تبیان، دستیار زندگی

باز عصرجمعه شد،گاه وعده ظهور 

چشم های منتظر،جاده های بی عبور

باز در سكوت محض ،آه می كشم تورا

بغض های كهنه را،باز می كنم مرور

آه پشت این غروب، شب نشسته در كمین

رجعتی دوباره كن،ای طلایه دارنور

كی به یمن مقدمت می رسد بهار عشق

فصل سبز عاطفه،فصل شادی و سرور

باتو رفت از این دیار هرچه نام عشق داشت

باز با نگاه تو عشق می كند ظهور

می وزد نسیم عشق از دیار آفتاب

می رسد سوار سبز،از كرانه های دور

اللهم عجل لولیك الفرج

آی که دستت می‌رسد کاری بکن!

تشنه‌ام... تشنه کمی سپیدی که از خویش دریغ کرده‌ام... می‌خواهم بگویم از آنچه در دلم جاری است... اما ... آقای بی قراری هایم خبر داری از آنچه بر من رفته و می‌رود... دستم بگیر،

مگذار غرق شوم... اینجا میان مردم، در تنهایی... آه تنهایی!... هیچ‌گاه دست از سر دلم بر نمی‌داری.

دلم باید به آهستگی حمل شود، چون ترک خورده ... شکستنی ست

صورت خیس از اشکم زیر هجوم داغ غربت به سله نشسته... نمی‌دانم پشت کدامین دیوار این شهرهای آهنی، یاد شما را جا گذاشته‌ام...

دیوارها چقدر بلندند... بلند به اندازه قامت گناهانم... قد و قامت توبه‌هایم آنقدر کوتاه شده که حتی پرچین‌های باغ سرما زده همسایه هم برایم به دیوارهای برجی می‌ماند تسخیر ناشدنی.

آقا جان دست دلم را بگیر... مگذار مسخر اغیار شود...

آه دلم! که توبه‌هایش مایه خنده فرشته‌ها شده، اما... همان که هیچ آبرویی ندارد پیش خدا... همان که هنوز به عشق جمعه‌هایت زنده است... همان که لحظاتی ست که برای آخرین بار توبه‌اش را ریختم توی جعبه‌ای از امید و دادمش دست فرشته‌ای که برسوندش دست خدا... روی جعبه نوشته شده بود...

«آهسته حمل کنید، محتویات این جعبه شکستنی است».

آی که دستت میرسد! کاری بکن...

به سراغ من اگر می آیید

نرم و آهسته قدم بردارید

مبادا که تــــــرک بردارد

چینی نازک تنهــایی من

التماس دعا

خدایا!، زنده کن شوق دعا را

شبی سرشار کن از خویش ما را

ببین! چشم انتظاران بهاریم

پر از آدینه کن تقویم ها را

التماس دعا

دلم به روح بلندت سلام خواهد كرد

به گل به خاطر تو احترام خواهد كرد

به شوق گوشه‌ی چشمی پس از نماز سلام

بیاد گمشده خود سلام خواهد كرد

برای آنكه تماشا كند ظهور تو را

نظر به جانب بیت‌الحرام خواهد كرد

قسم به قامت لبریز از قیامت تو

دلم به شوق قیامت قیام خواهد كرد

یااباصالح المهدی (عج) ادرکنی...

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی

تو طبیب همه ای از چه تو بیمار شدی

 دار منصور بریدی همه تن دار شدی

 ای که در قول و عمل شهره بازار شدی

 وه که بر مسجدیان نقطه پرگار شدی

 امت از گفته دربار تو هشیار شدی

 دم عیسی مسیح از تو دیدار شدی

 ببریدی ز همه خلق و به خلق یار شدی

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم 

 چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

 همچو منصور خریدار سردار شدم

 که بجان آمدم و شهره بازار شدم

که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم

 خرقه پیر خراباتی و هشیار شدم

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد؟

نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت

ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد

گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش

که او یک ریز و پی در پی دم گرم چموشش را

بفشارد در آن بی هیچ فریادی

و خواب خفته را آشفته تر سازد

بدین سان بشکند دائم سکوت مرگبارم را ...

شمع خود را خاموش كرده ام

شب از پنجره باز به درون هجوم می اورد

به نرمی در اغوشم می كشد و دوست و برادرم می خواند

هر دو بیماریم از غم غربت

هردو رویاهایی پر احساس نقش می زنیم

و نجوا كنان از روزگارانی دور سخن می گوییم

از خانه ی پدریمان...