تبیان، دستیار زندگی

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من نه اینکه مرا شعـر تازه نیست

من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست

در شعر مـن حقیقت یک ماجرا کم است

تا این غزل شبیه غزل های من شود

چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

گاهی تو را کنار خود احساس می کنم

اما چقدر دلخوشی خواب ها کم است

خون هر آن غزل که نگفتم به پای تو

آیا هنوز آمدنت را بها کم است

شعر از: محمد علی بهمنی

حضرت مهدی(عج):

ما شما رارها نکرده و یاد شما را  از خاطر نمی بریم.

حضرت امام جعفر صادق(ع):

اگر خداون امیرمؤمنان(ع) را برای فاطمه سلام الله علیها نمی آفرید، بر روی

زمین همتا(و همسر مناسبی) برای آن حضرت نبود.

(کافی،ج 1،ص 461، ح 10)

***********************************

اول ذیحجه، سالروز ازدواج پر خیر و برکت امام علی علیه السلام با صدیقه طاهره سلام الله علیها بر کلیه شیعیان جهان و دوستان عزیز تبیانی میمون و مبارک باد.

مرا به جرعه ای از یک نگاه مهمان کن

به این تسلی خوش   گاه گاه مهمان کن

اگر چه غرق گناهم ولی دلم پاک است

مرا بخاطر این بیگناه مهمان کن

نخوانده آمده بودم کنار خاطر تو

مرا بخاطر این اشتباه مهمان کن

اللهم عجل لولیک الفرج

آسمانی ترین روح دنیا!

شب بیا گاه و بی گاه به خوابم

روح رؤیایی شعر من باش

پاسخی ده به قلب خرابم

آسمان دلم را جلا ده

چشم ببیند زمین و زمان را

جامی از نور بر آسمان بخش

مست کن، مستانه کن این جهان را

شبنم پاک دست خدایی

چشم ختم الرّسل مصطفایی

آیه سوره عشق هستی

عطر بارانی، از اولیایی

عطر نرگس! فدای نگاهت

کی عیان می کنی روی ماهت؟

کی می آیی از آن پشت پرده

نور باران کنی جمعه هایت؟

دیواره هاى فاصله،تشكیل می شوند

 
زنجیره هاى سیطره،تحمیل می شوند

خورشیدهاى روشن ایام  نقره فام

در آسمان یخ زده قندیل مى شوند

شب بال می گشاید وفوج شهابها

بر خیل خفته،سنگ ابابیل می شوند

آیات زخم می رسد وسینه ها ژرف

آماده ى پذ یرش  تنزیل مى شو ند

امشب نگاه كن كه چگونه دراین سكوت

 
گل نغمه هاى سوخته،ترتیل می شوند

اى نو بهار منتظران! با حلول تو

این سالهاى یخ زده، تحویل می شوند

امام حسن مجتبی(ع):

نابودی انسان در سه چیز است: تکبر- حرص- طمع.

مقام معظم رهبری:

مظهرقدرت ایران شهدا هستند.

امام خمینی رحمه الله علیه:

خوشا به حال آنان که با شهادت رفتند.

ای چشمه عدالت، طولانی بودن انتظارت ما را به خطا كشانده است، دیگر عصر جمعه دل ها نمی گیرد، چشم ها نگاه شان را به رایگان می فروشند. بازار معامله پا ی پای قلب های سكه ای در برابر قلب های سپید بسیار داغ است.
چه قدر مردم بر گردن شان قلب های سكه ای آویزان كنند؟ ای كاش می دانستم در كدامین سرزمین قرار داری.
ای بلندای نیكی، دوست دارم هر آدینه كه می رسد، ندبه های زائرانت را دانه دانه در جام جمع كنم و از آن قلب بلوری بسازم و هنگام ظهورت با قلبی بلوری به استقبالت بیایم. مولای من! كی می شود كه تو، ما را ببینی و ما تو را ببینیم و كی می شود كه این گفته مصداق پیدا كند كه: «متی ترانا و نراك».
دوباره زخم كهنه جدایی ام سر باز می كند. امانم را بریده است. مرض مزمن كفر و گناه، رهایم نمی كند، سخت در بند ثناگوی اهریمن شده است. تمام روحم را تب فرا گرفته و در آتش می سوزد و توان قیام ندارد.
خصمان درونی و بیرونی، روحم را در زنجیر غفلت به بند كشیده اند. برای درمان دردم راه را به خطا رفته ام، مرا دریاب یا صاحب الزمان.
ای تمام آرزوی من! ای غائب غیبت نشین! توان سخن گفتن را از دست داده ام. از این غروب بی طلوع به ستوه آمده ام.

ای مهربان! به معصیت و ناسپاسی ام اعتراف می كنم.
دستان ناامیدم را كه در بند شیطان است، امید بخش و افق فكرم را به سمت عرفان و معرفت جهت ده. نادم و پشیمانم و با كوله باری از دل تنگی زمانه كه پشتم را خم كرده، سر تعظیم فرود می آورم و ادای احترام می كنم.