تبیان، دستیار زندگی

در بخش‌هایی از جنوب شرقی آسیا نیز مسلمانان هر ساله به سوگواری می‌پردازند؛ یكی از این كشورها اندونزی است كه مردم آن در ماه‌های محرم و صفر از جشن عروسی و ازدواج خودداری می‌كنند و معتقدند كه ازدواج در این دو ماه نحس و موجب زیان است.
در جزیره سوماترای اندونزی به عزای حسینی «تابوت»، در جاوه ماه محرم «سورا=عاشورا»، در آچه «ماه حسن و حسین» و در غرب سوماترا مردم پادانگ آن را ماه«تابوئیك» می‌نامند؛ در «پاری‌مان» در روز هفتم محرم نمادی از دست امام حسین(ع) كه در گلدانی نهاده‌شده در معابر و خیابان‌ها گردانده‌می‌شود و مردم به یاد وقایع جانسوز كربلا اشك‌می‌ریزند و صبح روز نهم محرم عمامه‌ای سفید‌رنگ كه «توربان»نامیده‌می‌شود به نشانه عمامه امام حسین(ع) تهیه‌شده و در مراسمی خاطراتی از فداكاری‌های سرور شهیدان بیان‌می‌شود.
در كشور برمه(میانمار) هم اگرچه اكثریت مسلمانان اهل سنت هستند ولی حدود ده هزار شیعه در آن سكونت‌دارند كه در ماه‌های محرم و صفر به سخنرانی و عزاداری می‌پردازند، ازدواج‌نمی‌كنند، لباس نو نمی‌خرند، حتی تلویزیون هم نگاه‌ نمی‌كنند؛ مردان لباس سیاه می‌پوشند و زنان از آرایش پرهیز‌می‌كنند.
دیگر كشور جنوب شرق آسیا مالزی است؛ مسلمانان بومی این سرزمین و مهاجران در كوآلالامپور جمع می‌شوند و مراسم عزاداری باشكوهی برگزارمی‌كنند.
تایلند نیز از جمله كشورهایی است كه مراسم عزاداری حسینی در آن به زمان‌های بسیار دور یعنی حدود چهارصد سال قبل بازمی‌گردد؛ شیعیان «بانكوك» حدود دو هزارنفر است كه در دهه محرم به عزاداری می‌پردازند؛ عزاداری در این كشور از سال1908 توسط «سید مازندرانی» به‌صورت رسمی در آمد.
http://tabaar.com/Schools/Files/Attachments/www/Tabaar/moharam/aza/index1.htm

مسلمانان شبه قاره هند نیز در این ماه به سوگ امام حسین(ع) و یارانش می‌نشینند: مردم پاكستان از دوازده قرن پیش مراسم سوگواری سردار شهیدان را برپا می‌كنند؛ با وجود این‌كه در سال 1288 هجری شمسی مراسم عاشورا و اربعین از سوی استعمارگران انگلیس ممنوع اعلام‌شد و در سال1361 پلیس پاكستان استفاده از بلندگو را در حسینیه‌ها و تكایای شیعیان را غیرمجاز اعلام‌كرد ولی هرگز موفق‌نشد روند این عزاداری‌ها را متوقف‌كند؛ در این راستا وهابیون این كشور نیز هرساله با به خاك و خون كشیدن عزاداران سعی‌دارند جلو این مراسم را به‌گیرند ولی با گذشت‌ زمان این عزاداری‌ها باعث غنای فرهنگ تشیع شده و خطبا، نویسندگان و شاعران فراوانی به ‌بركت این عزاداری‌ها پا به عرصه گذاشته‌اند.
در كشور هند نیز هندوها و غیرمسلمانان با دیدن سوگواری‌ها و نوحه‌سرایی و محافل حزن متأثر‌شده و با مسلمین همراهی‌می‌كنند و حتی در بعضی شهرها و مناطق، هندوها ساختمان‌هایی ساخته و وقف امام حسین(ع) كرده‌ و به تقلید از مسلمین نام آن‌ها را حسینیه گذاشته‌اند و در آنجا به سوگواری می‌پردازند؛ یكی از نقاط مشترك عزاداری پاكستان و هند شركت مسلمانان اهل سنت در عزاداری‌هاست.
نكته قابل‌توجه این‌‌كه در پاكستان اهل سنت نیز به عزاداری می‌‌پردازند؛ همچنین در شهرهای كراچی، حیدرآباد، كوتری، تخته و میرپورخاص از ایالت سند، روز عاشورا و اربعین حسینی غذاهای مختلفی چون حلیم درست می‌كنند و بین عموم تقسیم می‌كنند؛ این در حالی است كه در شهر كوتری با 95 درصد جمعیت اهل تسنن، در ایام عزاداری امام حسین مجالس باشكوهی برپا می‌شود و مردم در روز عاشورا به سوی امام بارگاه حركت می‌كنند.
در مجالس شیعیان هنگامی كه عزاداری شروع می‌شود تمام شیعیان از خوردن و نوشیدن و سخن گفتن تا پایان مراسم خودداری می‌كنند و كسی كه از این قانون تخلف‌كند، توبیخ می‌شود.
در سه كشور لكنهو، بنگال و بنارس كه از كشورهای غیراسلامی هستند مسلمانان و دوستداران اهل‌بیت(ع) در ایام سوگواری محرم، خوردن و آشامیدن را به حداقل می‌رسانند و در مجالس سوگواری به هیچ وجه نمی‌خندند و شوخی‌نمی‌كنند.
همچنین در حیدرآباد دكن مسلمانان و هندوهای غیر مسلمان در ایام محرم عزاداری می‌كنند و بزرگان و عزیزان قوم دست و پای خود را با زنجیرهای آهنی بسته و چند نفر از خدمت‌گزاران خود را می‌گمارند كه سر این زنجیرها را بگیرند و آنان را مانند اسیران «به یاد اهل‌بیت امام حسین(ع)» به مجلس عزای امام حسین بكشانند.
http://tabaar.com/Schools/Files/Attachments/www/Tabaar/moharam/aza/index1.htm

