تبیان، دستیار زندگی

سازنده ترین کلمه گذشت است ... آن را تمرین کن 
پرمعنی ترین کلمه " ما " است ... آن را به کار ببر
عمیق ترین کلمه "عشق" است ... به آن ارج بنه.
بی رحم ترین کلمه "تنفر " است ... از بین ببرش.
سرکش ترین کلمه" تنفر" است ... با آن بازی نکن.
خودخواهانه ترین کلمه " من " است... از آن حذر کن.
ناپایدارترین کلمه " خشم" است... آن را فرو ببر.
بازدارنده ترین کلمه " ترس" است ... با آن مقابله کن.
با نشاط ترین کلمه " کار " است ... به آن بپرداز.
پوچ ترین کلمه " طمع" است ... آن را بکش
سازنده ترین کلمه "صبر" است ... برای داشتنش دعا کن.
روشن ترین کلمه " امید" است... به آن امیدوار باش.
ضعیف ترین کلمه " حسرت" است ... آن را نخور.
تواناترین کلمه " دانش " است .... آن را فراگیر
محکم ترین کلمه "پشتکار" است ... آن را داشته باش.
سمی ترین کلمه "شانس" است ... به امید ان نباش.
لطیف ترین کلمه " لبخند " است ... آن را حفظ کن.
ضروری ترین کلمه " تفاهم " است .... آن را ایجاد کن.
سالم ترین کلمه " سلامتی" است ... به آن اهمیت بده.
اصلی ترین کلمه اعتماد است .... به آن اعتماد کن.
دوستانه ترین کلمه " رفاقت" است.... از آن سوء استفاده نکن.
زیباترین کلمه " راستی " است ... با آن رو راست باش.
زشت ترین کلمه " دورویی"است ... یک رنگ باش.
ویرانگر ترین کلمه " تمسخر" است ... دوست داری با تو چنین شود؟
موقررترین کلمه " احترام" است .... برایش ارزش قایل شود.
آرامترین کلمه " آرامش " است ... به ان برس.
عاقلانه ترین کلمه " احتیاط" است ... حواست رو جمع کن.
دست و پاگیر ترین کلمه " محدودیت " است .... اجازه نده مانع پیشرفت بشود.
سخت ترین کلمه " غیر ممکن" است .... وجود ندارد.
مخرب ترین کلمه " شتابزدگی " است ... مواظب پلهای پشت سرت باش.
تاریک ترین کلمه " نادانی" است ... آن را با نور علم روشن کن.
کشنده ترین کلمه " اظطراب" است ... ان را نادیده بگیر.
صبور ترین کلمه " انتظار" است .... منتظرش بمان.
بی ارزش تری کلمه " بخشش" است ... سعی خود را بکن.
قشنگ ترین کلمه " خوشرویی " است ... راز زیبایی در آن نهفته است.
تمیزترین کلمه " پاکیزگی " است ... اصلا سخت نگیر.
رساترین کلمه " وفاداری" است .... سر عهدت بمان.
تنها ترین کلمه " گوشه گیری" است ... بدان که جمع همیشه بهتر از فرد بودن است.
محرک ترین کلمه " هدفمندی" است ... زندگی بدون هدف؛ روی آن است.
و هدفمند ترین کلمه "موفقیت " است.... پس پیش به سوی آن

قلب ما آدما مثل یه کلبه قدیمیه٬ گرم و دنج...

هروقت مسافری به ما سر میزنه

کلبه رو واسش چراغونی میکنیم٬

بهش عادت میکنیم و دل میبندیم و اینو از یاد میبریم که:

مسافر برای رفتن به کلبه ما اومده...

کاشکی هیچ وقت قصه ی منو تو اغاز نمی شد

که ترانه هام همه با غصه هم ساز نمی شد

این دفعه عهدم و بستم که دیگه عاشق نمی شم

دیگه با هیچ ادمی هم دل و صادق نمی شم

منی که یه لحظه از قهر چشات می مردم

حیف غصه هایی که برای عشق خوردم

تنها کسم تو بودی

برای آخرین بار تو پیشه من نموندی

بد جور دل و سوزندی

من چه دلی شکستم

این جور دل و شکوندی

دوست دارم عزیزم

تنهام نذار تو قربت

می خوام که با تو باشم

با عشق و با لطوفت

میدونی من خیلی تنهام عزیزم

واسه تو یه ناشناسم عزیزم

شعرهای خوبی ندارم میدونم

برای عشق تو اما می خونم

اگر سکوت ِ این گستره ی بی ستاره مجالی دهد،
می خواهم بگویم : سلام!
اگر دلواپسی ِ آن همه ترانه ی بی تعبیر مهلتی دهد،
می خواهم از بی پناهی ِ پروانه ها برایت بگویم!
از کوچه های بی چراغ!
از این حصار ِ هر ور ِ دیوار!
از این ترانه ی تار...
مدتی بود که دست و دلم به تدارک ِ ترانه نمی رفت!
کم کم این حکایت ِ دیده و دل،
که ورد ِ زبان ِ کوچه نشینان است،
باورم شده بود!
باورم شده بود،
که دیگر صدای تو را در سکوت ِ تنهایی نخواهم شنید!
راستی در این هفته های بی ترانه کجا بودی؟
کجا بودی که صدای من و این دفتر ِ سفید،
به گوشت نمی رسید؟
تمام دامنه ی دریا را گشتم تا پیدایت کردم!
آخر این رسم و روال ِ رفاقت است،
که دی نیمه راه ِ رؤیا رهایم کنی؟
می دانم!
تمام اهالی این حوالی گهگاه عاشق می شوند!
اما شمار ِ آنهایی که عاشق می مانند،
از انگشتان ِ دستم بیشتر نیست!
یکیشان همان شاعری که گمان می کرد،
در دوردست ِ دریا امیدی نیست!
می ترسیدم - خدای نکرده ! -
آنقدر در غربت ِ گریه هایم بمانی،
تا از سکوی سرودن ِ تصویرت سقوط کنم!
اما آمدی!
عزیز همیشه ی نجات و نجابت!
حالا دستهایت را به عنوان امانت به من بده!
این دل ِ بی درمان را که در شمار ِ عاشقان ِ‌همیشه می گنجانم،
انگشتانم،
برای شمردنشان
کم می اید!