تبیان، دستیار زندگی

تقلب کوچک عکاس جنگ

ما همواره از دیدن محصولات الکترونیک جدید هیجان‌زده می‌شویم، اگر وسعمان برسد، اصلا بدمان نمی‌آید، که هر سال، یک بار، موبایلمان را عوض کنیم و خودمان را مجهز به آخرین مدل گوشی کنیم و دوستانمان را با به رخ کشیدن زیبایی یا وضوح عکس‌های آن، شگفت‌زده کنیم. ما اصلا بدمان نمی‌آید که یک تلویزیون LCD ‌با صفحه هر چه عریض‌تر به منزل بیاوریم. ما دوست داریم که لپ‌تاپی سبک با عملکرد خوب را با خودمان به این طرف و آن طرف ببریم.

حتی، بعضی از ماها که با اینترنت میانه بهتری دارند، از ماه‌ها قبل از به بازار آمدن یک گجت، به وبلاگ‌ها و سایت‌های مختلف سر می‌زنند، تا بخوانند که محصول بعدی یک برند مشهور، چه خصوصیاتی دارد و احتمالا کی به دستشان خواهد رسید. مثلا خیلی‌ها از همین حالا می‌خواهند بدانند که Apple tablet، محصول سری اپل، چه ابعادی خواهد داشت، آیا می‌تواند رقیبی برای کیندل باشد، آیا مجهز به وایرلس خواهد بود یا نه …

خوب! این میل و اشتیاق برای نو شدن و به‌روز بودن، در ذات خود چیز بدی نیست. اما اصلا تصور نمی‌کنم که من و شما، گاهی خودمان را جای کارگران و کارشناسانی بگذاریم که این محصولات را می‌سازند و طراحی می‌کنند.

در وانفسای رکود جهانی اقتصاد، برندهای مشهور رقابت بی‌رحمانه‌ای با هم دارند، آنها برای بقا و دستیابی به سود بیشتر، خیلی چیزها را مجاز می‌دانند. آنها هیچ مقاومتی در برابر خرده‌فرمایش‌های دولت‌های کشورهایی که محصولاتشان را در آنها به فروش می‌رسانند، نمی‌کنند. آنها هر وقت لازم باشد، اپلیکیشن‌های گوشی‌هاشان را برای وقف با قوانین محدودکننده محلی دست‌کاری می‌کنند. آنها اصلا برایشان مهم نیست که کارخانه‌هایی که با اتکا به کارگران ارزان‌قیمت آسیایی، قطعات الکترونیک را برایشان به کسری از قیمت تمام‌شده در اروپا و آمریکا فراهم می‌کنند، چگونه با این کارگران برخورد می‌کنند.

خبری که نیویورک تایمز منتشر کرده است، هشداری است برای ما و دیگر شهروندانی که هزاران کیلومتر دورتر، از این محصولات استفاده می‌کنند:

Foxconn، یک شرکت تابعه گروه اقتصادی تایوانی «هون های» است و برای برندهای بسیار مشهوری همچون سونی و HP و اپل، انواع و اقسام قطعات الکترونیک را می‌سازد. این شرکت در جنوب چین یکی سری کارخانه زنجیره‌ای دارد و فقط در منطقه «شنژن»، ۳۰۰ هزار کارگر دارد.

دو هفته پیش، در یکی از کارخانه‌های Foxconn، یکی از نمونه‌های ابتدایی و تحقیقاتی آی‌فون شرکت اپل، گم شد. تحقیقات داخلی، انگشت اتهام را متوجه یک کارمند ۲۵ ساله به نام «سان دانیونگ» شد. ۱۶ نمونه اولیه آی‌فون به او تحویل داده شده بود تا او آنها را به واحد پژوهشی کارخانه تحویل دهد، در این میان یکی از این گوشی‌ها گم شد و آقای سان تا ۳ روز بعد، گم شدن این گوشی را گزارش نکرد.

آقای سان دانشجوی فارغ‌التحصیلی بود که در قسمت پشتیبانی شرکت کار می‌کرد، با اینکه او دزدیدن آی‌فون را تکذیب کرد، اما مورد ضرب و شتم و اهانت تیم حفاظتی کارخانه قرار گرفته است.