مسلمانان لبنان ازگذشته‌های دور با‌ وجود حاكمیت مسیحیان و كنترل عزاداری از طرف حاكمان وقت، با‌ تأثیرپذیری از ایران و عراق هم‌چنان به عزاداری می‌پردازند؛ تداوم این عزاداری‌ها باعث‌شد تا دولت مسیحی لبنان در سال 1393 هجری قمری برابر با 1973 میلادی روز عاشورا را برای اولین‌بار در تمامی نقاط لبنان و نهادهای دولتی، مؤسسه‌های ملی و بازار، تعطیل رسمی اعلام‌كند.
عزاداری‌ مسلمانان لبنانی در سال‌های اخیر آن‌چنان به شیعیان قدرت‌داده كه توانستند در مقابل ارتش اسرائیل به خوبی مقاومت‌كرده و در حمله تابستان 1385
این كشور به لبنان، اشغالگران قدس را مفتضحانه شكست‌دهند؛ این عزاداری‌ها همچنین باعث احیاء حق شیعه در مجلس و دولت لبنان شده ‌است.
در اردن نیز شیعیان روز دهم ماه محرم طبق سنت دیرینه به یاد امام حسین(ع) و یارانش، فقرا و مستمندان را اِطعام‌می‌كنند؛ در این روز اغلب مسلمانان اعم از شیعه و سنی فعالیت‌های روزانه را تعطیل‌می‌كنند و با اقتدا به ام‌سلمه كه با شنیدن خبر شهادت امام

(ع) ازكار شست‌وشو دست كشیده‌بود آنان نیز از انجام امور این‌چنین اجتناب‌می‌كنند؛ مسلمانان این كشور در شهر «موته» دركنار مزار شهید جعفر‌طیار به‌صورت رسمی به عزاداری‌می‌پردازند.
عربستان از دیگر كشورهای اسلامی است كه علی‌رغم سخت‌گیری‌های وهابیون در مناطقی چون الأحساء، قطیف، حضرموت، حجاز و مدینه یاد امام حسین(ع) احیاء می‌شود و مردم به عزاداری می‌پردازند؛ در سال‌های اخیر محدودیت‌ها از طرف دولت عربستان كمترشده و گویا آزادی بیشتری جهت عزاداری اعطا‌شده‌است.
سوگواری در منطقه «تركستان» نیز به قرن سوم هجری بازمی‌گردد، عده‌ای از خراسان به این منطقه مهاجرت‌كردند و در اوایل قرن سوم در بخارا و خیوه ساكن‌شدند؛ در دوران قدرت كمونیست‌ها مجالس عزاداری در منازل به‌صورت پنهانی برگزار‌می‌شد ولی بعد از فروپاشی شوروی سابق عزاداری‌ها آزادانه صورت‌می‌گیرد.
همچنین در تركمنستان، قزاقستان، آذربایجان و قفقاز مراسم سوگواری حسینی با شكوه تمام برگزارمی‌شود؛ در این مراسم اهل سنت نیز حضور گسترده‌ای‌دارند.
http://tabaar.com/Schools/Files/Attachments/www/Tabaar/moharam/aza/index1.htm

مراسم چهل منبر در شب عاشورا پیش از به راه افتادن سوگواران در اغلب مناطق استان گیلان به اجرا در می ‌آید.

