تبیان، دستیار زندگی

آدما در دو صورت خود واقعیشونو نشون میدن

یا اینکه بدونن کامل به خواستشون رسیدن

یا اینکه بدونن هرگز به خواستشون نمیرسن . . .

.

دلهاتان را از دنیا بیرون کنید

پیش از آنکه بدنهاتان را از آن بیرون کنند . . .

شتر مرغ را گفتند : بار بردار . گفت : من مرغم

گفتند : پرواز کن ، گفت : من شترم

توی رابطه هاتون گاهی سنگ بندازین

تا عمقش براتون مشخص بشه  . . .

قول واژه ای بزرگ است

یا چیزی را میسازد

یا همه چیز را خراب میکند . . .

 

مهمتـرین موانـع آرامـش همسـران

 

 

 

 

برای داشتن سعادت و آرامش مطلوب در زندگی زناشویی، ارتباط سالم و سازنده میان زن و مرد، نیاز اصلی است و حرف اول را می زند. اما در بعضی موارد از ارتباطات زناشویی موانعی بر سر راه قرار می گیرد که البته رفع آنها تنها به خود همسران بستگی دارد و کاملاً دو طرفه است. در این ایمیل به بیان و بررسی برخی از آنها می پردازیم :

 

- سخت گیری

سخت گیری در خانواده مصادیق مختلفی دارد. از جمله آن ها می توان به بهانه گیری در امور خانه اشاره کرد. تجربه ثابت کرده است که این عمل جز ناراحتی خود و دلسردی همسر نتیجه ای در بر نخواهد داشت. صفت سخت گیری جزیی از منفی نگری است که از نظر دین و اخلاق مذموم شمرده شده است. زیرا زمینه را برای رشد سایر اختلافات و ناسازگاری ها فراهم می کند. در گفتار و کردار آدمی همواره عیوب و نقایصی وجود دارد. هر اندازه انسان منفی نگرتر باشد، از زمینه موجود برای بهانه گیری، بیشتر بهره می جوید.

 

 

- سخنان فتنه انگیز

یکی از مهم ترین عوامل اختلاف بین زن و شوهر این است که یکی یا هر دو خوبی های مرد و زن دیگری را به رخ هم بکشد. این گونه مقایسه های نا به جا فتنه انگیزی بزرگی در زندگی ایجاد خواهد کرد و جز تلخی و سردی کانون خانواده نتیجه ای به دنبال نخواهد داشت.

 

- تعصب و بی اعتمادی

گاهی در اثر عوامل مختلفی از قبیل علاقه افراطی و یا بدبینی ممکن است زن یا مرد نسبت به هم حساسیت بی مورد پیدا کنند. به طوری که در حفظ و پاکدامنی هم دچار وسواس و سخت گیری بی جا شوند. این گونه رفتارها و کنترل های افراطی زمینه روانی را برای سقوط انسان به سمت فساد و بی قیدی فراهم می کند. زیرا روح انسان در برابر فشار، عکس العمل نشان می دهد و شانه خالی می کند. پیامبر اکرم (ص) در این رابطه می فرمایند: تعلیم دهید و آسان گیرید. سخت نگیرید و نوید دهید و دیگران را طرد نکنید.

 

 

 

 

- ترشرویی

درست است کسی که ناراحتی و خستگی روحی دارد، ناخود آگاه آثار آن در چهره اش نمودار می شود. ولی اسلام به پنهان داشتن درد درون دستور می دهد. انتقال ناراحتی مسائل بیرون از منزل به همسر و یا بالعکس در ارتباط همسران مانع بزرگی در حفظ آرامش و سکون خانواده خواهد بود. امام علی (ص) در این رابطه می فرماید: خوشرویی مؤمن در چهره او و اندوهش در دل اوست.

 

- ناسزا گویی

این عمل اگر برای روابط بیگانه شایسته نباشد، در مورد زن و شوهر به مراتب ناشایست تر است. زیرا آن ها می خواهند عمری با صمیمیت در کنار هم زندگی کنند. در روابط زناشویی اگر گاهی کدورتی پیش آمد کرد، نباید با کلمات تند و ناشایست بر آتش قهر آن دامن زد. باید مواظب بود که سخنی از دهن پریده نشود که بعداً موجب خجالت و شرمساری از طرف مقابل گردد. به طور کلی اخلاق در کلام، یکی از پشتوانه های تضمین کننده روابط زن و مرد به شمار می رود.

