تبیان، دستیار زندگی

 

 

 

 

استقلال متفاوت. استقلال بسیار تهاجمى‏تر. استقلال حتّى باشکوه. این شاید بهترین تعبیر باشد براى تیمى که جمعه شب، در حسّاس‏ترین بازى هفته، تکلیف ما را هم با خودش مشخّص کرد و هم با استیل‏آذین. استقلالى که به ما فهماند، استیل‏آذین تیم متوازنى نیست و نمى‏شود روى تیم‏هاى نامتوازن به عنوان نامزد مدّعى قهرمانى حساب باز کرد

  

استقلالى که به ما فهماند استیل‏آذین اگرچه به یمن بردهاى ناپلئونى هفته‏هاى نخست، امتیازات خوبى کسب کرد امّا امتیازات از دست رفته هفته‏هاى اخیر اصلاً و ابداً حقّ این تیم نبود و به همین دلیل هم به حساب این تیم واریز نشد.

  

* قبل از آن‏که بپردازیم به بازى استقلال، شاید ذکر چند نکته کوچک در مورد استیل‏آذین ضرورى باشد. شاید بهتر است حمید استیلى بیشتر روى ایجاد توازن در تیمش وقت بگذارد. استیل‏آذین مثل یک جامعه بدون قشر (بورژا) مى‏ماند. بورژا در اصطلاح جامعه‏شناسى، به طبقه متوسّط اطلاق مى‏شود که حدّ فاصل و پیوند دهنده طبقه فقیر با طبقه اعیان است. هرچه طبقه متوسّط در یک جامعه، زندگى بهترى داشته باشد، جامعه روال پیشرفت یا توازن را بهتر پشت سر مى‏گذارد. استیل‏آذین از این لحاظ، یک جامعه بدون قشر متوسّط است. جامعه‏اى که در آن، یک قشر همه صاحب‏نام و لژیونر و ملّى‏پوش فعلى یا سابق هستند و یک قشر بازیکنان کمتر شناخته شده‏تر. استیل‏آذین طبقه متوسّط ندارد یا خیلى کم دارد. تیمى و جامعه‏اى هم که طبقه متوسّط، اکثریّت آن را تشکیل ندهد با مشکل مواجه مى‏شود. این یک حقیقت اقتصادى، جامعه شناختى، سیاسى و ورزشى است.

  

* نکته دوم در مورد استیل آذین - على کریمى را دیدید؟ دیدید چه‏طور مى‏دوید؟ چه‏طور مى‏جنگید؟ چه‏طور تکل مى‏زد؟ چه‏طور شده بود رهبر تیم؟ چه‏طور وظیفه لیدرى را برعهده داشت؟ دیدید کنار محوّطه جریمه خودى، چه‏طور به مهاجمان پابه‏توپ استقلال، حمله مى‏کرد و از آن‏ها توپ مى‏دزدید؟ على کریمى براى کدام مرّبى این طور دل سوزانده بود؟ براى کدام تیم؟ براى کدام پیراهن؟ این هنر حمید استیلى است که توانسته از على کریمى یک «استیلى - منصوریان» بسازد. یکى که مثل استیلى در زمین بدود و بجنگد و مثل منصوریان حمله کند و موقعیّت بسازد. درست مثل زوج این ۲ نفر در مقدّماتى ۹۸ که با کریم باقرى تکمیل مى‏شد. انصاف نیست امّا اغراق هم نیست، اگر بنویسیم على کریمى جمعه شب در استیل‏آذین همزمان نقش هر ۳ نفر را بازى کرد. مثل باقرى جنگید، مثل استیلى دوید و مثل منصوریان حمله کرد. حال به این سؤال جواب بدهید؛ کدام مربّى در سال‏هاى اخیر توانسته از على کریمى این‏گونه بازى بگیرد؟ کدام مربّى، کدام تیم و کدام پیراهن توانسته على کریمى را این‏گونه در زمین به تحرّک وادار کند؟ آیا نباید باور کنیم حمید استیلى در مربّی‏گرى دارد از خودش چشمه‏هایى رو مى‏کند که دیدنش وظیفه ماست که چشمان مسلّح به عنوان «تحلیل‏گر مطبوعاتى» را یدک مى‏کشیم؟

