تبیان، دستیار زندگی

گزارش خواندنی و لحظه به لحظه از کنسرت رضا صادقی در کرج
صادقی:‌ اسم آلبوم جدیدم شد؛ «یکی بود، یکی نبود»

موسیقی ما- بهمن بابازاده: خیلی وقت بود که دلمان برای یک کنسرت خوب و تمام عیار که تمام شرایط یک اجرای حرفه‌ای توی آن لحاظ شده باشد، تنگ شده بود. اجرای پنج‌شنبه شب (1 مرداد) رضا صادقی در کرج (تالار شهیدان نژادفلاح کرج) سوای یک سری اشکالات جدی صدابرداری، از لحاظ هماهنگی و اجرا، بدون اغراق یکی از موفق‌ترین کنسرت‌های سال‌های اخیر بود و در این بین باید یک صد آفرین بزرگ به گروه «مشکی پوشان» و البته عوامل دست‌اندرکاری مثل، حسین‌خانی و دمیرچی (مسئولان کنسرت گذار) گفت که برنامه‌ای موفق و ایده‌آل ترتیب داده بودند و همین اتفاق‌های خوب است که بدون شک باعث آشتی مردم با موسیقی پاپ می‌شود و منجر به رونق گرفتن هر چه بیش‌تر بازار کساد موسیقی خواهد شد.
گزارش لحظه به لحظه‌ای از این کنسرت را در این مطلب می‌خوانید. بی‌معرفتی محض است که تشکری خاص و ویژه از مسئولان شرکت فرهنگی هنری «ستاره سحر» و «ایران گام» نداشته باشیم که در شرایطی‌که حتی یک خبرنگار هم اجازه ورود به سالن را نداشت، با مساعدت این دوستان، هماهنگی‌ها انجام شد تا اولین گزارش کامل از این اجرا را در سایت «موسیقی ما» بخوانید.

همه عوامل اجرایی، در‌به‌ در دنبال یک صندلی خوب و مناسب برای صادقی هستند و سرانجام یک صندلی چوبی کوتاه و مبلی پیدا می‌شود و این افتخار را پیدا می‌کند که رضا روی آن بنشیند!
تاخیر 1 ساعته برنامه که البته به‌خاطر ازدحام شدید جمعیت در سالن، اجتناب‌ناپذیر است، باعث می‌شود که صدای ملت وقت‌شناس در بیاید و کنسرت‌رو‌های حرفه ای با دست زدن‌های ممتد و طولانی، اعتراض‌شان را نشان می‌دهند. در حالی که ورود به اتاق پشت صحنه غیر ممکن است، می‌توانیم چند دقیقه‌ای را در کنار گروه باشیم و از حال و هوای آن‌ها قبل از به‌روی سن آمدن باخبر شویم. کمی استرس ناشی از تاخیر در شروع برنامه، توی چهره‌ها مشخص است و البته مشکل بی‌آبی هم از قرار معلوم در سالن بی‌داد می‌کند و حتی صدای رضا را هم در‌‌می‌آورد که به شوخی و به دور و بری‌هایش می‌گوید؛«اگه می دونستیم با خودمون از تهران آب می آوردیم».
دست‌زدن‌های حضار به اوج‌اش می‌رسد و کم‌کم حالت ریتمیک به‌ خود می‌گیرد. بالاخره حضار با یک‌سری حرکت‌ها و صداهای عجیب و غریب، کاری می‌کنند که مسئولان، برنامه را شروع کنند و وقتی‌که دود تمام استیج را فرا می‌گیرد، جمعیت کمی تا قسمتی آرام می‌شوند و سرو‌صداها می‌خوابد. حتما اطلاع دارید که در کنسرت‌های وطنی، دود روی استیج، به‌آن معناست که تا سه سوت دیگر، کنسرت شروع خواهد شد، سه سوت هم می‌گذرد اما فقط چراغ‌ها خاموش می‌شوند، اما هم‌چنان خبری از اعضای گروه نمی‌شود و من آن‌موقع به این فکر می‌کردم که مبادا آن‌ها از بی‌آبی تلف شده‌ باشند و دیگر نایی برای اجرای برنامه نداشته باشند!
