تبیان، دستیار زندگی

در اوائل سالهاى پیروزى انقلاب ، اتفاق مى افتد كه بعضى تقاضا مى كردند تا حضرت امام خمینى (مدظله ) عقد ازدواج آنها را بخواند، در یكى از این مراسم ، دختر خانمى كه براى مجلس عقد آمده بود، امام به او فرمود: ((شما مرا وكیل كنید تا شما را به ازدواج این مرد درآورم )).
دختر در جواب امام عرض كرد: ((من شما را در دنیا وكیل مى كنم به شرط اینكه شما در آخرت از من شفاعت كنید)).
امام پس از اندكى درنگ ، فرمود: ((معلوم نیست كه من در آخرت شفاعت كنم ولى اگر خدا اجازه شفاعت داد از تو شفاعت مى كنم !)).

سید بن طاووس گوید: راویان حدیث گویند: ((هنگامى كه یكسال از عمر مبارك امام حسین (ع ) گذشت ، دوازده فرشته به صورتهاى گوناگون به محضر رسول خدا (ص ) آمدند، یكى به صورت شیر، دومى به صورت گاو، سومى به صورت اژدها و چهارمى به صورت انسان و هشت فرشته دیگر به صورت دیگر كه با چهره هاى برافروخته و چشماى گریان و بالهاى گسترده بودند و عرض كردند: اى محمد (ص ) به فرزندت حسین (ع ) پسر فاطمه آن خواهد آمد كه از ناحیه قابیل (یكى از فرزندان آدم ) به هابیل رسید، و مانند پاداش هابیل به حسین (ع ) داده خواهد شد، و برعهده قاتل او همان بار گناهى است كه بر قاتل هابیل هست .
و در همه آسمانها فرشته مقرّبى نبود، مگر اینكه به محضر حسین (ع ) رسیده و همه پس از عرض سلام ، مراتب تسلیت خود را عرض كرده و از پاداش عظیمى كه به آنحضرت داده مى شود، خبر دادند، و خاك قبرش را به رسول خدا (ص ) نشان مى دادند، و آن بزرگوار عرض مى كرد: خداوندا خوار كن كسى را كه حسین (ع ) را خوار كند و بكش آن را كه حسین (ع ) را بكشد و قاتلش را به آرزویش نرسان )).

عبیدالله بن زیاد را همه مى شناسید كه دژخیم خون آشام یزید، در كوفه بود و ماجراى كربلاى خونین به دستور مستقیم او به وجود آمد، او از بى رحم ترین افراد تاریخ است .
هنگامى كه حضرت مسلم علیه السّلام نماینده امام حسین علیه السّلام در یك جنگ نابرابر، در كوفه قهرمانانه جنگید تا سرانجام در حالى كه سخت مجروح شده بود، توسط دژخیمان ابن زیاد اسیر شد، او را به فرمان ابن زیاد به فرماندارى نزد ابن زیاد آوردند، اینك حماسه این اسیر قهرمان را بنگرید: مسلم علیه السّلام هنگام ورود به مجلس ابن زیاد، سلام نكرد.
یكى از نگهبانان به او گفت : ((به فرماندار سلام كن )).
مسلم - ساكت باش واى بر تو، سوگند به خدا كه او فرماندار من نیست .
ابن زیاد - اشكالى ندارد خواه سلام كنى و خواه سلام نكنى ، كشته خواهى شد.
مسلم - اگر تو مرا بكشى ، تازه گى ندارد، بدتر از تو، بهتر از مرا كشته است ، از این گذشته تو در شكنجه و زجركشى و رذالت و پستى از همگان پیشى گرفته اى .
ابن زیاد - اى مخالف سركش ، تو بر پیشوایت (یزید) خروج كرده اى وصف وحدت مسلمانان را در هم شكستى ، و فتنه و آشوب برانگیختى .
مسلم - اى پسر زیاد، صف وحدت مسلمین را، معاویه و پسرش یزید درهم شكست ، و فتنه و آشوب را تو و پدرت ((زیاد)) برپا كردید (آیا مرا تهدید به مرگ مى كنى ؟) من امیدوارم كه خداوند مقام شهادت را به دست بدترین افراد خلق به من عنایت فرماید.
ابن زیاد - تو در آرزوى چیزى (رهبرى ) بودى كه به آن نرسیدى و خداوند آن را به اهلش سپرد.
مسلم - اى فرزند مرجانه ، چه كسى شایستگى آن را دارد.
ابن زیاد - یزید بن معاویه .
مسلم - سپاس خداوندى را كه خودش بین ما و شما حكم فرماید.
ابن زیاد - تو گمان كرده اى كه تو را در این امور (رهبرى ) بهره اى است ؟!
مسلم - سوگند به خدا نه اینكه گمان دارم بلكه یقین دارم .
ابن زیاد - بگو بدانم چرا به این شهر آمدى و محیط آرام كوفه را بهم زدى و آشوب و جنگ و خونریزى بپا كردى ؟
مسلم - منظور من از آمدن به اینجا، این امور نبود، و باعث این امور شما بودید، چرا كه منكرات و زشتیها را رواج دادید و نیكیها را دفن نموده و از بین بردید، و بدون رضاى مردم بر آنان حكومت كردید، و امور ضد دستورات الهى را بر آنها تحمیل نمودید و رفتارتان همچون رفتار كسرى و قیصر (شاهان ایران و روم ) بود، فاتیناهم لناء مرفیهم بالمعروف و نهى عن المنكر و ندعوهم الى حكم الكتاب والسنة و كنّا اهل ذلك : ((ما به میان این مردم آمدیم تا آنها را امر به معروف و نهى از منكر كرده و به سوى فرمان قرآن و سنّت دعوت كنیم ، كه شایسته این كار مى باشیم )).
ابن زیاد در برابر گفتار استوار و خلل ناپذیر این اسیر قهرمان ، حضرت مسلم (ع ) دیگر یاراى سخن پراكنى نداشت ، ناچار به فحاشى و ناسزاگوئى پرداخت و به ساحت مقدس على (ع ) و حسن و حسین (ع ) جسارت كرد.
اما حضرت مسلم (ع ) فریاد زد: ((این تو و پدر تواند كه به این ناسزاها سزاوارند نه ما و على (ع ) و فرزندانش ، اى دشمن خدا هر كار مى كنى بكن )).
ابن زیاد كه در آتش خشم و كینه ، شعله ور شده بود، به یكى از دژخیمانش ‍ بنام ((بكر بن حمران ))، دستور داد، حضرت مسلم (ع ) را به بالاى قصر ببرد و گردنش را بزند، او نیز همین فرمان را اجرا كرد.

