مشاهده مطالب کاربر

در قبایل عرب همواره جنگ بود ؛ اما مکه زمین حرام بود و چهار ماه رجب،ذیقعده،ذی الحجه و محرم، زمان حرام ؛ یعنی که در آن جنگ حرام است. دو قبیله که با هم می جنگیدند ،تا وارد ماه ذیقعده می شدند ، جنگ را موقتا تعطیل می کردند،اما برای آنکه اعلام کنندکه در حال جنگند و این آرامش از سازش نیست، ماه محرم است و چون بگذرد جنگ ادامه خواهد یافت،سنت بود که بر خیمه فرمانده قبیله پرچم سرخی بر می افراشتند تا دوستان ، دشمنان و مردم همه بدانند که جنگ پایان نیافته است. آنها که به کربلا می روند،می بینند که جنگ با پیروزی یزید پایان گرفته و بر صحنه جنگ،آرامش سایه افکنده است.اما باید بدانند که بر قبه بارگاه امام حسین(ع) پرچم سرخی در اهتزاز است.صبر کنید«این سال های حرام بگذرد!!»

يکشنبه 14/7/1387 - 21:12

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 1 ]

دانستنی های علمی

آدمیت

مانند عناصر شیمیایی باشید که از الگوی کامل (گازهای نجیب )پیروی میکنند تا به پایدار ترین حالت برسند

يکشنبه 14/7/1387 - 21:12

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

دانستنی های علمی

آدمیت

مثل آب که حلال بسیاری از مواد است شما هم حلال مشکلات دیگران باشید و آنها را یاری کنید . همیشه در زندگی مثل کاتیون که در سلول الکترو شیمیایی به سمت قطب کاتر می روند ، به قطبی که شما را به خدا نزدیک میکند بروید نه به سمت قطب آند.

يکشنبه 14/7/1387 - 21:11

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

دانستنی های علمی

آدمیت

فرهادم و سوز عشق شیرین دارم امید لقا یار دیرین دارمطاقت زکفم رفت ندانم چه کنم یادش همه در دل غمگین دارم

يکشنبه 14/7/1387 - 21:11

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

دعا و زیارت

سئوال وجواب

پرسش :

آیا ائمه‌ی دوازده‌گانه ـ علیهم السلام ـ از خود اثر مدون، تألیف یا رساله و تفسیری، بر جای گذاشته‌اند، كه شیعیان بدان استناد كنند، لطفاً شرح دهید؟

پاسخ :

