم

                      - تمام اشک هایت را

                      -نشاندم موج ها بر طاق ابرویت

                                              - کشاندم ساحل امید بر دریای غمهایت

                                               -کشیدم نقش خنده بر لبانت را-

مسیر راه را

                         -به یاد خاطراتت 

                                    موج بر موج خندیدی

                                    به جز آواز گوش ماهی ها

                                    - صدای خنده های خدا را هم شنیدی -

زیارت کردی اش بر کو ه و دریا

                                        فراموشت شدم چند لحظه گویا

                                 چنان غرق که حتی مرا هم چند لحظه ندیدی

چه خوش بود آن لحظه اما

                                              سفر را

                                                            همره هر لحظه ات را

                                                        -  به آهی یادش بخیر را زود،زود گفتی -

                                                      سایه های رنگی،حرف های دل تنگی (نجفی)