سه سوت دیگر (که تقریبا به زبان آدمیزاد می‌شود 5 دقیقه) بالاخره گروه قبراق و سرحال، در‌حالی‌که کوچک‌ترین استرسی ناشی از بی‌آبی در ظاهرشان دیده نمی‌شود به روی سن می‌آیند و پشت سازهای‌شان قرار می‌گیرند. حس فضولی یک خبرنگار که گل کند، همین می‌شود؛ بله، حسین‌خانی به هر کدام از اعضای گروه یک عدد بطری آب‌معدنی «جیز» و تگری هدیه داده تا آن‌ها با روحیه‌ای گلادیاتوری بروی سن بیایند و خودی نشان بدهند. حس فضولی که فروکش می‌کند، سوتی‌های جناب فیلم‌بردار روی سن شروع می‌شود و او با دوربین‌اش روی کاغذ‌های جلوی صندلی جناب خواننده مانور می‌دهد. روی کاغذها با فونت درشت نوشته شده؛ «داشتم فراموشت می کردم اما...» و این‌جوری است که opening برنامه لو می‌رود و جناب فیلم‌بردار این‌طوری مشهور می‌شود.
یک ملودی تند از سوی گروه نواخته می‌شود و در اواسط کار یکهو ملودی عوض می‌شود و همان «داشتم فراموشت می‌کردم ...» نواخنه می‌شود و در میان دنیایی از جیغ و داد و سوت، صادقی از سمت چپ سن وارد می‌شود و و سالن به هوا می‌رود و همه سرپا مشغول تشویق صادقی می‌شوند. رضا شروع به خواندن می‌کند تا ملت از شدت هیجان شروع به کندن صندلی‌ها از جای‌شان کنند و از خود بی‌خود شوند.
قطعه اول که تمام می‌شود، رضا رو به حضار می‌گوید؛ «ممنون‌ام که به من و گروه منت گذاشتید و با اومدن‌تون، ما رو خوشحال کردید. خوشحال‌ام که در ماه شعبان که پر از اتفاق‌های خوب و خوشحال کننده است در خدمت شما هستیم. چند تا حرف تکراری هم می‌خوام براتون بگم. اگه ما هستیم، اگه هنری هست، همه به حرمت کسانی است که جون دادن تا ما جون بگیریم. هنرمندانی مثل ناصر عبد اللهی، بابک بیات و یه بزرگوار دیگه که صداش مثه یه ملودی زیبا در خاطرات زندگی ما است؛ خسرو شکیبایی، به احترام همه اون‌ها دل‌ام می‌خواد که 10 ثانیه، نه این‌بار 20 ثانیه همه سرپا دست بزنید...».
بعد از این حرف‌ها قطعه پر‌طرفدار «ممنونم» اجرا می‌شود و استقبال خوبی هم از آن ازسوی حاضران در سالن، صورت می‌گیرد که البته قابل پیش‌بینی است، «دلم برات تنگ شده جونم» قطعه بعدی است، ویولن و عود در 2 نوبت در حال تک‌نوازی هستند اما صدا ندارند و رضا مجبور می‌شود که 3-2 بار از عوامل صدا که از قرار معلوم در خواب تابستانی هستند بخواهد که «صدا وصل شه لطفا»(!) و سرش را به نشانه تأسف 3-2 باری تکان می‌دهد.
صادقی باز هم در ترکیب نوازندگان گروه‌اش، عرق جنوبی و اصالت‌اش راحفظ کرده و 4 نوازنده جنوبی در گروه نوازندگان‌اش گنجانده است. «هیچ‌کسی جنوبی و هیچ‌جا بندر نابو...» و «خونمون خشت گلی...» قطعه‌های بندری و خوش‌ریتمی هستند که در ادامه برنامه اجرا می‌شوند و بعضی بی‌جنبه‌ها خیلی سعی می‌کنند تا از روی صندلی‌های‌شان بلند نشوند که هیچ اتفاق خاصی نیفتد!
