تبیان، دستیار زندگی

به سخره نمی گرفتی

 

نگاهم را ای کاش

 

آن نگاه راز آلود

 

در پس آن ، حرف ها نهفته بود

 

کاش می شنیدی

 

درد این دل تنها را

 

در غم تو

 

خواهد گریست تا ابد

 

می شمارم روزها را

 

تا لحظه مرگ

 

تا آن روز که دیگر

 

برتن این درخت تنها

 دریغ از یک برگ .... !

فردا را خواهم گریست

 

در اندوه غم هایت

 

به یاد اشک آن چشمان رویایی

 

روزها را سر خواهم کرد

 

به افق خواهم نگریست

 

به آن دوردست ها

 

چشم خواهم دوخت

 

در آن لحظه

 

از پس ابرهای تیره

 

می نگرم به مهتاب

 

باز هم خواهم سوخت

 

در این آتش سوزان

 

شعله هایش جاودان

 

عشقی بیکران و ابدی

 

در انتهای این جاده

 می مانم به انتظارت

دیده و دل

 

شكایت كرد روزی دیده با دل                     كه كار من شد از جور تو مشكل

 

تو را داده  است شوق بر باد                     مرا كنده است سیل اشك، بنیاد

 

تو را گردید جای آتش، مرا آب                    تو ز آسایش بری گشتی، من از خواب

 

ز بس كه اندیشه های خام كردی             مرا و خویش را بدنام كردی

 

از آن روزی كه گردیدی تو مفتون                مرا آرامگه شد چشمه خون

 

تو اندر كشور تن، پادشاهی                     زوال دولت خود، چند خواهی

 

چرا باید چنین خودكام بودن                     اسیر دانه هر دام بودن

 

شدن همصحبت دیوانه ای چند                  حقیقت جستن از افسانه ای چند

 

ز بحر عشق، موج فتنه پیداست                هر آنكو دم ز جانان زد، ز جان كاست

 

بگفت ای دوست، تیر طعنه تا چند              من از دست تو افتادم در این بند

 

تو رفتی و مرا همراه بردی                         به زندانخانه عشقم سپردی

 

مرا كار تو كرد آلوده دامن                          تو اول دیدی، آنگه خواستم من

 

به دست جور كندی پایه ای را                   در آتش سوختی همسایه ای را

 

مرا دركودكی شوق دگر بود                       خیالم ز این حوادث بی خبر بود

 

نه می خوردم غم ننگی و نامی                            نه بودم بسته بندی و دامی

 

نه می پرسیدم از هجر و وصالی                نه آگه بودم از نقص و كمالی

 

تو را تا آسمان. صاحب نظر كرد                  مرا مفتون و مست و بی خبر كرد

 

شما را قصه دیگر گون نوشتند                  حساب كار ما، با خون نوشتند

 

ز عشق و وصل و هجر و عهد و پیوند           تو حرفی خواندی و من دفتری چند

 

هر آن گوهر كه مژگان تو می سفت            نهان با من، هزاران قصه می گفت

 

مرا سرمایه بردند تو را سود                       تو را كردند خاكستر، مرا دود

 

بساط من سیه، شام تو دیجور                   مرا نیرو تبه گشت و تو را نور

 

تو، وارون بخت و حال من دگرگون               تو را روزی سرشك آمد، مرا خون

 

تو از دیروز گویی، من از امروز                    تو استادی در این ره، من نو آموز

 

تو گفتی راه عشق از فتنه پاك است         چو دیدم. پرتگاهی خوفناك است

 

تو را كرد آروزی وصل، خرسند                    مرا هجران گسست از هم، رگ و بند

 

مرا شمشیر زد گیتی، تو را مشت               تو را رنجور كرد، اما مرا كشت

 

اگر سنگی ز كوی دلبر آمد                        تو را بر پای و ما را بر سر آمد

 

بتی، گر تیر ز ابروی كمان زد                      تو را بر جامه و ما را به جان زد

 

تو را یك سوز و ما را سوختنهاست            تو را یك نكته و ما را سخنهاست

 

تو بوسی آستین، ما آستان را                  تو بینی ملك تن، ما ملك جان را

 تو را فرسود گر روز سیاهی                         مرا سوزاند علام سوز آهی

نشانی از تو ندارم

 

از پس فرداها

 

در کوچه های مهتاب

 

پشت برکه ی دوستی

 

زیر رگبار باران

 

در همسایگی شقایق های سرخ

 

هم نفس با گل یاس

 

شاید نشانی از تو یافتم

 

هدیه خواهم داد به تو

 

یک بغل دلتنگی

 

دست گرم دوستی

 

اما آه ....

 چه کنم با فاصله ها؟!

1-      نشناختن مرگ :

 

 مرحوم صدوق روایت کرده به امام جواد (ع)عرض شد : چرا بعضی از مسلمانان از مرگ کراهت دارند؟ فرمود : چون آگاهی از آن ندارند ، اگر به آن آگاهی بیابند و از دوستان خداوند باشند آن را دوست می دارند، چون می دانند آخرت برای آنان از دنیا بهتر است . سپس فرمود : چرا بچه از خوردن دارو که برای او مفید است سر باز می زند چون او آگاهی به فایده این دارو ندارد ، سپس امام قسم یاد کردند و فرمودند: کسی که آمادگی برای مرگ داشته باشدمرگ برای او از آن دارو برای مریض مفیدتر است. آگاه باشید اگر مردم بدانند مرگ آنان را به نعمت ها می رساند آن را دوست خواهند داشت.

