تبیان، دستیار زندگی

به همین منظور فقط كافی است با برخی از این راهكارها كه در زیر به آنها اشاره می‌كنیم، آشنا شوید.

كارهایی كه نباید انجام دهید

هیچ گاه از مواد شیمیایی شامل آمونیاك یا مواد پاك‌كننده حاوی الكل استفاده نكنید. اگر هم به مایعی نیاز داشتید، می‌توانید مقداری آب روی پارچه‌ای كه قصد دارید با آن صفحه نمایش‌تان را تمیز كنید، بریزید.

علاوه بر این شما می‌توانید از محلول‌های خاص همانند iKlenz برای پاك كردن گوشی‌تان استفاده كنید؛ زیرا چنین محلول‌هایی از سوی كمپانی‌هایی بزرگ همچون اپل ساخته شده و تائید می‌شود.

هیچ گاه از پارچه‌های زبر و دستمال كاغذی استفاده نكنید، چرا كه مواد به كار رفته در آنها باعث خراش صفحه نمایش گوشی‌تان خواهد شد.

هر چند چنین خراش‌هایی ممكن است در ابتدا كوچك باشد و زیاد به چشم نیاید، ولی به مرور زمان عمق بیشتری پیدا می‌كند.

در عوض از پارچه‌های مایكروفیبری استفاده كنید. این پارچه‌ها مخصوص پاك كردن سطوح حساس طراحی شده است.

از آب زیاد برای پاك كردن صفحه نمایش استفاده نكنید، اگر هم نیازی به استفاده از آب داشتید بهتر است ابتدا آب را به پارچه بزنید. هیچ گاه به طور مستقیم آب را روی صفحه نمایش‌تان نریزید.

نكته بسیار مهم دیگری كه باید در اینجا به آن دقت كنید، خاموش كردن گوشی پیش از پاك كردن آن با آب است. در نهایت هیچ وقت به مقدار زیاد روی صفحه نمایش تان فشار نیاورید زیرا این مساله باعث كاهش كیفیت صفحه نمایش و خراب شدن گوشی‌تان می‌شود.

چنانچه صفحه نمایش گوشی‌تان از جنس پلاستیك است، پاك كردن آن كار چندان سختی نیست و به آسانی می‌توانید با هر روشی كه خواستید این كار را انجام دهید.

برای پاك كردن صفحه نمایش‌های لمسی به تنها چیزی كه شما نیاز دارید پارچه‌هایی از جنس مایكروفیبر است. چنین پارچه‌هایی را می‌توانید در جعبه عینك‌تان پیدا كنید.

مزیت استفاده از این پارچه‌ها، پاك كردن صفحه نمایش گوشی‌تان بدون ایجاد كوچك‌ترین خراش روی آن است.

یكی از مهم‌ترین ویژگی این پارچه‌ها كم بودن فیبر استفاده شده در آنهاست. علاوه بر این، چنین پارچه‌هایی می‌تواند به آسانی روغن و گرد و خاك را جذب كند؛ به این ترتیب چنین موادی حتی در حاشیه گوشی‌تان جا خوش نخواهند كرد.

پس از این كه پارچه‌ای مناسب برای این كار پیدا كردید، پاك كردن صفحه نمایش كار بسیار راحت و ساده‌ای است.

اولین مرحله برای انجام این كار خاموش كردن گوشی است؛ هر چند این كار اجباری نیست و كاملا به خود شما بستگی دارد.

چنانچه قصد دارید گوشی‌تان را با آب تمیز كنید، حتما پیش از انجام این كار، آن را خاموش كنید. البته با این كار آلودگی‌های موجود روی صفحه نمایش‌تان، مشخص‌تر می‌شود.

دومین نكته تمیز كردن آن به صورت عمودی یا افقی وبه طور یكنواخت است.

به طور مثال از سمت راست گوشی شروع كرده و در امتداد خط‌های مستقیم و صاف به سمت دیگر صفحه حركت كنید. پس از آن، پارچه مورد نظر را كمی پایین‌تر بیاورید و عینا مرحله قبل را تكرار كنید.

