فهمیدن و نفهمیدن

تو هرچه می خواهی باش ، اما ... آدم باش !!!

چقدر نشنیدن ها و نشناختن ها و نفهمیدن ها است كه به این مردم،

 آسایش و خوشبختی بخشیده است !!!

مگر نمی دانی بزرگ ترین دشمن آدمی فهم اوست؟

 پس تا می توانی خر باش تا خوش باشی.

امروز گرسنگی فكر ، از گرسنگی نان فاجعه انگیزتر است .

برای خوشبخت بودن ، به هیچ چیز نیاز نیست جز به نفهمیدن !

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد 

                 نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت 

ولی بسیار مشتاقم 

                که از خاک گلویم سوتکی سازد، 

                       گلویم سوتکی باشد،بدست کودکی گستاخ و بازیگوش 

                                      و او یکریز و پی در پی  

                 دم گرم و چموش خویش را بر گلویم سخت بفشارد 

                                        و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد، 

                بدین سان بشکند در من، 

                                       سکوت مرگبارم را......... 

                                                  «دکتر علی شریعتی»    

مگر رد خون تازه بر محاسن صاحب انتقام خشك شده؟
  مگر دیدگانش آرام گرفتند
  وگوشهایش شبی بوده كه
   صدای دختركان ملتمس از تشنگی
  وملتهب ازبی پناهی را نشنیده باشد؟
  مگر صورت خداوند روزی بوده
    كه از هرم آه بنی هاشم كه زمان را سوزانده"
  نسوخته باشد؟
  مگر دستان خداوند روزی بوده كه به یاد دستان به مشك خشكیده
   بر خود نلرزیده باشد؟
  مگر این عطش جاودان
   هرگز با دریاها اشك سیراب میشود؟
هرگز....هرگز...هرگز.....
 
  شمشیر انتقام الله هنوز در نیام است
وعالم همچنان اضطراب زینب را
  تا بینهایت هستی مرتعش می كند
وما در پوسته حقیر خوشی های شنیعمان
گه گاه به یاد كلمه همیشه پیروز الله می افتیم
وگر چه خود دشنه ای هستیم
بر جروح جاری قلبش
اما باز بر درگاهش انابه می كنیم كه:
    این الطلب بدم المقتول بكربلا؟

از دریا پرسیدم: که این امواج دیوانه ی تو، از کرانه ها چه    می خواهند؟

 چرا اینسان پریشان و در به در، سر به کرانه های از همه جا بی خبر می زنند؟

 دریا ، در مقابل سوالم گریست! امواج هم گریستند...
آنوقت دریا گفت: که طعمه ی مرگ، تنها آدم ها نیستند، امواج هم مثل آدم ها می میرند! و این امواج زنده هستند، که لاشه ی امواج مرده را، شیون کنان به گورستان سواحل خاموش      می سپارند! ...  

آری

     آغاز دوست داشتن است

          کوچه پایان راه نا پیداست

               من به پایان دگر نیندیشم

                    همین دوست داشتن زیباست

ما شقایق های باران خورده ایم ،

سیلی ناحق فراوان خورده ایم،

ساقه ی احساس مان خشکیده است،

زخمها از تیغ طوفان خورده ایم.

الهی ،اگر چه درویشم ،ولی داراتر از من کیست، که تو داریی منی.

یا من زنده نیستم یازندگی نه اینست ،

برمرگ آفرین باد گر زندگی چنین است.