تبیان، دستیار زندگی

بگیر از من تو این دل یادبودی

که تنها لایق این دل تو بودی

هزاران خواستند این دل بگیرند

ندادم چون عزیز دل تو بودی 

همیشه نگاهی رو باور داشته باش

که وقتی از اون دور میشی منتظرت بمونه

تقدیم به عزیزترینم 

آنکه چشمان تو را این همه زیبا میکرد

کاش از روز ازل فکر دل ما میکرد

تقدیم به زندگیم 

نمی خوام قلب تو باشم

که با هر اتفاقی بشکنم...

می خوام روح تو باشم

که تنها لحظه مرگ از تو جدا شم... 

یکی غم را به کوی و خانه اش بیگانه میداند

یکی غم را ندیم و مونس و همخانه میداند

نصیب ما عجب طرفه حدیثی شد در این سودا

ز حسرت،غم دل اندر سینه را بیگانه میداند 

اگر روزی دلت لبریز غم بود

گذارت بر مزار کهنه ام بود

بگو این بی نصیب خفته در خاک

یه روزی عاشق و دیوانه ام بود 

وقتی ناله های خرد شدنت

زیر پای باران نوای دل انگیزی شد

چه فرقی می کند برگ سبز کدام درختی

توی تنهایی یک دشت بزرگ،

که مثه غربت شب بی انتهاست

یه درخت تن سیاه سر بلند،

آخرین درخت سبزه سر پاست 

اگه باهات نیستم برات که هستم...

اگه چشات نیستم نگات که هستم...

اگه حرفات نیستم صدات که هستم...

اگه خودم نیستم فدات که هستم... 

هر گاه در وادی زندگی

از غروب غم های بی عاطفه خسته شدی

به یاد من باش

که دلم به یاد توست