سرهنگ مولوى (كه در همان زمان رژیم شاهنشاهى بر اثر حادثه هلیكوپتر، معدوم شد) رئیس ساواك تهران بود، وى بسیار هتاك و بى رحم و قلدر بود، دژخیمان همین سرهنگ مولوى ، آن جنایت فراموش نشدنى مدرسه فیضیه قم را در نوروز سال 42 پدید آورند، حضرت امام در 13 خرداد همان سال در مدرسه فیضیه ، سخنرانى تاریخى و مهمى را ایراد فرمود، و درباره جنایاتى كه رژیم در مدرسه فیضیه انجام داد پرده برداشت ، در این سخنرانى وقتى كه مى خواستند از سرهنگ مولوى ، نام ببرند فرمود: ((آن مردك ، كه حال اسم او را نمى برم ، آنگاه كه دستور دادم گوش او را ببرند، نام او را مى برم )).
دو روز بعد یعنى 15 خرداد 42 امام را دستگیر كردند و در سلولى در پادگان عشرت آباد تهران زندانى نمودند.
مرحوم شهید حاج آقا مصطفى از حضرت امام نقل مى كردند: ((در این هنگام سرهنگ مولوى وارد شد و با همان ژست قلدر مآبانه خود و بطور مسخره آمیز گفت : ((آقا! تازگى دستور نداده اید كه گوش كسى را ببرند؟!)).
او با این سخن مى خواست نیش زهرى بزند و بخیالش ، روحیه امام را تضعیف نماید.
ولى امام پس از چند لحظه سكوت ، سرشان را بلند كرده و با حالتى آرام و مطمئن در پاسخ مى فرمایند ((هنوز دیر نشده است )).

در روایت آمده : رسول خدا(ص ) با جمعى از اصحاب خود، در خانه اش ‍ غذا مى خوردند، سائلى معول و فلج به در خانه آنحضرت آمد، پیامبر (ص ) به او اجازه ورود داد، وقتى وارد شد چون نمى توانست بنشیند، پیامبر (ص ) او را روى زانوى خود نشاند و نگهداشت و سپس به او فرمود: ((از غذا بخور)).
مردى از قریش كه در مجلس حاضر بود، از دیدن این بیمار مفلوك ، اظهار تنفّر و انزجار كرد، مدتى نگذشت كه همین قریشى مغرور به همین درد، مبتلا شد و جان سپرد.
نیز نقل شده : پیامبر (ص ) غذا مى خورد، در این هنگام ، سیاه چهره اى كه بیمارى آبله گرفته بود، و پوست زخمهاى آبله بدنش جدا شده بود، به حضور رسول اكرم (ص ) آمد، او نزد هر شخصى مى نشست ، آن شخص از نزد او برمى خواست و به كنار مى رفت .
پیامبر (ص ) برخاست و او را در بغل دست خود نشاند و احترام شایانى به او نمود بهتر آن است كه این داستان را با شعر ذیل پایان دهم :