مأموران سخت‌گیر فشار زیادی بر او وارد آوردند، طوری که در ساعت‌های اولیه صبح ۱۶ جولای، آقای سان از طبقه دوزادهم شرکت Foxconn به پایین پرید. گفته می‌شود که او خودکشی کرده است.

در شب قبل از مرگ، او پیامکی به دوستش ارسال کرد که در آن نوشته بود: «متأسفم. فردا به خانه برگرد. من به دردسر افتاده‌ام. به خانواده‌ام چیزی نگو. با من تماس نگیر. برای اولین بار از تو خواهش می‌کنم. لطفا این کارها را بکن. من متأسفم.»

سان در یک دهکده کوچک و فقیر بزرگ شده بود و وقتی که در دبیرستان شاگرد اول شد، وارد یکی از بهترین دانشکده‌های فناوری چین شد و یک سال قبل بعد از فارغ التحصیلی وارد شرکت Foxconn شد.

به دنبال این حادثه، اپل و Foxconn هفته پیش از مرگ آقای سان ابراز تأسف کردند، Foxconn یک مأمور حفاظتی را از کار معلق کرد و مقاماتش گفته‌اند که می‌خواهند از این به بعد سرویس‌های مشاوره‌ای برای کارمندانش ایجاد کنند. اپل ابراز امیدواری کرده است که همه شرکت‌های تغذیه‌کننده‌اش، با کارکنان خود با احترام برخورد کنند.

مرگ آقای سان، باعث انتقادهای بسیار از نحوه رفتار Foxconn با کارکنانش و همچنین فشار غیرمنطقی اپل بر کارخانه‌های تغذیه‌کننده‌اش برای درز پیدا نکردن اطلاعات در مورد محصولات جدیدش شده است، محصولاتی که همواره، همه، مشتاق دانشتن اطلاعاتی در مورد آنها، قبل از به بازار آمدنشان هستند.

با اینکه سفارش قطعات به کارخانه‌های آسیایی، از لحاظ اقتصادی برای شرکت‌های بزرگ بسیار به صرفه است، اما در عین حال چالش عمده این است که همواره خطر دزدیده شدن طرح‌ها و فناوری و کپی شدن آنها مخصوصا از سوی صنایع چین که به این کار شهره هستند، وجود دارد. اما خیلی‌ها عقیده دارند که مرگ این کارمند، باید مقامات اپل را متقاعد کند که نظارت بیشتری بر شرایط کاری و کارخانه‌های طرف قرارداد خود اعمال کنند.

«سازمان نظارت بر کار چین» که مقر آن در نیویورک است، Foxconn را در این مورد مقصر دانسته و از سیستم نظامی و غیرانسانی حاکم در این کارخانه‌ها که مغایر اصول اولیه احترام به حقوق بشر است، انتقاد کرده است.

پنج‌شنبه پیش، خبرنگار نیویورک تایمز، پدر آقای سان را وقتی ملاقات کرد که که جعبه خاکستر پسرش را در دست داشت. گرچه او به خبرنگار گفت که که شرکت Foxconn به نیکویی با خانواده آنها برخورد کرده است، ‌اما اضافه کرد هنوز از مرگ پسرش شوک‌زده است. کمی بعد ازاین ملاقات، یک مقام امنیتی، مترجمی را که مشغول ترجمه این گفتگو بود تهدید کرد که اگر به کار خود ادامه بدهد، تنبیه خواهد شد. اما بعد از این ماجرا شرکت Foxconn گفت که این مامور از جانب کارخانه فرستاده نشده است و شاید او، یک مامور پلیس محلی بوده باشد.

به عنوان غرامت به خانواده آقای سان ۴۴ هزار دلار داده شده است و برای ساکت کردن دوست سان، یک لپ تاپ اپل به او تحویل داده شد!

