...نمی دانم از او چه بگویم؟چگونه بگویم؟خواستم از«بوسوئه» تقلید کنم،خطیب نامور فرانسه که روزی در مجلسی با حضور لوئی،از "مریم"سخن می گفت.گفت:"هزار و هفتصد سال است که همه ی سخنوران عالم،درباره ی مریم دادسخن داده اند.هزار وهفتصد سال است که همه ی فیلسوفان و متفکّران ملّت ها در شرق و غرب،ارزش های مریم را بیان کرده اند.هزار و هفتصد سال است که شاعران جهان،درستایش مریم همه ی ذوق و قدرت خلّاقه شان را به کار گرفته اند.هزار و هفتصد سال است که همه ی هنرمندان،چهره نگاران و پیکره سازان بشر،در نشان دادن سیما و حالات مریم هنرمندی های اعجازگر کرده اند.امّا مجموعه ی گفته ها و اندیشه ها و کوشش ها و همنرمندی های همه،در طول این قرن های بسیار،به اندازه ی این کلمه نتوانسته اند عظمت های مریم را بازگویند که : مریم،مادر عیسی است" و من خواستم باچنین شیوه ای از «فاطمه»بگویم،باز درماندم.خواستم بگویم:«فاطمه،دختر خدیجه ی بزرگ(علیها السّلام)است» دیدم که فاطمه نیست.خواستم بگویم که :«فاطمه،دختر محمّد(صلّی الله علیه وآله)است» دیدم که فاطمه نیست.خواستم بگویم که :«فاطمه،همسر علی(علیه السّلام)است»دیدم که فاطمه نیست.خواستم بگویم:«فاطمه،مادر حسنین(علیهماالسّلام)است»دیدم که فاطمه نیست.خواستم بگویم:«فاطمه،مادر زینب(علیها السّلام)است»دیدم که فاطمه نیست.نه،اینها همه هست و این همه،فاطمه نیست.فاطمه،فاطمه است! (مرحوم دکتر علی شریعتی)
پیامبر اسلام(صلّی الله علیه وآله):« بدترین آدمیان،کسانی اند که زود به خشم می آیند و دیر خشنود می شوند »
بزرگی از علمای أعلام و سلسله ی جلیله ی سادات-که شاید از ذکر نام شریفش راضی نباشد-نقل فرمود:"وقتی،پدر علّامه ام را در خواب دیدم و پرسش هائی از ایشان نموده و پاسخ هائی شنیدم.....چون بدن پدرم را سالم و منوّر دیدم و تنها لب های او زخم دار و آلوده به چرک وخون بود،از آن مرحوم سبب زخم بودن لب هایش را پرسیدم و گفتم:"اگر کاری از دست من برمی آید برای بهبود لب های شما،بفرمائید" در پاسخ فرمود:«تنها علاج آن به دست علویّه مادر شمااست.زیرا سبب آن اهانتی بود که در دنیا به او می نمودم و چون نامش سکینه است،هر وقت او را صدا می زدم،خانم سکو می گفتم و او رنجیده خاطر می شد.و اگر بتوانی او را از من راضی کنی،امید بهبودیست» ناقل محترم فرمود،این مطلب را به مادرم گفتم در جواب گفت:"بلی!پدر شما هروقت مرا می خواند از روی تحقیر می گفت:خانم سکو و من سخت آزرده و رنجیده خاطر می شدم ولی اظهار نمی کردم و به احترام ایشان،چیزی نمی گفتم.و چون فعلاً گرفتار و ناراحت است او را حلال نموده و از او راضی هستم و از صمیم قلب برایش دعا می کنم"
فرا رسیدن اربعین سیّد و سالار شهیدان،حضرت أباعبدالله الحسین(علیه الصّلوة و السّلام)،بر تمامی شیعیان آن حضرت،به ویژه کارکنان و کاربران گرامی سایت "تبیان"،تسلیت و تعزیت باد.
زبان حال سکینه(سلام الله علیها)،به اسب بی سوار حضرت أباعبدالله(علیه السّلام): ** ای فرس! با تو چه رخ داده که خود باخته ای؟ / مگر اینگونه که ماتی،تو شه انداخته ای؟! **
** از آب هم مضایقه کردند کوفیان / خوش داشتند حرمت مهمان کربلا! **
**زان تشنگان هنوز به عیّوق می رسد / فریاد العطش ز بیابان کربلا !**
« بیهوده گوئی،موجب گرفتاری است »
