تبیان، دستیار زندگی

 

به آخر تمام اتوبان هاي شهر رسيديم

 

و به آخر کنار هم بودنمان !

 

در تمام عمر هيچ گاه اين گونه آرزو نکرده بودم

 

اي کاش هواپيما داشتم !!!

 

                                                                                    ميلاد تهراني

 

 

امروز ز چشم تو افتادم

 

فردا را نمي دانم

 

شايد ز چشم فردا

 

بهتر!!!

 

کور شود چشمانم

 

نبينم دگر هرگز

 

رنگ و لعاب اين دنيا . . .

 

 

نمی دانم دوستم داری یا نه ;

 

من با چراغ تردید

 

در دالانهای عشقت تردد می کنم !

 

                   مریم سلیمی

باران

 

ای گمشده ی دیرینه ی شهرم

 

دیگر اکنون

 

در قلب من نیز گم شده ای !!!

 

دیگر خسته شده بودم

 

از این همه خط تقارن های نابجا

 

ناگاه پرواز پرنده ای دلم را شکست

 

قلبم را بگو

 

از آن روز شده است دو نیم تا

 

حال که دیگر پرنده ای نیست

 

به دنیا ثابت میکنم

 

تو ، آری تو!

 

متقارن ترین نیمه ی گمشده ی منی !!!

 

 

 

پاییز هم رفتنی ست

 

زمستان نیز

 

آن یکی مرگ درختان را رقم زد

 

آن یکی نیز

 

کفنی از برگ های زرد

 

طومار پاییز را در هم پیچید

 

زمستان نیز خواهد مرد

 

کفنش اما سفید

 

به سپیدی برف

 

همان سوغات کوچ

 

زمستان باید می مرد

 

تا برای من و تو

 

این هدیه را به ارمغان می آورد

 

زمستان هم می میمیرد

 

من و تو نیز

 

تولدی از نو

 

اما صد حیف

 

هدیه ای در دستان تو نیست . . .

 

 

 

در ترکم

 

ترک تو ، عشقت و خاطره هایت

 

دستم بسته بر تخت تنهایی

 

ولی هنوز قلبم

 

میوه ی ممنوعه ی عشقت را قاچاق می کند .

  

                                                                                 مریم سلیمی

سلام دوستای عزیزم

امروز بعد 5 ماه غیبت تصمیم گرفتم بازم بنویسم البته نه مثل قبل هر روز .

اگه تونستم هفته ای یک بار مزاحم اوقات شما دوستای عزیزم میشم .

خوشحالم بازم مثه قبل منو با نظراتتون یاری کنید . از آنیما و ستاره و سحرجونم ممنونم که این مدت جویای احوالم بودند .

 

به نام خدا

 

 

گر ز دلتنگیهایم بگویم

 

دفتری شعر پر خواهد شد

 

آن خطوط موازی همرنگ

 

سیراب از واژگانی تلخ

 

و اشکهایی چون در خواهد شد

 

خاطرات را که بگذاریم کنار

 

بن بست عشق تو

 

برای هرگز نرسیدن

 

کوچه ای میانبر خواهد شد

 

این شعر رو که امروز گفتم تقدیم می کنم به عزیزترین دوستم به یاد گاری :

   

صدای تو !

 

خوب است نمی شنوم

 

اشک ، ای همخانه ی چشمان من

 

در صدایم حبس نخواهی ماند

 

گور رفتن را

 

با آن صدای نا به هنجار

 

کلنگ گوش خراش صدای من

 

خوب است نمی کنم

 

پرواز باران

 

آری ، باران نیز بال دارد !

 

پر خواهد کشید

 

تا دوردست ها

 

جایی که چشمانم ، آن را محال دارد

 

پرنده ، بالهایت رابگشا

 

افکارم را می گویم

 

تا آسمان

 

تا جایی که باران خیال دارد . . . .

   امیدوارم همیشه ، هر جای دنیا که باشی خوب و خوش باشی .

تصور لحظه ای بی تو

 

آه ، چه دشوار است !

 

تجسم روزهای آفتابی

 

زل زنان رو به تیغه ی آفتاب

 

و نگاهی مات آسمانی غرقابی

 

شاید باران ببارد

 

رویایی که می کشاند

 

تن خسته ی مرا به آن روزها

 

روزهایی بارانی

 

آن روزها گیج بودم

 

کان اشک تو بود یا آسمان

 

کنار می زد

 

تیغه ی پهن آفتاب را ؟

 

شرم از آن نگاه عفت آلود

 

و سؤالی که تا همیشه بی جواب خواهد ماند . . .