دیوار
در گذشت پر شتاب لحظه های سرد
چشم های وحشی تو در سكوت خویش
گرد من دیوار می سازد
می گریزم از تو در بیراه های راه
تا ببینم دشت ها را در غبار ماه
تا بشویم تن به آب چشمه های نور
در مه رنگین صبح گرم تابستان
پر كنم دامان ز سوسن های صحرائی
بشنوم بانگ خروسان را ز بام كلبه دهقان
می گریزم از تو تا در دامن صحرا
سخت بفشارم بروی سبزه ها پا را
یا بنوشم شبنم سرد علف ها را
می گریزم از تو تا در ساحلی متروك
از فراز صخره های گمشده در ابر تاریكی
بنگرم رقص دوار انگیز توفان های دریا را
در غروبی دور
چون كبوترهای وحشی زیر پر گیرم
دشت ها را، كوه ها را، آسمان ها را
بشنوم از لابلای بوته های خشك
نغمه های شادی مرغان صحرا را
شكوفه اندوه
شادم كه در شرار تو می سوزم
شادم كه در خیال تو می گریم
شادم كه بعد وصل تو باز اینسان
در عشق بی زوال تو می گریم
پنداشتی كه چون ز تو بگسستم
دیگر مرا خیال تو در سر نیست
اما چه گویمت كه جز این آتش
بر جان من شراره دیگر نیست
شب ها چو در كناره نخلستان
كارون ز رنج خود به خروش آید
فریادهای حسرت من گوئی
از موج های خسته به گوش آید
شب لحظه ای بساحل او بنشین
تا رنج آشكار مرا بینی
شب لحظه ای به سایه خود بنگر
تا روح بی قرار مرا بینی
من با لبان سرد نسیم صبح
سر می كنم ترانه برای تو
من آن ستاره ام كه درخشانم
هر شب در آسمان سرای تو
غم نیست گر كشیده حصاری سخت
بین من و تو پیكر صحراها
من آن كبوترم كه به تنهائی
پر می كشم به پهنه دریاها
شكست نیاز
آتشی بود و فسرد
رشته ای بود و گسست
دل چو از بند تو رست
جام جادوئی اندوه شكست
آمدم تا بتو آویزم
لیك دیدم كه تو آن شاخه بی برگی
لیك دیدم كه تو به چهره امیدم
خنده مرگی
وه چه شیرینست
بر سر گور تو ای عشق نیازآلود
پای كوبیدن
...
چشم پوشیدن
از تو بگسستن و با غیر تو پیوستن
در بروی غم دل بستن
كه بهشت اینجاست
بخدا سایه ابر و لب كشت اینجاست
تو همان به كه نیندیشی
بمن و درد روانسوزم
كه من از درد نیاسایم
كه من از شعله نیفروزم
قصه ای در شب
چون نگهبانی كه در كف مشعلی دارد
می خرامد شب میان شهر خواب آلود
خانه ها با روشنائی های رؤیایی
یك به یك درگیرودار بوسه بدرود
ناودان ها ناله ها سر داده در ظلمت
در خروش از ضربه های دلكش باران
می خزد بر سنگفرش كوچه های دور
نور محوی از پی فانوس شبگردان
دست زیبائی دری را می گشاید نرم
می دود در كوچه برق چشم تبداری
كوچه خاموشست و در ظلمت نمی پیچد
بانگ پای رهروی از پشت دیواری
باد از ره می رسد عریان و عطر آلود
خیس، باران می كشد تن بر تن دهلیز
در سكوت خانه می پیچد نفس هاشان
ناله های شوقشان لرزان و وهم انگیز
چشم ها در ظلمت شب خیره بر راهست
شاخه ها نجوا كنان در گوش یكدیگر
بانگ پای رهروی از پشت دیوار
می خزد در آسمان خاطری غمگین
اندوه تنهایی
پشت شیشه برف می بارد
در سكوت سینه ام دستی
دانه اندوه می كارد
مو سپید آخر شدی ای برف
تا سرانجامم چنین دیدی
در دلم بارید ... ای افسوس
بر سر گورم نباریدی