در ابتدا باید دانست كه حدیث، نزد شیعه از ویژگی‌هایی برخوردار بوده كه سبب امتیازش از حدیث نزد اهل سنت شده است، كه به طور اختصار آن را چنین می‌توان توصیف كرد:
1. دایرة حدیث و معارف نزد شیعه، فراتر از اهل سنت است، زیرا شیعیان براساس آموخته‌های خویش از كتاب و سنت پیامبر، بر این باورند، كه عدد معصومان چهارده تن است و قول فعل و تقریر (تأیید عمل افراد) آنان به یك میزان، از اعتبار و حجّیت برخوردار است بر همین اساس است كه دورة دسترسی به معصوم، نزد شیعه تا پایان قرن سوم ادامه دارد با آنكه بر اساس اعتقاد اهل سنت با رحلت رسول اكرم(ص) دسترسی به معصوم از بین می‌رود.
2. نزد شیعیان هیچگاه كتابت و نشر حدیث متوقف نگشت، براساس تعلیم پیامبر و عترت او، در همه دوره‌ها كتابت حدیث رواج داشته و امامان معصوم خود نیز در این امر پیشگام بوده و یاران خود را بدان وا می‌داشتند.
3. شیعیان از همان ابتداء تلاش كردند كه كتب و مجموعه‌های معاریف و حدیثی را با سلسله‌ی اسناد نگه‌داری كنند، گاه می‌شد كه شكنجه‌های زیادی را برای حفظ كتب و احادیث ائمه تحمل می‌كردند. كه در تاریخ به نام ابن ابی عمیر،‌محمد بن یونس بن عبدالرحمان و.... در این زمینه برمی‌خوریم.[1]
بعد از نكات پیش گفته پاسخ را در سه بخش بیان می‌داریم:
1. آیا اهل بیت (ع) اثر مكتوبی (نامه، كتاب و...) از خود بر جای گذاشته‌اند؟ در جواب باید گفت: كتاب‌هایی به اهل بیت منسوب است 1. برخی در دسترس ما نیست ( مانند خیلی از كتاب‌هایی كه در بخش دوم نامبرده می‌شود)
2. برخی نسبت آن قطعی و در دسترس است، مانند: نهج‌البلاغه و صحیفه سجادیه، و روایاتی كه در جوامع روایی با سند نقل شده است كه نسبت به ائمه قطعی است در مجموع، ولی تك تك روایات آن از نظر سندی به سه دسته تقسیم می‌شوند: الف روایات متواتره كه بسیار اندك است ب: روایات آحاد معتبر كه در فقه معتبر است ولی در معارف دین علم‌آور نیست. ج روایات جعلی و ضعیف.
3. برخی نیز مشكوك است، مانند: تفسیر منسوب به امام حسن عسكری (ع)، فقه الرضا (ع) منسوب به امام هشتم (ع) و...
2. مجموعه آثاری كه از اولیای دین برای ما باقی مانده است چه قدر است و در چه كتابی آمده است؟ پاسخ این است، كه آثار ائمه (ع) سه مرحله را پشت سر گذاشته است.
الف: دوران حضور ائمه (ع):
در اینجا به برخی از دوره‌ها اشاره می‌شود:
1. دوران علی (ع) : اولین كتاب حضرت (ع) تفسیر قرآن است.[2] دومین كتاب «كتاب السنن والقضایا والاحكام.» كه ابواب مختلف فقهی در آن گرد آمده است.[3] سومین كتاب، كتاب جامعه، و یا كتاب علی (ع) است.[4] صحیفه علی (ع) كتابی دیگر است كه حجم آن كمتر از كتاب علی و الجامعه می‌باشد.[5]و هیچ كدام از كتاب‌ها اكنون در دست نیست. عهدنامه مالك اشتر یكی دیگر از كتب آن حضرت به شمار می‌رود، به جز این‌ها نامه‌های دیگر حضرت به والیان و عاملان را نیز باید در شمار همین مكتوبات آورد.[6] كه بیشتر این‌ها در نهج البلاغه و مستدرك آن «نهج الصباغه» آمده است و همچنین كتاب‌های دیگری كه توسط شاگردان حضرت جمع‌آوری شده، چون «جاثلیق» از سلمان فارسی ـ علیهما السلام ـ «الخطبه» از ابوذر، و كتاب قضاوت‌های علمی ـ علیه السّلام ـ و كتاب تفسیر توسط عبدالبربن عباس، صحیفة «مناسك حج» توسط جابربن عبدالله انصاری و كتاب تفسیر از میثم تمّار و...[7].