به گزارش خبرگزاری مهر از رشت، در این مراسم خانه هایی که در طول سال مجالس روضه خوانی داشته اند، منبری را که بر آن روضه خوانده شده است از خانه بیرون آورده و در کنار خانه قرار می دهند و تشتی که تا نیمه از گل انباشته شده بر روی منبر می گذارند و مقداری برنج در کنار تشت در ظرفی دیگر قرار می دهند.

با غروب آفتاب، سوگوارانی که حاجتی در دل دارند در حالی که 72 شمع و 72 دانه خرما به یاد 72 شهید دشت کربلا در دست دارند از چهل منبر می گذرند، سوگواران در کنار هر منبری که می گذرند شمعی را بر می افروزند و بر گل درون تشت فرو می کنند.

سپس دانه ای خرما در کنار تشت می گذارند و چند دانه برنج از کنار تشت برمی دارند و پس از خواندن دعا و بیان خواسته خود به سوی منبر دیگر می روند و از 40 منبر می گذرند البته این مراسم در سکوت انجام می شود.

عزاداران وقتی به خانه می رسند برنجی را که در چهل منبر گردآورده با برنجی که در خانه دارند آمیخته و فردای آن روز آن را پخته و می خورند با این امید که به خواسته های خود دست یابند و به سفره شان برکت داده شود.

منبر یادآور آن است که در آخرین لحظات امام از دشمن مهلت خواست، و به بالاترین مکان رفت تا با خدای خود راز و نیاز کند، تشت نماد این است که شمر لعنت الله علیه، سر مبارک امام حسین (ع) را بریده و در تشت گذاشت.

خاک به خاطر این است که امام به مکان موعود رسید و از شخصی سئوال کرد اینجا کجاست آن شخص گفت: اینجا نینواست؛ و امام گفت: اینجا خاک کربلاست؛ اینجاست که من و برادرم و فرزندانم و یارانم را شهید خواهند کرد و زنان و اصحابم را به اسارت خواهند گرفت و اینجاست که روزی شیعیان و عاشقانم مرا زیارت خواهند کرد.

شمع به یاد ۷۲ تن از مردان کربلا است. خرما نیز به یاد آخرین غذای امام و یارانش بوده است. برنج را هم ایرانیان به آن اضافه کرده اند.

شیر و شربت نیز به یاد عطش و تشنگی لبان امام و فرزندان و یاران و اصحابش است. که همه بعد از نوشیدن آن گویند: سلام بر حسین تشنه لب و یارانش باد.

آتش نیز بدان معنی است که بعد از شهادت امام حسین (ع) و یاران باوفایش، لعنت شدگان تاریخ، خیمه های خاندان رسول الله را به آتش کشیدند. در آخر، نوحه خوان نیز برای نوحه خوانی در عزای حسین است.

یک پژوهشگر مسائل مذهبی در این باره گفت: مراسم چهل منبر در شب عاشورا زمانی که آفتاب تاسوعا غروب می کند، برگزار می شود.

علی صادقی راد افزود: مراسم های چون چهل منبر، روضه خوانی، سینه زنی، زنجیر زنی، شام غریبان، تعزیه خوانی و غیره از آئین های عزاداری در ماه محرم مردم گیلان هستند.

وی اظهارداشت: سنت های عزاداری مروارید های گرانبهای هستند.

این پژوهشگر مسائل مذهبی با اشاره به اینکه تاسوعا و عاشورای حسینی در گیلان یک سنت دیرینه در اعتقادات مردم است، یادآور شد: براساس این سنت قدیمی دستجات عزادار در روزهای تاسوعا و عاشورا عزاداری می کنند.