  

* برگردیم به استقلال امیر قلعه‏نویى؛ با احترام ویژه به صمد مرفاوى و روته مولر. استقلال جمعه شب چه‏قدر شبیه بود به استقلال رؤیایى فصل قبل امیر قلعه‏نویى. تیمى که سیر نمى‏شد از حمله. تیمى که وقتى حمله مى‏کرد خوفناک، ترسناک و وهمناک بود. این تعبیر را هیچ‏وقت به کار نبردم چون احساس کردم شاید خوانندگان نیّت صادقانه نویسنده را درک نکنند یا بگذارند پاى کارهاى دون شأنى مثل نان قرض دادن. وقتى تیم امیر قلعه‏نویى حمله مى‏کرد، یاد فیلم‏هاى راز بقا مى‏افتادم که حمله گله شیرها را نشان مى‏داد. وقتى استقلال امیر قلعه‏نویى، یک ضربه ایستگاهى به دست مى‏آورد، تو مى‏توانستى همان حمله را تجربه کنى. یک حمله سراسر محاصره‏وار، فشرده و مبتنى بر ۲ اصل کلاسیک حمله موفّق که در تمام جانداران جهان یکسان است یعنى سرعت و زمان‏بندى. ۲ اصلى که سان‏تزو چند هزار سال قبل در «هنر جنگ» بیانش کرد. حمله تیم قلعه‏نویى چنین حمله‏اى بود. رعدآسا، شلوغ، برهم زننده تمرکز حریف و ... موفّق!

  

* براى اوّلین بار در فصل جدید، استقلال در حمله پرتعداد بود. پرتعداد واژه مناسبى نیست. براى نخستین بار صمد مرفاوى به فناورى اشباع کردن محوّطه جریمه حریف یاران خودى دست یافت که مى‏توان آن را «غنى‏سازى حمله» یا «غنى‏سازى محوّطه جریمه» نیز لقب داد. کشفى بسیار باارزش که به یک تیم فوتبال سرد و بى‏روح و کسل‏کننده از جنس استقلال صمد مرفاوى و روته مولر، قدرت و کیفیّت جادویى «گله شیرها» به وقت حمله و یورش بردن به «غذا» را مى‏دهد. ترسناک، رعب‏انگیز، قابل احترام و مهار ناپذیر!

  

* صمد مرفاوى در کنفرانس مطبوعاتى، متواضعانه از افزایش سرعت استقلال خبر مى‏دهد تا دست بگذارد روى اصلى‏ترین و اساسى‏ترین برگ برنده استقلال. اگر گله شیرها توانستند بدون هیچ مشکلى دو بار در محوّطه جریمه استیل‏آذین به کشتار دست بزنند، دلیلش دو اصل بود که سان‏تزو ۳هزار سال پیش در هنر جنگ به رشته تحریر درآورد امّا هرگز باور نمى‏کرد که روزگارى صمد مرفاوى از آن سود ببرد. ۲ اصل تضمین کننده موفّقیّت در هر حمله‏اى، سرعت و زمان‏بندى است. زمان‏بندى، کار پاس دهنده و ضربه زننده است و اگر تیم به فناوى بازى گروهى بیش از ۲ نفر دست یافته باشد، مى‏توانیم نفر سوم را هم به این چرخه اضافه کنیم. نفر سومى که وظیفه‏اش بازى بدون توپ، برهم زدن تمرکز مدافعان و آغاز پروسه ارسال توپ است. سرعت امّا یک مقوله تیمى است. استقلال جمعه شب، بسیار سریع بود و این سریع بودن ۲ دلیل داشت. بیرون بودن عنایتى و اکبرپور که مهاجمانى فیزیکى و قدرتى هستند و اعتماد کردن به یک زوج جوان و تازه‏نفس و سرعتى. زوج سیّدصالحى - برهانى که با ۲ گل زده و یک پاس گل، روزى طلایى را به نام خود ثبت کردند. به این دو، جانوآریو را هم اضافه کنید که هنوز ۴۰ درصد خودش هم نیست امّا سرعت خوبى به تیم استقلال تزریق کرد.

