تبیان، دستیار زندگی

 ز من مپرس که در دست او دلت چون است

ازو بپرس که انگشتهاش در خون است

                                                                 «سعدي»

     اسطوره مي سازم ... بدون ذرّه اي تقديس

     درياي من ، ماهي ترين انديشه را رد کرد

     قانون ننگ جاذبه يا ... ريشه را رد کرد

     ساحل نگاه خسته ي دنيا به يک برگ است

       هر موج از اين بودن ، خودش افسانه ي مرگ است

     هي ... تند تر ، اين کفش ها با من نمي جوشند

     اين کفش ها با سينه ي دنيا هم آغوشند

   کولي نبودي تا بفهمي موج هم خواب است

 يعني تمام آب ها ... تصوير مرداب است

       کولي هميشه شب کنار يار ... مي رقصيد

        با اينکه پر بود از تب تکرار ... مي رقصيد

      اين قصه از طوفان يک لبخند مي آيد

      از شهر آدم برفي پابند مي آيد

           انسان ... تبسم مي شود يعني پر از تکرار

        اينجا قطاري مانده پشت خواب يک ديوار

                 اينجا درختان از تبر ... لبخند مي سازند

                  يک آفرينش در قمار خويش مي بازند

              اينجا ... فقط کوهي براي خاک مي گريد

              اينجا ... خدا هم در شبي غمناک مي گريد

         سوسوي فانوسي که دريا را نمي خواهد

               خاموشي بدنام فردا را نمي خواهد

       کولي ترين پروانه ها ... اينجا گره خوردند

                   دريا ترين انديشه ها در خويشتن مردند

                        اين هم تمام ذهن من ... انگار تشويشم

                    من ... زخمي از لبخندهاي ساده ي خويشم  

هميشه، حادثه در رهگذار ناهموار

به روزگارِ هياهويِ بادها با برگ

هميشه مزه ي مرگ

ميانِ ميلِ تو و انتظارِ شيرين است.

کلاغ آمد و بر شاخسارِ سبزت زيست

و غارغارِ کبودش

کبوترانِ ترا از بهار، بيرون کرد

و چشمهاي ترا با حضورِ تاريکش

کنارِ بسترِ غمناکِ سرد، جيحون کرد.

دروغ بود دروغ

کسي که با تو نشست

کسي که آينه ها را

هماره در تو شکست.

زمان، به زردي پاييز در تو پرپر گشت

زمين، ز آينه هاي شکسته نيلي شد.

دلت به باديه، سر کوفت

غمت کجاوه ي ليلي شد.

عزيزِ گمشده در آه!

جوانه را به سلامي سپيد دعوت کن!

ترانه را به کلامي، دوباره مهمان باش!

اگرچه «سينه تو ساحلِ سلامت» نيست

و موجهاي هراس

به سوي قايقِ دلتنگ مانده ي تو، هنوز

در راه اند

بيا! دوباره بيا! نازنينِ اَبرسرشت

براي تازه ترين برگهاي فروردين

شکوهِ منتشرِ صبحگاهِ باران باش!

وقتي تو هم برايم غريبه مي شوي

غريبانه گريستن را دوست مي دارم

قلب تو كبوتر است
بال هايت از نسيم
قلب من سياه و سنگ
قلب من شبيه ...
بگذريم

درور قلب من کشيده اند
يك رديف سيم خاردار
پس تو احتياط كن
جلو نيا
برو كنار!
***
توي اين جهان گنده‎ ، هيچ كس
با دلم رفيق نيست
فكر مي كني چاره ي دلي كه
جوجه تيغي است، چيست؟
***
مثل يك گلوله جمع مي شود
جوجه تيغي دلم
نيش مي زند به روح نازكم
تيغ هاي تيز مشكلم
***
راستي تو جوجه تيغي دل مرا
توي قلب خود راه مي دهي؟
او گرسنه است و گمشده
تو به او پناه مي دهي؟
***
باورت نمي شود ولي
جوجه تيغي دلم
زود رام مي شود
تو فقط سلام كن
تيغ هاي تند و تيز او
با سلام تو
تمام مي شود.

                       روي تخته سياه جهان با گچ نور بنويس

                                   عرفان نظر آهاري

            که فراوان طلبت کردم و نتوانستم.............

                                                                     اوحدي مراغي

پلک فروبستي و  دوباره شمردي

فرصت پنهان شدن نبود تو بردي!

من که به پيروزي تو غبطه نخوردم

چون که شکستم، چرا دريغ نخوردي؟؟؟

دست تو را با سکوت و بغض گرفتم

دست مرا با غرور و خنده فشردي

اين همه ي قصه ي تو بود که يک عمر

از همه دل بردي و دلي نسپردي

خاطره ها رفته اند ، خاطره ي من!

پس تو چرا مثل خاطرات نمردي!