به هر حال طبق آئین های مرسوم در نقاط مختلف ایران، در گیلان نیز آئین های زیبا و مرسومی از ماه محرم ترسیم شده است که باید این سنت ها را به نحو احسن حفظ کرد.

http://www.ido.ir/a.aspx?a=1390091904

مراسم سنتی و مذهبی نخل گردانی که نمادی از حرکت تابوت امام حسین (ع ) بوده، در روستای نوا از توابع بخش لاریجان آمل برگزار شد.

به گزارش خبرگزاری مهر از لاریجان، مراسم نخل گردانی در روستای نوا لاریجان، باشکوه ترین مراسم آئینی مردم خطه مازندران بوده که همه ساله باشکوه خاصی با حضور اقشار زیادی از مردم شهرستان و سراسر کشور در روستای نوای لاریجان آمل برگزار می شود.

مراسم امسال در حالی برگزار شد که وجود برف در مسیر حرکت نخل، مشتاقان به این مراسم معنوی را با مشکل مواجه کرد اما عاشقان اهل بیت (ع) با حضورشان سردی برف را به گرما تبدیل کردند.

مراسم امسال در پی تعطیلات چند روزه تاسوعا و عاشورا با حضور اهالی روستای نوا و مسافرانی از برخی مناطق کشور با شکوه خاصی برگزار شد.

در روایات ذکر شده که امام حسین(ع) را روی شاخه های درخت خرما گذاشته و به محل دفنش بردند و شاید مهم ترین دلیل برای نامگذاری نخل باشد.

نخل، در لغت به مفهوم خرما بوده و در اصطلاح حجله مانندی که از چوب می سازند و با انواع شال های ابریشمی رنگارنگ، پارچه های قیمتی و آینه و چراغ آرایش می دهند و به گل و سبزه می آرایند و در روز عاشورا آن را به محلی که مراسم روضه خوانی برپاست می برند و به عنوان تابوت امام حسین(ع) حرکت می دهند.

در مورد قدمت نخل می توان گفت: شاید نخل همسن و سال تابوت باشد که در حدود هزار سال قبل از اسلام در ایران مورد استفاده بوده است.

نخل نوا همانند نخل های دیگر یک نفر بابا یا متولی دارد که همه ساله مسئولیت و مدیریت تدارک و بسیج مالی و انسانی را برای انجام مراسم مختلف برعهده می گیرد.

نخل نوا از نظر آذین بندی پوششی سیاه دارد و در تمام سال، در مکان خود از احترام و توجه خاصی برخوردار بوده و اغلب نیازمندان برای گرفتن حاجت خود از صاحب نخل، دخیل می بندند.

برخی از مردم در یکی دو روز قبل از ماه محرم در استقبال از این ماه در خانه خود مراسم روضه خوانی برپا می کنند و اطعام می دهند.

از روز اول تا هفتم محرم، مردم به عزاداری می پردازند و سعی می کنند در این روزها کلیه نذورات خود را ادا کنند و برای مراسم نخل گردانی آماده شوند. در روز هفتم محرم، مردم روستای نوا و بسیاری از اهالی اطراف به کنار نخلی می روند و به آن سلام می کنند.

روز هشتم محرم، نخل را بیرون می آورند و در محله ها می گردانند. مردم به همراه نخل می روند. در روز هشتم، نهم و دهم، همراه نخل گردانی، نذوراتی مانند شیر بین مردم توزیع می شود.

نخل را به در هر خانه ای که می برند، صاحب خانه نذر خود مانند شربت، خرما، شیر، دود کردن اسپند را به جای می آورد و اگر نذر قربانی کردن گوسفند باشد قربانی می کند.

در شامگاه عاشورا که شام غریبان است، نخل را دور محل می گردانند و همه مردم پا برهنه و شمع به دست همراه نخل به امامزاده محل می روند و تا صبح به سینه زنی و عزاداری می پردازند.

http://www.ido.ir/a.aspx?a=1390091904

اما برگزاری مراسم «چهل منبر» یا «چل منبرون» در شب های تاسوعا و عاشورای حسینی یکی از مراسم و سنت های شاخص مردم کرمان در ماه محرم است. پژوهشگر مرکز کرمان شناسی در این باره به گزارشگر ما می گوید: مردم کرمان در شام غریبان امام حسین(ع) و اهل بیت سالار شهیدان در چهل تکیه و منبر به یاد شهدای عاشورا شمع روشن می کنند.بتول امینیان افزود: چهل منبر یکی از زیباترین و قدیمی ترین رسوم کرمانی ها است که با نجواهای سوزناک و دل سوز خود را به واسطه امام حسین (ع) با خدای متعال در میان می گذارند.وی عنوان کرد: در این مراسم ارادتمندان به خاندان عصمت و طهارت با در دست داشتن شمع با پای برهنه به چهل مجلس عزاداری تکیه، حسینیه یامسجد می آیند و در هر یک از این مکان ها شمعی روشن می کنند.

