تبیان، دستیار زندگی

آمدی وه كه چه مشتاق و پریشان بودم

 

تا برفتی ز برم صورت بی جان بودم

 

نه فراموشیم از ذكر تو خاموشی بود

 

كه در اندیشه اوصاف تو حیران بودم

 

بی تو در دامن گلزار نخفتم یك شب

 

كه نه در بادیه ی خارمغیلان بودم

 

زنده می كرد مرا دم به دم امید وصال

 

ورنه دور از نظرت كشته هجران بودم

 

به تولای تو در آتش محنت چو خلیل

 

گوییا در چمن لاله و ریحان بودم

 

تا مگر یك نفسم بوی تو آرد دم صبح

 

همه شب منتظر مرغ سحر خوان بودم

 

سعدی از جور فراقت همه روز این می گفت

 

عهد بشكستی و من بر سر پیمان بودم

 

سعدی

 

 

سلام خدای مهربون امشب می خوام یه چیزایی وبگم كه شاید

 

 

 

 

 

كمتر گفته باشم .خدای مهربون  می خوام اینبار برای همه اون چیزایی

 

 

 

 

 

 

 كه بهم ندادی ازشما تشكر كنم واسه همه آرزو هایی كه براورده نكردی

 

 

 

 

 

 

 هم مادی و هم معنوی آخه من كی هستم كه آرزویی داشته باشم....

 

 

 

 

 

 

 

 

خدای نزدیكم!

 

 

 

 

 

 

 

 

خیلی وقت ها فكر می كردم وقتی سلام می كنم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

شما از دستم نا راحت هستید وجوابم ونمی دید اما حالا می فهمم

 

 

 

 

 

 

 نه یه چیز دیگه هست من هر چقدر كه بد باشم باز هم هر وقت سلام می كنم

 

 

 

 

 

 

 

 

شما با مهربونی جواب می دید اما دریغ كه گوش من سنگین شده

 

 

 

 

 

 

ونمی شنوه آره سنگین از گناه !

 

 

 

 

 

خدای رئوف وزیبام قسم به خودتون كه هر چقدر كه این دنیا وآدما

 

 

 

 

 

 

 

 

وزرق وبرقشون اذیتم میكنند هر چقدر نامردی می كنند

 

 

 

 

 

 بیشتر امیدم به شما بسته میشه پس بذارید

 

 

 

 

 

 

 

 

همینطور آزارم بدن بذاریداذیتم كنه این دنیا

 

 

 

 

 

 اونوقته كه من با اشك شوق میام به درگاه شما

 

 

 

 

 

 

 

و عاشقونه ازتون امان می خوام و میگم:

 

 

 

 

 

الهم انی اسئلك الامان یوم لا ینفع مال ولا بنون الا من اتی الله بقلب سلیم

 

 

 

 

 

 

 

 

 وبعد سرم ومیندازم پایین وبا امید میگم:

 

 

 

 

 

 

مولای یا مولا انت العزیز واناالذیل 

 

 

 

 

 

                                    وهل یرحم الذلیل الا العزیز

 

 

 

 

 

کاش می شد ،روزه سخت سکوت

 

 

را، به اغاز سخن، افطار کرد...

 

 

کاش می شد ،با پلی از غم گذشت

 

 

تا در انسوتر، ترا دیدار کرد...

 

 

کاش می شد ،جسم منحوس فراق

 

 

تا ابد ،صد مرتبه بر دار کرد...

 

 

کاش می شد ،قایقی از جنس کوه

 

 

ساخت،با موج قدر پیکار کرد...

 

 

کاش می شد ،رفت تا اوج فلک

 

 

این قفس،زنجیر را انکار کرد...

 

 

کاش می شد ،بین این نامحرمان

 

 

قاصدک را، محرم اسرار کرد...

 

 

کاش می شد ،نغمه ای شد در گلو

 

 

مثل بلبل ،بر لب منقار کرد...

 

 

کاش می شد ،لحظه ای پروانه وار

 

 

گرد شمعی ،بال و پر،ایثار کرد...

 

 

کاش می شد ،از میان لحظه ها

 

 

لحظه ای کوتاه را، بسیار کرد...

 

 

کاش می شد، با تمرکز،با دعا

 

 

روح و جسمی در کنار،احضار کرد...

 

 

کاش می شد، انعکاس جمله ای

 

 

را میان دره ای ،اصرار کرد...

 

 

کاش می شد ،از میان واژه ها

 

 

واژه ای را دائما تکرارکرد...

 

 

کاش می شد، کنج زندان سکوت

 

 

با شهامت، عشق را،اقرار کرد...

 

 

       یا حق

بپرسی از چه رو،زینسان غمینم؟؟

 

 

چه باشد،راز این صوت حزینم؟؟

 

 

 

دو دیده بسته و دل ،غرق خون است...

 

 

که می داند،که حالم را،که چون است...

 

 

 

از این دنیای دون،جانم چه سیر است...

