تبیان، دستیار زندگی

گذشت زمان برایآنان که درانتظارند بسیار کند

برای آنان که می هراسند بسیار تند

برای کسانی کهزانوی غم بهبغل می گیرند بسیار طولانی

و برای کسانی که سرخوشند بسیار کوتاه است

اما

برای کسانی که عشق می ورزند ..آغاز و پایانی نیست و

زمان تاابدیت ادامهدارد  .

ویلیام شکسپیر

                                                                دوستی خالص ترین عشق است

                                               دوستی والا ترین صورت عشق است

                                             جایی که چیزی نمی خواهی

                                            شرطی قائل نمی شوی

                                              جایی که ایثار کردن عین حقیقت است

                  در نو بهاران یادگارم را خریدی

عشق غم نیست

که با سوختن جنگل انبوه هوس

تل خاکستر اندوه و ندامت آورد

و نه درد است که با زهر هوا و شرر نابودی

خواب راحت ببرد تن به بلا بسپارد

عشق خود خواهی و آیین هوسبازی نیست

هر که دل باخت در او شهوت جسمانی نیست

عاشق آن نیست که آشفته نقش و لب و خالی باشد

عاشق آن است که جویای صفایی و کمالی باشد

ای فرومانده و گم گشته ز دریای وصال

خاک صحرای هوس بر سر معشوق مریز

عشق و معشوق و ما حلقه پیوست بهم

عشق سر چشمه آب ابدیت دارد

کهکشان ها گذرد تا به فلک ره دارد

نوشداروی حیات غنچه شاد شکفتن دارد

عشق سر سخت حصاری و پی محکم ایمان دارد

عشق ایثار و گذشت است و شکیبای و صبر

مهر جانبازی منشور غرور رنگ خون در افق روشن هستی و بقا

برگ برگ گلی صحرای جنون خاطره مجنون است

هستی و عشق دو یارند و از روز ازل

در رگ جاری بودند همه جا عشق تکاپو دارد

.

.

.

              نزدیک  که می شوی به من تو

                                           فرسنگهادرمن فرو می روی 

                                                               در من خانه می کنی تو

                                                                            در من حضور می یابی

                                                               لحظه به لحظه همه جا

                                           توی انگشتهایم جاری می شوی

              سطرسطرخاطراتم را مینگاری

                                                       خنده می شوی،حرف می شوی      

                                     دلم که گرفت ازچشمهایم می باری

                تو کیستی؟ کیستی تو ؟

                                     کیستی تو که  همچون دریایی پاک

                                                      مرادر  عشق نابت  فرو برد ه ای

                                                                                      بی آنکه از وجود پاکت کم شوی

  بی آنکه غروب کرده باشی

            کیستی؟کیستی تو که این همه

                    سزاوارحرفهای عاشقانه ای

                           کیستی تو که دیدنت زندگی و

                               رفتنت مرگ است

                                      در من بمان تا ابد

                                       ازهنوز تا همیشه ...

بارَش زیادی سنگین بود و سربالایی زیادی سخت

دانه ی گندم روی شانه ی نازکش سنگینی می کرد

 نفس نفس می زد اما کسیصدای نفس هایش را نمی شنید

دانه از روی شانه های کوچکش سر خورد و افتاد

خدا دانه ی گندم را فوت کرد.

مورچه میدانست که نسیم،نَفَس خداست

مورچه دانه را دوباره بر دوشش گذاشت و به خدا گفت:

" گاهی یادم می رود که هستی، کاشکی بیشتر می وزیدی"

خدا گفت: " همیشه می وزم. نکند دیگر گمم کرده ای"

مورچه گفت: " این منم که گم می شوم بس که کوچکم

بس که ناچیز، بس که خرد. نقطه ای که بود و نبودش را کسی نیفهمد "

خدا گفت: " اما نقطه سرآغاز هر خطی است "

مورچه زیر دانه ی گندمش گم شد و گفت:

" من اما سرآغاز هیچم و ریزم و ندیدنی من به هیچ چشمینخواهم آمد "

خدا گفت: " چشمی که سزاوار دیدن است همیشه می بیند.چشمهای من همیشه بیناست"

مورچه این را می دانست اما شوق گفتگو داشت

پس دوباره گفت: "زمینت بزرگ است و من ناچیزترینم.نبودنمرا غمی نیست "

خدا گفت: "اگر تو نباشی پس چه کسی دانه ی کوچک گندم را بردوش بکشد

 و راه  رقصیدننسیم را در سینه ی خاک باز کند. تو هستی و سهمی از بودن برای توست

 در نبودنت کار این  کارخانه ناتمام است "

مورچه خندید و دانه ی گندم از دوشش دوباره افتاد

خدا دانه را به سمتش هل داد.

هیچ کس امانمی دانست که در گوشه ای از خاک

مورچه ای با خدا گرم گفتگو است...

آسمان را که می نگرم عطر خیالت مجالم نمی دهد

دوباره از نو بازمی گردم به سر سطر

آنجا که نام زیبای تو نگاشته شده است

آنجا که نام من آغاز میشود...

آن لحظه که عشق می روید و من در هوایش نفس می کشم

فانوس ستاره ها را خاموش می کنم و چهره ی مهتاب را در پشتابرها پنهان می کنم

تا دستانم در دست های گرم تو جای دارد

چشم هایم را بر روی هر آنچه دیدنیست می بندم

تصنیف عشق را برایت زمزمه می کنم

تا غروب ستاره ها کنارم بمان و بدان که

عاشقانه دوستت دارم

.

.

.

              وقتی گریبان عدم با دست خلقت میدرید

                                                                             وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید

               وقتی زمین ناز تو را در آسمانهامی کشید

                                                                             وقتی عطش طعم تو را با اشکهایم می چشید

                 من عاشق چشمت شدم ، نه عقل بودونه دلی

                                                                              چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی

                                                           یک آن شد این عاشق شدن

                                                              دنیا همان یک لحظه بود

                                                                  آن دم که چشمانت

                                                              مرا از عمق چشمانم ربود

                    وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد

                                                                               آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد

                                 من بودم و چشمان تو نه آتشی ونه گٍلی

                                                                              چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی

زمانی برای ما  خواهدرسید

که زنجیر ها از هم خواهند گسست با تولد عشقیکه آزاد خواهد بود
رویا هایی که از دیرباز محکومبه  انکار بودند  شکوفا خواهند شد ،
و عشقی را که اکنون باید پنهانکنیم آشکار خواهد گشت ،

زمانی برای من و توسرانجام خواهد رسید
تا زندگی کنیم آنچنان که شایستهی ماست

از میان غم و اشک خواهیم گذشت
و با عشق از هر طوفانی جان بهدر خواهیم برد
زمانی خواهد رسید تا دنیای تازهای را ببینیم
جهانی پر از روشنایی و امیدبرای ما

از میان اندوه  و اشکخواهیم گذشت
و با عشق از هر طوفانی جان بهدر خواهیم برد
زمانی خواهد رسید تا دنیای تازهای را ببینیم
جهانی پر از روشنایی و امیدبرای ما

A time for us, some day there"ll be

When chains are torn by courageborn of a love that"s free

A time when dreams so longdenied can flourish

As we unveil the love we nowmust hide

A time for us, at last to see

A life worthwhile for you and me

And with our love, through tearsand thorns

We will endure as we pass surelythrough every storm

A time for us, some day there"llbe a new world

A world of shining hope for youand me

And with our love, through tears and thorns

We will endure as we pass surely through every storm

A time for us, some day there"ll be a new world

A world of shining hope for you and me