 

از امام عسگری (ع) نقل شده است که امام هادی (ع) بر یکی از اصحاب خود که در بستر بیماری بود وارد شدند، او می گریست و اظهار ترس از مرگ می کرد ، امام فرمودند: ترس تو از مرگ به خاطر نا آگاهی از آن است ، آیا کسی که بدن او زیاد کثیف شده واز زیادی چرک و کثافت در اذیت است از رفتن به حمام ترس دارد؟ عرض کردند : نه . فرمود : مرگ تو را از تمام آلودگی های گناه پاک می کند.

 

2-      علاقه به دنیا و مال و پیش نفرستادن آن به صورت خیرات :

 

مردی خدمت پیامبر خدا (ص) عرض کرد : یا رسول الله چرا من مرگ را خوش ندارم؟ پیامبر فرمودند : مال داری؟ عرض کرد : بلی . فرمودند : آن را پیش فرستادی ؟ عرض کرد : نه . فرمودند : به این جهت مرگ را خوش نداری.

 

برگ عیشی به گور خویش فرست                       کس نیارد ز پس ، تو پیش فرست

 

3-      دنیا را آباد و آخرت را ویران دارند:

 مردی به ابوذر گفت : چرا مرگ در نظر ما ناخوشایند است ؟ گفت : چون شما دنیایتان را آباد نموده اید و آخرتتان را ویران گذاشته اید ، پس خوش ندارید از جای آباد به جای ویران منتقل شوید.

فریاد خواهم زد ، گرچه جسمت از من دور است                 گناهی ندارد این دل ، بر صبرمجبور است

گره خورده دستان کلامت با قلبم                                 آب دریا را باید چشید حتی اگر شور است

باز هم خواهم گفت دوستت دارم                                  گرچه نامش ، زیر پا گذاشتن غرور است

بدان این را ای عزیزتر از جان                                  این تن،گر تو نباشی ، تنها مفرّش گور است

غم هایت را به من بسپار ای دوست                            این دل زخم خورده یگانه سنگ صبور است

سبوی صبر ز دستم فتاد و بشکست                          به پیش چشمان تو این دل، تنها مقهور است

محصور است به حصار غم گر چه دلت                         عشق تنها کلید این زندان محصور است

در باب دوم از کتاب باقیات صالحات که در حاشیه کتاب مفاتیخ الجنان نگاشته شده استکیفیت استخاره ای که منسوب به امام عصر (عج) می باشد، چنین بیان شده است : علامه مجلسی از پدر بزرگوارش نقل کرده که ایشان از استاد بزرگوارش (شیخ بهایی) نقل می کرد که می گفت:چندی از مشایخ در باب استخاره با تسبیح از حضرت قائم (عج) مذاکره می کردند که حضرت فرموده است : هر که می خواهد با تسبیح استخاره نماید باید تسبیح را به دست بگیرد و سه مرتبه صلوات بفرستد و یک قبضه از تسبیح را بگیرد و دو تا دو تا بشمرد . پس اگر یک باقی ماند بجا آورد و اگر دو تا باقی بماند بجا نیاورد .

 

همچنین در کتاب جواهر استخاره ای منسوب به حضرت قائم (عج) وجود دارد که کیفیت آن بدین گونه است که :

 بعد از قرائت دعا یک قبضه از تسبیح را بگیرد و هشت هشت جدا کن . پس اگر یکی باقی ماند ، فی الجمله نیک است و اگر دو تا باقی ماند یک نهی از آن است و اگر سه تا ماند ، اختیار دارد (که آن را انجام دهد یا ندهد) چون انجام و ترک آن مساویست و اگر چهار تا ماند ، دو نهی از آن است و اگر پنج تا ماند بعضی گفته اند که سختی و رنج دارد و بعضی گفته اند که در آن ملامت است و اگر شش تا ماند نهایت خوب است و باید تعجیل در آن کار کرد و اگر هفت تا ماند حکمش مثل پنج تا است ، و اگر هشت تا مانده چهار نهی از آن است.

پایانی باش بر این غربت

آشفتگیم را با تو قسمت می کنم

گر پذیرا باشی

خاک خواهم کرد نیز غم هایم را

من نیستم چون تو عاشق اما

می دانم در عشق

خود را رسوا می کنم

بیدار خواهم ماند

تا سپیده صبح

شاید به امیدی

ای تنها ستاره آسمان

می خواهم تنها تو را ببینم

از پس این ابر بارانی

بی تو و آن کلام تو

رنگ به رخسار ندارد

آسمان آبی روشن

با غمت خواهم سوخت

در جهنمی سرد

بوسه خواهم زد بر مرگ

چشم خواهم بست بر این شهر غریب

روشنایی آفتاب دیگر

راه ندارد در این ظلمت مبهم

سیل اشکی بی پایان

مرا اسیر خواهد کرد

با من بمان در این تاریکی خموش 

ای واپسین لحظات این شب ظلمانی

 

سوگند به ماه آسمانت

 

به ستاره افروخته در تاریکی

 

چشم به آسمان خواهم دوخت

 

پرده ها را کنار خواهم زد

 

تا طلوع آن خورشید

 

بنگرم به آن سرخی ناب

 

تجلی گاه آفتاب

 

روزها را ورق خواهم زد

 

با شکوه لحظه ای

 

پیش روی من و توست

 کاش این لحظه را جدی بگیریم