تبیان، دستیار زندگی

تو ای جان دل من , هستی من

تو ای در شام غم ها مستی من

تو در چشم منی هر جا كه هستم

تو را هر جا كه هستی میپرستم

شرابی, شعر نابی, هر چه هستی

مرا از هر چه غیر از خود گسستی

دل درد اشنــــا را در تو دیدم

تــو میدانی خدا را در تو دیدم

نمیدانم كه بی تو چیستم من

اگر روزی نباشی نیستم من

در این سینه دل دیوانه دارم

چه گویم دشمنی در خانه دارم

محبت میشكد سوی جنونش

حسادت میكند دریای خونش

به خود هر لحظه میلرزد مبادا

جدا سازد ز من روزی دلش را

مبادا لب نهد بــر جام دیگر

نشیند بــر لبانش نــام دیگر

من واو نیست ما یك روح وجانیم

بــه دنیای محبت جــاودانیم

حسد با خون بود نقش وجودش

همین است گر بسوزی تار وپودش

به دل ها گر وفا همچون سراب است

دل او در محبت یك كتاب است

اگر اسوده هم ماند كه دل نیست

دل است ای نازنینم سنگ وگل نیست

mostafa2_gh

در جستجوی باران، در بحری پر تلاطم

mostafa2_gh

mostafa2_gh

وقتی كه قصه های من بغض نجیب گریه بود

وقتی كه دلتنگی هامو هیچ كی تو شعرش نسرود

وقتی چراغ دست من تو باغ شب خاموش می شه

وقتی كه هر خاطره ای تو ذهن من شب پوش می شه

می خوام به قصه كوچ كنم حرف صدامو پر بدم

نفس بدم به مرغ عشق آواز عشق و سر بدم

با تو می خوام كه عاشقی جونی دوباره بگیره

تو جشن پر شكوه عشق غربت قلبا بمیره

با تو می خوام طوطی عشق تو آیینه ها داد بزنه

خوش اومدی به جشن عشق اینجا غریبی می شكنه

اینجا تموم لحظه ها عزیز و دوست داشتنین

حتی گلای خشك عشق تو پاییزم كاشتنین

وقتی تو با من نباشی باید كه دل شكسته موند

شعرهای عاشقی نخوند تو آیینه ها دربسته موند

می خوام به قصه كوچ كنم حرف صدامو پر بدم

نفس بدم به مرغ عشق آواز عشق و سر بدم

با تو می خوام كه عاشقی جونی دوباره بگیره

تو جشن پر شكوه عشق غربت قلبا بمیره

با تو می خوام طوطی عشق تو آیینه ها داد بزنه

خوش اومدی به جشن عشق اینجا غریبی می شكنه

اینجا تموم لحظه ها عزیز و دوست داشتنین

حتی گلای خشك عشق تو پاییزم كاشتنین

با تو تموم عقده هام تو سینه ام بیرون می شه

دست كبود عاشم دوباره گل بارون می شه

می خوام به قصه كوچ كنم حرف صدامو پر بدم

نفس بدم به مرغ عشق آواز عشق   روسربدم

mostafa2_gh

با چند نفر از دوستان همدل، خلق و خوی مشترك داشتیم و بیشتر اوقات با هم نشست و برخاست می‌كردیم.
یكی از بزرگان شهر، اخلاق و رفتار دوستان ما را بسیار می‌پسندید و گروه ما را بسیار دوست داشت.
از همین رو، برای تك تك این دوستان، حقوق ماهیانه تعیین كرده بود و با اشتیاق همه را حمایت می‌كرد.
روزی یكی از همین دوستان، رفتار ناشایستی كرد و موجب ناخرسندی و بدگمانی آن مرد بزرگ شد و حقوق ماهیانه همه را قطع كرد...

تصمیم گرفتم، پیش او بروم و هر گونه‌ای كه باشد او را راضی كنم تا  دوباره لطف خود را از سر گیرد و مشكل یاران را حل كند. به دربار او رفتم اما دربانان جلوگیری كردند و مرا از رفتن به نزد او باز داشتند. خود را معرفی كردم و بعد از آن كه نزدیكان او مرا شناختند، عذرخواهی كردند و مرا با احترام و عزت به درون دربار دعوت و جایگاهی بلند برایم معین كردند. فروتنی كردم و در همان جایگاه پایین نشستم و گفتم:

تا در صف بندگان نشینم بگذار كه بنده كمینم

آن مرد بزرگ با لطف فراوان خود مرا نواخت و گفت:

بارت بكشم كه نازنینی گر بر سر و چشم من نشینی

نشستیم و از هر دری سخن گفتیم تا این كه به موضوع مشكلات و گرفتاری‌های دوستان رسیدیم.
به او گفتم: مگر از سوی دوستان ما چه خطای بزرگی صورت پذیرفته كه سایه لطف خود را از سر آنان باز گرفتی و محبت خود را از آنان دریغ می‌داری؟
خداوند بزرگ را ببین چگونه جرم پی‌ در پی بندگان را می‌بیند و هرگز روزی آن‌ها را قطع نمی‌كند!
سخنان گرم من در دل او اثر كرد، آن‌ها را پسندید و دوباره كمك‌های ماهیانه خود را به دوستان از سر گرفت.
خالصانه از او سپاس‌گزاری كردم و گفتم:

چو كعبه قبله حاجت شد از دیار بعید

روند خلق به دیـدارش از بسی فرسنگ

تـو را تـحـمـل امثـال مـا بـبـایـد كـرد

كه هیچ‌‌كس نزند بر درخت بی‌بر سنگ

زندگی فرصت بس کوتاهیست

تا بدانیم که مرگ آخرین نقطه  پرواز پرستوها نیست

مرگ هم حادثه است مثل افتادن برگ

که بدانیم پس از خواب زمستانی خاک

نفس سبز بهاری جاریست

mostafa2_gh

روزی مرد کوری روی پله‌های ساختمانی نشسته و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود روی تابلو خوانده میشد:من کور هستم لطفا کمک کنید

 . روزنامه نگارخلاقی از کنار او میگذشت نگاهی به او انداخت فقط چند سکه د ر داخل کلاه بود.او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد تابلوی او را برداشت ان را برگرداند و اعلان دیگری روی ان نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و انجا را ترک کرد. عصر انروز روز نامه نگار به ان محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است مرد کور از صدای قدمهای او خبرنگار را شناخت و خواست اگر او همان کسی است که ان تابلو را نوشته بگوید ،که بر روی ان چه نوشته است؟روزنامه نگار جواب داد:چیز خاض و مهمی نبود،من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد. مرد کور هیچوقت ندانست که او چه نوشته است ولی روی تابلوی او خوانده میشد:

گم شدم توی شبی که خودمم

 شبی که حتی یه فانوس نداره 

 منو با خودت ببر به روشنی 

 آخه هیچکی مث تو منو دوست نداره 

 هی لک زده دلم واسه یه هم زبون 

 ،شیشه دل همه سنگ شده 

 می دونی دلیل گریه هام چیه ؟؟؟ 

 آی خدا دلم واست تنگ شده

mostafa2_gh 

دارم سبد، نان، آب، بابا، می نویسم

ای همه دلشدگان

حال مرا می بینید

من در این لحظه آخر هم باز

موقع رفتن و دل کندن از این عالم خاک

باز  هم محتاجم

باز هم می خواهم

که فروغ قلبم

خود او شیشه عمرم شکند

ولی ای یار بدان

که در آن دنیا هم

تک فروغ دل بیمار منی

 mostafa2_gh