2 ـ دوران امام حسن و امام حسین: در این دوره به جهت حاكمیّت معاویه، مجالی برای كتابت حدیث وجود نداشت آن‌چه می‌توان نام برد خطبه‌های حضرت در منا، نامه‌های امام حسین (ع) به اهل كوفه، مسلم بن عقیل، بنی‌هاشم، بزرگان بصره از كتاب‌های این دوره است.[8]
3. دوران امام سجاد (ع): امام سجاد (ع) هنگام شهادت، صندوقی را نزد امام باقر (ع) به ودیعت نهاد كه در آن كتب بسیار بود.[9] یكی از آن‌ها صحیفه سجادیه است.[10] دومی مناسك الحج، و سومی رساله حقوق است، كه جامعه آداب سلوك فردی و اجتماعی است، چهارمی، «صحیفه الزهد» پنجمی، «الجامع فی الفقه» ششمی، كتاب «حدیث» و هفتمی «كتاب علی بن الحسین» و كتاب‌های عدیده‌ای كه شاگردان حضرت تألیف نموده‌اند.[11]
از قبیل، تفسیر القرآن، نسخه احادیث، صحیفة احادیث، رسالته الی سعد الاسكاف، (كتابی كه زراره روایت كرده و كتابی دیگر كه عبدالمؤمن بن القاسم آن را نقل كرده است[12] این‌ها غیر از كتاب‌هایی است كه توسط شاگردان حضرت تألیف و جمع آوری شده است.[13]
4. دوران امام صادق (ع): رساله‌ها و كتب بسیاری از حضرت نقل شده، یا به ایشان منسوب است، مانند: «الا هلیلجة فی التوحید» و كتاب «التوحید» و رسالة «اهوازیه» و «رسالة فی الغنائم» و «رسالة فی وجوه معایش العباد» و «الجعفریات» و «نثر الدر» صحیفه‌ای است در كلمات قصار و رسائلی كه جا بر بن حیان از حضرت روایت كرده و تا پانصد عدد شمارش شده است. و هم‌چنین ائمه‌ی دیگر.
ب: دوره‌ی جمع و تبویب:
این دوره با آغاز غیبت صغرا شروع می‌شود و تا دوره صفویه تداوم می‌یابد، در نگاه كلی می‌توان این دوره را با دو شخصه شناخت:
یك: كتب اربعه: كه عبارت است از:
1. كافی، محمد بن یعقوب كلینی (م 329 ق) كه دارای هشت جلد است. كه مجموعاً كتاب كافی دارای 16199 حدیث می‌باشد.[14]
2. من لا یحضره الفقیه: شیخ صدوق ابوجعفر، محمد بن علی (306 - 381 ق) كه در چهار جلد به طبع رسیده بیشتر روایات آن فقهی است و مجموع روایات آن 5901 روایت می‌باشد.[15]
3. تهذیب الاحكام: شیخ طوسی، ابو جعفر محمد بن حسن (م 460) این كتاب در ده جلد چاپ شده و مشتمل بر 1359 حدیث می‌باشد.
4. الاستبصار: كه این هم از شیخ طوسی است، روایت‌های استبصار 5511 در 925 باب می‌باشد، این كتاب در چهار جلد منتشر شده است.[16]
دو: كتب دعا و زیارت: مانند اقبال سید بن طاووس و هم‌چنین مهج الدعوات و منهج العبادات، و جمال الاسبوع، فلاح السائل، فتح الابواب، مصباح الزائر، اسرار الصلاة، اسرار الدعوات، و...[17]