منابع: نیویورک تایمز، gizmodo، هافیتگتون پست، نیویورکر

منی( با صدا پیشگی ری رومانو) با الی (کویین لطیفه) ازدواج کرده و منتظر تولد اولین فرزندشان هستند. اما دیه‌گو ( دنیس لری) احساس می‌کند در خوشبختی منی و الی جایی ندارد و وقتش هست که برود تا دنیای خودش را کشف کند. سید هم که جو پدر و مادر شدن منی و الی شدیداً او را گرفته، سه تخم بزرگ از موجودی ناشناخته پیدا می‌کند و تصمیم دارد علی‌رغم مخالفت منی بزرگشان کند. همه چیز خوب پیش می‌رود تا آن‌که…

«عصر یخ ۳» را اصلاً نباید از دست داد. آن هم اگر مثل من عاشق دنیای انیمیشن هستید! یکی از دلایل خوب بودن این انیمیشن، کار بلد بودن کارگردان‌های آن در این زمینه است که علاوه بر ساخت سه گانه‌ی عصر یخ، انیمیشن‌های خوب دیگری مانند «روبات‌ها» را در کارنامه دارند و ترمیر علاوه بر این‌ها «هورتون صدای یک هو را می‌شنود» را هم کار کرده است. دیگر جای انتقادی به محیط کسالت‌آور قطبی وارد نیست، چرا که با ورود قهرمان‌های داستان به محیط استوایی زندگی دایناسورها انیمیشن در فضایی پویا و رنگارنگ ادامه می‌یابد. حالا دیگر بهانه نگیرید که چطور در قسمت اول که ماجرای آن بچه‌ی اسکیمو بود، و زمان خود شخصیت‌های داستان چطور سر و کله‌ی دایناسورها که مدت‌ها قبل منقرض شده‌اند پیدا شد! انیمیشن را همیشه با منطق کودکانه‌ی درونتان باید تماشا کنید.

« عصر یخ ۳» فوق‌ا‌لعاده خنده‌دار است. یک ۵ دقیقه‌ی ابتدایی عالی دارد و علاوه بر آن، سنجاب و بلوط و شخصیت تازه‌ی داستان شما را روده‌بر می‌کنند. به‌طور قطع یکی از زیباترین و خلاقانه‌ترین قسمت‌های انیمیشن تانگوی سنجاب‌ها و بلوط است. ببینید که وسوسه‌ی این بلوط لعنتی چطور باعث پشت پا زدن سنجاب به همه چیز می‌شود. این انیمیشن پیام‌های اخلاقی خوبی مانند حفظ کانون خانواده، تلاش برای حفظ دوستی و فداکاری به خاطر دوستان را به کودکان و بیشتر از آن‌ها، به بزرگ‌ترها که خیلی به قول خودمان عاقل و فهمیده هستیم می‌آموزد. البته از لحاظ پیام‌های اخلاقی شاید عمق کارهای «Up» و «وال‌-ای» را نداشته‌باشد، ولی مسلماً تماشای یک ساعت و نیمه‌ی شیطنت‌های شخصیت‌ها در نهایت به شما لذت فراوانی می‌دهد.

در نهایت، به عنوان یک علاقمند انیمیشن یک تشکر بزرگ بدهکارم به گروهی که الآن متاسفانه با هم نیستند. آن‌ها، دوبلورهای جوان گروه «گلوری اینترتینمنت» هستند. من مطمئنم بچه‌های آمریکایی هرگز به انیمیشن‌هایشان، آن‌قدر که ما خندیده‌ایم، نخندیده‌اند. کافی است «عصر یخ ۱ و۲» را با دوبله‌ی آن‌ها تماشا کنید. دوبله‌ی لوتی‌وار منی که به الی می‌گفت «ضیعیفه»، به دوستانش که می‌رسید می‌‌گفت « و علیکم» و ابتدای قسمت دوم که به حیوانات می‌گفت:« بابا! حرف این تونی فشفشه رو باور نکنید! این بخاطر پولش ننه‌شم می‌فروشه!» و تونی بلافاصله گفت:«راستی، می‌خری؟!»، دوبله‌ی هنرمندانه‌ی سید و آن آوازهای « برای دیدنت بلیط گرفتم تا بیام باغ‌وحش…» و « امشب شب مهتابه ماموتم رو می‌خوام…» را به یاد بیاورید! آیا شما را با صدای بلند نخندانده‌اند؟«داستان کوسه‌ها»، «روبات‌ها»، «هورتون….» را به یاد بیاورید. خیلی از خنده‌های ما، مدیون هنرمندی و خوش‌ذوقی بچه‌های گلوری اینترتینمنت بود. می‌خواهم از تک تک شما دوبلورهای جوان تشکر کنم برای تمام لحظات خنده‌ای که به من و بچه‌های ایران هدیه دادید. دلم می‌خواهد با هم باشید و آرزو می‌کنم «عصر یخ ۳» را دوبله کنید، می‌خواهم با لهجه‌ی ایرانی عصر یخ روده‌بر شوم!