برخی كاربران بر این باورند كه بهتر است به صورت دایره‌ای صفحه نمایش را تمیز كرد؛ زیرا با این كار هیچ اثری از لك و اثر انگشت روی صفحه باقی نمی‌ماند.

به هیچ وجه از صابون و مواد دیگر برای انجام این كار كمك نگیرید. به منظور بهتر شدن نتیجه كار ابتدا با كمك قسمت نم دار پارچه صفحه نمایش را كاملا پاك كرده، پس از آن با قسمت خشك پارچه آن را دوباره تمیز كنید. در نتیجه این كار هیچ اثری از گرد و غبار روی صفحه نمایش‌تان باقی نخواهد ماند.

اگر علاقه‌ای به استفاده از چنین راهكارهایی نداشتید، می‌توانید براحتی از محلول‌های پاك‌كننده شیمیایی چون iKlenz و Monster استفاده كنید.

نازلی وحدت
منبع: www.makeuseof.com

به گزارش گروه حماسه و مقاومت فارس (باشگاه توانا)، سخن گفتن از شهیدان بهانه نمی‌خواهد چرا که خودشان بهانه همه خوبی‌های خلقتند؛ یاد شهدا بهانه زنده شدن روح و جان آدمی است؛ چه رسد که یادی از شهیدی باشد که مادرش سال‌ها در فراقش، شمع جان سوزاند و وقتی چشم از زندگی فرو بست که هنوز خبری از یوسف گمگشته‌اش به دستش نرسیده بود. مطلبی که در ادامه خواهید خواند، مربوط به سیره شهید «مهدی روح الهی» از شهدای گردان علی بن ابیطالب (ع) لشکر ویژه 25 کربلا است که به نقل از وبلاگ لشکر 25 تقدیم مخاطبان می‌شود.

*****

*آیا قربانی من لاغر است که خدا قبول نمی کند؟!

مرحوم حاج جعفر روح‌الهی (برادر شهید) می‌گوید: قبل از شهادت مهدی، مادرم هر موقع نزد مادر شهیدان نجاریان که مادر خانم بنده می‌شدند، می‌رفت، می‌گفت: من هر وقت شما را می‌بینم احساس شرمندگی می‌کنم و خجالت زده می‌شوم؛ شما 4 شهید را در راه خدا و اسلام و انقلاب هدیه کردید، 4 فرزند شما را خداوند به عنوان هدیه قبول کرد؛ آیا قربانی من لاغر است که خدا قبول نمی‌کند؟! آرزویم اینست که یکی از فرزندانم را در راه خدا قربانی کنم.

از راست:حاج علی ذبیحی/شهید احمد نیکجو/شهید مهدی روح الهی/حاج محسن بابائی

*دو- سه بار دور مادرش گشت

مهدی حال عرفانی پیدا کرده بود و دیگر شوخی‌ها و بگو بخندهای قبل را نداشت؛ دو، سه باری دور مادرم گشت و خوب مادرم را طواف کرد؛ او را بغل کرد و بوسید؛ مادرم می‌گفت: فکر نمی‌کنم که دیگر مهدی برگردد چون تا حالا یادم نمی‌آید مهدی موقع جبهه رفتن مرا بغل کرده، ببوسد و از من حلالیت بطلبد.

به شهر امیرکلا نزد خانواده شهیدان نجاریان رفت و از آنها حلالیت طلبید و خواست برای شهادتش دعا کنند و همچنین بر سر مزار شهیدان نجاریان که دوستانش بودند، رفت و با آنها پیمان بست.

اوایل سال 1367 وقتی عراق پاتک فاو را شروع کرد، نیروهای ما در حال عقب نشینی بودند، مهدی و دوستش ـ شهید بزرگ‌زاده ـ با هم بودند؛ شهید بزرگ‌زاده تیری به پهلویش خورده بود و زخمی شده بود؛ زمانی که او و مهدی به اروند رسیدند قایقی نبود، باید شنا می‌کدند و به عقب بر می‌گشتند؛ مهدی، شناگر ماهری بود حتی در دریای مازندران 10 کیلومتر شنا می‌کرد ولی به خاطر اینکه دوستش شهید بزرگ‌زاده نمی‌توانست شنا کند او را تنها نگذاشت، همانجا پیشش ماند؛ مهدی در کمال وفاداری به همراه شهید بزرگ‌زاده به شهادت رسید.