  

* عنایتى و اکبرپور در فاز انتقال توپ به دیگر مردان خودى، حتّى یک‏سوم سرعت سیّدصالحى را هم ندارند. به بازى پرنشاط و پرطراوت سیّدصالحى، نگاهى مجدّد بیندازید و آن را مقایسه کنید با عنایتى که «کند» مى‏نماید. رضا عنایتى هنوز تحت تأثیر جوّ امارات است و یک ماه دیگرى کار دارد تا بشود همان رضاى سابق. سیّدصالحى امّا حالا در اوج است و بیرون نشاندن او کم لطفى محض است به ... استقلال. به استقلالى که مى‏تواند گله شیرها باشد و فاتحانه غذاى خود را از هم بدرد جاى آن‏که مثل کفتارها به «حدّاقل» اکتفا کند.

  

* استقلال صمد مرفاوى، جمعه شب بوى استقلال امیر قلعه‏نویى را مى‏داد. بوى یک استقلال تهاجمى، شجاع و از همه مهم‏تر، موقّتاً دور از قید و بندهاى تفکّر محافظه‏کار آلمانى! به این استقلال مى‏شود خیلى بیشتر دل بست. این طور نیست آقاى روته مولر ؟!

  

۱۳۸۸/۰۶/۳۰

   

esteghlaltehranfc

 

 

معارفه رئیس جدید دستگاه ورزش کشور و تودیع نفر پیشین با صحبت‏هایی همراه بود که از عمق، وجود هر چهره آگاه و دلسوزی را برای منافع ایران در این حوزه تأثیرگذار در سطوح ملّی و فراملّی می‏سوزاند.

 

رئیس دولت دهم که علی‏الظّاهر فراموش کرده بود جایزه‏ای بالغ بر صد میلیون تومان برای قهرمانان ایرانی المپیک 2008 پکن در نظر گرفته بود، عنوان کرد: "عدّه‏ای گفتند که در المپیک نتیجه نگرفته‏ایم امّا به نظر بنده ما در المپیک نتیجه خوبی را گرفتیم چرا که بیشترین سهمیه را برای حضور در المپیک کسب کردیم که این خود یک نوع پیروزی بود. بالاخره همه کشورها در المپیک برای پیروزی حاضر می‏شوند ... گرفتن مدال در المپیک ظاهر قضیه است و این مربوط به آدم‏های کوته فکر است که فکر می‏کنند حتما باید مدال هم کسب شود البتّه مدال‏های کسب شده از سوی ورزشکاران کشورمان در دوره آقای علی‏آبادی از 950 به 1530 مدال رسیده است."

 

این گفته‏ها به قدری بار معنایی سنگینی داشت که چنین تصوّری را به وجود آورد که شاید رئیس‏جمهور از مشاور ورزشی بی‏بهره بوده که چنین تعابیری را برای سکوهای المپیک و عملکرد چهار سال گذشته ورزش به کار برده است امّا از این حیث که شاید مشاوره‏های ناصحیح باعث شده، رئیس‏جمهور به این نتیجه رسیده است که در المپیک ایران خوش درخشید یا موفّق ظاهر شد، نگارنده، آقای احمدی‏نژاد را به توجّه به چند نکته جلب می‏کند.

