تبیان، دستیار زندگی

غايب آشكار، يعنى تو
رحمت كردگار، يعنى تو
قرنها بيقرار، يعنى ما
در دل ما قرار، يعنى تو
منتظر مانده هر ديار ـ ترا
رونق هر ديار، يعنى تو
خير دنيا و آخرت، از توست
نعمت بى شمار، يعنى تو
فخر ما اينكه دوستدار توئيم
مايه ى افتخار يعنى تو
حدّ دين را ـ حريم قرآن را
درجهان،پاسدار ـ يعنى تو
دادگستر به مركب و شمشير
آن سوار، آن سوار يعنى تو
در ظهورت تجسمى زعليست
صاحب ذوالفقار ، يعنى تو

رسم عاشق نیست با یک دل دو دلبر داشتن

یـا ز جـانـان یا زجـان بـاید کـه دل بـرداشتن

سلام

سلام دوستای خوبم

امیدوارم که حال همگی خوب خوب باشه ؟

امروز چهارمین یا پنجمین روز است که من بدون کارت اینترنتی نمی توانم وارد تبیان شوم.

می خوام بدونم برای شما هم اینطور شده یا فقط برای اراک یک چنین مشکلی پیش اومده .

خواهش می کنم برای رفع این مشکل هر کس اطلاعاتی داره ارائه کنه تا من با خیالی راحتر کانکت شوم.

از راهنمایی شما کمال تشکر را دارم.

التماس دعا

 یا علی

چرا عشق طبيب همه دردهاست؟

 براي اينکه تمام دردها از چي ناشي مي شه؟ از دل... ما يه دلي داريم با صد هزار آرزو و اين آرزوها هم با هم تلاقي پيدا مي کنن و بعد کشمکش و جنگ مال اين دلهاست.... پس همه مون این دل رو يه جا گرو بذاريم  و خلاص بشیم ....

« متاع تفرقه در کار ما همين دل بود خداش خير دهد هر که اين ربود از ما».

فرهنگ جهاني با يه چيز کار مي کنه و اون هم عشقه. بنابراين،

 اون که آمد و اين نفس رفت آدم شفا پيدا مي کنه، معالجه مي شه.

 « Depression » يعني چي؟ يعني سهم من کم بوده از دنيا، اين چه زندگي يه ما داريم؟!

تمام ريشه غم را مي کشه از دل تون بيرون.

اون اکسير سوم « مهرگياه » اون هم عشقه. اصلا چيزي غير از عشق نداريم که بتونه ما رو محبوب بکنه.

هر کس که خواست محبوب بشه فقط يه فرمول داره محب بشه. هر که خواست معشوق بشه،

بايد عاشق بشه. اگر با تمام وجودتون آدمها رو دوست داشتين محبوب مي شين. همه شما رو دوست دارن.

حافظ چرا سخنش دلنشين شد؟ براي اينکه:

« دلنشين شد سخنم تا تو قبولش کردي آري، آري، سخن عشق نشاني دارد.»

« پياله بر کفنم بند ( پياله باز يعني همون عشق) تا سحرگه حشر به مي ز دل ببرم هول روز رستاخيز»
« من چو به آخرت روم رفته به داغ دوستي داروي دوستي ( يعني همون « Love potion »« مهرگياه» ) بود هر چه برويد از گِلم اين ديوان سعدي که از خاک سعدي روييده اين داروي دوستي يه،

 اين مهرگياه که همه ما رو مي تونه عاشق بکنه.

(کسیکه عاشق او شد عاشق بندگان او میشه  چون اين دو تا عشق باهم پيوند داره )

بر گرفته از سخنرانی دکتر الهی قمشه ای مبحث دارویی برای همه دردها 2

کلید چهار آرزوي ديرين بشر :

۱-کيميا :  که طلا درست بکنن و ثروتي به چنگ بيارن، هر چه کيمياگران کوشش کردن بلاخره پيدا نشد.

۲- سلامتی : بعد دنبال يه اکسير ديگري بودن که « نوشدارو» بهش مي گفتن که بخورن و همه دردهاشون

معالجه بشه. اروپاييها مي گن « Anaesia » يعني داروي همه دردها. ..که اينم پيدا نشد.

۳- محبوبیت : حالا آدم سلامت باشه، ثروت هم داشته باشه ولي محبوب نباشه، خوب نيست.

آدم دلش مي خواد دوسش داشته باشن، اصلا بزرگترين نياز ما محبوبيته ...

۴- ملک الموت :  بعد از همه اينها میگفتند « ملک الموت » رو چيکارش بکنیم ؟

که همه لذات رو منهدم مي کنه! بلاخره اين چهار اکسير رو پيدا نکردن، ولي

 اهل معرفت هر چهار تا رو پيدا کردن.

گفتن هر چهار تاش همون عشقه. اگر عاشق شدي به هر چهار تا با هم مي رسي

اولا عشق کيمياست. چه کيميايي بالاتر از اينکه مرده رو زنده مي کنه؟! مس رو طلا کنه که مهم نيست.

« مرده بدم، زنده شدم گريه بدم خنده شدم» تبديل گريه به خنده مهمتره يا تبديل مس به طلا؟ تبديل يه گريه اي به لبخند بر لب کودکي بالاتره يا « لبخند ژوکوند» بر روي ديواري، بر روي کاغذي؟ ما همه مون مي تونيم « لئوناردو داوينچي» باشيم.

 اگر شما يه لبخندي ايجاد بکنيد يه گريه اي رو تبديل به شادي کنيد، اين بزرگترين کيميا گريست

.عشق کيمياگره اصلا.

« دست از مس وجود چو مردان ره بشوي تا کيمياي عشق بيابي و زر شوي »

« گويند روي سرخ تو سعدي چه زرد کرد ...اکسير عشق بر مسم افتاد زر شدم »

اما اون دومي« نوشدارو»، اون هم عشقه، اون چه دارويي يه که همه دردها رو با هم معالجه مي کنه؟ عشق.

تقدیم به امام زمان(عج)

آقا نگاهت جای آهو هاست می دانم
دستان پاکت مثل من تنهاست می دانم

آقا دلت در هیچ ظرفی جا نمی گیرد
جای دل تو وسعت دریاست می دانم

آقا اگر تو بر نمی گردی، دلیل آن
در چشم های پر گناه ماست می دانم

جای سر انگشتان پور نورت، در این ظلمت
مانند رد باد بر شن هاست می دانم

ای کاش برگردی که بعد از این همه دوری
یک باره حس بودنت زیباست می دانم

کی باز می گردی، برایم بودن با تو
زیبا ترین آرامش دنیا ست می دانم

تو باز می گردی. اگر امروز نه ، فردا
از آتشی که در دلم پیداست، می دانم

سالی گذرد بی تو، مرا روز، بیا
جان سوخت، تو ای شعله جان سوز بیا

لبریز شده کاسه صبرم بی تو
ای از همه غایب ای دل افروز بیا