چارلز فاستر کین( اورسن ولز)، در تاریکی وهم‌آلود قلعه‌ی بزرگش در حال مرگ است در هنگام مرگش یک کلمه می‌گوید: رزباد… و می‌میرد. تهیه‌کننده‌ی فیلم مستند زندگی کین، می‌خواهد چیزی خاص بسازد و به دنبال این است که بداند رزباد دقیقاً چه معنایی دارد؟ برای همین خبرنگارش را به‌سراغ معدود آشنایان نزدیک کین می‌فرستد و به این ترتیب با جزئیات زندگی کین آشنا می‌شویم…

هنوز به این سئوال خودم که چه‌طور ممکن است اولین فیلم یک جوان ۲۵ ساله تا این حد تکان‌دهنده باشد جوابی نداده‌ام. یا این‌که آیا ولز در اوج جوانی متوجه بود که دارد برای اولین بار، خیلی از اولین قدم‌های جسورانه‌ی ساخت سینمایی که امروز داریم را برمی‌دارد؟ نمی‌دانم! هر چه هست، این اولین و برترین بودن حق ولز و فیلمش است. این فیلم، به‌طور جسورانه‌ای روش روایت کاملاً خطی کلاسیک را می‌شکند. فیلم‌برداری این فیلم، روش‌هایی را در انتخاب زوایا و فوکوس به‌کار می‌برد که تا زمان خود فیلم نظیری نداشته و تدوین فیلم چشم‌گیر است، اگر گریم فیلم حالا چشمتان را نمی‌گیرد، خود را به‌جای آدم‌های دهه‌ی ۴۰ بگذارید که چطور انگشت به دهان این روش پیرسازی مانده بودند. صدابرداری و میکس صدا درخشان است و در تمام صحنه‌های فیلم ادای دین ولز به تئاتر کاملاً مبرهن است.بازی‌های فیلم خیلی خوبند ولی مسلماً بازی اورسن ولز چیز دیگری است. تنها یک اسکار برای فیلم، واقعاً بی‌انصافی است.

«همشهری کین» داستان جاه‌طلبی مدامی است که قدرت را به کاراکتر چارلز هدیه می‌دهد و آرامش زندگی اش را کم‌کم می‌رباید. داستان چشم‌هایی که کم‌کم صداقت ترکشان می‌کند و برق غرور و خودبینی بر جای می‌ماند. «همشهری کین» روایت ناب تنهایی در عین داشتن قدرت، پول، شهرت و همه‌چیز است، همه چیز؛ البته در معنایی که آدم‌های بیرون از قلمرو قلعه‌ات جزو دارایی‌هایت می‌پندارند. چارلز فاستر کین، قهرمانی است که رفته‌رفته «بد من» ماجرا می‌شود، البته نه بدی ذاتی، او گرفتار بدی آدم‌ها و شرایط اطراف خود می‌شود. چارلز عاجزانه به‌دنبال کسی است که واقعاً دوستش باشد، آن سکانسی که می‌بیند دوست قدیمی مستش راجع به کنسرت زنش چه نوشته را به‌یاد بیاورید، آن نگاهی که پر از چرا و غم بود. سکانس‌های آخر فیلم به‌قدری قدرتمند و نماینده‌ی تنهایی کین هستند که از توصیف خارجند. اواخر فیلم، وقتی راز رزباد آشکار می‌شود، اصلاً نمی‌توانید جلوی اشک‌هایتان را بگیرید و قلبتان برای کین به درد می‌آید.

