تبیان، دستیار زندگی

با همین روی سیاهم آقا جون دوست دارم

ناله و آه دلم اگر كه بی اثر شده

با همین ناله و آهم آقا جون دوست دارم

پای عشقت كه میاد وسط گناه یادم میره

كم میشه بار گناهم آقا جون دوست دارم

غرق منتم كن و یه دستی رو سرم بكش

تا منم در بیارم سری تو سرها آقا جون

می دونم تو عاشقی با تو زیاد كم میارم

اما تو مدد بكن تا بشه عاشقیم امضا آقا جون

نمی دانم چه می خواهم خدایا

به دنبال چه می گردم شب و روز

چه می جوید نگاه خسته ی من

چرا افسرده است این قلب پر سوز

ز جمع آشنایان می گریزم

به کنجی می خزم آرام و خاموش

نگاهم غوطه ور در تیرگی ها

به بیمار دل خود میدهم گوش

دوست دارم بروم سربه سرم نگـــذارید گریه ام را به حســاب سفرم نگـــذارید

دوست دارم که به پابوسی باران بروم آسمان گفته که پا روی پرم نگـــذارید

این قدر آینه ها را به رخ من نکشیــد این قدر داغ جنون بر جگرم نگـــذارید

 چشمی آبی تر از آیینه گرفتارم کرد بس کنید این همه دل دور وبرم نگذارید

 آخرین حرف من این است،زمینی نشوید فقط...از حال زمین بی خبرم نگــذارید

گاهی زندگی تبدیل به خزان زردی می شودو

بعد از آن زمستانی نه چندان طولانی

ولی آیا تا به حال شده بهار بمیرد و هرگز نیایید ؟

پس هر خزانی را به امید بهارش سپری کن  

شکست را آنقدر شکست بده تا از تو شکست بخورد.

به نام خداوند بخشنده و مهربان

سلام دوستان عزیز،ممنون از همه شما بابت نظرات ارزشمندتون

این نوشته را صرفا برای یکی از عزیزانی مینویسم که هم اکنون بیمار هستند

از همه شما دوستان خواهش می کنم ایشون را دعا کنید

 حتی اگه شده با یک صلوات در هنگامی که نوشته من رو می خونید

برا ی همه بیماران از درگاه خداوند متعال طلب شفای عاجل دارم

با امید بهبودی همه بیماران عزیز 

اللهم اشف کل مریض

ممنون از همه شما

 از زخم ریشه دار خودم گریه ام گرفت

  وقتی که پرده پرده دلم را نواختم 

 از ناله ی سه تار خودم گریه ام گرفت

  پاییز می وزد و تو لبخند می زنی 

 اما من از بهارخودم گریه ام گرفت 

 همچون شهاب سوخته،آن سوی کهکشان 

 در حلقه ی مدارخودم گریه ام گرفت 

 یک تکه آفتاب برایم بیاورید 

 از آسمان تارخودم گریه ام گرفت...

اگه تو خدا را فراموش كردی این رو بدون اون هرگز تو رو

 فرا موش نمی كنه چون دوستت داره

خوشبختی بر سه ستون استوار است: فراموش کردن غم های گذشته،

فراموش نکردن عبرت های گذشته، غنیمت شمردن حال

 و امیدوار بودن به آینده

دست هایم بوی گل می داد،مرا به جرم چیدن گل گرفتند.

اما هیچ کس نپرسید شاید من گل کاشته باشم.