 

 

- اهانت

خداوند توهین و آزار مؤمن را اعلام جنگ با خود به حساب آورده است. آزار زبان بدترین آزارهاست. زن و شوهر در سایه ازدواج از ارتباطی پیوسته برخوردار می شوند و لذا برای حفظ حرمت مؤمن باید کاملاً مواظب باشند که مبادا جمله ای از زبان جاری شود که باعث آزار دیگری شود. سرزنش، تهمت، دشنام و شماتت، هر کدام موجب آزار دیگری می شود؛ که علاوه بر کیفر الهی و عقوبت اُخروی، آرامش و سلامت زندگی را هم به هم می ریزد.

 

- خودخواهی

گاهی خودخواهی و خود برتر بینی، اختلافات بزرگ و موانع سختی را در ارتباط با همسر ایجاد می کند. گاه مرد می خواهد بزرگی و تسلط خود را بر زن ثابت کند. اگر اطلاعات ناقص و سطحی از دین داشته باشد، بدون اجازه او از خانه بیرون رفتن زن را پیش می کشد و مغالطه می کند. همسرش را افسرده و غمگین می کند و خودش را ناراحت و خشمگین. در صورتی که دین می گوید همه این ها بهانه است و ریشه آن همان وسوسه شیطانی است که چیزی جز غرور و خودخواهی نیست. گاهی نیز زن به واسطه جمال و هنری که دارد یا به دلیل هر برتری دیگری که در خود احساس می کند، بر همسر خود فخر می فروشد. ریشه این رفتار هم، همان نفوذ شیطان با صفت غرور در روح اوست. در هر صورت روابط زناشویی سالم و اسلامی به هیچ وجه در فضای حاکمیت شیطان ممکن نخواهد بود.

 

 

 

 

- چشم و هم چشمی

بر خلاف آن چه در تفکر عرف جا افتاده است، این مسئله هم از جانب زن و هم از سوی مرد پیش می آید. تنها نتیجه این اخلاق، ایجاد اختلافات زناشویی است. در صورتی که راه پیشگیری از این بیماری خیلی آسان تر است. اگر در روابط با همسر این دوای دینی مورد استفاده قرار گیرد، همه موانع برداشته می شود. طبق نظریه قرآن، مؤمن آن است که به تمام تجملات و چشم و هم چشمی ها و اسراف ها پشت پا می زند. سادگی اساس دین و شیوه بزرگان اخلاق بوده است. امام سجاد(ع) در این رابطه می فرمایند : تمامی خیر و خوبی در بریدن طمع و چشم نداشتن به آنچه در دستان مردم جمع شده است.

 

- لجاجت

یکی دیگر از شاخه های منیت، لجاجت است. خطر این رذیله به حدی بزرگ است که می تواند اساس زندگی را مختل کند. کسانی هستند که اگر حق را ببینند زیر بار آن نمی روند. حاضرند سنگی بر سر آنان بیاید، آتشی آنها را بسوزاند، اما زیر بار نروند. از جمله چیزهایی که نمی گذارد همسران بر دل هم حکومت کنند، لجاجت است. اگر در شرایطی قرار می گیرید که نمی توانید از نظر خود کوتاه بیایید برای درمان مساله خود را وادار به رفتار خلاف آن کنید. در وهله اول برای شما سخت است اما به مرور برایتان عادت می شود. یادتان باشد انسان می تواند تغییر کند و خصوصیات خود را کمال بخشد.

 

 

 

 

- توقعات بی جا

زندگی زناشویی میدان مشترک کمال زن و مرد محسوب می شود. بنابراین برای داشتن آرامش و رضایت از زندگی، باید میزان خواسته ها و انتظارات زن و مرد از هم متناسب با قدرت و توان طرف مقابل باشد. در غیر این صورت فشار های روانی بر زندگی حاکم می شود و روابط خانوادگی دچار اختلال می گردد.

 

- انتقاد ناپذیری

اسلام و تربیت دینی کاملاً روحیه انتقاد پذیری را تأیید می کند امام جواد (ع) می فرمایند : مومن نیاز دارد به توفیقی از طرف خدا و به پندگویی از طرف خودش و به پذیرش از کسی که او را نصیحت کند. خطر انتقاد ناپذیری، این است که محبت میان زن و شوهر را کمرنگ می سازد و حس لجاجت را در آنان تقویت می کند.

