تبیان، دستیار زندگی

نمی دانم نرمی و لطافت باران را چه شد ؟                                  نمی دانم سرسبزی سرو و چناران را چه شد ؟

آنان که دم ز دوستی می زدند شب و روز                                  نمی دانم در این روزگاران وفای یاران را چه شد ؟

کابوس زمستان در خوابهایم خواهد ماند                                     نمی دانم در این جهنم سرد بهاران را چه شد ؟

کجاست همدم و مونس آن سنگ سخت                                      نمی دانم آب روان چشمه ساران را چه شد ؟

قاصدکی که روزی بر شانه هایم می نشست                                اکنون کجاست ؟ نمی دانم پیام آوران را چه شد ؟

این راز سر به مهر خواهد ماند ، تا به کی                                  نمی دانم ، این روزها یکباره باران را چه شد؟

روزی مرد کوری روی پله های ساختمانی نشسته بود و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود . روی تابلو خوانده میشد؛ من کور هستم لطفاً کمک کنید . روز نامه نگار خلاقی از کنار او میگذشت . نگاهی به او انداخت . فقط چند سکه در داخل کلاه بود . او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد تابلوی او را برداشت ، آن را برگرداند و اعلان دیگری روی آن نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و آنجا را ترک کرد .

عصر آن روز ، روزنامه نگار به آن محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر سکه و اسکناس شده است.

مرد کور از صدای قدمهای  او ، خبر نگار را شناخت .از او پرسید که بر روی تابلو چه نوشته است ؟ روز نامه نگار جواب داد : چیزخاص و مهمی نبود ، من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم و لبخندی زد و به راه ادامه داد .

مرد کور هیچ وقت ندانست که او چه نوشته است ولی تابلو خوانده میشد : امروز بهار است ؛ ولی من نمی توانم آن را ببینم .

"شرح حکایت"

وقتی کارتان را نمی توانید پیش ببرید استراتژی خود را تغییر بدهید ، خواهید دید بهترین ها ممکن خواهد شد . باور داشته باشید هر تغییر بهترین چیز برای زندگی است . حتی برای کوچکترین اعمالتان از دل ، فکر ، هوش و روحتان مایه بگذارید .

کاش لحظه ای جای من بودی

کاش لحظه ای احساس من را داشتی

بی اعتنایی ، به واژه های بی سر و سامان من

کاش لحظه ای جای من بودی

آنگاه می دانستی چه بذری در این دل کاشتی

آتشی در وجودم شعله می دواند

کاش لااقل برگهایت می سوخت در آتش

جای من بودی ریشه ات نیز سوزانده می شد

در وجود توست خاموش کردن شعله های آتش

تو را چه کار با سوختن ؟

باران و سوختن ، تضادیست مبهم

نخواهم گفت دیگر این کلام را

خدا را هزار سپاس که جای من نیستی

خوشا به حال تو چون دلت پاک است                            آب روان و زلال را ز خار و خس چه باک است

چه حاجت تو را به سنگ سر راه                                 وقتی که آوازت در گذر از او غمناک است

شاید باران احساست در دل سنگ رسوخ کند                    آن روز خواهی دانست سنگی به نرمی خاک است

گر بشنوی داستان زندگیش را از ابتدا                            به چشم تو قصه ای تلخ و دردناک است

از تر شدن در سیل غم هایت هراسی ندارد                      چشمانش ز اشک مدام بارانی و نمناک است

غرق در افکاری مغشوش است ذهن او                          تصور لحظه ای دوری از تو برایش ترسناک است

در عبور از گذر گاه لحظه ها ، در تپش مدام زمین و نگاه زهر آلود زمان ، دستهای ما تو را می طلبد یا مولا ! مهر در سراشیب جاده ی عمل زیر چرخهای سنگین ستم له میشود در نبودت ! تو ما را رها نخواهی کرد و ما هر روز و هر ساعت و حتی هر ثانیه در آرزوی زیارت رخ چون خورشیدت ، دست بر آسمان داریم ودر محمل نیاز ، از پروردگار بلند مرتبه ، ظهور پر شکوه تو را تمنا می کنیم !