اورسن ولز هم درست مثل چارلی کین بود! حرف آخر را او می‌زد و تصمیم آخر را او می‌گرفت. حالا هر روایت غیرخطی، هر گریم سنگین، هر داستان تنهایی حرفی است که او پیش‌تر و غم‌ناک‌نر از متاخرها بیان کرده. «خون به پا می‌شود» عالی است، بازی «دنیل دی‌لوییس» تکان‌دهنده است، اما اگر داستان همشهری کین را بدانی با خودت می‌گویی روایت جدیدی از همشهری کین است! حالا خوشحال شدی اورسن؟! راحت شدی؟! کاری کردی که حرف مدرن‌ترین کارگردان‌ها هم حرف اول و آخر نباشد! من که می‌دانم چشم‌هایت حالا پر از شیطنت شد و برق زد! اما اگر از من بپرسی که رزباد چیست، می‌گویمت که رزباد تمام خوشبختی‌های ساده‌ای است که وسوسه‌ی قدرت و شهرت از تو می‌گیرد، و تا آخر عمرت حسرتشان را می‌کشی که دوباره داشته‌باشیشان، اما نمی‌توانی! قلب تو سخت شده! فقط دیکتاتورها برایت کف می‌زنند چون حالا یکی از همان‌ها شده‌ای، این همان چیزی است که می‌خواستی، شیطان به تو لبخند می‌زند!

تا حالا برایتان پیش آمده که در صفحه پر لینکی گیر افتاده باشید و خواسته باشید چند لینک را یکی یکی باز کنید؟ آیا شده که خواسته باشید در چند لینک را در میان انبوه لینک‌های یک صفحه انتخاب کنید و کپی‌پیست کنید یا در مرورگر خود بوک‌مارک کنید؟

این کار دستی و وقت‌بر واقعا گاهی باعث آزار و اذیت آدم می‌شود. خیلی خوب می‌شد اگر این کار با سرعت و سهولت بیشتری انجام می‌شد و مثلا لینک‌های مورد نظر به سرعت، به صورت همزمان در برگه‌هایی به صورت همزمان باز می‌شدند.

اما با کمک افزونه Multi Links دیگر این مشکل را نخواهید داشت.

۱- فزونه را نصب کنید.

۲- بعد از نصب می‌توانید تعریف کنید که افزونه چه کاری برایتان انجام دهد: لینک‌ها را در برگه‌ها یا tabهایی باز کند. لینک‌ها را کپی کند یا لینک‌‌ها را بوک‌مارک کند.

۳- کار با این افزونه شبیه کار با فایل‌هایتان در ویندوز است. یعنی تقریبا به همان گونه که فایل‌ها را در ویندوز انتخاب می‌کنید، می‌توانید، لینک‌ها را در فایرفاکس انتخاب کنید. برای این کار البته باید، راست کلیک کنید و دکمه را نگه دارید، بعد لینک‌های مورد نظر را انتخاب کنید:

با نگاه داشتن دکمه shift‌ یا می‌توانید، لینک‌های در جاهای مختلف را انتخاب کنید: ctrl

۴- با رها کردن کلیک راست، لینک‌های انتخاب شده در برگه‌های جدید باز می‌شوند و یا بوک‌مارک و کپی می‌شوند.

در یک شهر نامعلوم، یک مرد ژاپنی (یوسوکه ایسیا) پشت چراغ قرمز ناگهان کور می‌شود. اما نه مانند هر کوری دیگر، مانند این است که جلوی چشم او را پرده‌ای سفید و ضخیم پوشانده. مردی که بعداً معلوم می‌شود دزد است (دن مک‌کلار) او را به خانه می‌رساند. اولین مرد کور، با همسرش نزد پزشک (مارک روفالو) می‌رود، اما دکتر هیچ ایرادی در چشمش نمی‌یابد و این بیماری را نمی‌شناسد. او یک پسربچه و یک دختر با عینک آفتابی (آلیس براگا) را معاینه می‌کند و در بازگشت به خانه، برای همسرش (جولین مور) ماجرای کوری مرد ژاپنی را تعریف می‌کند. صبح فردا، دکتر هم کور شده‌است. کم‌کم همه در شهر کور می‌شوند، حتی وزیر بهداشت! کور شدگان را به قرنطینه می‌برند، از جمله دکتر را. ولی همسر دکتر که معلوم نیست چرا کور نمی‌شود، همراه همسرش به قرنطینه می‌رود. تمام آدم‌های اول ماجرا، دور هم در مکانی با کمترین امکانات جمع می‌شوند. همه چیز در نکبت و زشتی می‌گذرد تا آن‌که یک پیشخدمت بار(گائل گارسیا برنال) که اسلحه دارد، تصمیم می‌گیرد از دیگران در ازای غذا گروکشی کند و…