تک‌نوازی عود مرتضی کریمی در این قطعه به خوبی خودی نشان می‌دهد و این تک‌نوازی همه سالن را به وجد می‌آورد. رضا در ادامه برنامه، قسمت‌های ابتدایی ترانه «نمی‌تونم ببخشمت» را دکلمه می‌کند و وقتی به واژه «گندیدی» می‌رسد رو به جمعیت می‌پرسد؛ «گندیدی یا خشکیدی؟» و وقتی جواب‌های مختلفی می‌شنود می‌گوید؛ «برای این‌که لج‌بازی نشه همون خشکیدی و بریدمت... اما بعد از دکلمه و در اجرای اصلی همان واژه «گندیدی» را به کار می‌برد تا لج خیلی‌ها را در بیاورد. اجراهای قوی و تکنیکی رضا قابلیت‌های او را در اجراهای زنده، به‌خوبی نشان می‌دهد و قدرت صدایش را به رخ می‌کشد.
بخش‌های جذاب صحبت‌های رضا بالاخره فرا می‌رسد و او آخرین اخبار را در مورد آخرین آلبوم‌اش در اختیار طرفداران‌اش قرار می‌دهد؛ «بعد از اتفاق‌هایی که برای آلبوم جدیدم افتاد، حالا تمام سعی ما بر این است که قطعا کار را تا اواخر همین ماه یا نهایتا اوایل ماه بعد وارد بازار کنیم. عنوان آلبوم جدیدم هم «یکی بود، یکی نبود» است که امیدوارم توانسته باشیم با دوستان، کار خوبی را برای شما تهیه کرده باشیم».
«یادش به‌خیر که می‌گفتیم به دنیا که وایسه...حالا دلم می‌خواد که با هم به‌اش بگیم شاید بشنوه... و وایسه تا ما پیاده شیم. موافقید که؟» و با تک‌نوازی گیتار الکتریک، قطعه «وایسا دنیا» سالن را منفجر می‌کند و مثل همیشه بیش‌ترین استقبال از این قطعه است و همه به نوعی عاشق این ترک هستند، هم‌خوانی‌ها آشکارا این‌را نشان می‌دهد که پرطرفدارترین قطعه صادقی، همین قطعه است». قطعه‌های «خدا رو می‌خوام»، «می‌خوام برم» و «به همین‌سادگی» قطعه‌های بعدی‌ای هستند که سالن را غرق در سکوتی عجیب و توأم با آرامش می‌کند. در ادامه رضا به معرفی اعضای گروه‌اش می‌پردازد و بعد از آن یک تک‌نوازی درامز معرکه از بهنام ابطحی، فضا را به کل عوض می‌کند.
«سلطان قلب‌ام» آخرین قطعه‌ای است که با همراهی نور همه موبایل به دست‌ها، فضا را شدیدا رمانتیک می‌کند و در این لحظه بازهم جناب فیلم‌بردار روی صحنه دست گل به آب می‌دهد و با دوربین‌اش کم مانده که وارد دهان صاقی بشود و صادقی هم تمرکزش را از دست می‌دهد و با دست دوربین را پس می‌زند. مسئولان اجرایی به این ترتیب قاط می‌زنند و جوراب آقای فیلم‌بردار را پرچم می‌کنند!
بعد از تمام شدن این قطعه، ریمیکسی از «وایسا دنیا» نواخته می‌شود و رضا با گفتن «هر کسی بغل‌دستی شو دوست داره، یه دست خوشگل بزنه...» از همه خداحافظی می‌کند و در میان جیغ و داد و اشک و گریه تیفوسی‌ها‌یش، صحنه را ترک می‌کند. ناگفته نماند که با این آخرین خواسته رضا از حضار نیش زوج‌های جوان تا بناگوش باز می‌شود.

خبری محرمانه درباره آلبوم «یکی بود ، یکی نبود»
بعد از تمام شدن برنامه و موقعی که برای انجام گفت‌وگوی صوتی به پشت صحنه اجرای برنامه رفتیم یکی از نزدیکان صادقی در مورد آلبوم تازه رضا حرف‌های جالبی را عنوان کرد؛ «آلبوم در 16 قطعه تدارک دیده شده و بعضی از قطعه‌ها لو رفته، رضا هم با تنظیمی متفاوت آن‌ها را توی آلبوم گنجانده تا با آن‌چه در اینترنت و به صورت غیررسمی منتشر شد، یک فرق اساسی داشته باشند»