 

 

- نا سپاسی

طبع انسان طوری است که وقتی در نعمت واقع شود، سپاسگذاری نمی کند و هنگام مصیبت و سختی، صبر و شکیبایی را از دست می دهد. این صفت اخلاقی ناپسند در محیط خانواده نیز بروز می کند و می تواند از سوی هر کدام از زن یا مرد، آشکار شود. به گونه ای که زحمات و محبت های طرف مقابل را درک نکرده و یا برای آن اهمیتی قائل نشود. این برخورد به مرور زمان اختلال شدیدی در روابط همسران ایجاد می کند.

 

- سوء تفاهم

در سخن گفتن باید روشی را در پیش گرفت که از بروز سوء تفاهم جلوگیری شود. چه بسا اتفاق می افتد که گفته ها با شنیده ها همخوانی ندارد. چیزی که می گوئیم غیر از چیزی است که طرف مقابل از آن می فهمد. برخی افراد به جهت دارا بودن روحیه ای خاص، برای دچار شدن به سوء تفاهم به شدّت آماده اند و ذهن آن ها از هر سخنی، برداشتی نا مطلوب دارد. این افراد از خوش بینی بی بهره اند و حفظ روابط با آن ها بسیار دشوار است. برخی روان شناسان عامل اصلی اختلافات زناشویی را سوء تفاهم می دانند. آن ها معتقدند ریشه اصلی مشکلات زناشویی این است که دو طرف، به درستی به مقاصد حقیقی هم پی نمی برند. بنابراین همسران باید از گمان های بی اساس، تعبیر و تفسیرهای منفی و وسواس های فکری خود داری کنند تا آسیبی به روابط زناشویی شان وارد نشود.

 

 

 

 

- خشم و عدم کنترل آن

تردیدی نیست که خشم و عصبانیت در سلامت جسمی و روحی انسان آثاری بسیار ویرانگر دارد و بیماری های مهمّی را به دنبال می آورد. از بعد اجتماعی نیز مشکلات جدی در روابط با دیگران ایجاد می کند و از محبوبیت و صمیمیت انسان می کاهد. در آموزش های دینی توصیه شده که در حال خشم، تصمیم نگیریم و برای کاهش این حالت، تغییر موقعیت بدهیم. مثلاً اگر ایستاده ایم، بنشینیم و … در روایتی از امام سجاد (ع) آمده است : هیچ جرعه ای با ارزش تر از جرعه خشمی که فرو برده شود، نیست! اگر یکی از زوجین فردی عصبی است، طرف دیگر باید بکوشد با درک موقعیت، از تحریک عصبانیت او خودداری کند و با سکوت و خویشتنداری، او را در کنترل هیجان عصبی خویش یاری کند. بعد از فروکش کردن خشم، می توان در یک فرصت مناسب با همسر خود به گفتگو پرداخت و او را از تکرار این گونه برخوردها بر حذر داشت.

 

- زندگی دیگران را به رخ همسرکشیدن

برخی همسران پیوسته زندگی دیگران را به رخ همسر می کشند و با این وسیله او را تحقیر می کنند. زن و شوهر موظفند برای حفظ روابط صمیمانه و مهر آمیز، یک بار و برای همیشه دست از مقایسه های ویرانگر بردارند و به این وسیله، موجبات آزردگی یا تحقیر طرف مقابل را فراهم نیاورند. گاه این نوع مقایسه ها به خانواده های زن و شوهر نیز کشیده می شود و هر یک از دو طرف، خانواده و بستگان خود را با بستگان طرف مقابل مقایسه می کند و امکانات و امتیازات آن ها را به رخ همسر می کشد. این نوع جر و بحث ها به کشمکش و درگیری می انجامد. در حقیقت این گونه رفتارها از ضعف های شخصیتی دو طرف حکایت می کند و نشان می دهد که این قبیل افراد هنوز به رشد و بلوغ فکری و روحی لازم نرسیده و راه و رسم زندگی مشترک را نیاموخته اند.

