تبیان، دستیار زندگی

كالكی (Kalki). موعود در آیین هندو

در آیین هندو، نجات‌بخشی موسوم به كالكی در پایان آخرین دوره زمانی از ادوار چهارگانه جهانی، یعنی كالی یوگه ظهور خواهد كرد. بنا بر تفكر هندویی، جهان از چهار دوره رو به انحطاط تشكیل شده است. در چهارمین دوره، یعنی عصر كالی، فساد و تباهی سراسر جهان را فرامی‌گیرد. زندگانی اجتماعی و معنوی به نازل‌ترین حد خود نزول می‌كند و موجبات زوال نهایی را فراهم می‌سازد.
در این عصر (كالی یوگه یا دوره انحطاط) كه بنا بر باورهای هندویی از نیمه شب بین 17 و18 ماه فوریه سال 3102 قبل از میلاد مسیح شروع شده، و ما اكنون در آن به سر می‌بریم، فقط به یك چهارم درمه (دین یا نظم كیهانی) عمل می‌شود و سه چهارمش به فراموشی سپرده شده است. مردمان این دوره گناهكار، ستیزه‌جو و چون گدایان، بداقبال و سزاوار اقبالی نیستند.
چیزهای بی‌ارزش را ارج می‌نهند، آزمندانه می‌خورند و در شهرهایی زندگی می‌كنند كه پر از دزدان است.
در پایان چنین دوران سیاهی، آخرین و دهمین تجلی (اوتاره) "ویشنو" موسوم به كالكی، سوار بر اسبی سفید و به هیئت انسان ظهور خواهد كرد. وی سراسر جهان را سواره و با شمشیری آخته و رخشان در می‌نوردد تا بدی و فساد را نابود كند. با نابود كردن جهان، شرایط برای آفرینشی نو مهیا می‌شود تا در مهایوگای آتی، دیگر بار عدالت و فضیلت ارزش یابند

. تصویر كالكی موعود هندویزم  

زندگی شعریست که تو باید بسرایی آنرا

یا بخوانی آن را

بشنوی آن را نیز

              دست کم باید آن را تحسین کنی

تا از این راه

به اردوی ترنم و طراوت برسی

  کاش شاعر باشی!!!!

سکوت بهتر از فریاد توخالی است.سکوتی را که یک نفر بفهمد بهتر از هزار فریادی ست که هیچ کس نفهمد!

در میان داستانهای حکمت امیز هندی ، داستانی هست درباره یک راهب پیر هندو
که کنار رودخانه ای در سکوت نشسته بود و مانترای خود را تکرار میکرد .
روی درختی در نزدیکی او ، عقربی حرکت میکرد که ناگهان از روی شاخه به رودخانه افتاد.
همین که راهب خم شد و عقرب را که در آب دست و پا میزد از رودخانه خارج کرد ،جانور او را گزید.
راهب اعتنایی نکرد و به تکرار مانترای خود پرداخت.کمی بعد عقرب باز به آب افتاد
و راهب مانند بار قبل او را از آب در آورد و روی شاخه درخت گذاشت و باز نیش عقرب را چشید.
این صحنه چندین بار تکرار شد و هر بار که راهب ، عقرب را نجات میداد نیش آنرا بر دست خود حس میکرد.
در همان حال یک روستایی بی خبر از اندیشه ها و نحوه زندگی مردان ِ مقدس ،
که برای بردن آب به لب رودخانه آمده بود با دیدن ماجرا ، کنترل خود را از دست داد
و با اندکی عصبانیت گفت:
" استاد ، من دیدم که تو چندین بار آن عقرب احمق را از آب نجات دادی ولی هر دفعه تو را گزید.
چرا رهایش نمی کنی جانور رذل را ؟"
راهب پاسخ داد :" برادر ، این حیوان که دست ِ خودش نیست ، گزیدن ، طبیعت اوست."
روستایی گفت: " درست است ولی تو که اینرا میدانی چرا طرفش میروی؟"
راهب پاسخ داد :
" ای برادر ، خوب من هم دست خودم نیست ، من انسان هستم ، رهانیدن ، طبیعت من است."

 مانترا همان ذکر خودمان است...

معشوق من چنان لطیف است ،

که خود را به "بودن" نیالوده است؛

که اگر جامه ی وجود بر تن می کرد ،

نه معشوق من بود.

دکتر شریعتی

  دو غریب

ای که هوای من شده ای،

دم زدن در تو حیات من است.

ای که در گذرگاه عمر،تو را یافته ام،

تو مرا می سازی و من تو را می سازم.

تو مرا می سرایی و من تو را می سرایم.

تو مرا می تراشی و من تو را می تراشم.

تو مرا می نگاری و من تو را می نگارم.

من تو را بر صورت خویش می سازم.

و از روح خویش در تو می دمم که همانند منی،

که خلیفه ی منی ،که امانت دار منی،

اما افسوس ،افسوس که تو در زمین نیستی،

 تو بر روی زمین نیستی.

زمین از آن ما نیست.

زمین از آن دیگران است.

بر روی این خاک ،هر دو غریبیم.

هر دو بی کسیم.

هر دو اسیریم.

دکتر شریعتی

من با عشق آشنا شدم

و چه کسی این چنین آشنا شده است؟...

  هنگامی دستم را دراز کردم که دستی نبود.

 هنگامی لب به زمزمه گشودم ،

که مخاطبی نداشتم.

و هنگامی تشنه آتش شدم ،

دکتر شریعتی