تبیان، دستیار زندگی

امام صادق علیه السلام به ابوصباح كنانى فرمود:

 «همانا نزد شما قبرى است كه هیچ فرد پریشانى نزد آن نمى‏رود مگر آن كه خداوند از او پریشانى را دفع نموده و حاجتش را برآورده مى‌نماید، و همانا نزد او چهار هزار فرشته هستند كه از هنگام شهادتش آشفته و غم‌آلود تا روز قیامت بر او مى‏گریند. هر كس او را زیارت كند، وى را تا خانه‏اش بدرقه مى‏كنند، و هر كه مریض شود به عیادتش مى‏روند، و هر كه بمیرد جنازه‏اش را تشییع مى‏كنند.»

زرارة بن اعین گوید: «امام صادق علیه السلام فرمود:

 «زائرین حسین یك برترى نسبت به سایر مردم دارند.» پرسیدم: برتریشان چیست؟ فرمود: «چهل سال قبل از مردم وارد بهشت مى‏شوند در حالى كه دیگران هنوز در حال حساب هستند.»»

در گشودم:
قسمتی از آسمان
افتاد در لیوان آب من.
آب را با آسمان خوردم.
لحظه های کوچک من خواب های نقره می دیدند.
من کتابم را گشودم
زیر سقف ناپدید وقت.

خداوند اول آسمان را آفرید
                دوم زمین را آفرید
                    سوم هوا  را  آفرید
                    چهارم سکوت را  آفرید
                             پنجم حیوان را آفرید
                               ششم انسان را آفرید

مهدی جان به انتظار دیدنت سالهاست كه چشم به آسمان دوخته  ایم و شبهای  قدر برای آمدنت ازخدا عاجزانه خواهش كرده ایم. توفیق ده تا آمدنت باشم و با برق نگاهت مست شویم .

من منتظر حقیر و كوچك تو برای آمدنت ستاره ها را می شمارم و حلقه های روز و شب را به هم می آویزم و باقاصدك ها راه زمین و آسمانت را می سازم،با عطر یاس و زیبایی نرگس باغچه كوچكمان را رونق  می دهم تا تو بیائی
                                                   تا توبیائی

 نمی دانم دستهای پائیزی ام را به كه بسپارم

                        نمی دانم سنگینی غربت لحظه هایم را

  چگونه زیر آخرین بغض آسمان فریاد كنم

                      نمی دانم صدای اولین حضور بارانی ات 

 كنار كدامین نخل مقدس متولد می شود            

                             اما باز هم چشم به راهم 

                                                            چشم به راهم

بعضی وقتها دو تا پرنده با هم كنار نمی یان اما پرنده و درخت با سكوت حرفهای هم رو می فهمند

پندار ما اینست که ما مانده ایم
 و شهدا رفته اند
اما حقیققت انست که
زمان ما را  خود برده است
و شهدا مانده اند
شهید آوینی

 شگفتم که سلام آغاز هر دیداریست ولی در نماز پایان است. شاید این بدین معناست که پایان نماز آغاز دیدارست.    دکتر شریعتی

دیشب از دست دلم خسته شدم 
شرح این دل نتوانم که زبان بسته شدم

گفتم این دل چه دلی است شور ندارد انگار   
بهتر است دل را ببرم در بازار

دلم از سینه درآرم ببرم بفروشم  
سکه اش می بخرم هی نوشم

سینه را چاک زدم دل که به کف اوردم   
بر سر کوی گذر آوردم

دلربایی دل ما خوب برید   
دل بدادم و دلم خوب خرید

بی دل و خسته به راه افتادم   
سکه در دست زپا افتادم

میکده دیدم و هوشیار شدم   
 همدم ساقی و پیمانه شدم

ناگهان چشم بر آن مشتری دل که فتاد   
جام می از لب من بر دهن خاک فتاد