تبیان، دستیار زندگی

در اين هنگامه، خداوند سفيرانش را بر اساس زمانبندىِ مناسب و ويژه به سوى مردم گسيل داشت تا استعدادهاى نهفته آفريده را در آنان بشكفند، و ميثاق فطرت الهى را عينيّت بخشند، و نعمت فراموش شده او را به يادشان آرند، و با رساندن پيام حق، راه هرگونه عذرى را سدّ كنند، و گنجينه هاى خرد را از اسارت خرافات و اوهام آزاد سازند، و نشانه هاى قدرت الهى را به ديد مردم نشانند از: نيلگون گنبدِ برافراشته، و گاهواره زمين كه برنهاده، و توشه تأمين كننده زندگى، و مرگ برهم زننده اين هستى، و رنجها و بيماريهايى كه فرسوده شان سازد، و رخدادهايى كه همواره بر سرشان ريزد. يك لحـظه بى رهبر الهى، هرگز و هيچ گاه خداى مهربان ظلمت را بر بندگانش روا نديد، پس در هر زمانى پيامبرى يا كتابى فرو فرستاد، و امامى معصوم يا راهى روشن برگمارد; فرستادگانى كه على رغم ياران كم و دشمنان بسيار، هرگز در دعوت به خدا كوتاه نيامدند.امّتها از دو سو با پيامبران آشنا مى شدند: يا سفير پسين، پيشين را نام مى برده و رسالت وى را مى ستوده است، و يا پيشينگان، پيشاپيش بر ظهور پيامبر آينده بشارت مى دادند. محـمّد(ص)، آخرين ذخيره الهى و بر اين اساس، قرنها پديد آمد و روزگار گذشت، و پدران كوچيدند و پسران بر جايشان نشستند تا خداوند، «محمّد» ـ درود خدا بر او و خاندانش ـ آخرين ذخيره خود را به رسالت برانگيخت، و نويد او به ظهور خاتم تحقّق يافت، و نبوّت به اوج كمال نشست.

بازگشت انسـان به زمين ------------------------- خداى مهربان بر درماندگىِ آدم رحمت آورد و راه توبه بر او بگشاد و گلواژه رحمت در دهانش نهاد و او را وعده بازگشت به مينو داد، و چنين مقدّر شد كه آدم به جايگاه رنج و زايش نسل فرود آيد. اوّلين انسان، اوّلين معلّـم خداوند از گلبُن آدم، پيامبران را گلچين كرد، و در پاسدارى از گلشن وحى و گلبانگ رسالت از آنان پيمان گرفت تا اداى امانت كنند آنگاه كه بيشتر آفريدگان، عهد خدا شكستند و حقّ او نشناختند و براى او همتايان ساختند، و اهريمنان با نيرنگ، راه شناخت او بستند و مردم را از نيايش او بريدند.

انسـان، امانت الهى =========== خداوند از فريشتگان خواست تا اداى امانت و وفاى به وصيّت او كنند و در برابر آدم به سجده درآيند و كرامت و برترى او را به جان پذيرا شوند، و چنين فرمود: «بر آدم سجده بريد». همگان به خاك درافتادند جز ابليس كه آتش غرور خرمن جانش بسوخت، و سيه روزى بر او چيره گشت، و زايش از آتش را به خود باليد، و آفرينش از خاك را بكاهيد، و از محراب اطاعت حق سر برتافت. خداوند او را مهلت داد تا در فرصت اختيار، سزاوار خشم الهى گردد، و روزگار بلا و رنج خويش به پايان برَد، و وعده پروردگار به انجام رسد. و چنين فرمود: «بى ترديد تو از مهلت يافتگانى البتّه تا آن روز كه مقدّر باشد»3. سـرگذشت انسان آنگاه خداى سبحان، آدم را در زندگىِ گشاده، و سايه سار آرام و امنِ مينو اقامت داد و از ابليس و دشمنى هاى وى برحذر داشت. امّا ابليس بر جاودانگىِ آدم در بهشت و انس او با بهشتيان رشك برد و از درِ نيرنگ، به دشمنكامى با او برخاست، و سوگمندانه «لشكر شك»، «سپاه يقينِ» او را درهم شكست، و پولادين اراده «تعبّدِ» آدم به سستىِ «توجيه» گراييد، و آرامشِ ايمان او به وحشت مجازات بدل گشت، و سرانجامِ غرور شرمندگى شد.