کوری را می‌توان تقریباً شناخته شده‌ترین اثر «ژوزه ساراماگو» در ایران به شمار آورد. این اثر بسیار تحسین شده، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل بود و سازندگان فیلم تا مدت‌ها برای گرفتن امتیاز ساخت فیلم با ساراماگو در حال مذاکره بودند. در کشورمان، چندین ترجمه‌ی مختلف از این رمان وجود دارد. در این رمان، ساراماگو تمامی قواعد دستوری، جمله‌بندی، ویرگول و نقطه گذاری را زیر پا می‌گذارد و با کلام جادوییش و جمله‌هایی تمام نشدنی، خواننده را شریک دنیای کوری شخصیت‌های داستان و تلخی زندگی زن دکتر که کور نمی‌شود می‌نماید. بنابراین باید بابت ترجمه‌ی این کار دشوار به همه‌ی مترجمان این اثر خسته‌نباشید گفت!

پیش از نوشتن این مطلب، نقد «راجر ایبرت» بر این فیلم را خواندم. شاید بدترین نقدی بود که در تمام عمرم از او خوانده‌ام! البته، نقد ایبرت بر فیلم نشانه‌ی دو مطلب است: اول این‌که رمان را پیش‌تر نخوانده و دیگر، حد تحمل تماشاگر آمریکایی و تفاوت سلایق او با یک تماشاگر آسیایی، اروپایی، یا اهل آمریکای جنوبی متفاوت است!

صریحاً باید گفت اگر می‌خواهید «کوری» را برای یک آخر هفته‌ی شاد و در جمع خانواده برای عوض شدن حالتان ببینید، منصرف شوید! این فیلم برای چنین هدفی زیادی خشن و سیاه است. ارزش این فیلم به حقایق زیادی است که در مورد نهاد آدمی بر ما می‌نماید. حالا گیرم که رمان ساراماگو با تو چنان کرده که این فیلم نمی‌کند، اما به رغم عدم فروش مناسبش، فیلم حقیقتی در بستر داستان است. کور شدن، استعاره از زندگی آدم‌هایی که فکر می‌کنند می‌بینند ولی واقعاً کورند. برای همین لازم هست بینایی مجازی خود را از دست دهند تا خوی درنده‌ی خود را به نمایش بگذارند. از این هنگام است که سرگردانی آن‌ها در محیطی متعفن و کثیف وعریان گشتن و زندگی میان ادرار و مدفوع، به همراه خشونت قدرت‌طلبی آغاز می‌شود. این نمایشی از زندگی تمام کسانی است که گرفتار به ظلم خودخواهانه می‌شوند ولی سکوت می‌کنند و ادامه می‌دهند. در این میان، لازم بود که زن دکتر تمام این سیاهی‌ها را ببیند و از میان خیل کوران، کسی باشد که راه را از چاه به دیگران بنمایاند. این‌ها چیزیهایی است که مشخصاً «راجر ایبرت» درک نکرده و استعارات فیلم را برایش بی‌معنا ساخته، اما روشنفکری یک تماشاگر اروپایی و فلسفه‌‌دانی ذاتی یک شرقی درک این نشانه‌ها و زشتی‌ها را برایش آسان‌تر می‌کند.

جلوه‌های صوتی وبصری فیلم و موسیقی و فیلمبرداری فیلم، به نحو خارق‌العاده‌ای در همراهی تماشاگر با فیلم و درک شرایط قهرمانان فیلم، موثر است و شایسته‌ی تحسین عمل می‌کند. بازی‌ها عالی است و جولین مور بسیار ستایش‌آمیز بازی کرده است.

حالا شاید چندشت شده‌باشد، و بگویی این چه فیلمی است. اگر اینطور باشد، حقیقت این است که ترسیده‌ای. چون این نمایشی از درون خود تو و من و خیلی‌هاست. بیایید قبول کنیم که کوری، درد همیشه‌ی ماست!