تبیان، دستیار زندگی

من تمامبی كسی هایم را قامت بسته ام

و درطولانی ترین سجده اندوه

به اندازه همه نبودنهایت

اشك میریزم

و به بلندای یلدای فراقت

با آهی ازعمق قلب هزارپاره ام

كابوس نبودنت را خاكستر می كنم

بگذار بی ادعا اقرار كنم

كه دلم برایت تنگ می شود

وقتی نیستی دلتنگی هایم را قاب می كنم

لحظه لحظهغروبی را كه نیز

دلتنگ توو چشمان بارانی ات می شوم

قاب میكنم

تا وقتی آمدی نشانت دهم

كه شایددیگر تنهایم نگذاری

تو كه می آیی پنجره ای باز می شود

پرده بیرنگ دلتنگی كنار می رود

آرام میان جانم خانه میكنی

و چه ساده همسایه سیب های كال می شوی

حال من وآسمان دلتنگ بارانیم

.

.

.

سلام

خدایا  هیچ گاه از من مپرسچرا  دیر  آمده ام و چرا مشقهایم را روی دیوار روزگار ننوشته ام و چرابه سپیده دم سلام  نگفته ام. خدایا از عشق تو پلی میسازم که مرا به توبرساند.از نام تو خانه ای بنا می کنم که پای هیچ طوفانی به آن نرسدو از نگاه توصبحی دیگر می آفرینم که خورشیدش هرگز غروب نکند.خدایا همه خوبی ها را در جیبهایمبریز و سنگهای سرسخت را از سر راهم بردار و یکی از درهای سبز بهشت را به رویم بازکن.. .

چقدر جای تو خالی است

کجاست لحظه دیدار؟

میان بغض،سکوتی ز جنس فریاد است

بیا،که دیده تو را،آرزوی دیدار است

تو از قبیله نوری،من از تبار صبوری

تو از سلاله عشقی،من از دیار نیاز

من از نگاه مانده به در خسته ام،عزیز رویایی

تویی نشسته به آدینه ام،بگو که می آیی

اگر نگاه منتظرم را،گواه می خواهی

اگر شکسته دلی را،بهانه می دانی

اگر که سکوت غریبانه،آیت عشق است

اگر که صبر،صبر،صبر،بهای دیدار است

به جان غنچه نرگس،تو را خریدارم

نشانده مهر تو بر دل،به شوق دیدارم

من عاشقانه تو را،در نماز می خوانم

شکوه نام تو را خوانده،باز می خوانم

هزار پنجره از این نگاه،لبریز است

بگو،بگو که وقت طلوع ستاره،نزدیک است

نشانده مهر تو بر دل،خروش نام تو بر لب

نفس ز یاد تو،بوی تو را گرفته است این جا

بیا،که عشق تو در سینه می کند غوغا

نبوده تو غایب،طلوع فردایی

تو حاضری و ظهورت،حضور زیبایی

امید دیده روشن،ز دیده پنهانی

مرا به میهمانی چشمان خود،نمی خوانی؟

.

.

.

گل از تراوت باران صبحدم، لبریز

هوای باغ و بهار از نسیم و نم لبریز

صفای روی تو ای ابر مهربان بهار

كه هست دامنت از رشحه ی كرم لبریز

هزار چلچله در برج صبح می خوانند

هنوز گوش شب از بانگ زیر و بم لبریز

به پای گل چه نشینم درین دیار كه هست

روان خلق زغوغای بیش و كم لبریز

مرا به دشت شقایق مخوان كه لبریز است

فضای دهر ز خونابه ی رستم، لبریز

ببین در آینه ی روزگار نقش بلا

كه شد ز خون سیاوش، جام جم لبریز

چگونه درد شكیبایی اش نیازارد

دلی كه هست به هر جا ز درد و غم لبریز

فریدون مشیری 

                                      یادمان  باشد  ازامروز جفایی نکنیم

                                                                                        گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم

                     پر پروانه شکستن هنر انسان نیست

                                                                      گر شکستیم ز غفلت من و مایی نکنیم

                                    یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم  

                                                                                        وقت پرپر شدنش ساز  و  نوایی  نکنیم

                    یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

                                                                     طلب عشق ز هر بی سرو پایی نکنیم...