 

- بیان گلایه ها

در یک ارتباط سالم گلایه ها و دلخوری ها و رضایت ها و خشنودی ها نیز به طور مناسب مطرح می شود. بعضی افراد تا سر صحبت باز می شود، حتماً چند گلایه و انتقاد در آستین دارند که طرف مقابل را با طرح آن ها آزار می دهند. طرح گلایه هر چند در جای خود لازم است، اما نباید در بیان آن ها زیاده روی کرد. در بیان گلایه باید موقع شناس بود و فرصت مناسبی را برای این کار در نظر گرفت. زمانی که مرد خسته و آزرده از راه می رسد، یا زن به کار ظریفی مشغول است، زمان مناسبی برای بیان ناراحتی یا شکایت نیست.

 

- جر و بحث

یکی از مسائل اساسی در حفظ ارتباط، پرهیز از جر و بحث و جدال های تند بر سر مسائل گوناگون و گاه کم اهمیت است. این گونه بحث ها آثاری مخرّب بر روابط انسانی بر جای می گذارد و موجب دور شدن از هم و دلخوری و رنجش خاطر همسران می شود. به این ترتیب روز به روز از میزان تفاهم آن ها کاسته می شود. اغلب زن یا شوهر نظری را ابراز می کند و با پافشاری، قصد تحمیل آن را بر دیگری دارد، هر چند آن نظر ممکن است دقیق و درست نباشد. طرف مقابل هم برای فرار از این تحمیل با تمام وجود در برابر آن موضع می گیرد. اینجاست که دامنه حمله و دفاع گسترده تر می شود و کار به مشاجره لفظی می کشد. تجربه نشان داده در همه این موارد، معمولاً جدال بر سر حق و باطل نیست. بلکه بر سر خود و به کرسی نشاندن حرف خود است. بنابراین کسانی که با آفت خودخواهی در مبارزه اند، از وارد شدن به این جدال ها می پرهیزند. از سفارشات امام علی (ع) است که از ستیزه و خصومت بپرهیزید که این ها دل های برادران را بیمار می کند و نفاق را می رویاند.

 

 

 

 

اگر میخواهید بچه دوم را باردار شوید باید زمان مناسب آن  را بد انید وگرنه دارای مشکلات زیاید خواهید شد  که درروش تربیت بچه های تاثیر گذار خواهد بود

 

فاصله را رعایت کنید

فاصله سنی بین کودک اول و دوم دغدغه ذهنی اغلب پدر و مادران جوانی است که خیال دارند لذت دوباره پدر و مادر شدن را تجربه کنند. این فاصله سنی علاوه بر این‌که می‌تواند شیوه تربیتی والدین را تحت تاثیر قرار بدهد بر روابط بچه‌ها نیز تاثیرگذار است. «حکیمه قادری» کارشناس ارشد روانشناسی و مشاور کودکان فاصله سنی ۳ تا ۵ سال را به همه پدر و مادران جوان توصیه می‌کند چرا که معتقد است کم بودن این فاصله سنی همان‌قدر دردسرساز است که زیاد بودن آن.  برای دانستن چون و چرای این توصیه در این گزارش همراه ما باشید.

 

 

وقتی هم‌سن بچه‌های‌تان هستید

فاصله سنی پدر و مادر با بچه‌ها نباید آنقدر کم باشد که خانواده رسما به هم‌زیستی مسالمت‌آمیز ۳ کودک در کنار هم تبدیل شود. وقتی زن و شوهری در سن خیلی پایین بچه‌دار می‌شوند یعنی قبل از این‌که آمادگی روحی و ذهنی برای پدر و مادر  شدن را داشته باشند  و قبل از این‌که به بلوغ کافی برای والد شدن برسند، شرایط خانواده درست مثل این می‌شود که ۳ کودک مشغول زندگی در کنار هم هستند. به همین دلیل بازی‌ها و درگیری‌های روانی در میان آن‌ها بیشتر دیده می‌شود. مثلا پدر نمی‌تواند با دخترش کنار بیاید و مادر هم نمی‌تواند بین این دو در نقش یک والد موفق ظاهر شود. در این خانواده‌ها لجبازی‌های دسته جمعی و دعوا بین پدر و مادر و کودکان اغلب بیشتر از سایر خانواده‌ها به چشم می‌خورد. از سوی دیگر ساختار خانواده دستخوش تغییر می‌شود. چرا که قاعده بر این است که برای اجرای بهتر سبک‌های فرزندپروری والدین باید در بالای هرم خانواده جا بگیرند و فرزندان در قاعده آن؛ این در حالی است که در این شرایط به خاطر اختلاف سنی کم بین والدین و کودکان، غالبا چنین ساختاری شکل نمی‌گیرد.