ح: دوره تدوین مجموعه‌های حدیث: این دوره را می‌توان با دو مشخصه كلی معرفی كرد، الف: گرد آوری مجموعه‌ها حدیثی: مانند:
1. الوافی، محمد محسن فیض كاشانی (م 1091 ق) در چهارده كتاب[18]
2. النوادر فی جمع الاحادیث: این اثر دارای 7 كتاب و 105 باب است - مؤلف فیض كاشانی
3. وسائل الشیعه: محمد بن حسن الحر العاملی (م 1104) در 20 و گاهی در 30 جلد چاپ شده است مجموع روایات آن 35868 حدیث می‌باشد، كه مرجعی برای همه مجتهدین و محققین است.
4. بحار الانوار: بزرگترین مجموعه حدیثی شیعه، و مجلدات آن بر حسب چاپ‌های جدید
110 جلد است و مؤلف آن محمد باقر مجلسی (م 1111ق) از بزرگان حدیث شیعه است.
5. عوالم العالم، از عبدالله بحرانی اصفهانی (م قرن 12) 23 جلد.
6 . مستدرك الوسائل: اثر میرزا حسن نوری (1320) در 20 جلد، این مجموعه حاوی 23129 حدیث می‌باشد.[19]
ب: گرد آوری روایات تفسیر:
مانند؛ 1. تفسیر نورالثقلین، عبد علی حویزی (م 1112 ق) در پنج جلد دارای 13422 حدیث.
2. البرهان فی تفسیر القرآن، سید هاشم حسینی بحرانی (1107 ق) در چهار جلد 3. تفسیر صافی، محسن فیض كاشانی (م 1075 و تفسیر قمی، و....)[20]
3. موضوع آثار فوق در چه زمینه ای است؟ به صورت كلی به عناوین ذیل می‌توان اشاره نمود.
1. روایات فقهی مثل آن‌چه در وسائل شیعه و كتب اربعه آمده است.
2. عقائد : اثبات خداوند، اثبات توحید، نبوت و عصمت پیامبران و پاسخ به شبهات، امامت و احتجاج با مخالفان،معاد و ویژگی‌های برزخ و قیامت.
مانند آن‌چه در اصول كافی، احتجاج، بعضی جلدهای بحارالانوار، توحید صدوق و... گردآوری شده است.
3. تفسیر قرآن ، مانند تفسیر صافی، نور الثقلین، برهان.
3. امور اجتماعی سیاسی، فرمانروایی، مسائل حكومتی، مانند نامه‌های امیرالمؤمنین در نهج البلاغه، و كتاب قضای وسائل الشیعه...
5. مسائل اخلاقی، مانند برخی جلدهای بحار، محجة البیضاء، و قسمت‌هایی از اصول كافی.
6. امور متفرقه، مانند پزشكی و... همچون طب الصادق (ع) طب الرضا (ع).
در پایان این نكته را هم اضافه كنم كه در تاریخ معاصر تشیّع نیز كارهای ارزشمند، بجا و مناسبی به صورت فردی و گروهی آغاز شده كه می‌شود به آن‌ها اشاره می‌شود.
1. معجم نویسی و راهنما سازی؛ 2. تصحیح و تحقیق؛ 3 . سند نویسی؛ 4. گزیده نویسی؛ 5. واحد سازی كتب و مجموعه‌‌های حدیثی؛ 6 . پالایش احادیث؛ 7 . رایانه در خدمت حدیث[21] در نتیجه ائمه اطهار آثار و معارف زیادی در موضوعات مختلف، در در نتیجه ائمه اطهار آثار و معارف زیادی در موضوعات مختلف، در مجموعه‌هایی در دسترس به یادگار گذاشته اند.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. مجله علوم حدیث، سید احمد میر عمادی، ص 273 ـ 281 شماره‌ی 2
2. آشنایی با متون حدیث، مهدی مهریزی - بخش دو ص 37 ـ 140.
3. سیر حدیث در اسلام سید احمد میرخانی ـ تمام كتاب.
4. علم الحدیث، كاظم مدیر شانه‌چی، ص 70 ـ‌100.