شهید مهدی روح الهی نفر سمت راست

*استخوانهای پسر، ناله های مادر را از دِل قبر درآورد

پس از یازده سال چند تکه استخوان به یادگار از مهدی پیدا شد؛ اما مادرم که روزها لحظه شماری دیدن جنازه مهدی را می‌کرد، دیگر نبود؛ او از دنیا رفته بود؛ برای دفن مهدی، امام زاده اسماعیل را انتخاب کردیم و قرار شد کنار قبر مادرم، قبری برای مهدی آماده کنیم.

قبرکنی که قبر مهدی را آماده کرد، می‌گفت: در اوایل کندن قبر بودم که ناگهان صدایی همراه با ناله از درون قبرِ مادر شهید، شنیدم که می‌گفت: «آه پسرم را آوردید! من قربان پسرم بشوم! زودتر بچه‌ام را بیاورید! بچه‌ام را آوردید و خیالم راحت شد!» در همین لحظه با شنیدن صدای مادرم از درون قبر، قبرکَن از حال رفت.

 شهید مهدی روح‌الهی نفر اول از چپ

*خانه و زندگی من جبهه است

سید عبداله ساداتی (داماد شهید) می‌گوید: آخرین باری که از جبهه آمده بود، پدرش به او مژدگانی داد و گفت: پسرجان! معافیتت درست شد و حکم کارمندی شرکت نفت را برایت گرفتم. فعلاً برو سرِکار، بعداً به جبهه برو ولی مهدی راضی نشد و گفت «من اینها را نمی‌خواهم، دوست دارم به جبهه بروم؛‌ خانه و زندگی من آنجاست».

نفر اول ایستاده از راست:شهید محمدرضا وطنی/ نشسته از چپ نفر اول و دوم: شهید مهدی روح الهی و سردار شهید محمدحسین باقرزاده

*نذر کرده بود 9 ماه بدون مرخصی در جبهه بماند

عادل نظری (دوست و همرزم شهید) می‌گوید: مهدی از ناحیه چشم بیمار بود و خوب نمی‌دید. برای همین به دنبال معافیت از سربازی بود. از او سؤال کردم: «تو که به جبهه می‌روی، پس چرا دنبال معافیت هستی؟ برو سربازی.» گفت: «اجر و ثواب داوطلبانه به جبهه رفتن با اینکه سرباز باشی و به جبهه بروی خیلی بیشتر است». نذر کرده بود اگر از خدمت سربازی معاف شود، 9 ماه بدون مرخصی در جبهه بماند که معافیتش درست شد و 9 ماه در جبهه ماند و بار دیگری که به جبهه آمده بود، آخرین بارش بود و به شهادت رسید.

من در گردان مهندسی هفت تپه بودم؛ مهدی با یک تویوتای سفید پیش من آمد و گفت: «می‌خواهم به خط بروم. ما داریم فاو را از دست می‌دهیم.» به او گفتم: «ما قرار بود با هم به مرخصی برویم؛ کجا می‌خواهی بروی؟» در جواب گفت: «چند روزی صبر کن، با هم می‌رویم.» مهدی با اینکه چهره‌ای سبزه و سیاه داشت ولی آن روز سیمایی نورانی و روحانی پیدا کرده بود؛ به من الهام شده بود که دیگر نمی‌توانیم با هم به مرخصی برویم و بار آخریست که همدیگر را می‌بینیم. مهدی رفت و دیگر برنگشت.

*خداوندا از فشار قبر می‌ترسم

فرازی از وصیت‌نامه شهید «مهدی روح‌الهی»: خداوندا مرگ را طوری به سراغم بفرست که با آسودگی خاطر چشم از این دنیا ببندم. خداوندا به من قوت قلب و ایمان قوی عطا کن تا از مادیات این دنیا چشم بپوشم و به این دنیا دل نبندم...