مراسم تعزیه در کرمان و روستاهای هوتک، محی آباد از توابع کرمان به شکل کامل واقعه کربلا در تاسوعا و عاشورا انجام می شود. این مراسم که به وسیله افراد بومی هر روستا انجام می شود، باعث جذب هزاران گردشگر مذهبی از دیگر نقاط استان می شود. در این تعزیه ها مراحل واقعه کربلا از ظهر عاشورا تا شام غریبان برای مردم به نمایش در می آید.در روستای هوتک عده ای در قالب لشکر دشمن به عنوان «شمریان» و در مقابل عده دیگری به عنوان یاران امام حسین (ع) قرار می گیرند و به صورت نمادین به جنگ و نبرد می پردازند.

رئیس حوزه هنری کرمان هم از اجرای ۱۰ مجلس تعزیه در این ایام خبر می دهد. و سالاری گفت: استان کرمان سابقه ۲۵۰ ساله در اجرای تعزیه دارد وی می افزاید: ۴۰ گروه در سطح استان به صورت مداوم اجرای برنامه دارند.

از دیگر رسوم کرمانی ها به خصوص در شهرستان کوهبنان تشکیل دسته های سینه زنی «یا عباسی» است که به صورت کفن پوش در روزهای تاسوعا و عاشورا با نوای «جانم فدای عباس(ع)» در میان عزاداران و سایر هیئت های سینه زنی و زنجیر زنی حضور دارند.با پای برهنه رفتن در روز عاشورا به خاطر همدردی با اسیران کربلا نیز در سطح استان کرمان مرسوم است.علم گردانی و عاشوری دادن از دیگر سنت های مردم کرمان است در این آیین افراد معتمد محلی علم هایی را که از چوب و پارچه ساخته شده است، حمل می کنند و از این طریق نذورات مردم را جمع آوری می کنند.

در روز تاسوعا و عاشورا تقریبا در تمامی تکیه ها و حسینیه ها گوسفند ذبح می کنند که صرف انجام پذیرایی با عنوان آب گوشت امام حسین(ع) از عزاداران می شود.از دیگر سنت های مردم کرمان که قدمت طولانی دارد ، دادن «عاشوری» یا «آش بلغوری» است. خانواده هایی که یک سال از درگذشت عزیزشان نگذشته باشد در دهه اول محرم به ویژه تاسوعا و عاشورا این آش را پیش از طلوع آفتاب می پزند و بین مردم محله تقسیم می کنند.مالیدن کاهگل به سر و صورت، در بعضی از نقاط استان کرمان هم رایج است.

زرتشتیان کرمان احترام خاصی برای برگزاری سوگواری امام حسین (ع) قائل هستند و مراسم ویژه ای هم برگزار می کنند. بختیاری از زرتشتیان کرمان در این باره به خبرنگار ما می گوید: زرتشتی های کرمان برای روز تاسوعا و عاشورا اهمیت خاصی قائل هستند. وی افزود: زنان و مردان با پوشیدن لباس سفید در آتشکده برای امام حسین(ع) و یاران او به سوگواری و عزاداری می پردازند.وی بیان کرد: زرتشتیان امام حسین(ع) را داماد ایرانی ها می دانند و به همین دلیل به امام سوم شیعیان افتخار می کنند.وی نذری دادن را از دیگر رسوم زرتشتیان در ایام محرم عنوان کرد و اظهار داشت: در روز عاشورا زرتشتیان با پختن غذای قیمه مانند هم وطنان کرمانی نذری می دهند. وی گفت: زرتشتیان با خواندن دعا و طلب ادامه راه آزادگان دنیا مراسم خود را برگزار می کنند. به گفته وی، زرتشتیان کرمان امام حسین(ع) را سرور آزادگان جهان می دانند.