 

 

وقتی دیر بچه‌دار می‌شوید

ویژگی‌های شخصیتی افراد در سنین مختلف تغییر می‌کند و در هر دوره مشخصات و نیازهای خاص خودش را دارد. بر اساس همین قاعده معمولا افرادی که در سنین بالای ۳۵ و ۴۰ سال پدر و مادر شدن را تجربه می‌کنند والدشان نسبت به دیگران بسیار پررنگ‌تر ظاهر می‌شود. به همین دلیل اغلب حساس‌ترند و حتی بیش از اندازه حمایت‌گر می‌شوند. به عبارت دیگر یا خیلی حمایت‌گرند یا خیلی احساسی. حال آن‌که حمایت افراطی خواه‌ناخواه مانع رشد بخشی از توانمندی‌ها در کودک می‌شود. کودک در این شرایط نمی‌آموزد که چطور به توافق و تفاهم برسد. نه گفتن و نه پذیرفتن را یاد نمی‌گیرد و در عین حال ریسک‌پذیری و نیروی جسارت‌ورزی در او پایین می‌آید. از سوی دیگر پدر و مادر در این سن اغلب همه چیز را در سبد کودک‌‌شان می‌گذارند و همین باعث می‌شود ناخودآگاه ترس از دست کودک را به او منتقل کنند. در نتیجه کودک با اضطراب جدایی رشد می‌کند. این‌ پدر و مادرها به دلیل والد بودن بیش از حدشان بسیار کنترل‌گرند در نتیجه بیش از حد معمول، مراقب فرزندشان هستند. همین رفتارهای افراطی به طور ناخودآگاه کودک را از مسیر طبیعی رشد منحرف می‌کند.

 

 

برای خودتان یا فرزندتان؟!

این یک اصل است که والدین زمانی باید تصمیم به بچه‌دارشدن  بگیرند که خوشبختی‌شان به حدی رسیده که برای تقسیم  آن با نفر سومی احساس نیاز می‌کنند نه این‌که برای پیدا کردن راه‌حلی برای مشکلات حل نشده‌شان تصمیم به بچه‌دار شدن بگیرند. این قاعده‌ای است که در مورد فرزند اول حکم می‌کند اما در مورد تجربه لذت پدر و مادر شدن برای بار دوم باید یک سوال مطرح شود و آن هم این که والدین بچه را برای خودشان می‌خواهند یا کودک اول. اگر برای خودشان بخواهند خب طبیعی است که صبر می‌کنند تا کودک اول بزرگ شود به قولی از آب و گل دربیاید و خودشان هم چند سالی استراحت کنند و هر وقت دلشان کودک دیگری خواست بچه‌دار شوند. این شرایط برای پدر و مادر کاملا ایده‌آل است اما در رابطه بین فرزندان مشکل ایجاد می‌کند. فرزند دوم می‌آید که به سیستم خانواده کمک کند نه فقط به پدر و مادر. وقتی اختلاف سنی بین بچه‌ها زیاد باشد کودک اول به یک والد دوم در خانواده تبدیل می‌شود و مدام  تحت تاثیر این گوشزد‌ها قرار می‌گیرد که« تو بزرگ‌تری،تو کوتاه بیا و…» و ناخودآگاه بخشی از مسئولیت مراقبت و حفاظت از بچه دوم به کودک اول سپرده می‌شود به نوعی که کودک اول یک باره تبدیل به یک والد می‌شود. شرایطی که عواقب آن هم کودک دوم را تهدید می‌کند و هم کودک اول را.

 

بیشتر از ۳ سال؛ کمتر از ۵ سال

بهترین فاصله سنی بین فرزند اول  ودوم ۵ سال است. به عبارت دیگر بهتر است این فاصله کمتر از ۳ سال و بیشتر از ۵ سال نباشد تا هم سیستم خانواده تقویت شود هم فرزندان در معرض  آسیب‌های احتمالی قرار نگیرند. این فاصله سنی کمک می‌کند تا بچه‌ها هر دو در یک رده سنی و از یک نسل باشند در نتیجه می‌توانند با هم دیگر رفاقت کنند نه رقابت. از سوی دیگر بچه‌ها با فاصله سنی مناسب‌تر می‌توانند با هم رفیق‌تر باشند و  توافق و تفاهمی که اغلب در دوره نوجوانی به خاطر ماهیت ارتباط با بزرگ‌ترها محدود می‌شود و نمی‌توانند با پدر و مادرهای‌شان داشته باشند، با همدیگر تجربه کنند.