آفرينش انسـان --------------------- آنگاه خداى سبحان گزيده اى از گونه گون خاك هموار و ناهموار، و حاصلخيز و شوره زار زمين را برگرفت و آب بر آن فرو پاشيد و به نهايت درهم آميخت تا آماده گشت، پس تنديسى پديد آورد با همه اندامها و پى و بندها. در پرتو مهر ايزدى، پيكره نخستين انسان، راست قامت و سنگسا شد تا آن روز كه در دفتر تقدير رقم خورده و مهلتى كه در علم الهى گذشته است. طلوع مهربان و نوازشگر روح خدا كالبد بيجان آدم را هستى بخشيد و انسان در وجود آمد با ذهنى جوّال، و فكرى كارساز، و اعضايى كه در خدمت دارد، و ابزارى كه كارگزار اوست، و شناختى كه حق را از باطل جدا سازد و نيز چشيدنيها و بوييدنيها و رنگها و ديگر چيزها را از هم. نيز گونه گون رنگها را چون سرخىِ خون و سياهىِ موى در طبيعت وى نهاد، و همانندهايى از يك جنس چون استخوان سخت و نرم، و ناسازگاريهايى چون آب و آتش، و اخلاط ناهمگون چون گرمى و سردى، خشكى وترى، و غمگنى و خوشحالى را بدو بخشيد. ++++++ arianaa30

سـتارگان آرايش آسـمانند =================== آنگاه خداى عزيز آسمان را با زيور ستارگان و نور درخشان بياراست و خورشيد تابان و ماه نوربخش را در سپهر گردون كه در تحرّك و سير و دَوَران بود، بيفروخت.

چگونگىِ آفرينش آسـمانها =============== و خداوند كفها را در هوايى گسترده و فضايى باز بالا برد و در كارگاه عظيم و نامرئى آفرينش، هفت آسمان را زيبا و بهنجار آفريد زيرين آنها چون موج مهارشده و فرازين، بامى محفوظ و برافراشته; درحالى كه هيچ پايه اى آنها را بر دوش نگرفته و هيچ ميخ و رشته اى آنها را به نظام نياورده است.

نقش امواج باد و تلاطـم آب در آفرينش *************************** آنگاه خداى پاك، توده اى از باد سخت و مداوم را كه تنها موج آفرين بود، از خاستگاهى دور برانگيخت و آن را فرمان داد كه آبهاى برهم انباشته را درهم آميزد و امواج آن دريا را بپراكنَد و بشدّت چون مشك متلاطم به حركت آورَد و چونان كه در فضا مىوزد، طومار آب را درهم پيچد بدان سان كه همه اجزاءِ آب ممزوج گردد و ساكن و متحرّك آن به هم آيد، تا چون كوهى بلند سر برآورد و از فراز آن توده كف پديد آمد.

آفرينش فضا، آغاز آفرينش جـهان ================= خداى سبحان مجموعه اى از فضاى نامتناهى و كرانه هاى بيكران و فشار هوا را آفريد، و آبى موّاج و پرخروش را در آن روان ساخت و اين امواج را بر گرده تندبادى سخت برنشاند. فرمان ايزدى آب را از فروپاشى بازداشت و در چارچوب و مرز خود نگه داشت، و چنين شد كه فشار هوا، آب را در بستر خود تنگ گرفت.

عالم محضـر خداست ============= «هست»يى كه غبار پديدگى بر دامن كبريايش ننشسته و از مرز عدم ظهور ننموده است. او با همه پديدگان است ولى ناپيوسته، و جداى از آنهاست، نه چون بيگانه. انجام امور به دست اوست امّا نه در محدوده «ابزار» و «حركتها».«بينا»ست از آنگاه كه «نگرش سويى» نبوده است.«يكتا»ست چون والاتر از آن است كه آفريده اى دمساز او گردد و فقدانش دلتنگى آرد. آفرينش بى الگوست، و آفريدگار بى دستيار، و آفريدگان در مناسب ترين جايگاه خداوند آفريدگان را از آغاز، بى هيچ «جولان انديشه» و بهرهورى از تجربه، پى افكند و نيازى به حركت جديد1 در ذات خود و يا «همامه اى»2 از فراسوى آن نداشت.هر چيز را به هنگام آورد، و دوگونگان را همگون ساخت، و هر پديده را سرشت ويژه داد و بدان پايبند كرد.او پيش از آفرينش، آفريدگان را مى شناخت و از زير و بم اين شعرِ ناسروده آگاه بود و بر جزئيّات و جوانب و انجام آن محيط.

فرهنگ شـناخت ------------- آغاز دين، شناخت خداست، و شناخت راستين، حق باورى و دل بدو دادن است، و باور كامل، پيرايش ذاتش از آلايشِ شرك است، و حقيقت توحيد، اخلاص و ستردن ريا است، و كمال اخلاص، بينش وحدت در ذات و صفات الهى است، كه هر «صفتى» خود شاهد جدايى با «موصوف» است و هر «موصوفى» فريادگر دوگانگى با «صفت». پس آن كه خداى سبحان را چنين به وصف آرد، همسنگ آدميانش ساخته است، و آن كس كه همتايى براى او بيند، ذات پاك الهى را دوگانه ديده است. و دوگانگى در حكم تجزيه اوست و تجزيه خداوند يعنى نشناختن او. و آن كس كه خداى را در «سويى» بيند و بدو اشاره كند، او را محدود ديده و در شمار آفريدگان شمرده است.و آن كه بپرسد خدا در كجاست و يا قلمرو حكومتش تا كجاست، وابسته آنجا قرارش داده و بخشى از هستى را از حضور او غايب ديده است.