تبیان، دستیار زندگی

من

پری کوچک غمگینی را

میشناسم که در اقیانوس مسکن دارد

و دلش را در یک نی لبک چوبین

مینوازد آرام،آرام

پری کوچک غمگینی

که ...

زندگی رسم خوشایندی است 
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرشی دارد اندازه عشق
زندگی چیزی نیست
که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود

بدون تو نمی شود به باغ آرزو رسید
                             نمی شود بدون تو در این هوا نفس کشید
نگاه کن که بینوا به کنج غربتی سیاه 
                           ز دوری ات به جز غم و کویر و خستگی ندید
بیا که در نبود تو ، تو ای شکوه چشمه سار
                                         کبوتر نشاط من ز بام خاطرم پرید
خوشا به حال آن که او کمی نگاه دوست را
                                  به قیمت سپردن حیات خویشتن خرید
فقط تویی بهانه قشنگ های و هوی من
                                   بیا که با تو می شود به باغ آرزو رسید

شهات امام حسن عسگری (ع) بر تمامی شیعیان تسلیت باد

آغاز امامت امام زمان (عج) بر تمامی شیعیان مبارک باد

خداوندا! اگر در کتاب سرنوستم فردایی پر از گناه و تباهی می خوانی

مگذار از هوای فردا استشمام کنم.

خدایا ! قبل از آمدن فرداهای پر از پوسیدگی و رنج

قبل از آمدن دیروزهای افسوس و حسرت

قبل از آمدن فرداهای سرباری و نامهربانی

قبل از آمدن امروزهای خاکستری

قبل از آمدن پیری

می خواهم بمیرم.........

پرده را برداریم

بگذاریم که احساس هوایی بخورد

بگذاریم بلوغ، زیر هربوته که می خواهد بیتوته کند

بگذاریم غریزه پی بازی برود

کفش ها را بکند، و به دنبال فصول از سر گل ها بپرد

بگذاریم که تنهایی آواز بخواند.

چیز بنویسد.

به خیابان برود.

ساده باشیم.

من به یک هراس همیشه

 طرحهای ساده و سایه های باران خورده ام را بی دلیل بر باد داده ام

بعد از این دیگر نه به خواب قاصدکی تعبیر خواهم شد

 و نه به اعتبار چند خیال رنگ و رو رفته

 سوار سفید پوش قصه های ناگهان کسی خواهم شد

من به آخرین سطر نانوشته هایم می اندیشم

 به جایی که این همه واژه با یک نقطه عاقبت غروب می کند

هر چه از الفبای تو حرف برمی دارم تا تمام شوی

 لابه لای این همه خطوط مبهم و واژه ندیده دوباره از سر سطر آغاز می شوی

 با این همه هنوز هم به تقدس تند یس حس عاشقانه مثل همیشه دوستت دارم

اما باور کن نمی دانم به کجای این قصه باید عادت کنم

وقتی تو عاقبت می روی و من دوباره در هیچ گم می شوم

 سرما از تلاقی گیج زمین و زمان خط می خورد و این قصه

 دوباره از نو با سلام آشنای بهار تا به تا می شود

هر چند دیگر حرف دل از قلم پیدا و پنهان واژه های آغاز فصل افتاده

 اما هنوز هم شعر شکوفه شعر دیگریست

بیاییم سبزی این الفبای تازه را به بغض قافیه های سربی تاخت نزنیم

نمیدونم دلم دیونه کیست 
 اسیر نرگس مستونه کیست
نمیدونم دل سرگشته ما 
 کجا می گردد و در خونه کیست
غم عشقت مرا بیچاره کرده
   دل تنگ مرا صد پاره کرده
هوای دیدن روی تو یک عمر
   مرا در کوچه ها آواره کرده
نمیدونم بهاره یا خزونه
  فلک با عاشقا نامهربونه
جونیم رفت و آقامو ندیدم 
 غم این دل، غم مرگ جونه
گل سرخ و سفیدم کی می آیی
 سحر خیز مدینه کی می آیی