آقای ما !

بیا که احساس نیازمند توست !

پرنده ها درسلام صبحگاه خود تو را میخوانند و گلها به امید نوازشت رخ می نمایانند !

بیا که دستهای ناتوان ما در آرزوی یاوری تو مولا ، شب و روز از گونه هامان قطرات شبنم را بر میچیند و لطافت باران را از گونه های قطرات شبنم را بر می چیند و لطافت باران را به جاده های عشق می باشد ، بلکه گلستانی بسازد از گلهای ناز و اطلسی که فرش راهت باشد و خاک قدمت !

بیا که زمین تشنه ی محبت و سلام توست و زمان در نقطه ی انتظار ایستاده است ..

دوستان عزیز نویسنده این متن رو نمیدونم

.

چه آسان در این غربت مرا فراموش کردی                                 ندانستی ، رفتی و مرا باغم هم آغوش کردی

مرا با باران اشک هایم می شناسند همه                                      تو این نشان را بر گونه هایم منقوش کردی

عفت سیمای تو مرا به عشق وادار کرد                                     پیشه ام را به چشم همگان ، دل فروش کردی

برف می بارد و سپید است تن درختان                                       تو در این زمستان سرد دلم را سیه پوش کردی

رفتی و از یاد بردی همدم تنهایی هایت را                                  خداحافظ برای همیشه را آویزه این گوش کردی

به ماه رسید آغاز این جاده ی پر پیچ و خم                                  با غرورت چراغ آشنایی مان را خاموش کردی

لحظه های دوری از تو

هم تراز است با لحظه مرگ

طعم این خواب را بچشم بهتر است انگار

پیش از اینکه از هم دور باشیم

آنگاه پلک نخواهم زد دیگر

چشم می بندم بر نا مهربانی هایت

آن وقت شاید فراموشت کنم

شاید آرام گیرد این قلب پر طپش

آن روز شاید بدانی عاشقت بودم

شاید باور کنی آنگاه

لحظه ای را بی یاد تو نیاسودم

دراین طوفان حوادث ، تویی تنها راه رهایی                                تو ای غریبه ی رهگذر از کوچه های آشنایی

گر تو نبودی آسمان خاکستری می شد                                       تو شور عبور از این مسیر طاقت فرسایی

امید در رگ های زمان زنده می ماند                                         در این طوفان سهمگین تو نسیم باد صبایی

شعله ی آتش غم در قلبم تا ابد فروزان است                                 تو بر این قلب داغ دیده تنها تسلایی

بمان با من ای همدم شب های بارانی                                        تو تنها مونس این دل مجروح تنهایی

نای و نوای دل در این زمانه خاموشیست                                               در سکوت مبهم ، ای دوست تو تنها صدایی

دیروز رفت و امروز نیز بگذرد                                              در این ظلمت نفسانی تو روشنایی فردایی

پیمان و عهدم را نخواهم شکست هرگز                                      تو تنها لیلی این دل مجنون و شیدایی

دل به تو بستم چه ساده

حاصل چه بود این آشنایی ؟

یک جواب بی اراده

به زیارت نگاهت خواهم آمد

اگر شده حتی با پای پیاده

زیر باران خواهم رفت

در آرزوی تر شدن از شرم نگاه تو

وچه معصومانه به من خواهی نگریست

خواهم سوخت در آتشی سوزان

در حرارت شراره ی چشمان ماه تو

آرزویی جز این در دلم نیست

تا آن روز می مانم چشم به راه تو

آرام خواهم گرفت

زیر چتر باران ، در پناه تو

نخواهم گفت به تو غم هایم را

تنها محرم این دل خداست

او که سرچشمه ی لطفی بی انتهاست

مداوا خواهد کرد زخم هایم را

بی آن که بپرسد از من

آن که به او دل بستی اکنون کجاست ؟

کجاست آن که دوستش داشتی ؟

چه شد که قلبت اکنون اینگونه تنهاست ؟

چه قلبت دروغ گوید چه راست

آری ، او تنها شافی این دردهاست