شهدا از من روی بگردانند. خداوندا بد کردم، اشتباه کردم و از تو که رحمان و رحیم هستی و خودت گفتی که بنده گناه‌کار من هرگاه به سوی من بیاید من او را می‌پذیرم پس از تو می‌خواهم که گناه مرا ببخشی و قلم عفو بر جرائم و اعمال من بکشی. خداوندا از فشار قبر می‌ترسم چونکه عمل خوبی ندارم...

از دوستان خوبم می‌خواهم که امام عزیز را تنها نگذارند و در همه حال در یاد خدا بوده و هیچ‌گاه غافل نشوند. و سعی کنند به این دنیا دل نبندند این دنیا وسیله‌ای است برای رسیدن به هدف که همان قیامت می‌باشد یعنی هر که کوشش کرد و خود را از معصیت بازداشت و به یاد خدا بود در آن دنیا جای خوبی را برای خودش تهیه و مهیا می‌کند...

طی این دوران، برادران رایت سفرهایی را برای پرواز نمایشی در اروپا آغاز كردند تا مردمی را كه سال‌ها پرواز را ناممكن می‌پنداشتند، متقاعد كنند عصر جدیدی آغاز شده است و به این ترتیب بتوانند حمایت سرمایه‌گذاران و از آن مهم‌تر دولت‌ها را برای پول خرج كردن در این صنعت جدید جلب كنند.

نیروهای نظامی كشورهای مختلف در طول جنگ جهانی اول بتدریج متوجه شدند هواپیما نه‌تنها ابزار مفیدی در جنگ است، بلكه می‌تواند نتیجه جنگ را بكلی عوض كنند.

در نتیجه در سال‌های پایانی جنگ جهانی اول، انواع هواپیماها و سایر وسایل پرنده مثل بالن، فضای جنگ را پر كرد. در این سال‌ها، هواپیما نشانی از ترس بود. در جنگ دوم به نسبت جنگ اول از هواپیما استفاده وسیع‌تر و كارآمدتری صورت گرفت. با پایان یافتن جنگ جهانی دوم، جهان چهره‌ جدیدی به خود گرفت.

فعالیت‌هایی برای استفاده هر‌چه ارزان‌تر و وسیع‌تر از هواپیما برای جابه‌جایی بار و مسافر انجام گرفت كه به نامگذاری این دهه به عنوان عصر مسافرت‌های هوایی طولانی منجر شد.

به عنوان مثال می‌توان به پرواز چهار هواپیمای داگلاس ورلد كروزر آمریكایی برای سفرهای 175 روزه 28 هزار مایلی به دور دنیا برای استفاده علاقه‌مندان اشاره كرد.

در این بین افراد ماجراجویی هم بودند كه از روزمرگی‌ها و تفریحات یكنواخت خسته شده و به دنبال نوع جدیدی از تفریحات بودند تا هیجان بیشتری را تجربه كنند.

این افراد بیشتر در روزهای تعطیل به سراغ طیاره‌های آهنی خود می‌رفتند تا با آن چرخی در آسمان بزنند و هوایی تازه كنند؛ اما صدای موتور این طیاره‌ها آنقدر زیاد بود كه گاهی مزاحم مراسم مذهبی مردم در كلیساهای اطراف می‌شد. از این‌رو مسئولان كلیسا به فرمانداران فشار وارد كردند كه به این وضع سر و سامانی بدهند.

بالاخره پس از مدتی اولین قانون در هوانوردی جهان پا به عرصه وجود گذاشت، اما با گذشت زمان و افزایش تعداد هواپیماها و دامنه پرواز آنها از مرز‌های جغرافیایی، قوانین بین‌المللی بیش از هر زمانی احساس می‌شد.

به همین دلیل 52 نماینده كشورهایی كه دارای صنعت حمل و نقل هوایی بودند، در روز 16 آذر 1323 خورشیدی در شیكاگو دور هم جمع شدند تا سازمانی بین‌المللی را برای سامان دادن به قوانین این صنعت تاسیس كنند.

در پنجاه و دومین سالگرد تاسیس این سازمان در سال 1375 خورشیدی، روز 16 آذر به نام روز جهانی هواپیمایی كشوری نامگذاری شد.

جام جم آنلاین