با هم رفیق می‌شوند نه رقیب

فاصله سنی مناسب بین دو کودک نه تنها شرایط تربیتی برای والدین را ساده‌تر می‌کند و در رفتار آن‌ها تعادل برقرار می‌کند بلکه ارتباط دو کودک را هم راحت‌تر می‌کند. زمانی که فاصله سنی بین بچه‌ها زیاد نباشد آن‌ها ناخودآگاه یاد می‌گیرند که چطور باهم کنار بیایند. مشاجره و ناسازگاری بین آن‌ها کمتر می‌شود و در صورت بروز هم خود آن‌ها به خاطر قرار داشتن در یک رده سنی شیوه‌های کنار آمدن با یکدیگر را بدون نیاز به دخالت والدین می‌آموزند. آن‌ها با هم تحت تاثیر رفتار کاملا یکسان تربیت می‌شوند و همان‌طور که قبلا هم اشاره شد یاد می‌گیرند که چطور با هم رفیق باشند نه رقیب.

 

 

کودک اول آسیب‌پذیرتر است

اگر فاصله سنی دو کودک کم باشد آسیب‌های روانی احتمالی کودک اول هم به مراتب کمتر می‌شود. در برخورد با فرزند اول والدین بسیار کمال‌گرا هستند چه در مورد  تربیت روحی روانی و چه در زمینه مراقبت‌های جسمی. به عبارت دیگر باید و نبایدها در مورد فرزند اول بسیار زیاد است در حالی که در مورد کودک دوم به این نتیجه می‌رسند که خیلی از رفتارهای قبلی، حساسیت‌های بی‌مورد بوده بنابراین بسیاری از این رفتارها با تولد کودک دوم در مورد هر دو فرزند کنترل می‌شود. این در حالی است که وقتی فاصله سنی دو بچه زیاد  است فرزند اول زمان طولانی‌تری تحت تاثیر آسیب‌های ناشی از حمایت‌ها و سخت‌گیری‌های افراطی پدر و مادر قرار می‌گیرد.  اما وقتی این فاصله طبیعی باشد به دلیل تقسیم توجه والدین بین دو کودک آسیب‌های روانی ناشی از توجه بیش‌از حد در مورد کودک اول ناخودآگاه کنترل می‌شود.

 

کمتر از ۳ سال هرگز

همانقدر که فاصله سنی بیشتر از ۵ سال می‌تواند در رابطه بین دو کودک مشکل آفرین باشد فاصله سنی کمتر از ۳ سال هم دردسرساز است. وقتی این فاصله کمتر از ۳ سال است آرامش روحی و روانی فرزند اول به خطر می‌افتد. چون رابطه بین فرزند و والدین هنوز  از نظر عاطفی به طور کامل شکل نگرفته است که پای فرزند دوم به میان می‌آید. ساده‌ترین آسیب هم زمانی بروز پیدا می‌کند که کودک اول به خاطر تولد کودک دوم از شیر مادر گرفته می‌شود. شاید کودک از نظر نیاز جسمی نیاز به تغذیه با شیر مادر نداشته باشد و خوردن شیر مادر تا یک سال و ۶ ماهگی برای او کافی باشد اما از نظر تامین منبع عاطفی، این سن زمان مناسبی برای گرفتن کودک از شیر آن هم به خاطر تولد کودک بعدی نیست. در حقیقت ما قبل از تصمیم برای تجربه دوباره پدر و مادر شدن باید اجازه بدهیم که تعلق خاطر و  امنیت عاطفی کودک اول کاملا  شکل بگیرد و به ثبات برسد، سپس برای تولد کودک دوم برنامه‌ریزی کنیم.

نسل جدید بیشتراز فلش مموری استفاده میکنند و این روزها یکی از وسایل ضروری وشخصی محسوب میشود ومعمولا از یک فلش مموری به دیگری انتقال میدهند ولی برای این کار همیشه باید یک کامپیوتر باشد تا اینکار انجام گیرد ولی وسیله ای بوجود آمده که نیازی به کامپیوتر نیست وبه آسانی میتوانیم انتقال بدهیم