 

- ابتدایی‏ترین و ساده‏ترین بحث آن‏که به گواه بخش اعظمی از دلسوزان، کارشناسان و جمع کثیری از آن‏هایی که نزد جامعه ورزش دارای بار فنّی و سوابق مشخّص مدیریّتی هستند، ورزش در چهار سال اخیر حال و روز خوشی را نه در فوتبال که در اکثریّت ورزش‏های مدال‏آوری سپری نکرد و این واقعیّت پس از بازی‏های آسیایی دوحه، آهسته آهسته نمود عینی پیدا کرد و با ابراز نگرانی مداوم خاک‏خورده‏های ورزش همراه شد، لکن دریغ که ورزش برای عدّه‏ای فضایی برای گرفتن تصاویر یادگاری بود و گفته‏ها تا زمین خوردن ورزش ایران در صحنه المپیک و سپس جام‏جهانی استماع نشد و پس از آن نیز این گفته‏ها به واسطه آن‏که با منافع همخوانی نداشت، نادیده انگاشته شد.

 

- جایگاه کارشناسی در ماه‏های پیاپی که می‏آمد و می‏رفت نزد مدیران ورزش همین بود و شخصاً چه توصیّه‏هایی در بدو ورود و حین حضور این مدیران انجام دادم که دریغ از عمل به کوچک‏ترین آن‏ها و افسوس که سر بسیاری از این مدیران به واسطه عدم توجّه به توصیّه‏های مشفقانه و روحیّات انضمام‏یافته به لجبازی، به سنگ خورد لکن ضررش بیش از کرسی‏ای که از چنگ ایشان درآمده بود، به اهالی ورزش رسید که با هر شکست در عزای فاصله گرفتن مردم از فضای ورزش، خون گریه می‏کردند.

 

- آقای احمدی‏نژاد؛ فاصله گرفتن مردم از ورزش و میادین ورزشی که به منزله فاصله گرفتن ایشان از سلامت و نشاط است، ساده‏ترین محصول عدم مدال‏آوری در میادین بزرگ جهانی و المپیک، مورد ارزیابی قرار می‏گیرد، کما این‏که با گرفتن یک نشان زرّین المپیک در رشته تکواندو، خیل علاقه‏مندان این رشته پربرخورد دوچندان می‏شود و همین مردم که امروز با تربیت‏بدنی قهری نصفه و نیمه کرده‏اند، را کنار شیاپ‏چانگ می‏نشاند.

 

- به واقع سالیانه چند صد میلیارد تومان در بخش‏‎های مختلف ورزش هزینه می‏شود تا مردمی که بخشی از ایشان، از مشکلات معیشتی و حتّی فقدان نیازهای اوّلیّه رنج می‏برند، دقایق یا ساعاتی را بی‏دغدغه با نشاط به تماشای ورزش سپری کنند و یا طبقه عیانشان نیز لباس ورزش به تن کنند و در مجموعه‏های دولتی شمال شهر، به ورزش‏هایی بپردازند که امثال نگارنده علی‏رغم سطح درآمد قابل قبول، فرصت مشاهده‏شان را نیز ندارد.

 

- شاید حرف شما هم همین بوده است؛ هنگامی که هنوز در ورزش عدالت برقرار نیست و برای پیاده‏روی در محوّطه یک مجموعه ورزشی باید بالغ بر صدهزار تومان پرداخت کرد و زمانی که برخی نوجوانان این مملکت با آه، ورزش کردن هم‏سن و سالانشان را نظاره می‏کنند، چگونه باید از مدال‏آوری در المپیک سخن به میان آورد؟

 

- راستی در چهار سال اخیر برای عدالت‏گستری در ورزش چه حرکت گسترده‏ای جز توسعه اماکن ورزشی انجام شد؟ اگر مشکل تبعیض در ورزش، توسعه اماکن ورزشی بود، چرا هیچ اتّفاقی در کاهش این فاصله‏ها نیفتاده و نه‏تنها این ارقام کاهش پیدا نکرده، بلکه شاهد افزایش قابل توجّه دریافتی از مردم هستیم و این اتّفاق آیا جز چنین تعبیری القا می‏کند که سلامت و نشاط نیز صرفاً متعلّق به طبقه مرفّه است؟