چون نهالی سست می لرزد
روحم از سرمای تنهائی
می خزد در ظلمت قلبم
وحشت دنیای تنهائی
دیگرم گرمی نمی بخشی
عشق، ای خورشید یخ بسته
سینه ام صحرای نومیدیست
خسته ام، از عشق هم خسته
غنچه شوق تو هم خشكید
شعر، ای شیطان افسونكار
عاقبت زین خواب دردآلود
جان من بیدار شد، بیدار
بعد از او بر هر چه رو كردم
دیدم افسون سرابی بود
آنچه می گشتم به دنبالش
شوق
یاد داری كه ز من خنده كنان پرسیدی
چه ره آورد سفر دارم از این راه دراز؟
چهره ام را بنگر تا بتو پاسخ گوید
اشگ شوقی كه فرو خفته به چشمان نیاز
چه ره آورد سفر دارم ای مایه عمر؟
سینه ای سوخته در حسرت یك عشق محال
نگهی گمشده در پرده رؤیائی دور
پیكری ملتهب از خواهش سوزان وصال
چه ره آورد سفر دارم ... ای مایه عمر؟
دیدگانس همه از شوق درون پر آشوب
لب گرمی كه بر آن خفته به امید و نیاز
ای بسا در پی آن هدیه كه زیبنده تست
در دل كوچه و بازار شدم سرگردان
عاقبت رفتم و گفتم كه ترا هدیه كنم
پیكری را كه در آن شعله كشد شوق نهان
چو در آئینه نگه كردم، دیدم افسوس
جلوه روی مرا هجر تو كاهش بخشید
دست بر دامن خورشید زدم تا بر من
عطش و روشنی و سوزش و تابش بخشید
حالیا ... این منم این آتش جانسوز منم
ای امید دل دیوانه اندوه نواز
بازوان را بگشا تا كه عیانت سازم
چه ره آورد سفر دارم از این راه دراز
موج
تو در چشم من همچو موجی
خروشنده و سركش و ناشكیبا
كه هر لحظه ات می كشاند بسوئی
نسیم هزار آرزوی فریبا
تو موجی
تو موجی و دریای حسرت مكانت
پریشان رنگین افق های فردا
نگاه مه آلوده دیدگانت
تو دائم بخود در ستیزی
تو هرگز نداری سكونی
تو دائم ز خود می گریزی
تو آن ابر آشفته نیلگونی
چه می شد اگر ساحلی دور بودم؟
یاد یكروز
خفته بودیم و شعاع آفتاب
بر سراپامان بنرمی می خزید
روی كاشی های ایوان دست نور
سایه هامان را شتابان می كشید
موج رنگین افق پایان نداشت
آسمان از عطر روز آكنده بود
گرد ما گوئی حریر ابرها
پرده ای نیلوفری افكنده بود
«دوستت دارم» خموش و خسته جان
باز هم لغزید بر لب های من
لیك گوئی در سكوت نیمروز
گم شد از بی حاصلی آوای من
ناله كردم: آفتاب ... ای آفتاب
بر گل خشكیده ای دیگر متاب
تشنه لب بودیم و او ما را فریفت
در كویر زندگانی چون سراب
در خطوط چهره اش ناگه خزید
سایه های حسرت پنهان او
چنگ زد خورشید بر گیسوی من
آسمان لغزید در چشمان او
اعتراف
تا نهان سازم از تو بار دگر
راز این خاطر پریشان را
می كشم بر نگاه ناز آلود
نرم و سنگین حجاب مژگان را
دل گرفتار خواهش جانسوز
از خدا راه چاره می جویم
پارساوار در برابر تو
سخن از زهد و توبه می گویم
آه ... هرگز گمان مبر كه دلم
با زبانم رفیق و همراهست
هر چه گفتم دروغ بود، دروغ
كی ترا گفتم آنچه دلخواهست
تو برایم ترانه می خوانی
سخنت جذبه ای نهان دارد
گوئیا خوابم و ترانه تو
از جهانی دگر نشان دارد
شاید اینرا شنیده ای كه
در دل «آری» و «نه» به لب دارند
ضعف خود را عیان نمی سازند
رازدار و خموش و مكارند