 

 

که دستم بسته و پایم اسیر است...

 

 

 

لبم خندان ،ولی پژمرده صورت...

 

 

دلم گریان ،زبخت پر کدورت...

 

 

 

به چشمانم کشیدم، سرمه از دود...

 

 

از ان دودی که از اه دلم بود...

 

 

 

قلم لرزان ،بدستانم ،توان نیست...

 

 

دلم فرتوت شد،دیگر جوان نیست...

 

 

 

به هر در می زنم ،دردم دوا نیست...

 

 

بمحرابم دگر ،جای دعا نیست...

 

 

 

ندانم مرهم و ،غمخوار من کیست...

 

 

نمی دانم خدایا،چاره ام چیست...

 

 

 

شب و روز از دلم ،این یک هوس بود...

 

 

که کنج دل ،مرا ،یک همنفس بود...

 

 

 

دوای درد بی درمان ،چه جویم...

 

 

که هرگز ره ،به میل خود نپویم...

 

 

 

بسوزم ،چون ندارم راه چاره...

 

 

بدوزم تکه تکه ،قلب پاره...

 

 

 

بسوزم تا برارد ،حق، نیازم...

 

 

چو مجبورم، در این بازی، ببازم...

 

 

 

بجان انکه من، می دانم و او...

 

 

شب و روزم شده ،یا حق و یاهو...

 

 

 

او گفت:

 

 

شاید آن روز که سهراب نوشت زندگی اجباری است

 

                                                   دلش از غصه حزین بود و غمین

حال او می گو ید

 

             زندگی یک در و دروازه و دیوار که نیست

 

 که نشد بال زدو پرواز کرد

 

                                              

   زندگی اجبار نیست

 

         زندگی بال و پری دارد و مهربان تر از مهتاب است

 

                         

    تو عبور خواهی کرد

 

  از همان پنجره ها

 

                                                     

   با همان بال و پر پروانه

 

        به همان زیبایی

 

                                 به همان آسانی

 

                                                              زندگی صندوقچه ی اصرار پرستو ها نیست

         زندگی آسان است

 

                                    بی نهایت باید شد تا آن را یا فت

 

            زندگی ساده تر از امواج است

 

                           پس بیا تا بپریم

 

                                                  وتا شبنم آرامش صبح

 

                                                           

    تا صدای پر مرغان اقاقی بال و پر باز کنیم

 

             تا توانیم که ازاول آغاز کنیم و تا نهایت برویم

 

 

 

 

 

ولی من میگم

 

شاید آنروز که سهراب نوشت تا شقایق هست زندگی باید کرد خبری از دل پر درد گل یاس نداشت

 

باید اینگونه نوشت:

 

چه شقایق باشد چه گل پیچک و یاس زندگی اجبار است

 

 

 

.

.

.

 

کوتاه ترین داستان ترسناک دنیا داستان زیر است که نویسنده‌اش مشخص نیست!(فقط 12کلمه!!)

 

.

.

.

 

آخرین انسان زمین تنها در اتاقش نشسته بود که ناگهان در زدند!!؟

 

 

 

نوری به روی زمین فرود آمد
دو جاپا  بر شن‌های بیابان دیدم.
از كجا آمده بود؟
به كجا می رفت؟
تنها دو جاپا دیده می شد.
شاید خطایی پا به زمین نهاده بود.
ناگهان جاپاها براه افتادند.
روشنی همراهشان می‌خزید.
جاپاها گم شدند،
خود را از روبرو تماشا كردم:
گودالی از مرگ پر شده بود.
و من در مرده خود براه افتادم.
صدای پایم را از راه دوری می‌شنیدم،
شاید از بیابانی می‌گذشتم.
انتظاری گمشده با من بود.
ناگهان نوری در مرده‌ام فرود آمد
و من در اضطرابی زنده شدم:
دو جاپا هستی‌ام را پر كرد.
از كجا آمده بود؟
به كجا می‌رفت؟
تنها دو جاپا دیده می‌شد.
شاید خطایی پا به زمین نهاده بود. 

 

A light descended on earth,
I saw two footprints in the desert sands.
Wherefrom had it come?
And where was it going?
Only two footprints were visible,
Maybe somebody had stopped on the ground by mistake.
Suddenly the footprints started moving,
Light followed the footprints,
The footprints were lost.
I watched myself from the opposite direction:
A cavity was filled by death
And I started to move in my dead corpse,
I could hear the sound of my footsteps from distance,
Maybe I was passing a desert.
I was imbued with a lost expectation.
Suddenly a light fell on my dead body
And I resurrected with anxiety:
Two footprints filled my existence.
Wherefrom had it come?
Where was it going?
Only two footprints were visible
Maybe somebody had stopped on the ground by mistake.

 

منبع: faenglish.blogfa

 

 

 

جشنواره قصرهای یخی در چین


















جشنواره قصرهای یخی در چین
















جشنواره قصرهای یخی در چین