 

- با این حال چنین اختلاف طبقاتی در ورزش نیز نمی‏توان گفته‏هایتان را توجیه کند، چرا که در هنگامه جنگ تحمیلی نیز المپیک فرصتی نبود که از دست برود و اگرچه نتایج قابل قبول نبود امّا قطعاً در صورتی که سنگرها را هر قشری از جمله ورزشی‏ها پر نکرده بودند، از نتایجی که سال اخیر در بازی‏های المپیک حاصل آمد، به مدد غیرت ایرانی ورزشکاران، موفّق‏تر ظاهر می‏شدیم.

 

- غیرت این بار امّا یک تنه به فریادمان نرسید و تک‏ستاره‏ها نیز کم‏فروغ ظاهر شدند تا چند صدمیلیون به نفع ورزش گردیده و کمتر جایزه به قهرمانان المپیک از سوی حضرتعالی اهدا شود. طرح این پرسش نیز مغفول نماند که اگر ضرورت مدال‏آوری در المپیک مورد توجّه نبود و باطن قضیه موضوع دیگری است، انگیزه چهل میلیارد هزینه ظرف چهار سال برای تدارک تیم‏های ورزشی و جایزه صد میلیون تومانی برای هر مرد طلایی ایران در المپیک چه بود؟

 

- به هر حال ایران در این عرصه همچون دوره‏های گذشته شرکت کرده بود و با کاروانی که برخلاف اظهارات‏تان با بیشترین سهمیه راهی این رویداد نشده بود و تنها تیم ملّی بسکتبال و چند ورزشکار دیگر بیش از ادوار پیشین همراهی‏اش می‏کردند و اگر مدالی نیز به دست نمی‏آورد، مأموریتش را انجام داده بود. با این تفاسیر باید با اشخاصی که این چند ده میلیارد را با هدف هیچ و پوچ که مدال‏آوری در المپیک است، هزینه کرده‏اند، برخوردی قانونی داشته باشید و آنانی که این‏چنین بیت‏المال را به باد فنا داده‏اند تا ایران در این عرصه ناکام بماند را به دستگاه قضا بسپارید.

 

- آقای دکتر؛ بیش از این، حاشیه رفتن جایز نیست و از این جهت به یک‏باره رأس مطالب‏تان را مورد اشاره قرار می‏دهم. قهرمانی از پایین‏ترین سطح تا بالاترین سطح، بخواهید یا نخواهید یک ارزش است و المپیک نه برای قهرمانان که برای بخش اعظمی از مردم جهان، یک فرصت برای یافتن اسطوره‏هایی ارزشمند که با آن‏ها روز را شب کنند؛ از مردم گرسنه و قانع به حدّاقل‏ آفریقا که دونده‏های چابک‏شان برای کودکان نحیف الگو می‏مانند تا مردم دموکراسی‏خواه و متوقّع آمریکا که شناگرانشان را در جامعه‏ای که الگو مفهوم متفاوتی با آن‏چه نزد من و شما وجود دارد، به عنوان الگو برمی‏گزینند و کوچک‏ترین بی‏اخلاقی را از سوی اسطوره‏شان برنمی‏تابند.

 

- شاید زندگانی تأثیربرانگیز دکتر حسابی را بسیاری از مردم ایران آن‏چنان نشناسند امّا هفده دی‏ماه با تختی برای کمتر کسی می‏تواند در ایران معنا و مفهومی همچون غم از دست رفتن یک پهلوان را نداشته باشد و این از آن جهت نیست که ملّت‏مان همچون سایر ملل جهان برای ورزش بیش از علم و فرهنگ ارزش قائل باشند، بلکه از آن منظر توجّهات این‏چنین به وفور مشهود است که همزادپنداری عجیبی میان عموم مردم و قهرمانان ورزش وجود دارد.

