تبیان، دستیار زندگی

خدایا ما را به هم برسان

گر قسمت هم هستیم

خود می دانی این راز را

چند روزیست به هم دل بستیم

دل نمی بستی به من ای کاش

من و تو دور از هم

هر دو با کوله باری از ماتم و غم

سرنوشت من و تو انگار

گره خورده ست به هم

لحظه هایم غرق این فکر

آن روز خواهد رسید یا نه ؟

درگیر می مانم با خودم

من کجا و تو کجا ؟

فاصله ای از زمین تا ابرها

باز می پرسم از خودم

آن روز خواهد رسید یا نه ؟

غریبه ای از یک شهر دور

دلم را خرید در یک حراجی

کوچ کرد به جایی دورتر

دورتر از آن شهر دور

شهری که ارزان می خرند

قلبی به درخشش بلور نور

خورشید نیز آنجا دیر طلوع می کند

دیرتر از لحظه ای که باید

سالها ازآن روز می گذرد

غروبی همیشگی ، تا ابد شاید

نه ! طلوعی دیگر در کار نیست

صبر باید بر این غم

در این زندان باید زیست

خدایا دیگر تاب ندارم ، خسته ام                                  مرا می شناسی ، من آن پرنده ی بال و پر بسته ام

غمها مرا رها نمی کند در این ظلمت                             من همان عاشق تنهای دل شکسته ام

با این که خدایی چون تو دارم باز هم                            غمگین در گوشه ی تنهایی خویش نشسته ام

می دانی کسی ندارم جز تو در این برهوت                      از دنیا و تمام آدم های نا سپاسش گسسته ام

کاش این کابوس خاتمه یابد روزی                                ببینم در بیداری به عشاق تو پیوسته ام

اما نه ، انگار باز باید منتظر بمانم                                رویا تمام شد ، می گشایم اکنون چشمان بسته ام 

دیگر از تو حتی در خوابهایم خبری نیست                                  دیگر از رد پایت در زندگیم هیچ اثری نیست

محو شده است انگار خاطراتت از دفتر ذهن                                نمی دانم شاید هم دیگر دفتری نیست

اشک جاری نیست دیگر از گونه هایم                                       چشمه دلم خشکیده ، گویی دیگر بستری نیست

که اشک بریزم به حال این زخم سربسته                                                اکنون گر گشوده نیز شود دیگر ثمری نیست

دل از دست رفته ام را گر بیابم روزی                                       آن روز می بینی که دیگر دلبری نیست

گر چه سالهاست بر این در می کوبم                                         دلم نخواست باور کند که دیگر هیچ دری نیست

به من نگاه کن

شاید دیگر مرا نشناسی

خجل مباش از گفته ات ، بگو

چیزی که در دل داشتی

بدون هیچ کم و کاستی

بگو چقدر پیر شدی تا در جوابت بگویم

این همان بود که تو می خواستی

غم عشق تو مرا پیر کرد

زخمی تیر نگاه توام

حال و روزم اینچنین آن تیر کرد

حیف از این جوانی که آن را به پای تو باختم                               حیف از آن قصر آرزوها یی که برای تو ساختم

گر چه مرد است و تنها غرورش                                              فرش غرورم را به زیر پای تو انداختم

رویای من شد تنها رسیدن به تو                                               برای تحقق این رویا به تک تک آرزوهایم تاختم

درک مفهوم عشق گر چه سخت است                                        این واژه مقدس را تنها در نگاه تو شناختم

گر چه ساز شعرم بی تو دیگر کوک نیست                                  بدان تنها این آهنگ را برای تو نواختم

گر چه آهنگری را مردی راسخ باید                                          من این دل سنگ را تنها در کوره عشق تو گداختم

گناه دلم جز این چه بود

در حسرت روز وصال

در خلوت تنهایی خویش

تنها برای تو شعر می سرود

در روزهای نسیان آدمها

دلم را گذاشتند به گوشه ای

چون دلی تنها و شکسته بود

روزی روزگاری شاید

نوبت به این دل تنها رسد

افسوس هرگز این را نمی دانستم

تنها خریدار این دل شکسته ، خدا بود

چشم به در می دوزم هر روز

از دریچه ی باز پنجره

شاید رهایی یابم از این جهنم آتش افروز

سویی برای چشمانم نمانده ست

از بس که هر روز

حدیث فراق و جدایی خوانده ست

اما هزار دریغ و افسوس

این چشمان بی سو هرگز

نخواهد دید آن روز

که تو از در بیایی

دریچه ای به سوی دل من بگشایی

این ها همه خیالست

توهمی در ذهن  . . .

خدایا مرا ببخش

از این که سر بر شانه هایت نمی گذارم

از این که غم هایم را به دیگری می سپارم

از این که همدمی جز تو برگزیدم

از این که بارها از دست زمانه از تو نالیدم

از این که روزها را بی یاد تو شب کردم

از این که در غم فقدان دیگری بیهوده تب کردم

چقدر سنگین است بار گناه من !

خود نیز نمی دانم

این را می دانم اما

می شنوی تو فقط افسوس و هزار آه من

به واسطه این همه تقصیر

خدایا مرا ببخش

لحظه ای را که از من دور می شدی یادم هست

تو می دانستی این آخرین دیدارست

آن روز بارانی را خوب یادم هست

به من نگاه کردی ، نگاهی سرد

با نگاهت به من گفتی

این آخرین بار است

زل زدی به چشمانم و در دل گفتی

ای که مرا دوست می داری

این آخرین روز تماشای یار است

من ساده اما ، ای کاش باور می کردم نگاهت را

بیا و ببین احوال عاشق چشم به راهت را

ز تاب آن همه رنج ، حال و روزش زار است

آن روز بارانی را خوب یادم هست . . .