شنبه 13/7/1387 - 15:2

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

دعا و زیارت

سئوال وجواب

آیا علمای شیعه بر تحریف قرآن تصریح دارند؟

پاسخ :

علمای بزرگ شیعه هرگز قائل به تحریف قرآن نبوده و نیستند و اگر معدودی از اخباریان ساده اندیش در این زمینه سخنی دارند آن‌را نباید به نام شیعه و علمای بزرگ آنان قلمداد كرد؛ آن‌چه در آثار علمای شیعه دیده می‌شود اصراری عجیب بر تحریف ناپذیری قرآن است؛ كه بعضی از محققان محترم عبارت صریح بسیاری از آنان را از جمله شیخ صدوق (ت 381 دوّم)، شیخ مفید (ت 413 هـ.ق)، شیخ ابوعلی فضل بن طبرسی (548 هـ.ق) فیض كاشانی (ت 1090 هـ.ق)، شیخ جعفر كاشف الغطاء (ت 1228 هـ.ق) و ... را گرد آورده‌اند[1] كه تنها به ذكر چند نمونه از آن‌ها كه صحت قرآن را اجماعی می‌دانند اكتفا می‌شود:
1ـ شیخ صدوق (ره) می‌گوید: «اجمعت الفرق علی انه (القران) صحیح لم یغیر و لم یبدل و لم یزدفیه و لم ینقص منه؛ تمام فرق اسلامی اجماع بر این دارند كه قرآن صحیح است و تغییر، تبدیل، زیاد و كم نشده است.»[2] و باز ایشان می‌فرماید: «اعتقادنا ان القران الذی انزله الله تعالی علی نبیه محمّد ـ صلّی الله علیه و آله ـ هو ما بین الدفتین و هو ما فی ایدی الناس لیس باكثر من ذلك ... و من نسب الینا انا نقول انه اكثر من ذلك فهو كاذب، اعتقاد ما (شیعیان) این است كه قرآنی كه خدای متعال بر پیامبرش محمّد ـ صلّی الله علیه و آله ـ نازل فرموده همین قرآنی است كه بین دو جلد در دست مردم است و بیش از این نیست... و هركس به ما (شیعیان) نسبت دهد كه ما قرآن را بیش از آن می‌دانیم دروغگوست.».[3]
2ـ شیخ جعفر كاشف الغطاء می‌فرماید: «زیاده‌ای در قرآن نیست؛ نه سوره، نه آیه، ـ بسمله و غیر آن ـ نه كلمه و نه حرف؛ و تمام آن‌چه بین دو جلد است و تلاوت می‌شود ـ به (طبق) ضرورت مذهب، بلكه دین، و اجماع مسلمانان و اخبار پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ و ائمة اطهار ـ علیهم السّلام ـ كلام خداست».[4]
3ـ شیخ محمّد حسین كاشف الغطاء نیز می‌گوید: «و همانا كتاب موجود در دست مسلمانان همان كتابی است كه خدا آن‌را برای اعجاز و تحدی (مبارزه طلبی) و آموختن احكام و تمیز حلال از حرام بر پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ نازل كرده است و نقص، تحریف و زیاده در آن نیست؛ و بر این مطلب اجماع شیعه امامیه می‌باشد».[5]
4ـ محقق تبریزی (ره) یكی از ادله عدم تحریف قرآن را در نزد شیعه امامیه اجماع آنان ذكر كرده است.[6]
5ـ محقق بغدادی (سیّد محسن اعرجی (ره)) بعد از بیان اتفاقی بودن عدم تحریف به زیاده در قرآن، می‌گوید: «و انما الخلاف فی النقیصة و المعروف بین اصحابنا ـ حتی حكی علیه الاجماع ـ عدم النقیصة ایضاً». و فقط اختلاف در تحریف به نقصیه در قرآن است و معروف بین اصحاب ما (شیعیان) ـ حتّی اجماع بر آن نقل شده ـ عدم تحریف به نقصان است.[7]
مهم‌تر از همه این‌كه امام هادی ـ علیه السّلام ـ ـ امام شیعیان و علمای آنان ـ صحت قرآن و تحریف ناپذیری آن را مورد اتّفاق امّت می‌داند چنان‌كه در نامه‌ای كه در پاسخ به نامه اهل اهواز می‌نویسد در این مورد چنین مرقوم می‌فرمایند: «اجتمعت الامة قاطبة لا إختلاف بینهم فی ذلك أن القران حق لاریب فیه عند جمیع فرقها فهم فی حال الاجتماع علیه مصیبون و علی تصدیق ما انزل الله مهتدون لقول النبی ـ صلّی الله علیه و آله ـ: «لا تجتمع امتی علی ضلالة» یعنی همه امّت با تمام فرقش بدون این‌كه اختلافی بینشان باشد اجتماع دارند بر این‌كه قرآن حق است و شكی در آن نیست پس آن‌ها در این اجتماع‌شان درست‌كار و بر تصدیق آن‌چه خدا نازل فرموده هدایت شده می‌باشند؛ زیرا پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرمودند: «امّت من بر ضلالت اجتماع نمی‌كنند».[8]

شنبه 13/7/1387 - 15:1

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

دانستنی های علمی

تبریک

و چقدر سخت است که این عزیزترین عید را بدون آن عزیزترین غایب از نظر بگذرانیم... اللهم عجل لولیک الفرج

چهارشنبه 10/7/1387 - 15:30

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]