 

- تقویت روحیّه امید، ثمره همین همزادپنداری میان عوام و قهرمانان است و به عبارت ساده‏تر، بسیاری از اقشار مردم با مشاهده شکستن مرزهای زمانی و مکانی بر خودباوری‏شان افزوده می‏شود و حال اگر آن قهرمان از جنس ملّت ایران باشد، این غرور ملّی است که در سطح جامعه پدیدار شده و بسیاری از خلأها و کم‏کاری‏ها را در حوزه‏های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتّی سیاسی برای مدّت زمانی، نزد افکار عمومی کمرنگ می‏سازد.

 

- المپیک بهترین و بزرگ‏ترین میدان برای دستیابی به این هدف است که شش میلیارد و چند صد میلیون نفر از مردم 205 کشور جهان، نمایندگانشان را در این عرصه نظاره می‏کنند و مردم ایران نیز چنین کردند امّا ناکامی در پی ناکامی حاصلی بود که نصیب‏شان شد و با آه و حسرت به افتخارآفرینی قهرمانان سایر ملل غبطه خوردند و شادی سایرین را به نظاره نشستند.

 

- در این فضا بود که حتّی تندروترین اهالی افغانستان نیز از مدال‏آوری نماینده‏ای از این کشور خرسند شدند، چرا که می‏توانستند بیان کنند که یک افغانی نیز می‏تواند با حدّاقل‏ها در رویارویی با قدرت‏هایی که آخرین تکنولوژی‏های علمی را در ورزش به کار بسته‏اند، موفّقیّت کسب کند و فعل توانستن را به عنوان نماینده ملّتش صرف نماید امّا در ایران چه گفتند جز این‏که مدال‏آوری در المپیک هدف اصلی نیست؟

 

- آقای رئیس‏جمهور؛ آن‏چه راقم این سطور از نگاه‏تان استنباط کرد، آن است که لزوم مدال‏آوری و توقّعی برای تحصیل قطعی موفّقیّت در این عرصه داشتن، یک کوته‏نظری است که اگر این استدلال از لسان حضرتعالی خارج شده باشد، باید متذکّر شوم با توجّه به آن‏که اکثریّت ملل با جدّیّت سکوهای المپیک را از قهرمانانشان طلب می‏کنند، شاید بالغ بر شش میلیارد کوته‏فکر در جهان وجود داشته باشد!

 

- بپذیرید یک مدال المپیک، تأثیرگذاری به مراتب عمیق‏تری از هزار و چند صد مدالی که بخشی از آن‏ها نیز در رویدادهای کم‏اعتبار حاصل آمده، نزد جامعه جهانی و از آن پراهمّیّت‏تر مردم ایران دارد. رسانه‏های جهان و حتّی رسانه‏های منتقد دولت شاید بتوانند هر دستاوردی را در هر عرصه‏ای زیر سؤال ببرند امّا با سکوهای المپیک کاری نمی‏توانند انجام دهند.

 

- بر این اساس انتظار می‏رود، فرصت‏های از دست رفته در چهار سال اخیر را با کم‏ارزش خواندن این فرصت‏ها نادیده نگرفت تا این‏چنین طرز تلقّی نزد افکار عمومی پدیدار نشود که چون دولت نهم در حوزه ورزش علی‏الخصوص در زمینه صعود به جام‏جهانی و مدال‏آوری در المپیک ناموفّق بوده، برخلاف منویات مقام معظم رهبری، جایگاه والای قهرمانی در این میدان که هنگامه سنجش وزن عصاره ورزش ملل است، زیر سؤال می‏برد.

 

  دبیر سرویس ورزشی، مهدی خرّم‏دل

 

  

تابناک