در روزهای یازدهم تا سیزدهم محرم مراسم «پرسه امام» اجرا می شود و گروهی به نام بنی اسد که صورت خود را پوشانده اند، مراسم خاک سپاری شهدای کربلا را به صورت نمادین برگزار می کنند. خواندن خطبه امام سجاد (ع) و حدیث کساء در شب های آخر دهه اول محرم هم در کرمان برگزار می شود. اما مراسم روضه خوانی و عزاداری خامس آل عبا و یاران با وفایش در دهه دوم و سوم محرم در سطح استان کرمان توسط خیران هم چنین کسانی که نذر کرده اند در منازل آن ها برگزار و ادامه پیدا می کند.

مراسم «چهل منبر» یا «چل منبرون» در شب های تاسوعا و عاشورای حسینی یکی از مراسم و سنت های شاخص مردم کرمان در ماه محرم است. مردم کرمان در شام غریبان امام حسین(ع) و اهل بیت سالار شهیدان در چهل تکیه و منبر به یاد شهدای عاشورا شمع روشن می کنند. چهل منبر یکی از زیباترین و قدیمی ترین رسوم کرمانی ها است که با نجواهای سوزناک و دل سوز خود را به واسطه امام حسین (ع) با خدای متعال در میان می گذارند.در این مراسم ارادتمندان به خاندان عصمت و طهارت با در دست داشتن شمع با پای برهنه به چهل مجلس عزاداری تکیه، حسینیه یامسجد می آیند و در هر یک از این مکان ها شمعی روشن می کنند.

http://alamdarkerman.mihanblog.com/extrapage/3#

سهراب سپهری شاعر و نقاش ایرانی بود که در ۱۵ مهر ۱۳۰۷ در کاشان متولد شد. او از مهم‌ترین شاعران معاصر ایران است و شعرهایش به زبان‌های بسیاری از جمله انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه شده است. وی پس از ابتلا به بیماری سرطان خون در بیمارستان پارس تهران درگذشت.

دورهٔ‌ ابتدایی را در دبستان خیام کاشان (۱۳۱۹) و متوسّطه را در دبیرستان پهلوی کاشان (خرداد ۱۳۲۲) گذراند و پس از فارغ‌التحصیلی در دورهٔ‌ دوسالهٔ‌ دانش‌سرای مقدماتی پسران به استخدام ادارهٔ‌ فرهنگ کاشان درآمد.

در شهریور ۱۳۲۷ در امتحانات ششم ادبی شرکت نمود و دیپلم دورهٔ دبیرستان خود را دریافت کرد. سپس به تهران آمد و در دانشکدهٔ هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت و هم زمان به استخدام شرکت نفت در تهران درآمد که پس از ۸ ماه استعفا داد.

سپهری در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعهٔ شعر نیمایی خود را به نام مرگ رنگ منتشر کرد. در سال ۱۳۳۲ از دانشکده هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد و به دریافت نشان درجهٔ اول علمی نایل آمد. در همین سال در چند نمایشگاه نقاشی در تهران شرکت نمود و نیز دومین مجموعهٔ اشعار خود را با عنوان «زندگی خواب‌ها» منتشر کرد. آنگاه به تأسیس کارگاه نقاشی همت گماشت. در آذر ۱۳۳۳ در ادارهٔ کل هنرهای زیبا (فرهنگ و هنر) در قسمت موزه‌ها شروع به کار کرد و در هنرستان‌های هنرهای زیبا نیز به تدریس می‌پرداخت. در مهر ۱۳۳۴ ترجمهٔ اشعار ژاپنی از وی در مجلهٔ «سخن» به چاپ رسید. در مرداد ۱۳۳۶ از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به پاریس و لندن رفت. ضمنا در مدرسهٔ هنرهای زیبای پاریس در رشتهٔ لیتوگرافی نام نویسی کرد. وی همچنین کارهای هنری خود را در نمایشگاه‌ها به معرض نمایش گذاشت. حضور در نمایشگاه‌های نقاشی همچنان تا پایان عمر وی ادامه داشت.

سهراب سپهری مدتی در ادارهٔ کل اطلاعات وزارت کشاورزی با سمت سرپرست سازمان سمعی و بصری در سال ۱۳۳۷ مشغول به کار شد. از مهر ۱۳۴۰ نیز شروع به تدریس در هنرکدهٔ هنرهای تزئینی تهران نمود. در اسفند همین سال بود که از کلیهٔ مشاغل دولتی به کلی کناره‌گیری کرد.